หลังวันหยุดยาวที่ผ่านมาหลายวัน.. อยากจะเขียนบล็อก กับเพลงใหม่สักหน่อย.. วันนี้ฟังเพลงไปเรื่อยๆ ตามฟังเพลงของ Paradox เนื่องจากใกล้จะมีคอนเสิร์ตเต็มที (แต่คงไม่ได้ไป) ติดตามเอาบรรยากาศงั้นๆ ^^ ฮ่ะๆ คงเพราะฟัง FM 98.00 เมื่อเช้ามีคุณยิปโซกับคุณสอง Paradox คุยกันถึงคอนเสิร์ตนี้มั้งนะ.. พอมาคิดๆ เรื่องของตัวเอง.. ก็เดินมาถึงจุดหนึ่งที่อยากจะตอบตัวเองให้ได้ว่ามันคืออะไร...

อยากจะตอบตัวเองให้ได้ว่า.. ตัวเองต้องการอะไร.. เวลาที่ผ่านมาเราได้ใช้การตัดสินใจของตัวเองมากพอไหม.. และจะดำเนินชีวิตตนโดยใช้อะไรเป็นเครื่องนำทาง.. น่าแปลก..ที่ได้มีโอกาสเปิดเฟรนด์ชิพเก่าๆ ที่ทำให้ได้รู้ว่าตัวเราเปลี่ยนไปเยอะมากเลยเหมือนกัน.. ในอดีตเราเคยเป็นคนร่าเริง สดใส ไม่เคยกลัวและกังวลกับอะไรนาน.. มีชีวิตโดยมีความมุ่งหวังนำทาง และไม่เคยลังเลที่จะทำสิ่งใดทั้งสิ้น.. แต่มาในวันนี้ เราสงสัย เราลังเล เราผิดหวัง เราไม่มีโอกาสได้ชื่นชมความฝันที่เคยให้ชีวิตในอดีต และขังตัวเองอยู่ในเมฆหมอกแห่งความคิด และป่าของผู้คน.. เราอาจจะต้องการคำตอบบางอย่าง และสามารถควบคุมเวลาของตัวเองได้ -- เวลาที่ฟังเพลง ก็จะทำให้เรารู้ตัวว่าเรามีความรู้สึกนี้.. แต่ถ้าอยู่เฉยๆ เราจะรู้สึกว่าทุกอย่างดูว่างเปล่าเหลือเกิน.. แปลกๆ ที่เป็นอย่างนี้เหมือนกัน..

อยากจะขอเล่าประสบการณ์ของเราสักหน่อย เรากำลังจะส่งงานเพื่อขอสอบจบ แต่ตอนนี้เรารอที่ปรึกษาแก้งานอยู่นานมาก.. นานจนคิดว่าคงไม่สามารถรอได้อีกแล้ว.. เราพยายามทำงานตามตารางให้สำเร็จ แต่กลับต้องผัดผ่อนไป ผิดหวัง ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราสงสัยว่าจริงๆ แล้ว เพราะเรารอนานเกินไป หรือว่าตัวเราเองที่ไม่มีประสิทธิภาพ..เรากลับมาถามตัวเองซ้ำๆ ในช่องว่างของช่วงเวลาที่เราพอยังทำอะไรได้.. เราสงสัยว่า ความจริง..คนเราควรมีแค่ไหน.. สงสัยว่า ถ้าเรา..ไม่รอดีๆ และวิ่งเต้นเพื่อปลุกให้คนอื่นหันมา..เราจะทำได้แค่ไหน.. และมันจะทำลายตัวเราเองไหม? หรือถึงเวลาแล้วที่เราต้องลุกขึ้นมาเพื่อย้ำถึงความฝันตัวเองให้ชัดเจน และทำให้คนรอบข้างตระหนักว่าเราต้องการอะไร แทนที่เราจะปล่อยให้เค้าคิดกันไปเองว่าเราเพียงพออยู่เท่านี้แล้ว..ซึ่งมันไม่ใช่.. อาจเป็นเพราะฉัน ไม่สามารถบอกเล่าได้เสียงดังเหมือนกัน.. และอาจเป็นเพราะฉัน ไม่สามารถเชื่อใจใครได้เหมือนเก่า.. อาจเป็นเพราะ มีอะไรที่มากมายและซับซ้อนเกินไปในความคิด และอาจเป็นเพราะว่า.. ฉันกลัวที่จะทำให้สำเร็จโดยลำพัง...

อยากจะกล่าวถึงความรักสักหน่อย.. เมื่อได้ฟังเพลงเพลง "อยู่ในใจ" เราพบว่าเพลงที่เราได้ฟังช่วงนั้นๆ มักจะตรงกับความรู้สึกตัวเองอยู่เสมอ (เหมือนเพลงมันมาหาเราเองเลยแฮะ) แต่ก็ไม่อยากยึดติดว่ามันจะเป็นเช่นนี้ฯ.. ใช่แล้ว ความรักเราจบลงแล้ว จบลงโดยที่ไม่อาจกล่าวคำใดออกมา..จบแบบเงียบๆ และขณะที่กำลังรู้สึกหวั่นไหวอยู่นี้.. ก็ไม่อาจแสดงออก.. เพราะว่าเป็นอย่างนั้นละมั้ง ถึงรู้สึกเจ็บปวด และขมขื่นอยู่ลึกๆ -- ทั้งๆที่เราก็พบว่า เราอาจจะสามารถค้นพบความหมายและความสุขที่ซ่อนอยู่ได้เมื่อเวลาผ่านไป..ทั้งที่ตรงนี้และเวลานี้

ทางชีวิตข้างหน้าจะเป็นเช่นไรต่อไป.. เราจะต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ หรือต้องละทิ้งบางอย่างไว้ที่นี่ หรือว่าเราเพียงจากไปพักที่ไหนสักแห่ง เราควรทำเช่นไร? และอย่างไร? ไม่ว่ายังไงก็ไม่รู้สึกพอใจ.. อาจเป็นเพราะฉันผิดหวังกับตัวเองมามาก แต่ในใจลึกๆ ก็ยังอยากให้มีใครมาชี้ทางออกให้

รู้สึกว่าจะเพ้อมากไปละ.. แต่ความรู้สึกก็เริ่มก่อตัวและมีทิศทางกว่าเมื่อครู่.. ฟังเพลงกันต่ออีกสักนิดซิ --

พอฟังเพลง "นิทาน" ก็เริ่มเข้าใจ.. ความรู้สึกของตัวเอง.... ตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วว่า "เราเป็นพวกชอบลืมความรู้สึกตัวเอง" ถ้าจะบอกว่าเป็นพวก "ลักษณ์ 9" ก็คงไม่ผิด.. จริงๆด้วย เราที่พยายามทำตามความต้องการของคนอื่น แต่บางครั้งก็รู้สึกโกรธเวลาที่เราไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ไม่อาจขัดขืนได้.. และในบางครั้ง ถึงกับโกรธคนรอบข้างที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของเรา.. และได้ทำในสิ่งที่ตนเองเชื่อด้วยความมั่นใจ.. ฮะ ฮะ.. พอได้รู้ ก็รู้สึกขำปนสงสารตัวเองขึ้นมา (ได้มั้ยนะ?) และก็อิจฉาที่คนอื่นๆ ไม่มีความลังเลเหมือนกับเรา.. ทั้งๆ ที่รู้สึกอวยพรให้คนอื่นๆ มีความสุข เช่นกันกับที่เราต้องการ..

ความรู้สึกนี้และความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้น..ในวินาทีต่อไป.. จะรับมือกับมันอย่างไร.. หัวใจเราเท่านั้นที่ต้องบอกกับตัวเองให้เชื่อมั่น.. เชื่อมั่นในตนเอง เชื่อมั่นในความดี และเชื่อมั่นในความรัก.. ที่เรามี :))