เทอมสุดท้ายที่ต้องใช้ชีวิตในมหาลัย..

กับความรู้สึกประมาณว่า "โอ๊ย! ไม่ไหวแล้วง่า" เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย.. แต่ก็ยังต้องทำต่อไป...รู้ดีว่าบ่นแบบนี้คงไม่ดี แต่ก็หวังเพียงว่ามันจะไม่ทำให้ใครรำคาญ เพราะมันคือเรื่องจริงในเวลานี้ที่ไม่อาจปฏิเสธ อยากจะหนีไปให้ไกลๆ อยากจะพักยาวๆๆๆๆ.. แต่ก็ไม่อาจทำได้...

เพราะความรู้สึกผิดไม่อาจทำให้ถอยหลังกลับได้ และความต้องการหลุดพ้นด้วยการก้าวต่อไปข้างหน้า ดูจะเป็นหนทางเดียวที่ชีวิตต้องการ..

มีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกเอาไว้ในนี้ฯ...

คือจากนี้ ไม่อยากจะฝืนใจ..ไม่ต้องการเอาชนะด้วยการดิ้นรนหรือทนฝืน เพราะว่ามันคงจะยิ่งทรมาน..การเติบโตที่ผ่านความเจ็บปวดนั้นดูเหมือนจะเป็นแบบแผนของชีวิตไปแล้ว..ซึ่งใครๆ ต่างก็เชื่อเช่นนั้น..แต่เราไม่เชื่อ..ไม่มีทางหรอก หนทางที่มีความสุขนั้น..เป็นไปไม่ได้เลยหรือที่จะไม่ต้องทุกข์ทรมานก่อน..???? เราไม่อยากเป็นเหมือนอีกหลายๆคน (ที่เรารู้จัก) ที่หล่นและหลุดลอยไปในกระแสเวลา..จริงหรือที่ผู้อ่อนแอจะพ่ายแพ้ทุกครั้ง และผู้ชนะเท่านั้นที่จะรอด?

จะมีไหมที่คนอ่อนแอและคนเข้มแข็งได้มีที่อยู่อย่างเท่าเทียมกัน??

จริงหรือไม่ที่สันติสุขในหัวใจเราไม่โดนเบียดบังด้วยกระแสของค่านิยมหรือวัตถุ..

อะ..ตายละ เข้ารกเข้าพงไปไหนเนี่ย? เอาเป็นว่า เราไม่เอาคำถามที่มีปรัชญาติดเป็นพรวนนี้ไปถามใครหรอก..เพราะชีวิตเราเล่นเอง ควรตัดสินใจเองหรอก..

แต่มีคำหนึ่งเมื่อวานจากรายการ The Voice จากคุณเจนนิเฟอร์ คิ้ม (ใครดูบ้าง?) โค้ชที่ไม่ได้เรื่องที่สุดในสายตาคนอื่น.. (แต่เรายังไม่คิดอย่างนั้นนะ) พี่เค้าบอกเรา(และคนอื่นๆไว้ว่า..) ความฝัน..จะเป็นจริงหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับเรา..คนที่จะทำลายความฝันนั้น จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเราเป็นคนทำลายมันเอง..

กินใจมาก..แค่นี้แหละ 555

ปล. คิดมากไม่ดีหรอก แสดงออกมาเลยดีกว่า แล้วค่อยๆ ปรับ และเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ..ไม่ใช่การชนะคนอื่น..แต่เป็น การชนะหัวใจตัวเอง.. สรุปแล้ว..อยากไปเที่ยวไกลๆจัง แต่ทิ้งงานไม่ได้อ่ะ -_-''

-- ♫♥ สวัสดีค่ะ ♫♥ --