|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
ก่อนอื่น ขอบคุณสำหรับทุกคำอวยพรวันเกิดผมนะครับ ขอให้ทุกท่านได้รับพรอันดีนี้เช่นกันครับ
และขอบคุณทุกคะแนนโหวตจากพี่ๆ ทุกท่านตลอดปีที่ผ่านมาครับ รางวัลปีนี้ ผมยินดี มากจริงๆ ครับผม ^^
เมื่อเร็วๆ นี้ ดูข่าววิศวกร มธ จบใหม่เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตที่ไซต์ทองหล่อ แล้วรู้สึกเสียว ๆ ยังไงบอกไม่ถูกครับ เพราะอย่างที่เราก็รู้กันว่าถึงจะบอกว่า Safety first กันแค่ไหน แต่ไซต์งาน เครื่องจักรขนาดใหญ่ น้ำมันหรือไอน้ำแรงดันสูง .............อันตราย............. รู้เลยทำไมออกไซต์ถึงได้เงินเพิ่ม เป็นค่าเสี่ยงอันตรายนี่เอง แต่จริงๆ แล้ว พวกผมค่อนข้างระวังกันมากอยู่แล้ว เพราะรู้ว่ามันอันตรายครับ จะไม่พยายามทำตัวให้รู้สึกชิน เดินชิลๆ ถ้าชินที่ชินทาง เพราะไอ่ที่เดินกันบ่อยๆ นี่ยังลื่นกันบ่อย เมื่อก่อนพวกผมจะวิ่งกันบ่อย พวกหัวหน้า ผู้จัดการที่นั่นจะตะโกนว่าบ่อย "เฮ้ยๆ พวกคุณอย่าวิ่งๆ" แต่ตะโกนเสียงหลงเลยนะครับ 5555555
บวกกับเมื่อวันก่อนเม้นท์บล๊อกพี่ไวน์ไปเรื่องเหตุไม่คาดฝันในไซต์งาน เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เรียกว่าใกล้เคียงกับการได้ลง หน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ที่สุดแล้ว
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อราวๆ 7 ปีก่อน ตอนนั้นผมกับพี่ ผจก คนปัจุบันซึ่งเข้าทำงานพร้อมๆ กัน เพิ่งทำงานกันมาได้ซักปีกว่า ๆ เรียกว่าประสบการณ์ยังจูเนียร์ทั้งคู่ ตอนนั้นเรายังทำงานด้วยกัน และมีโปรเจคประจำอยู่ที่ไซต์แห่งหนึ่ง เรียกว่าไปบ่อยมากๆ อยู่กันเป็นอาทิตย์ เดินไปเดินมาในนั้น จนพี่ๆ ป้าๆ แม่บ้าน หรือ รปภ เคยคิดว่าเราเป็นวิศวกรในไซต์ เค้าเลยเรียกเราว่า "หัวหน้า" แทนที่จะเรียกว่า "คุณ" ตามปกติ แต่พอเค้ารู้ว่าไม่ใช่ เค้าก็ยังติดเรียก หัวหน้า เหมือนเดิม เขินดีครับ
ที่บอกนี่คือ หมายความว่า ผมกับพี่โบ๊ต คุ้นชิน และ คุ้นเคย กับไซต์นี้มาก เพราะมันคือที่ทำงานหลักของเราตลอดหลายเดือน เรียกว่าตอนนั้นรู้จักทุกคนในไซต์ แต่จำชื่อคนที่ออฟฟิศตัวเองไม่ได้ ที่สำคัญ เราถือแปลนเครื่องจักร และระบบท่อ ของทั้งไซต์ไว้ในมือ และด้วยงานที่เข้าไปทำ ทำให้พวกเรารู้ระบบทุกอย่างของเครื่องจักรทุกตัว รู้เทคนิกการใช้งานทั้งทางตรง ทางลัดอย่างละเอียด รู้ระบบส่งกำลังของไซต์ รู้แม้แต่เรื่องบ้า ๆ อย่างถ้าเปิดเครื่องที่ 1 พร้อมเครื่องที่ 4 กำลังจะตก ใช้งานได้ แต่ต้องเซตระบบใหม่ เพิ่มค่าอีกเท่านี้ๆ
แต่เราไม่ได้เซอร์วิส เครื่องจักรทุกตัว มีเครื่องทำความเย็นขนาดใหญ่ 6 เครื่อง ที่เรารู้ระบบเหมือนกันครับ แต่เราไม่ได้ดูแลมัน ที่รู้ระบบเพราะความอยากหาความรู้ แล้วยืนคุยกับวิศวกรของไซต์ และเรื่องก็เกิดเพราะไอ่เครื่องทำความเย็น 6 ตัวนั้นแหละครับ
วันนั้นผมกับพี่ เค้าไซต์เหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้ทางไซต์บอกว่าอาจไม่ได้ Take care เรามากนะ เพราะจะมีช่างเข้ามา mantenance เครื่องทำความเย็น พวกผมก็โอเค สบายมากครับ เดินกันเหมือนบ้านอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง ก็ ว. ไปบอกว่ากำลังจะลง plant แล้ว เตรียมพื้นที่ให้ด้วย ด้วยอะไรไม่รู้ วันนี้ไม่ได้พก ว. ไปด้วย เพราะคิดว่าเรามากันแค่ 2 คน ก็ไม่ต้องคุยกับใครแล้วมั้ง แล้วทาง plant ก็คงไม่มีอะไรกับเราหรอกมั้ง ว. ก็เลยวางอยู่บนโต๊ะในห้องประชุม แล้วผมกับพี่ก็เดินผ่านพื้นที่เพื่อไป plant
ระหว่างทางที่เดิน เราจะผ่าน out feed ของ ventilation system ช่วงเดินผ่าน ผมได้กลิ่นแอมโมเนียจางๆ จางมากๆ มากับ outfeed air แต่ผมก้มมองที่ท่อระบายน้ำและคิดว่า กลิ่นน่าจะมาจากท่อระบายน้ำ แต่ในใจมีนิดนึงว่า กลิ่นมันสดมาก ไม่เหมือนกลิ่นจาก fermentation หรือว่าจากเครื่องทำความเย็นวะ.....เพราะไอ่ 6 ยักษ์นั่นเป็น Amonia refrigerator ก็พูดลอยๆ ขึ้นมากับพี่โบ๊ตว่า "ได้กลิ่นแอมโมเนียอ่ะพี่" พี่ก็บอกว่า "เออ ท่อแม่งเน่าอีกแล้วแน่เลย" ความเห็นตรงกัน แอมโมเนียต้องมาจาก ระบบระบายน้ำแน่นอน และเราก็เดินมาจนถึงทางเข้า plant ใน plant เป็น negative air ครับ ประตูจะ Seal สนิท หนัก และมี Air Curtain หน้าทางเข้า มันแรงมากกกกก ซึ่งเราจะก้มหน้าแล้วเดินเข้ามา พร้อมประตูที่จะปิดไล่หลังเรามา เสียงประตูปิดพร้อมกับซีลดัง ตึ้ง.....พร้อมกับที่ผมกับพี่ ก้าวยาวๆ เลี้ยวขวาขึ้นบันได แต่ทันทีที่เข้าสู่โถงบันได กลิ่นกลิ่นนึงก็เข้าจมูกในทันที่ นั่นคือ "กลิ่นแอมโมเนีย" บอกเลยว่า ผมได้กลิ่นมันแค่แว้บแรกที่มันเข้าจมูกเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นกลิ่นมันแรงมาก มากจนจมูกไม่ได้กลิ่นอะไรเลย ที่สำคัญคือหายใจไม่ได้ทันที เหมือนไม่มีออกซิเจนอยู่ในอากาศ และตาของเรามองไม่เห็นเลย เหมือนถูกเองถุงมาครอบไว้
"แอมโมเนีย!" พี่โบ๊ตตะโกนบอกแล้วสิ่งที่เราทำเป็นอย่างแรกคือคว้าแขนกันไว้ก่อน คือจะไปทางไหนก็ต้องไปด้วยกัน แล้วพี่โบ๊ตก็รีบดึงผมวิ่งลงบันไดกลับไปที่ประตูที่เราเพิ่งเข้ามา แต่อย่างที่บอกครับ มันต้องเลี้ยวก่อน ทำให้เราหาประตูไม่เจอ สิ่งที่พี่เจอมีแต่กำแพง "กำแพง" "ขึ้นๆๆๆ" ผมที่มือข้างนึงจับพี่ไว้ ข้างนึงจับราวบันได ก็ดึงกันวิ่งขึ้นบันได เพราะจากการที่เดินไซต์บ่อยผมจำได้ว่าถ้าลงเนี้ย เรามีโอกาสจะเลี้ยวเลย แล้วเข้าไปอยู่ใต้บันได แทนที่จะเป็นประตูได้ แต่ถ้าวิ่งขึ้นตามทางบันได บันไดจะพาเราไปที่ประตูแน่นอน พอถึงหน้าประตูก็คลำๆ ที่เปิดประตูได้ ด้วยความตกใจหรืออะไรไม่รู้ ผมก็ดันๆๆ "เปิดไม่ออก" นั่นคือเสียงหลงเลยนะ และด้วยความตกใจและเหนื่อยจากที่วิ่งขึ้นมา ผมก็หายใจเข้า ซึ่งวิ๊งเลยครับ ปวดหัวมาก หมดแรง คราวนี้ยิ่งลนลานใหญ่ "ดึง! ไอ่เชี้ยดึง!!!" พี่โบ๊ตเข้ามาคว้าประตูแล้วดึงเต็มแรง แล้วผลักผมเข้าไปข้างใน คือเหมือนคว้าผมได้ก็จับยัดเข้าประตูไป พอถูกผลักขนาดนั้นผมก็ล้มแผละอยู่หน้าประตูแล้วรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา วิ่งไปหาอากาศหายใจ ลืมพี่กุไม่เลยว่าอยู่ที่ไหน 55555555 เจ้าหน้าที่ในplant เห็นก็รีบวิ่งเข้ามาดูถามว่าเราเป็นอะไรเกิดอะไร ซึ่งตอนนั้นผมไม่พูดไม่จาเลยครับ ตกใจมือสั่นขาสั่น ปวดหัวมาก ไอ หายใจไม่ออก หันไปอีกทีก็เห็นพี่โบ๊ตนั่งอยู่ที่พื้นหน้าประตู หอบแฮ๊กๆ เหมือนกัน แล้วตะโกน "แอมโมเนียรั่ว แอมโมเนียรั่ว"
สรุปวันนั้นต้อง Evacuate ทั้งไซต์เลยครับ เพราะแอมโมเนียหล่อเย็นรั่ว เหมือนกับที่ชอบเป็นข่าวมีคนตายกันนั่นแหละ ผมกับพี่มานั่งเกาะกันแน่นอยู่ที่จุดรวมพลสำหรับอพยพ พร้อมได้รับการดูแลเบื้องต้นจาก admin อย่างดี ผมน่ะ บอกตรงๆ ว่าตกใจมาก ไม่พูดไม่จา นั่งกุมหัวอย่างเดียว เพราะปวดหัวมาก แล้วแน่นหน้าอก หายใจไม่เต็มปอดตลอดเวลา พี่แกก็คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ แต่พี่เค้าโตกว่าผม 8 ปี ก็เลยอาจจะตั้งสติได้มากกว่า เด็กอายุ 23 เพิ่งเรียนจบมา พี่แกเลยต้องทำหน้าที่ปลอบขวัญผมอีก ถามตลอดว่าเป็นอะไรไหม และพยายามตามหา Admin ให้อย่างน้อยเอาผมไปโรงพยาบาลซักหน่อย แล้ว HR หรือ Admin ของไซต์ ก็เอาเรา 2 คนไปโรงพยาบาล เช็คร่างกาย ซึ่งผมก็ไปเริ่มพูดที่โรงพยาบาลนั่นแหละ 55555555 คิดว่าตอนแรกน่าจะรู้สึกไม่ปลอดภัย
"ดีนะพี่กับปริ๊นซ์คว้าแขนกันไว้ ไม่งั้นใครหายไปละชิบหายเลย" "ผมน่ะ รู้สึก ชิบหายตั้งแต่หาประตูไม่เจอแล้วพี่" "เออ แล้วมันหายใจไม่ออกเลยเนอะ โคตรน่ากลัว" "เกือบได้ลงหน้าหนึ่งแล้วไหมละพี่ แอมโมเนียรั่ว 2 วิศวกร ดับอนาถ" "เค้าจะเขียนข่าว เรียกพี่ว่าหนุ่มใหญ่ป่าววะ"
ยังจะขำอีก 55555555 คือตอนนั้นก็เริ่มพูดเริ่มคุยกันปกติแล้วครับ เลยคุยกันว่าตอนนั้นรู้สึกไง คิดยังไงบ้าง แต่เอามาเล่าก็ระทึกดีนะ ส่วนค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลทางไซต์ก็ดูแลให้เราหมด แต่ที่รู้ๆ คือ เฉียดตายมาก แล้วก็รอดมาได้เพราะไม่ทิ้งกันแล้ววิ่งมั่วจริงๆ ถ้าวันนั้นมีใครทิ้งใคร คงได้ลงหน้าหนึ่งจริงๆ ละครับ
มาทำความรู้จักก๊าซแอมโมเนียกันหน่อยครับ
Create Date : 25 มกราคม 2565 |
Last Update : 26 มกราคม 2565 15:36:28 น. |
|
26 comments
|
Counter : 867 Pageviews. |
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณทนายอ้วน, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณสองแผ่นดิน, คุณSleepless Sea, คุณThe Kop Civil, คุณกะว่าก๋า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณตะลีกีปัส, คุณกิ่งฟ้า, คุณnonnoiGiwGiw, คุณSertPhoto, คุณหอมกร, คุณtuk-tuk@korat, คุณ**mp5**, คุณtoor36, คุณอุ้มสี |
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:17:48:05 น. |
|
|
|
โดย: SertPhoto วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:19:52:26 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:20:05:56 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:21:10:03 น. |
|
|
|
โดย: SertPhoto วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:21:30:05 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:22:15:16 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:23:04:53 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 25 มกราคม 2565 เวลา:23:21:05 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:5:32:55 น. |
|
|
|
โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ ) วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:8:38:47 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:10:21:26 น. |
|
|
|
โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:12:42:40 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:14:21:22 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:19:50:51 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:20:14:30 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 26 มกราคม 2565 เวลา:22:57:57 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 27 มกราคม 2565 เวลา:6:29:35 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 27 มกราคม 2565 เวลา:8:22:27 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 27 มกราคม 2565 เวลา:12:41:06 น. |
|
|
|
โดย: **mp5** วันที่: 27 มกราคม 2565 เวลา:14:39:51 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 27 มกราคม 2565 เวลา:16:21:57 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 29 มกราคม 2565 เวลา:8:02:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ในไซต์งานการเกิดอุบัติเหตุเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ตลอดจริงๆ
แอมโมเนียรั่ว
อ่านแล้วหวาดเสียวแทนเลย
น่ากลัวมากๆครับ