คำถามที่ฉุกใจมากกว่านั้นก็คือ ฉันมีความสุขกับชีวิตโสดๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

รู้ตัวอีกทีก็เป็นฝ่ายนั่งมองเพื่อนๆ น้องๆ ตามหาความรัก
ได้เห็นบทบาทของความรักที่ช่างมีอิทธิพลต่อพวกเราเหลือเกิน
ย้อนกลับมาดูตัวเอง ก็ยังสุขดีอยู่นะ แม้วันนี้จะไม่มีใครข้างๆ

"ความรักน่ะ เคยมี ตอนนี้ก็มีอยู่ แต่เปลี่ยนเป็นเข้าใจมากกว่าก็เลยไม่ตามหารักอีก"

ก็เคยนะเป็นคนที่วิ่งตามความรักและคนรัก
ทำอย่างไรเขาจะยังรักฉันต่อไป
และฉันคงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าต้องอยู่คนเดียว

แต่สุดท้ายวันที่ไม่มีเขา เราก็ยังอยู่ได้
แล้ววันคืนก็ผ่านเลย อาจจะร้องไห้ เสียใจบ้างช่วงแรกๆ
แต่ก็ยังหายใจอยู่ และใช้ชีวิตต่อไปตามปกติ

ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ก็เข้าใจว่า วันนี้ไม่ต้องวิ่งตามใคร
"ไม่มีใคร ก็ไม่ต้อง กลัวที่จะเสียใคร"
ไม่ต้องขวนขวาย แค่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น

ชีวิตโสดๆ ก็เริ่มเรียบง่ายขึ้นอีกเยอะ
ไปไหนก็ได้ตามที่จะอยากไป ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ
ได้มีเวลาเข้าใจชีวิตที่แท้ ลดคนที่จะยึดติด
ลดบ่วงที่จะต้องคอยหวง
ยิ้มแบบเป็นสุขได้แม้ขณะนั่งทานไอศกรีมคนเดียว

"ได้รู้จักรักตัวเองอย่างจริงจัง"

ชีวิตโสดก็ไม่ได้แย่นักหรอก
ถ้าเราไม่เอาแต่พร่ำบอกตัวเองว่า เหงา
ไม่บ่น ก็ไม่ตอกย้ำ ไม่ใส่ใจ ไม่อิจฉาคนมีแฟน
เปลี่ยนเหงาเป็นรักตัวเอง
แค่นี้ชีวิตก็สุขทุกวัน