28/05/2009
.........
พักกลางวัน ฉันนั่งกินข้าว สายตาเหลือบมองหญิงสูงวัยรายหนึ่ง เดินเร่ขอทานพร้อมป้ายในมือ สามีเธอป่วยเปนมะเร็ง ต้องการเงินรักษา ต้องการเงินใช้จ่ายในครอบครัว
ฉันไม่ได้ "บริจาค" ไปหรอก เพราะแค่ตัวเองยังจะเอาไม่ค่อยจะรอด และในสังคมเช่นนี้....เราคงหวาดระแวงการหลอกลวง มากกว่าความสงสาร
ใช่.....ใครจะไว้ใจใครได้ หลายครั้งสำหรับการบริจาค ฉันเชื่อว่าคนส่วนใหญ่อาจจะคิดและทำเหมือนกับฉัน บริจาคให้องค์กรที่มีชื่อเสียง ทั้ง ๆ ที่หลายครั้งฉันก็เห็นองค์กรเหล่านั้น ....ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย
เธอคนนั้นเดินผ่านฉันไปแล้ว.... แต่...ฉันยังนึกสะท้อนในใจ ถ้าเกิดขึ้นกับเราบ้างจะเปนอย่างไร ในยุคสมัยนี้เราสามารถพึ่งพาใครได้บ้างไหม ครอบครัวของฉันทำงานโดยมีสวัสดิการพอสมควร แต่ก็ยังไม่อาจถือว่าวางใจได้เต็มร้อย ใช่ถ้าเปนเมื่อก่อน คนในครอบครัวทำงานโรงพยาบาลนี่ จะมีอะไรปลอดภัยกว่านี้อีก แต่ปัจจุบันมันแตกต่างไปแล้ว รัฐปัดทุกอย่างให้กับประชาชน ให้ดูแลตัวเอง มากขึ้น... มากขึ้นทุกที ฉันต้องปฏิเสธให้ความช่วยเหลือ "คนอื่น" จนกว่าฉันจะมั่นใจได้ว่าฉันจะไม่มีวันตกอยู่ในสถานะเช่นนั้นแล้ว...ใช่ไหม
เรากำลังอยู่ในยุคของความเห็นแก่ตัวหรือ ยุคของความหลอกลวงเพื่อหาประโยชน์ ยุคที่ตัวใครก็ต้องรักษาตัวเองให้รอด ยุคของความไม่มั่นคงในชีวิต
เราหวาดระแวงคนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือเรา เพราะเราหวาดระแวงว่าจะเปนคนโง่ที่ถูกหลอก หรือว่านั่นคือภาพสะท้อนความไม่มั่นคงในชีวิตของตัวเราเอง ฉันคิดคำนึงอยู่กับตัวเอง และหญิงคนนั้นก็เดินลับหายไปเสียแล้ว
..................................................................
รอคอยภาพนี้มานาน
Create Date : 28 พฤษภาคม 2552 |
Last Update : 29 พฤษภาคม 2552 15:29:30 น. |
|
1 comments
|
Counter : 541 Pageviews. |
|
|
|
[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]