ฟังเพลงนี้ในวันหนึงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก..

ความยินดีที่ได้มีชีวิต..ที่ทำให้มีชีวิต.. ได้ตอบคำถามให้กับอดีตที่เคยเจ็บปวด..

อาจเป็นเพราะว่าเรารอระยะเวลาที่เหมาะสม..ที่จะได้พบกับคนที่เหมาะสม..

และวันนั้นก็มาถึง.. จนกระทั่ง การตระหนักถึงความรักนั้นก็บอกเราว่าอย่ายึดมั่นไว้..

เราพยายาม..ที่จะอยู่กับปัจจุบัน.. พยายามเพื่อที่ให้รักนั้นยืนยาว..กว่าที่เราคิด

เพราะไม่มีสิ่งใดยั่งยืน.. แต่แล้วมันนานแค่ไหน? สักสิบปี.. ยี่สิบปี.. หรือมากกว่านั้น?..

ฉันขอให้.. คนรักของฉันคนนี้.. อยู่กับฉันไกลกว่านั้น ไกลว่าสิบยี่สิบปี.. จนกว่า..

ความตาย(ตามธรรมชาติ) จะพรากเราไปจากกัน.. วันนั้น ฉันจะ "ขอบคุณเวลา"

ที่ทำให้เราได้มาพบและอยู่ด้วยกัน..ดีเหลือเกินนะ..ที่โลกนี้มีเธออยู่..

ดีเหลือเกิน..