เนิ่นนานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้..

อาจเป็นเพราะฉันได้เรียนรู้ความหมายใหม่ๆ ของการได้มีชีวิต.. หรือบางที ชีวิตอาจบอกกับฉันให้เดินมาในเส้นทางนี้.. ฉันเคยคิดว่าตนเองไม่สามารถเชื่อมต่อถึงใครได้.. อยู่คนเดียวท่ามกลางความสับสนที่ไม่เคยเข้าใจ.. จนกระทั่งวันหนึ่ง.. คำ..และการกระทำที่เรียบง่ายที่สุดในชีวิตก็ได้ทำให้ฉันเปลี่ยนไป.. คล้ายกับถูกโอบกอดไว้ด้วยความรัก..

แต่มีสิ่งที่ยังไม่เข้าใจอีกมากมาย.. แต่มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ต้องเข้าใจในทันที.. ฉันเคยรีบร้อน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่หวัง.. ฉันคิดว่า ตัวเองคงไม่สามารถทำในสิ่งที่ต้องการได้โดยไม่รู้สึกฝืนทน.. จนกระทั่งคนๆหนึ่งได้เปลี่ยนสมมติฐานนี้ไปโดยสิ้นเชิง.. เพียงแต่ว่า มันเป็นเพียงการเริ่มต้นของชีวิตเท่านั้น ทางเดินที่แสนยาวไกล สิ่งที่กำลังจะมาทดสอบ เป็นเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจ และใช้หัวใจไว้เพื่อฟัง..

" ขอให้ฉันได้ยินเสียงใจเธอจะได้ไหม? "

จนกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง.. ฉันคงต้องปล่อยให้ชีวิตเป็นไป.. เพราะไม่อาจฝืนทนสิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นไป.. การที่ได้มาพบกับเธอ ทำให้ฉันเปลี่ยนไป แต่ฉันคงต้องยอมรับว่า ฉันเองก็ไม่สามารถที่จะเดินไปในเส้นทางเดียวกับเธอได้ในทันที.. เพราะฉันเองก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ.. และเพราะว่าเป็นอย่างนั้น ฉันจะปล่อยให้เวลา ค่อยๆ นำทางหัวใจให้ไปพบเธอ.. เธอจะยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่หรือเปล่า? เธอจะเป็นคนที่ฉันรู้จักจริงๆ ใช่ไหม? ฉันไม่มีทางรู้ นอกจาก ทำตัวฉันให้ดีที่สุด ก่อนที่จะพบว่าสิ่งที่ฉันรอคอยนั้น.. มีอยู่จริง ไม่ใช่แค่ในความฝัน.. แต่เป็นความจริง.. ทั้งของชีวิตและในหัวใจ..

ถึงตอนนั้น.. ฉันถึงจะแน่ใจว่า ไม่มีสิ่งใดที่ตกหล่นขาดหายไป.. ไม่มีสิ่งใดที่ต้องฝืนทนรับไว้..ถ้าเราไม่อาจปล่อยให้สายธารแห่งชีวิตรินไหล.. เธอจะเป็นคนที่ใช่ได้อย่างไร? แต่ถ้ามีบางสิ่งที่เป็นหน้าที่ที่นำให้ฉันมาพบเธอด้วยเหตุผลบางอย่างแล้ว.. คงจะต้องใช้เวลา.. ให้สายธารเหล่านี้ได้ดำเนินไป.. และวันนั้น.. ฉันจะขอเป็นตัวของตัวเอง..ที่ได้อยู่.. ข้างๆ เธอ...