ก่อนหน้านี้ฉันกลัว..ว่าที่ฉันร้องเพลงนี้ขึ้นมาในวันหนึ่ง.. มันใช่ความรู้สึกตัวเองจริงๆ หรือเปล่า...

ฉันกลัว.. ฉันกลัวว่า.. ถ้าหากฉันไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอ..ฉันจะกลายเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง.. ฉันกำลังรู้สึกฝืนความรู้สึกขึ้นเรื่อยๆ เพราะว่ามีคนข้างๆ ที่ฉันไว้ใจ และฉันได้บอกเล่าความในใจทุกอย่าง.. ได้ยืนอยู่ข้างๆเธอ..ด้วยความเชื่อมั่นในตนเอง.. ในตอนแรก อาจเป็นแค่ความรู้สึกดี.. แต่ในที่สุด.. ฉันจึงพบว่า.. "ฉันกำลังฝืนใจ" เพราะมีอีกคนที่ทำดีต่อฉันเหมือนกัน อีกทั้งยังรู้สึกเป็นธรรมชาติกว่าที่จะอยู่ใกล้.. เพียงแต่ว่า.. ฉันไม่รู้ว่า ที่สุดแล้วใจฉันต้องการอะไรกันแน่..จนกระทั่ง

"เมื่อทิ้งไปแล้ว ถึงได้รู้ว่ารัก" -- คำๆ หนึ่ง.. ดังขึ้นในห้วงความรู้สึก.. (ขอขอบคุณเพื่อนผู้ที่โพสคำนี้เตือนดิฉันนะคะ)

ฉันกลับมาคิดทบทวนว่า.. ดีแล้วจริงๆ หรือที่ฉันเลิกล้มที่จะเข้าหา..เพราะฉันรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง..แต่จะถูกต้องหรือ ถ้าฉันปล่อยให้ทุกอย่างที่ฉันหวงแหน หายไปกับสายลมที่พัดไป.. "กระแส" ที่แรงกว่าย่อมไม่อาจต้านทานจิตใจที่เข้มแข็ง.. ฉันพยายามจะเข้มแข็ง เพราะรู้ดีว่าตัวเองใจอ่อนเพียงไร.. แต่ถ้าในที่สุด.. คนที่ฉันรัก.. จะถูกพาไปกับกระแสนั้น โดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย.. ฉันจะเชื่อได้อย่างไรว่าถ้าหากฉันเชื่อมั่นในตัวเองแล้วจะดีกว่าที่ฉันจะเมตตาต่อตนเอง..

จริงๆ แล้ว จิตใจที่ว่างเปล่า เป็นยอดปรารถนาของฉัน..

ถ้าปลายทางนั้นคือความสุข.. จากความสงบ - - ฉันว่าน่าจะดีกว่า เว้นเสียแต่ว่า..

ฉันไม่พบเธอที่นั่น..

ฉันควรจะเปลี่ยนใจ.. แล้วหันกลับไป - -

เผชิญหน้ากับความกลัวที่จะเดินเข้าไปหาเธอ..