Bloggang.com : RAKANG : 07/02/2007

07/02/2007

นครศรีธรรมราช

การเดินทางเก็บตัวอย่างที่ง่ายดายกว่าที่คิด
เดิมเปนห่วงอยู่ลึก ๆว่าจะไม่สามารถหาข้อมูลสถานที่ได้
แต่แล้วกลับง่ายดายกว่าที่คิด
ด้วยความช่วยเหลือของ อบต. ต่าง ๆ
ที่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับพื้นที่เปนอย่างดี
ทำให้งานดูเรียบร้อยและราบรื่น

อาจจะขลุกขลักเหนื่อยอ่อนในการทำงานไปบ้าง
แต่สำหรับฉัน - ก็ยังอยู่ในสภาวะที่ทนได้
เพียงแต่ความอดทนเรามีน้อยลง
คงเปนเพราะเปนช่วงปลายของการทำงานแล้ว
ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย

วันแรกเราเดินทางด้านสิชล ท่าศาลา
บริเวณที่ฉันใฝ่ฝันจะได้กลับมาเที่ยวอีกครั้ง
แต่วันนี้มาทำงาน ทุกอย่างก็เลยดูแสนจะธรรมดา
แม้ความใฝ่ฝันช่วงนี้จะไม่เหลือมากกว่า "อยากกลับบ้าน"
แต่ก็ยังอดคิดเหมือนเดิมไม่ได้ว่าวันหนึ่งฉันจะได้กลับมาที่นี่
แต่การได้เดินทางเข้าไปถึงหมู่บ้านก็เปนประสบการณ์ใหม่ ๆ
หมู่บ้านจริง ๆของแทบทุกภาค

ภาคใต้ดูอุดมสมบูรณ์มาก ๆ
จากความแห้งแล้งที่ภาคอีสานเมื่อไม่กี่วันที่เห็นนาแล้งไม่มีน้ำทำนา
มาไม่กี่วันฉันเห็นความเขียวฉอุ่มอยู่ทั่วไปหมด
ทุกอย่างราคาดี แม้กระทั่งใบยา
ราคาเกือบ 10 เท่าของที่อื่น

วันที่สองเราเดินทางลงทางใต้เพื่อไปชะอวด
พี่ที่ไปด้วยได้กลับบ้านเก่า หลังจากมา 25 ปี
เสียเวลาไปพอสมควร แต่ก็ต้องเข้าใจ
25 ปี สำหรับการจากบ้านมา คงไม่ใช่เวลาน้อย ๆ ในความรู้สึก
เราได้ตัวอย่างกลับมาเพิ่มจากเป้าหมาย
ทั้งด้วยความตั้งใจ - ญาติพี่เขาจัดหามาให้
กับโดยบังเอิญ - พบเจอข้างทาง
ถ้าคิดง่าย ๆ ก็ถือว่างานนี้เกินเป้าแล้ว
กลับบ้านได้ด้วยความสบายใจ
เสร็จงานแล้วสินะ
เหลือแต่เวลากลับเท่านั้น

............................................................

กลับถึงบ้าน

ในที่สุดก็กลับถึงบ้านแล้ว
กลับด้วยความเหนื่อยอ่อน
ทั้งกายและใจ

ออกจากนครศรีธรรมราชแต่เช้า
เสียเวลาไปกับการแวะซื้อของตามจุดต่าง ๆ
และแวะกินอาหารอยู่พอประมาณ
ระยะทางเกือบ 900 กิโลเมตร
ทำให้เราดูเหมือนออกสายเกินไป

รถวิ่งเร็วราวกับพายุจริง ๆ
ตลอดเส้นทางนี้ฉันนั่งด้วยความตึงเครียด
แทบจะไม่มีโอกาสปิดตาหลับ - ถ้าไม่เพลียถึงขนาดจริง ๆ
แต่เช้านี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะหมดสภาพเสียแล้ว
ฉันนั่งหลับ ๆ ตื่น ๆ มาตลอดเช้า

วันนี้ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั่งอยู่บนรถ
เวลาทั้งวันกับการเดินทางกลับ
ทางอันแสนไกล
เมื่อยแล้วเมื่อยอีก

จนตกค่ำ เราก็มาใกล้ถึงกรุงเทพเต็มที
จริง ๆ น่าจะเปนช่วงเวลาของความสบายอกสบายใจ
แต่ฉันกลับนั่งเกร็งและเหนื่อยใจกว่าเดิม
รถยังขับเร็วราวกับพายุเช่นเดิม
บนถนนที่รถราขวักไขว่เมื่อใกล้ถึงเมืองหลวงอันแออัด
ฉันต้องภาวนาอยู่หลายหน

ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงบ้าน
บ้านของฉัน
14 วันอันยาวนาน
3 สัปดาห์สำหรับการเดินทาง ได้สิ้นสุดลงแล้ว
คืนนี้ฉันจะได้นอนหลับเต็มตาเสียที
ไม่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น
ไม่ต้องรำคาญกับความไม่คุ้นเคย
ไม่ต้องถูกยุงกัด
ไม่ต้องผจญกับความร้อนหนาว
ฉันได้กลับบ้านแล้ว .........

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2550 8:07:22 น.

0 comments

Counter : 517 Pageviews.