รู้สึกว่าตัวเองฉลาดขึ้นมานิดนึง.. ก่อนหน้านี้..ถ้าเราไม่รู้อะไรเลย ก็คงจะพูดประมาณว่า

"รู้สึกว่าตัวเองได้กลับมายืนอยู่ในจุดสมดุลได้อีกครั้ง" อะไรประมาณนี้..

แต่ ทุกสิ่งกำลังจะเลือนหายไปในไม่ช้า.. เพราะว่าความแตกต่าง และการยอมรับความแตกต่างนั้น ไม่เพียงพอ..ที่ต่อเวลาของความสัมพันธ์ให้ยืนนาน..

เสียใจ.. ที่รู้สึกว่าตัวเองสำคัญขึ้นมานิดนึง แต่นั่นก็คงจะผิด เป็นเพราะว่าเราสำคัญตัวเอง..ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้.. เสียใจจัง ไม่อยากให้เรื่องราวเป็นแบบนี้เลย..

แต่สุดท้ายก็ปลง.. และทำงานตรงหน้าต่อไปดีกว่า..

เวลาที่สีสรรพ์สุดท้ายของท้องฟ้าหายไป.. ความมืดมิดจะเข้ามาแทนที่..

และความสว่างก็จักเกิดขึ้นใหม่.. เป็นอย่างนี้ เรื่อยไป..

ชีวิตเราเองก็เช่นกัน ไม่ได้มีใครมาเติมแต่งอะไรทั้งนั้นหรอก.. จะมีก็แต่จิตเราเท่านั้น.. ที่วิ่งเต้นตามไป..

วิ่งจนเหนื่อย..ก็หยุดพักบ้างนะ..

เหนื่อยแล้ว..

เหนื่อยแล้วค่ะ.. TT..