Bloggang.com : เปียร์รุส : หอมกลิ่นดอกซ่อนชู้

หอมกลิ่นดอกซ่อนชู้

กลิ่นดอกซ่อนชู้กลุ่นกลิ่นกำจาย หอมเย็นตลบอบอวนในอากาศ ยิ่งอากาศเย็นย่ำลงกลิ่นของมันยิ่งแรงขึ้น แต่หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่หน้าแจกันเบญจรงค์ใบใหญ่กลับนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น

ภายในแจกันใบใหญ่ปักดอกซ่อนกลิ่นหรือดอกซ่อนชู้ไว้เกือบยี่สิบช่อ ก้านดอกยาวประกอบด้วยดอกตูมสีขาว มีแต้มสีชมพูระเรื่อปลายดอกตูมซึ่งจะผลิบาน ไล่เรียงซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ดอกเริ่มบานจะเริ่มบานตั้งแต่ชั้นล่างสุด บานไล่กันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงดอกด้านบนสุด เมื่อดอกด้านบนเบ่งบานเต็มที่ก็แปลว่าดอกด้านล่างสุดนั้นได้เหี่ยวแห้งโรยราตกอยู่บนพื้นเสียแล้ว

“นันท์...ทำไมมานั่งมืด ๆ ไม่เปิดไฟ”

เสียงนั้นมาพร้อมกับแสงไฟถูกเปิดขึ้น ทำให้ห้องซึ่งตกอยู่ในความสลัวรางจากบรรยากาศยามย่ำค่ำ สว่างจนเห็นร่างผอมเพรียวนั่งพับเพียงอยู่หน้าแจกันใบโต

ชายหนุ่มเดินไปนั่งอยู่เคียงข้าง ดวงตาคู่สวยโศกสลด แต่ไม่มีน้ำตาอยู่ที่นั่น นอกจากว่าสายตาของเธอกำลังทอดตามองนิ่งไปยังดอกซ่อนกลิ่นในแจกัน

“กินข้าวหรือยัง”

ถึงรู้ว่าจะไม่ได้รับคำตอบจากร่างบาง แต่เขาก็ยังอยากจะถาม ความห่วงใยของคนเรามันห้ามกันไม่ได้เหมือนความรักที่ไม่เคยห้ามได้ แม้จะรู้ว่าจะไม่ได้รับรักตอบ แต่ก็ยังรัก

“นันท์ผอมไปนะ”

เงียบ...มีเพียงความเงียบที่ตอบคำเขาแทน ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ สุดท้ายจึงได้แต่นั่งมองร่างบางนั้นอยู่เงียบ ๆ ก็ในเมื่อเธอพอใจที่จะนั่งอยู่แบบนี้ เขาก็จะนั่งเป็นเพื่อนเธอ เหมือนทุกวันที่เธอทำ ซึ่งมันเริ่มขึ้นตั้งแต่วันที่ ปานณรงค์จากไป...

------------------
นันท์วรานั่งจ้องโทรศัพท์มาเกือบสามชั่วโมงแล้ว หลังจากที่เธอเพียรโทรไปหาปานณรงค์ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ แต่สายโทรศัพท์นั้นกลับไร้วี่แววคนรับสาย แล้วเขาก็ไม่ได้โทรกลับ

ระยะหลัง ๆ นี้ปานณรงค์เป็นเช่นนี้เสมอ เธอโทรไปก็ไม่รับสาย หรือหากรับสายก็รีบคุยรีบวาง โดยอ้างว่าติดลูกค้า งานยุ่งหรืออะไรก็แล้วแต่ ...สำหรับนันน์วราแล้วการเปลี่ยนแปลงของคนรักครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง

ตั้งแต่คบกันมาปานณรงค์ไม่เคยทำตัวเหลวไหลในเรื่องผู้หญิงเลยสักครั้ง ด้วยต่างฝ่ายต่างถือการให้เกียรติซึ่งกันและกันมาตลอด ในเมื่อตกลงใจจะเดินร่วมทางกันแล้วความไว้วางใจจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับความรักของทั้งคู่

นันท์วราจึงไม่เคยหวาดระแวงคนรัก แม้งานของเขาจะทำให้ต้องพบกับผู้คนมากมายอยู่ตลอดเวลา รวมถึงไปสัมมนาอยู่บ่อย ๆ จนกระทั่งเขาเริ่มพูดถึงอนาคต ซึ่งเธอตกลงใจจะใช้ชีวิตร่วมกัน รอเพียงเขาเก็บเงินก้อนใหญ่ให้ได้อีกสักหน่อยเท่านั้น

แต่มาระยะสามเดือนหลังมานี้ ดูเหมือนปานณรงค์จะไม่ค่อยมีเวลาสำหรับคนรักเช่นเธอเลย เสาร์อาทิตย์ที่เคยได้ใช้เวลาด้วยกันกลายเป็นอดีตเหมือนจะยาวนานไปทุกที งานยุ่ง ติดประชุมกับลูกค้า ต้องไปสัมนาต่างจังหวัด หรืออะไรก็แล้วแต่ตามที่บอกกลายเป็นข้อแก้ตัวประจำของปานณรงค์ไปแล้ว

ที่น่าแปลกไปอีกคือ โทรศัพท์ที่เคยได้คุยกันในทุกวัน ถึงไม่ได้เจอกันห่างหาย จากทุกวันกลายเป็นอาทิตย์ละสามครั้ง กลายเป็นสองอาทิตย์ครั้ง และบางทีกลายเป็นเดือนละครั้งด้วยซ้ำ นันท์วราพยายามคิดว่าเธอทำอะไรผิดไป แต่ทุกครั้งที่ถามเหมือนปานณรงค์จะไม่พอใจไปทุกครั้ง ตามด้วยคำแก้ตัว เครียด งายเยอะ ยุ่ง เหนื่อย...สารพัดที่เขาจะหามาบอกได้

ที่แปลกไปกว่านั้นคือ...ปานณรงค์บอกเธอว่าเขาไปสัมมนาต่างจังหวัด แต่เพื่อนสนิทเธอกลับเห็นเขาขับรถเข้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังกับใครบางคนที่ไม่ใช่เธอ

ความหวาดระแวงที่ไม่เคยได้เกาะกุมจิตใจเธอ จู่ ๆ ก็ขยายตัวใหญ่ขึ้นโดยไม่ให้ได้ตั้งตัว และยิ่งโทรศัพท์ไปแล้วเขาไม่รับสายและไม่โทรกลับยิ่งทำให้เธอร้อนรน...

“พี่ไปไหนทำไมไม่รับโทรศัพท์นันท์”

นันท์วรากรอกเสียงถามลงไปในโทรศัพท์เครื่องจิ๋วหลังจากต่อสายไปหาเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ สุดท้ายจึงมีเสียงคนรับโทรศัพท์

............................

“พี่รู้ไหมว่านันท์ห่วงพี่แค่ไหนที่พี่ไม่ยอมรับสายและไม่โทรกลับ”

..........................

มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา พร้อมกับการกดวางสายไปในทันที นันท์วราต่อสายกลับไปใหม่และพบว่าปลายสายปิดเครื่องไปเสียแล้ว

แต่ก่อนที่นันท์วราจะได้ทำอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นเสียก่อน

“นันท์ ออนไลน์หรือเปล่า”

“เปล่ามีอะไรหรือ ป๋อม” ถึงจะรู้ว่าพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองเสียงสั่นขนาดไหนแต่มันก็ยังสั่นอยู่ดี ปลายสายจึงย้อนถามกลับมาว่า

“แกเป็นอะไรหรือเปล่า”

“..................................”

“นันท์เป็นอะไร ใครทำอะไรแกอีกหรือพี่ปาน”

“ป๋อม...ชั้นจะทำยังไงดี” ท้ายสุดเธอเก็บมันต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว “พี่ปานเค้าแปลก ๆ ไปแล้วตะกี้ชั้นโทรไปมีคนรับสายแต่ไม่พูดตัดสายชั้นทิ้งไปเลย พอโทรใหม่ก็ปิดเครื่องไปแล้ว”

“นี่นันท์ ถ้าชั้นจะบอกอะไรแก ๆ จะเชื่อชั้นไหม” เสียงเครียด ๆ ของเพื่อนสาวทำให้หัวใจซึ่งอ่อนไหวเกิดลางสังหรณ์แปลก ๆ ขึ้น

“เรื่องอะไรเกี่ยวกับชั้นหรือ”

“เกี่ยวกับแก และพี่ปานของแกโดยตรงเลย”

“อะไร” คำถามนั้นสั่นจนนันท์วรารู้สึก หัวใจเธอเต้นแรง หน้าตาร้อนผ่าวจากความโกรธที่หาที่มาไม่ได้ แต่หาต้นเหตุได้

“ชั้นเจอผู้หญิงคนหนึ่งในโลกออนไลน์ ในอีกล็อกอินหนึ่งของชั้น แกก็รู้ว่าชั้นเล่นเกมเยอะขนาดไหน เผอิญว่าล็อคอินอันนี้ชั้นใช้เล่นเกม เลยไม่ค่อยมีใครรู้ว่าชั้นเป็นใคร ชั้นเห็นผู้หญิงคนนั้นกับพี่ปานแกคุยกันหวานแหว๋วในนั้น เลยลองแอดเขาไป”

มาถึงตรงนี้หัวใจชั้นแทบจะหลุดกองลงไปที่พื้น หรือนี่ความเปลี่ยนแปลงที่ชั้นรู้สึกได้ นี่หรือความไว้ใจซึ่งกันและกัน

“ถ้าแกไม่เชื่อเอาพาสเวิร์ด กับล็อคอินชั้นเข้าไปดูได้เลย ผู้หญิงคนนั้นใช้ล็อคอินว่า ธารน้ำ ส่วนพี่ปานของแก ใช้ล็อคอินว่า เดวิลแมน เขาไปดูเอาเอง เดี๋ยวจะหาว่าชั้นใส่ความแฟนแก แล้วแกอาจจะได้เหตุผลว่าทำไมเขาเปลี่ยนไป คนที่เค้าสัญญาว่าจะแต่งงานกันเขาทำกันแบบนี้ ไปดูเองซะนันท์ถ้าแกไม่อยากกลายเป็นคนโง่ให้พี่ปานนั่งหัวเราะกับผู้หญิงคนนั้น”

ความเสียใจประดังเข้าสู่ใจเธอ ตั้งแต่รู้ว่าเขามีอีกล็อคอินหนึ่งเพื่อใช้คุยกับผู้หญิงคนนั้น ใจขณะที่เธอมีอีกล็อคอินของเขาซึ่งไม่เคยมีความเคลื่อนไหวให้เห็น เขาให้เหตุผลว่างานยุ่ง ไม่มีใครคุยด้วย ..

และเธอจะกล้าเข้าไปดูอีกล็อคอินหนึ่งซึ่งเธอเพิ่งรู้หรือไม่...หัวใจเธอทำใจที่จะดูไหวหรือเปล่า...เธอเจ็บไปทั้งใจ ความไว้วางใจถูกกระทืบจนแบบติดดิน แต่เธอก็ยังอยากจะรู้

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหนป๋อม”

“โฟร์ไฟล์บอกว่าเปิดร้านอะไรสักอย่างอยู่เชียงรายหาง่ายจะตายไป อ้อ...ชั้นจะบอกแกไว้ก่อนเข้าไปดูเลยว่าให้ทำใจไว้เยอะ ๆ ความบังเอิญของโลกออนไลน์ก็คือเพื่อนของยัยผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพื่อนเล่นเกมกะชั้น เค้าเล่าให้ชั้นฟังว่า ยัยนี่เพิ่งไปวีนแตกกับสาวใหญ่อีกคนในห้องสนทนา เพื่อแย่งพี่เดวิลแมนของแกนี่แหละ พี่ปานแกนี่เสน่ห์แรงไม่เบาเลย ทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ติดกันตรึม”

หลังจากนั้นนันท์วราไม่รู้เลยว่าตัวเองวางสาย หรือเพื่อนตัดสายไป เพราะสมองเธอมันมึนไปกับข้อมูลที่ได้รับ ล็อกอิน พร้อมพาสเวิร์ดเปิดเข้าไปดูความจริงถูกกำอยู่ในมือ อยู่แค่ว่าเธอทำใจได้แค่ไหนที่จะเปิดเข้าไปเผชิญความจริงที่ไม่อาจโกหกได้อีกต่อไปแล้ว ...

--------------------
ประตูบ้านถูกผลักเข้ามาพร้อมร่างสูงใหญ่ในชุดนายทหารของบางคนเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยืนกำอะไรอยู่ในมือ

“นันท์”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพร้อมกับสัมผัสของมือหนาจับที่ต้นแขน ก่อนจะขยับไปยืนตรงหน้า เพื่อพบว่าดวงตาสองข้างแดงช้ำ เหม่อลอย

“นันท์ เป็นอะไร” ครั้งนี้น้ำเสียงห่วงใยพร้อมกับการเขย่าแขนทำให้เจ้าของร่างบางเรียกสติกลับคืนมาได้อีกครั้ง

“รัชย์”

“อืม ...ใช่ดีที่ยังจำได้ เป็นอะไรไป เรียกตั้งนานไม่ยอมเปิดประตูให้ ผมเลยเดินเข้ามาเอง แล้วประตงประตูก็ไม่ล็อคด้วย อันตรายรู้ไหม”

“รัชย์” ชื่อของเขาหลุดออกมาจากปากซีดของหญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับน้ำตาเม็ดเล็กร่วงริน เงียบ ๆ

หัวใจรัชย์กระตุกวาบ...น้ำตาของนันท์วราทำให้เขาเจ็บปวด เพียงเธอไม่รักเขา และกำลังจะแต่งงานกับคนที่เธอรัก แค่นั้นก็เหมือนหัวใจถูกฉีกอยู่แล้ว แต่หากจะให้เขาทิ้งเธอไป เขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี เขารักเธอเกินกว่าจะทำอย่างนั้น ถึงเธอจะไม่รักเขา แต่เขาก็ยังอยากเห็นคนที่เขารักมีความสุข และพร้อมจะยืนอยู่กับความเจ็บปวดของตัวเองใกล้ๆ เธอ แค่นั้นก็พอ

นันท์วราซุกตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเขาซึ่งเขาก็รับมันด้วยความเต็มใจ ถึงจะรู้ว่าการทำแบบนี้ยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บปวด แต่เขาทนเห็นเธอมีน้ำตาไม่ได้ สองมือของเขากอดเธอเอาไว้หลวม ๆ ความเงียบของเขา กับเสียงร้องไห้ของเธอทำให้เกิดช่วงสูญญากาศระหว่างกันขึ้น

ใจหนึ่งเขายินดีที่จะให้เธอยืมอกร้องไห้อย่างนี้ตลอดไป ...แต่ใจหนึ่งเขารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ นันท์วราเพียงแค่อ่อนแอ และเขาผ่านเข้ามามาจังหวะนี้...

“มีอะไรให้รัชย์ช่วยไหม”

เขาเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าอาการตัวสั่นระรัวของเธอคลายลง และเสียงร้องไห้เงียบไปแล้ว นันท์วราผละออกจากอ้อมแขนเขา ความอบอุ่นคลายลงเหลือเพียงความหวานเหน็บ

“ใครทำอะไรนันท์” เธอได้แต่ส่ายหน้าไม่ยอมตอบคำถาม “งั้นมีอะไรให้รัชย์ช่วยไหม”

ท่าทางลังเลของหญิงสาว ทำให้เขาอดมองตามปฏิกิริยาที่เธอค่อย ๆ ยกมือที่กำอะไรบางอย่างเอาไว้ขึ้นมา ทีท่าลังเลปรากฏขึ้นก่อนที่เธอจะยื่นของสิ่งนั้นมาให้เขา
มันเป็นแผ่นกระดาษซึ่งจดล็อคอินและพาสเวิร์ดเพื่อเปิดหน้าเวปเพจอะไรสักอย่างในนั้น

“เปิดให้นันท์หน่อย”

“อะไร”

“รัชย์จะช่วยนันท์ไม่ใช่เหรอ ช่วยเปิดมันแล้วดูแทนนันท์หน่อย”

รัชย์รับกระดาษแผ่นนั้นมา แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หากเขาเปิดมัน เขาอาจจะได้รู้เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นได้ โต๊ะทำงานเล็ก ๆ ของนันท์วราตั้งอยู่เบื้องหลัง เขาถือพาสเวิร์ดนั้นไปและเปิดเครื่องโน้ตบุ๊คบนโต๊ะเธอ

หน้าเวปเพจของโซเชี่ยนเนตเวิร์คยอดฮิตโผล่ขึ้นมาทันทีที่เขาเปิดเวปเบาเซอร์ เขาใส่ล็อคอินและพาสเวิร์ดเข้าไป ปรากฏว่ามันกลายเป็นล็อคอินของใครบางคนที่เขาไม่รู้จัก

“เปิดแล้ว จะให้ดูอะไร”

“เลื่อนลงไปเรื่อย ๆ แล้วดูสิว่ารัชย์รู้จักใครบ้าง”

ถึงจะเป็นคำสั่งแปลก ๆ แต่เขาก็ยอมทำ นั่นเป็นเพราะไม่ว่าจะเป็นอะไรที่นันท์วราต้องการหากไม่เหลือบ่ากว่าแรง หรือเป็นเรื่องผิดกฏหมายเขามักจะเต็มใจที่จะทำให้เธอเสมอ และแล้ว....

ภาพของใครบางคนก็โผล่พ้นขอบจอโน้ตบุ๊คขึ้นมา ภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งครั้งนันท์วราเคยเลือกแทนเขาโผล่ขึ้นมาสบตาท้าทายอยู่ตรงหน้า พร้อมกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ในทางทางที่สนิทสนมกันเกินกว่าการเป็นเพื่อน
“เปิดดูต่อไป” เสียงเย็น ๆ ของนันท์วราซึ่งมายืนอยู่เบื้องหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ดังขึ้น รัชย์หันไปมองก็พบว่าดวงตาคู่นั้นจ้องมองภาพหน้าจอด้วยสายตาเจ็บปวด ถึงไม่มีน้ำตา แต่เขารู้ว่าอีกไม่นานมันจะรินไหลอีกครั้งและมากมาย

นี่คือเหตุผลของความเสียใจของเธอในวันนี้....

-----------------------------
รัชย์ เป็นเพื่อนสนิทที่พยายามจะเปลี่ยนแปลงสถานะจากเพื่อนเป็นอย่างอื่น นันท์วรารู้ แต่เธอมีปานณรงค์อยู่แล้ว รัชย์จึงเป็นได้เพียงเพื่อนเท่านั้น และคงจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป ถึงเธอจะไม่มีใครก็ตาม

ทำไมเธอไม่รักรัชย์...เพราะเขาเป็นเพื่อน เป็นพี่ชาย เป็นหลายอย่างที่ดีเกินกว่าจะกลายมาเป็นแฟน คนรัก สิ่งหนึ่งที่เธอกลัวมาตลอดคือ ทุกสิ่งที่เธอเคยพูดเคยเล่าได้ เคยทำได้ทุกอย่างในสถานะเพื่อน พี่ชาย ของรัชย์จะต้องเปลี่ยนไปทันทีที่เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น และเธอไม่อยากจะเสียมันไป ทั้งรู้ว่าเขาเสียใจ ทั้งรู้ว่าเขาเจ็บปวดทุกครั้ง แต่รัชย์ก็ไม่เคยถอยห่างไปจากเธอ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีรัชย์ยังคงสม่ำเสมอ แม้กระทั่งวันที่เธอปฏิเสธความรักของเขา...

และวันนี้วันที่เธอไม่รู้จะทำอย่างราไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น รัชย์ก็เดินเข้ามา เหมือนห่วงยางที่ถูกโยนลงมาตอนที่เธอกำลังจะจมน้ำ แม้จะรู้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวดกับเธอ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านั้นอีกแล้ว เธอต้องการหลักที่แข็งแรงพอที่จะทำให้เธอได้เผชิญความจริงนั้นได้

ภาพของปานณรงค์กับผู้หญิงคนนั้น ที่เชียงราย หลายต่อหลายครั้งเป็นเหมือนสิ่งยืนยัน ให้เธอแน่ใจว่า เขากับหล่อนมีอะไรกันมากกว่าเพื่อนปกติ ปานณรงค์ทำงานที่กรุงเทพฯ ในขณะที่เธออยู่ฉะเชิงเทรา และผู้หญิงคนนั้น อยู่เชียงราย...

เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขามีสัมนาที่เชียงรายถี่ขนาดนั้น เธอไม่เคยรู้เลยว่าการที่เขาไม่ได้มาหาเธอไม่ใช่เพราะงานยุ่ง แต่เป็นเพราะเขาเอาเวลาเหล่านั้นไว้ที่เชียงรายกับผู้หญิงคนนั้น ....

ภาพเหล่านั้นในอารบั้มภาพของหล่อน แสดงวันเวลา และสถานที่ชัดเจนราวกับจะประกาศให้โลกรู้ว่าหล่อนกับแฟนของนันท์วราคือคู่รักที่รักกันมากมาย เหมือนการประกาศให้โลกรับรู้ว่า นี่คือผู้ชายของชั้น...

ภาพที่หล่อนลงมาที่ กรุงเทพฯ ไปเที่ยวล่องลำน้ำเจ้าพระยากับปานณรงค์ ภาพที่หล่อนไปช้อปปิ้ง ภาพปานณรงค์กินไอศครีม กินอาหารญี่ปุ่นกับหล่อน เพลงที่ปานณรงค์ส่งให้หล่อนผ่านหน้าเวปเพจ ย้ำให้เห็นว่าสิ่งที่ทำไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนกับเพื่อนทำด้วยกัน และทุกสิ่งเหมือนสิ่งที่เขาทำให้เธอตั้งแต่เริ่มคบกัน ถึงมันจะน่าขำกับวิธีจีบสาวที่เหมือนลอกตำรามาเป๊ะ ๆ เปลี่ยนเพียงตัวแสดงเท่านั้น แต่นันท์วราขำไม่ออก...

“ผู้หญิงสมัยนี้หน้ามันไม่มียางหรือไงนะ” เสียงป๋อมดังมาตามสาย หลังจากรัชย์กลับไปแล้ว “แฟนเค้า ผัวใครคิดอยากจะได้ก็แย่ง”

“มันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ บางทีเค้าอาจจะไม่รู้” นันท์วรายังคงมองโลกในแง่ดี ทั้งที่ใจเจ็บไปทั้งใจ

“บ้าซิไม่รู้ ...ผู้ชายอายุขนาดนี้ ทำงานระดับนี้ถ้าไม่มีแฟน หรือเมียก็เป็นเกย์แล้ว แต่จะว่าไป ถ้ามันอยากได้มันก็จะเนียนไม่รู้ เนียนแป๋ว ก็กรูจะเอาใครจะทำไม แกอย่ามองโลกในแง่ดีนักเลย”

“แล้วแกจะให้ชั้นทำยังไง”

“ตอนนี้สิ่งที่แกต้องทำ ก็ทำใจไว้เลย แล้วก็ถามพี่ปานไปตรง ๆ นั่นแหละว่าหล่อนเป็นใคร ถ้ายังปากแข็งไม่ตอบก็เอาหน้าเวปนี้แหละเปิดให้ดูไปซะ...นันท์ถ้าแกจะว่าชั้นว่าเป็นเพื่อนเลวที่เอาเรื่องพวกนี้ให้แกดูชั้นก็จะไม่ว่าแกนะ แต่ชั้นไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นคนโง่ให้เขาหลอก ตั้งแต่แรกแล้วชั้นก็เคยบอกแกแล้วว่า ผู้ชายคนนี้เอาเปรียบแก เทียบกับรัชย์รายนั้นยังดีกว่าร้อยเท่า เห็นแบบนี้แล้วก็เลิกกับมันซะเถอะ อย่าเก็บมันเอาไว้เลย”
“ชั้นไม่เคยว่าแกป๋อม ชั้นรู้ว่าแกหวังดี...ห่วงชั้น แต่เรื่องนี้ยังไงชั้นก็ต้องเป็นคนตัดสินใจ ชั้นกับเขาคบกันมานาน พอที่จะเห็นความดีความเลวของกันและกันแล้ว เพียงแต่ชั้นอาจจะมั่นใจเกินไปว่าเขาจะซื่อตรงเหมือนคำพูดที่หลุดจากปากของเขา จนกลายเป็นวางใจ”

“ผู้ชายนะแก ...ไปไว้ใจได้ยังไงยิ่งห่างกันแบบนี้ด้วย มันก็เหมือนหมานั่นแหละเลี้ยงดียังไงก็ไม่พ้นกับไปกินอาจมอยู่ดี”

“ผู้ชายบางคนก็ไม่เป็นอย่างนั้นหรอกป๋อม อย่าเหมารวม”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ ส่วนมากมันก็แบบนี้ทั้งนั้น ลองมีผู้หญิงมายั่วมาอ่อยให้หน่อยขี้คร้านจะวิ่งตามเขาไปไม่ทัน”

“นั่นมันก็เฉพาะผู้ชายที่จิตใจไม่หนักแน่ไงป๋อม”

“แกก็รู้นี่นันท์ แล้วไอ้แบบหนักแน่นอย่างรัชย์ทำไมแกไม่ชอบ”

“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่มีเหตุผล”

“เออ...ชั้นได้ยินเรื่องแปลก ๆ มาด้วย เพื่อนเล่นเกมของชั้นมันบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นมีคนตามรังคราญ เค้าเลยเอนมาหาพี่ปานของแก เหมือนแกล้งเล่นผัวเมียนั่นแหละ แต่ทีนี้พอเล่นกันไปเล่นกันมาเลยเอากันจริง ๆซะละมั้ง”

“แกเห็นเขาไปนอนด้วยกันหรือไง” นันท์วราแย้ง ถึงจะปวดร้าวในใจ น้ำขม ๆ จะไหลย้อนมาในคอจนปากคอฝืดเฝื่อนแต่เธอก็ยังต้องฟัง

“บ้าใครเขาจะให้ดูขนาดนั้นล่ะแก ...ในหน้าเวปแกไม่เห็นเหรอ ทั้งรักทั้งคิดถึง ทั้งห่วงใยสารพัด ไหนจะพี่ปานแกขึ้นล่องเชียงรายยังกะน้ำมันราคาลิตรละสิบสองบาทขนาดนั้นอีก แล้วมันจะแปลว่าอะไร”

อืม...มันแปลว่าอะไร...มันก็แปลว่าปานณรงค์เปลี่ยนใจไปแล้ว คำว่ารักที่เคยบอก ก็กลายเป็นแค่เคยรัก ...เหมือนลมที่พัดมาให้พอเย็นฉ่ำใจ แต่พอมันผ่านไปสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือซากปรักหักพังของใจที่ไม่แข็งแรงพอ ของเธอนั่นเอง

------------------------------
“พี่แค่ช่วยเค้า....” ปานณรงค์เดินวนไปวนมาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันมายืนจ้องหน้าเธอซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว “มันไม่มีอะไรจริง ๆ นันท์”

น้ำเสียงและสีหน้าของปานณรงค์ไม่ได้ทำให้นันท์วราเชื่อเลยสักนิดเดียว เธอรู้จักเขาดีเกินกว่าเขาคิด

“ที่พี่ไปเชียงรายก็แค่ไปทำงาน”

“แล้วที่พี่ไปเที่ยวสวนสัตว์กับเขาก็แค่ไปสัมมนาเหรอคะ”

นันท์วราเอ่ยถาม สายตาของปานณรงค์เบิกกว้างเหมือนตกในใจสิ่งที่ได้ยิน เพียงแค่นันท์วราเอ่ยถามถึงผู้หญิงที่เชียงราย เขาก็เริ่มอยู่ไม่ติดจนกระทั่งต้องมาหาเธอที่บ้าน ทั้งที่เขาไม่เคยมาเป็นเดือนแล้ว

“พี่ไปสัมนาที่เชียงราย แต่พี่ไปเที่ยวสวนสัตว์ที่เชียงใหม่ด้วยงั้นหรือคะ แล้วเวลาไปสัมนาเนี่ยเค้าไปกันเดือนเว้นเดือนหรือคะ”

“นันท์เอาอะไรมาพูด”

“พี่จะโกหกนันท์ไปอีกนานแค่ไหน”

“พี่โกหกอะไร” ปานณรงค์ใช้เสียงดุใส่เธอ แต่นันท์วราเสียใจจนเกินกว่าจะรู้สึกอะไรไปกว่าความชาเสียแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ต้องตัดสินใจเสียที

“พี่ก็รู้ว่าพี่โกหกอะไร นี่นะหรือคนที่เรียกร้องให้ไว้ใจซึ่งกันและกัน พี่จะโกหกนันท์เรื่องผู้หญิงคนนั้นไปอีกนานแค่ไหน นันท์เคยบอกใช่ไหมว่า ถ้ามีใครใหม่ให้บอกไม่ต้องไปแอบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนั้น ถ้าพี่เจอคนถูกใจ ถ้าพี่จะยกเลิกสัญญาของเราก็แค่บอกมา ถึงนันท์จะเสียใจ แต่นันท์ก็เข้าใจ มันคงจะดีกว่าถ้าพี่จะทำแบบนั้น ไม่ใช่พี่รั้งเอาไว้ทั้งสองคน พี่มันเห็นแก่ตัว”

“เดี๋ยวนันท์ นี่มันเรื่องอะไรกัน ใครเอาอะไรให้นันท์ดู ใครบอกอะไร ไอ้รัชย์ใช่ไหม”

“รัชย์มาเกี่ยวอะไร เรื่องนี้มันเรื่องของเราสองคนต่างหาก อ้อ...เป็นสามคนแล้วสินะ” นันท์วรายิ้มเศร้า ๆ

“นันท์”

ปานณรงค์เดินมาทรุดนั่งอยู่ตรงหน้าจับมือเธอเอาไว้ สัมผัสเขาไม่เหลือความอบอุ่นอีกแล้ว เหมือนบรรยากาศด้านนอกที่ดวงอาทิตย์เริ่มละฟ้า ราตรีแห่งความเหน็บหนาวกำลังมา กลิ่นของดอกซ่อนชู้ส่งกลิ่นกำจาย

“พี่มีแค่นันท์เท่านั้น”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ”

“เอ๊ะ!!! นันท์ ทำไมไม่เชื่อพี่ล่ะ” เขาปล่อยมือเธอ พร้อมออกอาการหัวเสียอีกครั้ง นันท์วรายิ้มเศร้า ๆ อีกครั้ง ครั้งนี้เธอขยับลุกเดินไปเปิดโน้ตบุ๊คและหันมันมาให้เขาเห็น

“พี่ว่าให้นันท์เชื่อพี่ แล้วนี่คืออะไร...ธารน้ำ ...เดวิวแมน...”

ภาพของหญิงชายคู่หนึ่งถ่ายภาพด้วยกันประหนึ่งคู่รักปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เพลงโปรดของเธอ ซึ่งเขาเป็นคนส่งให้ดังจากยูทูปบนหน้าเวปเพจของผู้หญิงคนนั้น

“พี่ปานจะให้นันท์เชื่ออะไรเหรอคะ ในเมื่อภาพพวกนี้มันไม่ได้บอกให้นันท์เชื่อได้เลย...หรือนี่คือการช่วยเหลือเค้า อย่างที่พี่พูดหรือคะ ...พี่เคยบอกว่าคนเป็นแฟนกันไม่มีอะไรต้องปิดบังกัน ถ้าพี่คิดจะช่วยเค้า ทำไมพี่ไม่เคยบอกนันท์ล่ะคะ ...พี่มาบอกตอนที่นันท์รู้เองแบบนี้เค้าเรียกว่า ...ข้อแก้ตัว...พี่เคยคิดไหมว่าถ้านันท์เห็นภาพพวกนี้แล้วนันท์จะรู้สึกยังไง หรือพี่มีความสุขจนไม่ได้คิดอะไร ...ส่วนผู้หญิงคนนั้น ธารน้ำนั่น...เธอเป็นคนปัญญาอ่อนหรือคะ โตจนขนาดมีกิจการเป็นของตัวเอง การศึกษาก็ดีหน้าตาก็ใช้ได้ แต่ทำไมชอบใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่นคะ...และ ถ้าจะบอกว่าไม่รู้ว่าพี่มีแฟนมันก็คงเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายสมัยนี้ถ้าไม่เป็นเกย์ กระเทยก็มีแฟนกันไปหมดแล้วล่ะ....”

“พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเค้าจริง ๆ นันท์ อย่าให้รัชย์มายุแหย่ให้เราทะเลาะกันอย่างนี้สิ นันท์ไม่เชื่อใจพี่หรือครับ”

“นันท์เชื่อใจพี่....เคยเชื่อใจพี่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว...การกระทำของพี่ ภาพพวกนี้ สิ่งที่พี่สื่อสารกันผ่านโลกออนไลน์มันบอกทุกอย่างแล้วว่าความเชื่อใจระหว่างเรามันจบแล้ว”

ดวงตาของปานณรงค์วาววับ ด้วยความโกรธ เขาเข้ามากระชากแขนเธอเต็มแรง และเขย่าเธอราวกับเธอกลายเป็นวัตถุอะไรสักอย่าง ความโกรธของเขารุนแรงราวกับพระเพลิง

“ยังไงพี่ก็ไม่ยอมเสียนันท์ให้ไอ้รัชย์หรอก ถึงพี่มีเค้าพี่ก็มีนันท์ด้วย พี่จะแต่งงานกับนันท์”

“แต่นันท์ไม่แต่งงานกับพี่” เธอโต้กลับด้วยน้ำเสียงดุเดือดพอกัน

“จะไปแต่งกับไอ้รัชย์หรือไง”

“มันก็คงดีกว่าแต่กับคนหลอกลวงอย่างพี่ละกัน”
ถึงใจจะไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่พอความโมโหขาดสติเข้าครอบงำ และต้องการให้อีกฝ่ายเจ็บเหมือนตนเองคำพูดทำร้ายใจซึ่งกันและกันผุดขึ้นเพื่อตอบแทนความหลอกลวงที่ได้รับ หวังให้อีกฝ่ายเจ็บปวดด้วย

“งั้นก็ให้มันกินเดนพี่ไปแล้วกัน”

นันท์วราถูกคนรักลากตัวไปกระแทกลงบนโซฟาตรงนั้น เธอทั้งร้องทั้งดิ้น แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของปานณรงค์ได้ ความบ้า หวง และรัก ของเขาทำให้เขากลายเป็นคนบ้า ไม่มีอะไรหยุดเขาได้นอกจากสิ่งเดียวเท่านั้น

กลิ่นดอกซ่อนชู้หอมฉุน ลอยอวนอยู่ในบรรยากาศยามค่ำคืน...

-----------------
รัชย์เปิดประตูบ้านเข้ามาด้วยความเป็นห่วงหลังจากได้รับโทรศัพท์จากคนที่เขา หลงรัก สภาพของบ้านเหมือนเกิดการต่อสู้ขึ้น และภาพของนันท์วราที่เหมือนตุ๊กตาเก่า ๆ หมดสภาพสักตัว นั่งพิงผนังด้วยสายตาเหม่อลอย เขาวิ่งเข้าไปหาเธอ

“นันท์ เป็นอะไรไป”

ชายหนุ่มพยายามลูบไปตามเนื้อตัวเพื่อหาร่องรอยบาดเจ็บที่อาจเกิดขึ้นนอกจากความบาดเจ็บในจิตใจที่เกินเยียวยาของเธอ แต่ปรากฏว่าไม่มีร่องรอยบาดเจ็บใด ๆ บนร่างกายเธอสักรอย นอกจากรอยแดง ๆ บนข้อมือเท่านั้น

“มันไปไหนแล้วผมจะไปลากคอมันมาเข้าคุก”

“ไม่รัชย์” มือบางเกาะกุมมือเขาเอาไว้ทันทีก่อนที่เขาจะถลาออกไป ด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด

“มันทำร้ายนันท์”

“เขาไม่ได้ทำร้ายนันท์ เชื่อนันท์สิ” ดวงตาแดงช้ำของเธอ ดึงสติเขาให้คืนมาอีกครั้ง “เขาไปแล้ว จะไม่มากวนนันท์อีกแล้ว”

น้ำตาเม็ดใสหยดลงบนหลังมือชายหนุ่ม แต่มันให้ความรู้สึกร้อนผ่าวราวกับถูกน้ำร้อนลวก เธอร้องไห้อีกแล้ว....ส่วนเขาทำอะไรให้เธอไม่ได้นอกเสียจากนั่งอยู่เป็นเพื่อนเหมือนที่เป็นในทุกขณะ

--------------------

สุดท้ายแล้วนันท์วราก็ตัดใจจากปานณรงค์ไม่ได้อยู่ดี....ในเมื่อเธอไม่ได้เขา ก็จะไม่มีใครได้เขาไป และเขาก็จะไม่ได้ออกไปทำร้ายหลอกลวงใครอีก...ไม้เบสบอลที่ถูกเก็บอยู่ใต้โต๊ะกลิ้งออกมา และเธอก็เอื้อมมือคว้ามันเอาไว้ ในขณะที่ปานณรงค์กำลังขาดสติเพราะต้องการเอาชนะเธอ นันท์วราเงื้อมือที่มีมันขึ้นไปจนสุดแขน

.................................

.....................

.............

........

...

..

.........

.....................

.................................

แปลงดอกซ่อนชู้แปลงใหม่ของเธอกำลังชูช่อดอกอวดความงามสมบูรณ์ของต้นสาวเต็มแปลงใหม่ซึ่งอุดมไปด้วยปุ๋ยชั้นดี ในขณะที่แปลงข้างๆ ดอกที่กำลังเริ่มบานก็เริ่มส่งกลิ่นหอมตลบอบอวน และมากขึ้นทันทีที่ดวงอาทิตย์ละขอบฟ้า

นันท์วราก้มลงตัดดอกซ่อนชู่ในแปลงนั้นมาถือไว้ ภายในใจก็ยังครุ่นคิดต่อไปว่า...เธอควรจะไปเชียงรายเพื่อหาปุ๋ยมาให้ดอกซ่อนชู้ของเธอดีไหม...

the end....

ปล.โปรดอย่าถามว่าเป็นเรื่องจริงไหม 5555 เด้วคนเขียนตอบว่าเป็นเรื่องจริงแล้วจะยุ่ง ขออยู่ในดาร์คโหมดสักนิดนะคะ อิอิ
----------------

สวัสดีค่ะ...เพื่อน ๆ ชาวถนนทุกท่าน

วันนี้เกิดอาการดาร์คโหมดกำเริบ เลยได้เรื่องสั้นเรื่องนี้ออกมาหนึ่งเรื่อง
เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของปีนี้ และปีที่แล้วเชีย (5555)

ทั้งที่เริ่มต้นการเขียนด้วยเรื่องสั้น แท้ๆ แต่พักหลัง ๆ กลับไม่ได้เขียนเรื่องสั้นสักเท่าใด
อาจเพราะไม่ได้แรงบันดานใจแรง ๆ เลยหมดไป แต่เหมือนพักนี้จะได้ไฟแปลก ๆ ทำให้เกิดอาการฮึดขึ้นมาอีกครั้ง

บอกตัวเองว่าจะพยายามเขียนเรื่องสั้นให้ได้ปีละสิบสองเรื่อง ตั้งแต่ปีหน้าตั้งสเกลเอาไว้
แต่ถึงเวลาจริง ๆ ไม่รู้จะทำไ้ด้อย่างที่คิดไหม เพราะชีวิตมีเรื่องราวมากมายเหลือเกิน
และนัทก็เป็นพวกสาวอารมณ์ศิลปิน มีอารมณ์ถึงเขียนงานได้ มันเลยขาด ๆ ติด ๆ ขัด ๆ ไปเรื่อยประกอบกับความขี้เกียจและเล่นเกมเพลินมากมาย 5555 จนกว่าจะมีคำสั่งเดทลายยยย ออกมานั่นแหละถึงจะรีบจุดไฟให้ตัวเอง 5555

แต่งานเรื่องสั้นเป็นงานที่ตั้งใจ และปีหน้าจะพยายามทำให้ได้เืดือนละเรื่อง (นั่นหมายความว่าต้องออกเที่ยว ต่างจัังหวัดให้ได้เดือนละหนึ่งครั้งด้วยหรือเปล่าฟ่ะ) สู้ๆๆ

ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่แวะเข้ามาและทิ้่งร่องรอยไว้เป็นกำลังใจนะคะ
ตอนนี้ขอแว่บไปเขียนเรื่องยาวต่อก่อน เด้วไฟมอดแล้วจะแย่อีก 5555 --"

เจ้านัทจ้า /เปียร์รสุ/ปรานต์ปัณฑ์

ปล. เงาหัวใจในม่านฝน กับ กลางผืนทรายฯ จะอัปตอนต่อไปในบล็อคพรุ่งนี้จ้า

Create Date : 01 กันยายน 2554

Last Update : 1 กันยายน 2554 12:29:22 น.

4 comments

Counter : 736 Pageviews.

ตามเข้ามาอ่านค่ะ หักมุมได้อย่างหวาดๆ

โดย: goldensun IP: 203.144.220.246 วันที่: 1 กันยายน 2554 เวลา:20:41:28 น.

น่าสยองนะคะ
แวะไปห้องนิยายบ้านเราบ้างก็ได้นะ :)

โดย: gymstek

วันที่: 1 กันยายน 2554 เวลา:21:11:42 น.

โดย: ฮิปโปร้อยฝัน

วันที่: 11 ตุลาคม 2554 เวลา:19:41:10 น.

Good Blog Thank You!
Baby Diapers
Diapers
Buy Baby Diapers
Buy Diapers
Girls 20 Bike
Girls 20 Bikes
Girls Bike
Girls Bikes
Girls 20 Inch Bike
Girls 20 Inch Bikes

โดย: peter125 (steven1064

) วันที่: 2 มกราคม 2555 เวลา:10:49:15 น.