ความจริง.. ก็รู้อยู่ว่าไม่ควรจะย้ำความรู้สึกนั้นให้ฉายชัดมากไปกว่านี้..

รู้อยู่ว่า.. เธอคงไม่ได้ตั้งใจ..

และรู้อยู่ว่า.. หัวใจของเราเองที่ทรมาน แต่ก็เลือกจะไม่บอกความรู้สึกนั้นออกมา..กับเธอ..

ไม่ใช่เพราะความทรนงหรอกนะ..ที่รัก เธอรู้หรือเปล่า? อาจเป็นคำสาปที่ทำให้ฉันเอ่ยปากบอกกับเธอไม่ได้ก็เป็นได้.. เธอจะรู้หรือเปล่า..ว่าการที่ฉันรักนั้นหมายถึงการยอมรับด้วย..แต่เธอบอกว่ามันสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้เพียงฉันเอ่ยปาก.. ดังนั้น..ฉันขอถามเธอหน่อยได้ไหม?.. ว่าทำไมความรักเราถึงต่างกัน..ฉันที่ทำทุกอย่างไม่ให้ผิดเงื่อนไข.. กับเธอที่เปิดกว้างทุกอย่างเพื่อให้เป็นไป..

ฉันไม่รู้ว่า..จะเอาอันไหนมาวัดถึงความถูกต้อง.. บางที..มันไม่มีอันไหนถูกต้อง..

ฉันรู้ว่า..เรื่องของฉันมันจิ๊บจ๊อย.. แต่ถึงจะจิ๊บจ๊อยสักแค่ไหน..ก็เจ็บปวด...

ความรักไม่ใช่สิ่งที่เรียกร้องขอ.. แต่มันเป็นการให้..สำหรับฉัน..ความรักเป็นแบบนั้น..

ถ้าหากเธอไม่เคยเข้าใจ..เธอจะรักฉันได้อย่างไรกัน?

และถ้าหากฉันไม่เข้าใจเธอ..ฉันก็คงจะรักเธอไม่ได้อีกเช่นกัน..

มันเจ็บปวดนะ..

อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ..

ฉันอยากยกโทษ เพราะเธอขอโทษ..ความรู้สึกนี้มันบางเบาเกินกวาจะยึดไว้..อาจเป็น..

แค่เพียงลมผ่านวูบเดียว..เดี๋ยวก็หายแล้วนะ...เดี๋ยวก็หายแล้ว..

ฉันก็เสียใจเหมือนกัน...