เพราะรักมักมาโดยไม่ทันตั้งตัว
เมื่อรักไปแล้วคำถามจึงเริ่มเกิด
ความต่าง ไม่ลงตัว เริ่มมีให้เห็น
การโต้เถียง ไม่พอใจ น้อยใจ ปรากฏชัด
บางทีเราก็ถามตัวเองว่า
ทำไมตอนรักกันแรกๆ ไม่เป็นแบบนี้
เพราะเขาเปลี่ยนไป หรือเพราะเราต้องการมากขึ้น
เพราะเขามีคนอื่น หรือเพราะเราเองที่เบื่อ
บางทีคำตอบอาจไม่ใช่จากทุกคำถามที่เราเฝ้าถาม
แต่เป็นเพราะ "ฉัน" และ "เธอ" ต่างกันที่นิสัยอยู่แล้ว
เมื่อความต่างมาเจอกัน ย่อมไม่ลงรอยเป็นธรรมดา
แต่คำถามสุดท้ายที่ต่างต้องตอบตัวเองให้ได้คือ
"เราจะเดินไปด้วยกันต่อ" หรือ
"จะปล่อยมือจากกัน จบคำว่า เรา ไว้เพียงแค่นี้"
ก็สุดแล้วแต่คำตอบของแต่ละคน
แต่ถ้ามองว่า ความรักต้องเติบโต และทะเลาะกันก็เพื่อเข้าใจกันให้มากขึ้น
หน้าที่ของ ฺเรา ก็คือ "พยายามปรับตัว"
ไม่ใช่เรื่องใหม่ในชีวิต เราต่างก็ปรับตัวกับทุกสิ่งอยู่แล้ว
เพียงแต่ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและอ่อนไหว
จึงต้องรู้จักถอย เอาตัวเองออกมาให้ห่างจากปัญหา
ยืนมองมันอย่างสงบ ค่อยๆ คุยกับมัน คล้ายๆ ว่า นั่นไม่ใช่ปัญหาของเรา
ค่อยๆ ทำความเข้าใจในมุมของตัวเองและเขา
จับมือกันแล้วค่อยๆ คุยว่า เราจะปรับตัวเข้าหากันอย่างไรดี
และหากคิดจะพยายามก็อย่าทำเพียงครั้งเดียวแล้วเลิก
อย่าให้ทุกความผิดหวังบั่นทอนรักเราให้น้อยลง
แต่ลองมองให้เห็นความพยายามครั้งใหม่และครั้งใหม่และครั้งใหม่
เพราะทุกครั้งที่เริ่มใหม่ เท่ากับว่า เราได้ก้าวข้ามความผิดพลาดมากขึ้นเรื่อยๆ
ท้ายที่สุด เราน่าจะได้เจอกับวิธีที่ทำให้ "รักลงตัว"
อาจต้องใช้เวลา
ต้องทะเลาะ ไม่เข้าใจ เหนื่อยใจ กันและกันอยู่พักใหญ่
แต่ขอให้ไม่ลืมว่า "เรารักกัน" และ "ความต่างเป็นเรื่องปกติ"
จะเริ่มใหม่อีกสักกี่ครั้ง "รักก็ไม่น้อยลง"
ระหว่างทางย่อมเหนื่อยใจและมีน้ำตา
อาจมีไขว้เขวว่าจะเลิกกันดีไหม
คำว่า "เรา" จึงสำคัญมากมาย
เพราะ "ฉันต้องพยายามเข้าใจให้ได้ว่าเธอเป็นคนอย่างไร"
และ "เธอต้องพยายามที่จะเข้าใจว่าฉันเป็นคนอย่างไร"
พยายามทั้งสองฝ่าย เพื่อให้ต่างก็ รักที่เป็นเราได้อย่างจริงใจ
ขอบคุณทุกการไม่เข้าใจกัน ทุกการน้อยใจของฉัน ที่ทำให้มีวันนี้
วันที่ทำให้รู้ใจตัวเองชัดเจนว่านี่คือรักไม่ใช่หลง
และ ทำให้เห็นคุณค่าของคนรัก
ทุกครั้งที่ผิดหวังจากความพยายาม
จะถามตัวเองด้วยคำถามเดิมว่า
"หรือจะยอมปล่อยมือ จบคำว่า เรา"
ทุกครั้งที่ถาม คำตอบคือ "ไม่"
ไม่ใช่การยื้อหรือรั้ง
แต่เพราะรู้ตัวว่ายังพยายามไม่ถึงที่สุดจึงยังไม่ควรปล่อยมือ
ไม่ใช่แค่เรื่องของความรักหรอก
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าทำไม่สุดแล้วยอมแพ้เราก็เป็นได้แค่
"ไอ้ขี้แพ้" ที่ยอมปล่อยมือได้แม้แต่สิ่งดีๆ ที่อยู่ตรงหน้า
ไม่มีใครรู้อนาคตจะเป็นอย่างไร
จะมีวันของเราอย่างนี้เรื่อยไปหรือจะต้องแยกจาก
แต่ที่แน่ๆ ฉันเชื่อว่า
การพยายามให้ถึงที่สุดจะไม่ทำให้เราเสียใจ
แม้ต้องเลิกกัน แต่เราก็รู้ว่าได้ทำเต็มที่แล้ว
และวันนี้ต้องขอบคุณที่ยังมีกันและกัน
ขอบคุณที่สุดคือ ขอบคุณคนรักที่หนักแน่นพอที่ยังไม่ปล่อยมือ
ยังรักกันเหมือนเดิม และร่วมใจกันปรับตัวเข้าหากันเพื่อให้มีวันของเรา
"ถ้าคิดจะรัก โปรดอย่าลืมว่า รัก คือ เรา ไม่ใช่ ฉัน และ เธอ"
ธันรดี
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [