ความรักไม่ได้อยู่ที่เดิมอีกต่อไปแล้ว.. แต่มันแปรผันไปตามปัจจุบันขณะเวลา..

ขณะที่กำลังพิมพ์บล็อกอยู่นี้.. ท่านทั้งหลาย.. ฉันอยากบอกความในใจ

เพราะอย่างไร.. ตัวหนังสือก็เปรียบเสมือน เพื่อน ที่ดีมาโดยตลอด..

ถ้อยคำดีๆ ก็ได้ถ่ายทอดลงสู่ตัวหนังสือ.. ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่หลายเล่มพร้อมๆ กัน..

แต่ก็ยังรู้สึกเหงาอยู่ดี.. ฉันถามตัวเองว่า "เมื่อไหร่ฉันถึงจะมีเพื่อนข้างๆ ที่เป็นคนสักที"

บางทีฉันอาจจะกลัว.. แต่บางที.. ฉันอาจจะรู้สึกสิ้นหวัง.. แต่บางครั้ง..ฉันก็พบว่าฉันไม่มีความกล้ามากพอ.. ที่จะรัก ที่จะหวัง ที่จะใช้ชีวิตให้เป็นไปดังใจ..

แต่พอคิดอีกที.. ฉันก็พบว่า "อย่างนี้แหละ..ฉันอยากเป็นอย่างนี้เองแหละ"

ทำไมผู้หญิงเลือกที่จะเป็นโสดน่ะเหรอ? โอ้..ถามสิ..จะเล่าให้ฟัง..

เปล่านะ ไม่ได้อิจฉาเพื่อนหรือคนที่มีความรัก..ในใจปรารถนาให้เค้ามีความสุขกันทั้งนั้น..แต่สำหรับฉันแล้ว..ความสุข..มันอาจไม่ใช่แค่การอยู่ด้วยกันสองคน.. อ้าว? ยังไง?

ฉันชอบอยู่คนเดียว.. บางทีฉันก็ชอบที่จะอยู่กับคนทั้งโลก.. ฉันรู้สึกเป็นอิสระกว่า หายใจได้ทั่วท้องกว่าที่จะถูกขีดเส้นด้วยใครเพียงบางคน ทำตามแนวคิดบางแนว และท้ายที่สุด มันทำให้ฉันลืมว่าฉันต้องการอะไรกันแน่..

ขอโทษที.. เธอไม่ได้ทำให้ฉันอุทิศตัวขนาดนั้นหรอกนะ แต่มันเป็นธรรมชาติของฉันเองที่จะให้ พร้อมๆ กับละลายความต้องการของตัวเองให้หายไป..แต่ถ้าหากเธอรู้จักฉันดีแล้ว..เธอจะพบว่า "ฉันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสมอไป"

สรุปว่าฉันเหงาได้ไหม?

...

เมื่อกี้..ฉันเอาขนมขึ้นไปให้น้องๆ บนห้องเรียนด้านบน.. แต่ว่าไม่ได้เจาะจงให้ใคร.. วาเลนไทน์อายุ 27 ของฉันเป็นไปด้วยประการฉะนี้.. ถ้ามีคนถามฉันว่า "เหงารึเปล่า?" แน่นอน.. ฉันจะตอบว่า "ไม่"

"ไม่เลยสักนิดเดียว" เพราะฉันรู้ตัวดีว่าไม่ได้เหงาเพราะว่าไม่ได้รักใคร.. ฉันมีคนที่ฉันคิดถึงอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า "เพื่อน" ซึ่งเท่านั้นก็เพียงพอแล้วในตอนนี้ฯ

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ... เฮ้อ เหงาจัง (บอกกับคนที่มาอ่านเท่านั้นนะ) ^_<

ปล. รู้แล้วเหยียบไว้ด้วยนะคะ ฮ่ะๆ ♥