27/12/2009
หอศิลปกรุงเทพฯ
ดูเหมือนจะว่างในวันนี้ แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่หรอก
งานบ้านยังมีอยู่ตามปรกติ
แต่ใจมันเบื่อหน่ายการอยู่คนเดียวต่างหาก
การเดินทางอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย
ฉันถามตัวเองขณะอยู่บนรถไฟฟ้าว่าจะไปไหน
แต่ก็ยังนึกไม่ออก
มีฟุตบอลสี่เส้าที่สนามศุภฯ แต่ก็ไม่ได้สนใจไปดู
มากกว่าเดินดูของที่ระลึกนิดหน่อย
แต่มันก็คงไม่ถึงขนาดต้องลงทุนออกไป
ไม่มีอะไรที่คิดจะไปเดินซื้อหา
ยิ่งเพิ่งจะมาเดินห้างสองสามวันก่อนติด ๆ กัน
มีเพียงอย่างเดียวที่คิดออกคือ หาที่เดินออกกำลังเสียบ้าง
เพราะอยู่บ้านก็คงเอาแต่นอน
แวะสนามศุภฯ เปนที่แรก
ไม่ได้คิดมาดูฟุตบอลทั้งที่อยู่หน้าสนาม
แวะซื้อพวกงกุญแจตามสูตร ก่อนที่จะเดินไปดูเสื้อหลังสนาม
วันอาทิตย์ร้านปิดไปกว่าครึ่ง
ดู ๆ ไปก็เท่านั้นเพราะยังไม่คิดจะซื้อ
รอให้ชุดใหม่รับฟุตบอลโลกออกก่อนค่อยมาตัดสินใจ
แต่ก็คิดเอาล่ะว่า เดินออกกำลัง
เดินกลับมายังฝั่งสยาม
ที่หอศิลป์มีงานเทศกาลเกี่ยวกับดนตรี เลยถือโอกาสเข้าไปดูเสียหน่อย
เลยกลายเปนที่หลักของวันนี้ทีเดียว
ฉันจำไม่ได้ว่าหอศิลป์นี้มีกี่ชั้น
แต่ใหญ่โตกว่าที่คิดเอาไว้มาก และเดินมันครบเสียทุกชั้น
ฆ่าเวลาไปได้มากทีเดียว
เทศกาลดนตรีที่ชั้นล่างไม่มีอะไรน่าสนใจเอาเลย
มีแต่ของอะไรก็ไม่รู้มาวางขาย
ส่วนที่จัดแสดงมีอยู่หน่อยเดียว และก็ไม่มีรายละเอียดอะไรที่ได้ความรู้
มันคงเปนเรื่องปรกติของเมืองไทย
ที่มีการจัดแสดงแค่ให้คนมาถ่ายรูป แล้วก็มีของมาขาย
เดินขึ้นไปดูชั้นบน
พื้นที่จัดแสดงดูโล่ง ๆ
ศิลปะสมัยใหม่ที่ดูไม่เห็นจะสวยงามตรงไหน
คำบรรยายที่อ่านไม่รู้เรื่อง
ศิลปะมันชักจะไปกันใหญ๋แล้ว
ขึ้นสูงจนถึงนิทรรศการศิลปะสมัยใหม่ขอบญี่ปุ่นที่นำมาแสดง
ค่อยจะมีอะไรที่ดูรู้เรื่องมากขึ้น
มีหลายชิ้นที่ถึงจะแปลกตาในแบบสมัยใหม่นี้
แต่ก็ยังดูมีอะไรดึงดูดตาให้หยุดดู
แต่ก็ไม่ทุกชิ้นเหมือนกัน
มีหลายอย่างที่ดูแล้วออกจะคิดว่านี่เปนศิลปะแล้วหรือ
โดยเฉพาะพวกแนวจัดวาง และสื่อผสม
ไม่เข้าใจและงง
ขึ้นไปสูงสุดจนถึงภาพถ่ายของสมเด็จพระเทพฯ
ค่อยเปนสิ่งเดียวที่รู้สึกว่าเปนความงาม
คงเพราะ "ท่าน" ถ่ายภาพด้วยความรู้สึกแบบมนุษย์ทั่ว ๆ ไป
ที่เห็นความงามตรงกัน
คนที่ไม่ได้เรียนมาทางศิลปะโดยเฉพาะถึงดูรู้เรื่อง
เสียดายที่กว่าจะขึ้นมาถึงชั้นสูงสุดนี่ก็เย็นเกินไปและเดินจนเมื่อยเสียแล้ว
จึงไม่ได้มีโอกาสดูอย่างละเอียดทุกภาพ
ได้แต่เดินดูผ่าน ๆ และพิจารณารูปที่เตะตาเท่านั้น
ฉันกลับมาคิดว่าศิลปะคืออะไร
ศิลปะเดี๋ยวนี้มันไม่ใช่เรื่องของความงามเสียแล้วหรือ
มันกลายเปนเรื่องชองการทดลองนำเสนอความคิดผ่านสื่อไปเสียหมดแล้วหรือ
มันต้องมีอะไรเบื้องหลังงานตลอดหรือ
และมันแยกตัวออกจากคนธรรมดาที่เดินเข้าไปดูแล้วหรือ
หรือนี่เองที่ทำให้งานศิลปะรวมทั้งหอศิลป กลายเปนส่วนเกินของชีวิตคนธรรมดาไป
ฉันเดินกลับมา
กลับไปกินข้าวที่หน้าบ้าน
ถึงจะน่าเบื่อ
แต่ก็รู้สึกไม่เท่ากับอาหารตามห้าง ที่เพิ่งกินมาติด ๆ กัน
ไม่ได้อะไรกลับมา
ทั้งสิ่งของ และความรู้สึก
สิ่งเดียวที่สมหวังกับความตั้งใจของวันนี้ก็คือ
ได้เดินมากพอดูทีเดียว
ถึงจะเปนการเดินทอดน่อง เดินๆ หยุด ๆ
แต่การเดินกว่าสี่ห้าชั่วโมง คงช่วยลดอาหารสะสมที่กินเข้าไปในช่วงปีใหม่นี้ได้บ้างล่ะ
วันนี้กำลังผ่านไปอีกวันแล้ว
| Create Date : 27 ธันวาคม 2552 |
| Last Update : 1 มกราคม 2553 10:50:27 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 618 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
กาลเวลากำลงเริ่มต้นใหม่
ขอเป็นดั่งกำลังใจ
ให้ก้าวในปีต่อไปไม่ทุกข์ทน
ที่ผ่านมาอาจลำบากเจอเรื่องยากใจหมองหม่น
นั่นเป็นการทดสอบความเป็นคน
อีกไม่นานความหม่นจะจางไป
ต่อไปนี้จะขอเริ่มมาเต่งเติมชีวิคใหม่
จะไม่เศร้าเหงาต่อไปมีหัวใจเป็นเดิมพัน