"บรรทัดหนึ่งที่ว่าด้วยเรื่องแรงบันดาลใจ..."

บอกว่า "อย่าเปิดบาดแผลให้ใครเห็น" ซึ่งฉันเองก็เข้าใจว่า ถ้าหากเราแสดงความอ่อนแอออกมา.. โลกทัศน์โดยรวมของเราอาจถูกชักพาไปในทิศทางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ.. ดังนั้น ฉันถึงพยายามเข้มแข็งและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แม้ว่าฉันจะยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ก็ตาม..

บันทึกนี้เขียนในตอนที่ฉันกำลังรู้สึกอ่อนแอ.. การเขียนออกมาผ่านตัวอักษรอาจจะช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น..

แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองต้องร่วงลงไป  ด้วยความรู้สึกปวดร้าวที่่ทิ่มแทงอยู่ในใจตอนนี้...ฉันคงจะสามารถให้ความยุติธรรมกับตัวเองได้ ถ้าฉันเข้มแข็งมากพอ..

ฉันพบว่า ถ้าหากฉันเข้าใจข้อจำกัดของตัวเอง และพยายามเยียวยารักษาตัวเองจนหาย พร้อมๆกับไม่โทษที่ใครทำร้ายฉันโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ..ฉันอาจจะอภัยให้ตัวฉัน(ที่อ่อนแอ) และพวกเขา(ที่เข้มแข็ง) เหล่านั้น.. สิ่งหนึ่งที่ต้องเตือนตัวเองก็คือ.. อย่าทำให้ตัวเองรู้สึกผิดและเสียใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..

เมื่อฉันเดินผ่านร้านหนังสือ.. ร้านค้า.. อาคารเรียน เสียงเพลงเดิมๆที่เคยฟัง และผู้คนมากมายที่เดินผ่านไป.. จริงๆแล้วฉันไม่ได้อ่อนแอเท่าที่ตัวเองคิด.. และคนอื่น ก็อาจไม่ได้เข้มแข็งเท่าที่ฉันคิดเช่นกัน..

เฉกเช่นกันกับความทุกข์ยากทั้งหลายบนโลกใบนี้..ฉันเป็นแค่ มนุษย์ตัวเล็กๆ ที่ถ้าไม่พยายามทวนกระแส ฉันเองก็จะถูกพัดหายไป ที่ฉันสู้อยู่ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นมีคุณค่า.. และที่ยืนหยัดอยู่ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ทำจะมีความหมาย..

 "เพราะฉะนั้นฉันถืงต้องมีแรงบันดาลใจ"