BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ตะวันตัดบูรพา

ความเดิมตอนที่แล้ว

หลังจากที่ย้งเมาขาดสติแล้วเกิดมีเรื่องราวกับคนในร้าน
จนถูกลากไปยำบาทาให้ปากหายเปรี้ยว
โชคดีที่มีใครคนนหนึ่งเข้ามาขัดขวางจังหวะชุลมุน
คนคนนั้นคือ พี่ยุน และพาย้งกลับที่พัก
จากเจอกันครั้งนี้ ทำให้ 2 พี่น้องได้พูดคุยเคลียร์ใจกัน หลังจากไม่ได้คุยกันมาร่วม 10 ปี

----------------------------------------------

พี่ยุนเลือกเชียงใหม่เป็นบ้าน ประกาศตัวเองเป็นคนเชียงใหม่
และด้วยการจะใช้สิทธิ์เขยเชียงใหม่ในการเป็นคนเชียงใหม่อย่างเป็นทางการ
แฟนพี่ยุนเป็นคุณหมอฟัน สาวเชียงใหม่
สองคนมักพูดจากันด้วยภาษาน่ารักๆ เวลาอยู่กัน 2 คนเสมอ
พี่คิดว่าเชียงใหม่คือบ้านที่น่าอยู่ ที่เค้าจะใช้ชีวิตที่นี่ตลอดไป
ถึงจะพูดไว้แบบนั้น แต่อยู่ๆ แฟนพี่ยุนก็ได้งานใหม่เป็นโรงพยาบาลใหญ่ในกรุงเทพ
และได้รับการผลักดันให้เรียนต่อในด้านทันตแพทย์ นับว่าเป็นโอกาสที่ดี
ทำให้แฟนพี่ยุนตัดสินใจเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ
หลังจากพูดคุยกันอย่างดีแล้ว พี่ยุนก็ได้งานใหม่และกลับมาอยู่ที่กรุงเทพกับแฟน

แต่ด้วยความเป็นคนเชียงใหม่ของพี่ยุน เค้ากลับไปแต่งงานที่เชียงใหม่
จัดงานใหญ่โตพร้อมเพื่อนๆ และญาติ2-3ร้อยคน
แต่ก็มีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่กรุงเทพให้กับเพื่อนทางนี้เช่นกัน

หลังจากพี่ยุนแต่งงานไม่นาน ย้งก็แต่งตามไปติด ๆ
ด้วยเหตุที่ทางบ้านต้องการให้พี่ชายแต่งก่อนน้อง ตามลำดับไป

สำหรับย้งหลังจากเกิดอุบัติเหตุ
ย้งกลับมารักษาตัวที่บ้านที่กรุงเทพอยู่ร่วมปี แล้วดรอปเรียนไป 1 ปี
ระยะแรก ย้งมีอาการฝันร้ายบ่อย เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
และแรกๆ ที่กลับไปที่เชียงใหม่ ย้งแทบจะผ่านจุดเดิมไม่ได้
แต่มันก็ใช้เวลาให้ทุกอย่างค่อยๆ จางไป และพยายามไปบ่อยๆ ให้เป็นเรื่องปกติ
ย้งหลังจากวันนั้น มีความไม่แคร์โลกมากขึ้น กวนตรีน พูดจาแปลกๆ บ่อย
ชีวิตที่เหมือนเดิมก็มันก็ไม่ได้เหมือนเดิม เพราะมันไม่สามารถเล่นกีฬาได้เลย
ความเจ็บปวดตามจุดต่างๆ ยังอยู่มีอยู่หลายปี
จนปัจจุบันบางครั้งมันก็ยังบอกว่า ช่วงอากาศเย็นมันจะรู้สึกเจ็บจุดที่ใส่เหล็กไว้

ผมเจอย้งหลังจากที่มันเรียนจบมาได้ซัก 6 เดือน ในตำแหน่งมาร์เก็ตติ่ง
และมันย้ายมาอยู่แผนกเดียวกับผมหลังจากนั้นอีก3-4เดือน
ผมรู้เรื่องนี้ครั้งแรกก็ตอนไปเอ้าติ้งที่แผนก ตอนที่มันอยู่มาได้ซัก 1 ปี
เราก็น่าจะสนิทกันสุดครับ เพราะปีจบปีเดียวกัน อนุมานว่าอายุเท่ากัน
ช่วงเย็นที่แต่ละคนออกไปเล่นน้ำ เตะฟุตบอลกันที่ชายหาด
ผมเดินกลับมาพักเหนื่อย ดื่มอะไรเย็นๆ และเห็นไอ่ย้งนั่งเป็นพม่า ย่างกุ้งอยู่ที่เตา

"หุยหอม" ผมเดินเข้าไปดูกุ้งตัวสีส้มๆ บนเตา
"เอาดิ สุกแล้วเนี้ย ประเดิมเตาเลย" ย้งพูดแล้ว กวักมือเรียกให้ผมไปเอาจานมาใส่
"กินเบียร์ไปแล้วอ่ะ ไม่เอาดีกว่า"
"เอ้า! ก็นั่นแหละ ต้องกินกับกุ้งย่าง นี่หม่าม่าทำน้ำจิ้มซีฟู้ดมาให้ด้วย" ย้งพูดพร้อมชูขวดน้ำจิ้มฝีมือแม่ให้ดู
"เราแพ้กุ้งวะ ไม่รู้โรงบาลอยู่ไหน ไม่เสี่ยงดีกว่า" ผมหัวเราะติดตลก แล้วเทถ่านใส่เตาให้ตามที่มันบอก
"ไม่ไปเตะบอลอ่ะ แต่ปวดขามากนะ" ผมสะกิดชวนมันไปเล่น
แต่ย้งแกว่งที่คีบเบาๆ บอกว่า ไม่ละ ถนัดทำอาหารมากกว่า

พอจัดการกับกุ้งจนสุกเต็มจานใหญ่ พ่อครัวก็จัดการเรียกๆ พี่ๆ เพื่อนๆ มากิน
กินกันเส็ดก็เริ่มไปหามุมนั่งดื่มหรือแช่น้ำเล่นกันตามประสา
ผมนั่งดื่มดูประอาทิตย์ตกอยู่ก่อน ก่อนที่ย้งจะลงนั่งข้างๆ พร้อมเครื่องดื่มในมือ
"ชิมไหม" ย้งส่งแก้วมาให้ผม
"อะไรอ่ะ"
"เหล้าป๊อกๆ"
"ป๊อกอะไรวะ" อันนี้ผมขำนะ ตอนนั้นไม่เคยได้ยิน
ก่อนที่ย้งมันจะสาธิตการกินเหล้าป๊อกให้ผมดู และให้ผมดื่มไป 1 แก้ว
สารภาพเลยว่าตอนนั้นรู้สึก โห แรงมาก....กินเข้าไปได้ยังไง
แก้วเดียวเสียวทั้งคอ กระเพาะ ลำไส้
โดนไป 2 แก้ว ไอ่ย้งเองที่ตัวขาวเหมือนกระดาษก็เริ่มแดง
แต่มันแดงเป็นเส้นๆ หน้าเป็นรอยๆ ตามแขน คอ ไหล่ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทางว่าเมาอะไร

เพียงแค่มันเริ่ม deep talk กับผมครั้งแรก ตั้งแต่รู้จักกันมา
"ที่เห็นเราแดงๆ แบบนี้เป็นเองนะ แต่ไม่ได้เมานะ" มันออกตัวก่อน
"เห็นว่าเด็ก มช กินเหล้าเก่ง"
"ไม่ขนาดนั้นหรอก วิศวะทุกที่น่าจะพอๆ กัน เราไม่เห็นมีใครกินไม่เก่งซักคนแผนกเรา
แต่ที่เราแดงๆ มันคือตามรอยแผลเว่ย หมดนี่แผลหมดเลย"
"เฮ้ย!จริงหรอวะ โดนไรมา รถล้มหรอ" ไอ่ผมก็เดาเก่ง แต่เหตุผลมันก็มีไม่มากหรอ
เด็กมหาลัยจะเจ็บทั้งตัวแบบนี้ก็รถล้มกลิ้งไปกับรถนี่แหละ
แล้วยิ่งมันอยู่ มช นี่แน่นอนเลย ไม่ทางราบก็ไปกลิ้งบนดอย

"เออ แบบนั้นเลยปริ๊นซ์ แต่มันยิ่งกว่าล้มอีกเว่ย...."
แล้วมันก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผมฟัง
แต่ตอนที่มันเล่า ผมสังเกตได้ว่า มันรู้สึกกังวล รู้สึกไม่ปลอดภัย
บางช่วงบางตอนมันไม่สามารถหาคำมาพูดหรืออธิบายเหตุการณ์นั้นๆ เรื่องราวนั้นๆ ได้
บางช่วงมันดูกระอักกระอ่วน เหมือนมันอยากเล่า แต่ก็ยากมากที่มันจะพูดถึงเรื่องนี้
มันยิ้มแปลกๆ ตลอดการเล่า บางครั้งก็ไม่ใช่รอยยิ้ม

"เราเห็นมานานแล้วรอยที่ตรงไหล่ นี่คือเหล็กเลยหรอ" ผมถาม
เพราะหลายครั้งที่ไปตีแบตด้วยกัน พอเสื้อคอกว้างหน่อย
ผมเห็นแท่งนูนๆ ยาวๆ ที่ไหล่ 2 ข้างของมัน และเวลามันขยับกราม
บางครั้งก็เห็นเป็นรอยบุ๋มลงไปเล็กหน่อยที่ขากรรไกร
แถมไอ่ย้งไปตีแบตด้วยก็จริง แต่มันก็คลื่อนไหวด้วยจังหวะแปลกๆ
ดูออกแรงได้ไม่เยอะ เล่นแป้บๆ ก็เดินยิ้มออกมาเปลี่ยนมือแล้ว
ทีแรกผมก็คิดว่า อ้อ มันอาจไม่เก่งกีฬา แล้วด้วยรูปร่างผอมสูง เลยอาจเคลื่อนไหวไม่สมูทเท่าไหร่
แต่พอรู้เรื่องก็ อ๋อเลยครับ ว่าเพราะมันอุบัติเหตุหนักจนหักทั้งตัวมาแบบนั้น

"แล้วชื่อปัจจุบันคือชื่อที่เราเปลี่ยนหลังจากรถชนนะ เมื่อก่อนเราชื่อตะวัน
ชื่อใหม่เพราะกว่าด้วยใช่ไหม" ย้งยิ้มบางๆ พร้อมเสียง อืม ปิดท้ายเบาๆ
"โห...น่ากลัวมาก ย้งคือโชคดีมากที่ไม่เป็นอะไรไป"
"อืม...แต่เพื่อนเราไม่นะ....คนนึงตายคาที่ อีกคนคือไม่เหมือนเดิมเลย ตอนนี้ก็ยังเดินได้ไม่เหมือนเดิม"
"แล้วย้งเหมือนเดิมเลยไหม"

ย้งส่ายหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ "ไม่เหมือนเดิม แต่ถือว่าดีมากแล้ว
จะเหมือนเดิมยังไง เหล็กทั้งตัว ฮ่ะ ฮ่ะ...เราเล่นกีฬาหนักไม่ได้ ปะทะชนไม่ได้
อากาศเย็นจัดๆ จะเจ็บตามเหล็กในตัว บางทีขยับก็ยังมีเจ็บ"
ผมฟังก็ตกใจ ไม่คิดว่าคนอย่างย้งจะเคยเจออะไรแบบนี้
ซึ่งผมเคยรู้สึกว่ามันเป็นคนท่าทางแปลกๆ พูดอะไรแปลกๆ ดูไม่แคร์คน
แต่พอรู้เรื่องนี้เลยคิดว่า เหตุการณ์ร้ายแรงน่าจะมีผลกับจิตใจมันบ้าง

"นี่...จะให้ดูอะไร..." ว่าแล้วย้งก็ถอดเสื้อออก ให้ชี้ให้ดูรอยสักที่ชายโครง
"ตรงนี้เป็นแผลที่เคยผ่าใส่ท่อระบายเลือด เราก็สักทับไปเลย ที่หลังนี่....
นี่เป็นรอยแผลเป็นใหญ่ เลยสักซะเลย...ตรงที่เห็นรอยๆนี่เหล็กหมด"
ผมเห็นแล้ว โอ้โห....ตกใจ หนักจริง น่ากลัวจริง

ระยะหลังๆ ซัก 6-7 ปีมานี่เอง ย้งเริ่มเล่นโยคะ
และเริ่มพยายามไปวิ่ง แต่ผลไม่ค่อยดีครับ มันเจ็บเข่าเจ็บข้อเท้าบ่อยมาก
จากที่ข้อเท้ากับขามันยังใส่เหล็กอยู่ จนต้องเลิกไป และเล่นแต่เวทกับโยคะ
นอกนั้นย้งเป็นคนแข็งแรง แทบไม่ป่วยเลยปีๆ แข็งแรง อดทน
แต่กวนส้นตีน ปากปวนบาทา เมาแล้วหาตีน อารมณ์ร้อน
ย้งดื่มจัดมาก ซึ่งมันบอกว่า มันดื่มจัดมากกว่านี้อีกหลังจากฟื้นตัวจากตอนนั้น
พอหลายๆ อย่างดีขึ้น มันก็ดื่มน้อยลงบ้าง แต่ก็ถือว่าหนัก
เพราะอย่างน้อยๆ มันต้องดื่มเหล้าเพียวๆ 1แก้วเพื่อให้นอนหลับได้ทุกคืน
และย้งค่อนข้าง....ผมจะพูดยังไงไม่ให้น่าเกลียดวะเนี้ย 5555

ย้งมันจัดจ้านเรื่องผู้หญิงมาก คือเจอกันคุยๆ มองหน้า ก็พากลับไปด้วยได้
จะที่โรงแรม ม่านรูด หรือในรถ ถ้าจะจัดก็จัด
ยิ่งหน้าตี๋ทรงแบดๆ ยิ่งได้ง่าย ทำให้มันมีเรื่องผู้หญิงไปทุกที่
จนพวกผมยังแซวกันเวลามีเด็กใหม่มาว่า เว้นๆซักคนบ้างนะย้ง.....

เมื่อปลายปีที่แล้ว นั่งๆ อยู่ย้งก็พูดขึ้นมาว่า
"นี่หมอเค้าจะให้กุไปเอาเหล็กออกเว่ย"
"ต้องเอาออกด้วยหรอ ได้แล้วหรอ" นี่ก็ถามด้วยความไม่รู้
"อืมๆ จริงๆ ต้องเอาออก กุก็ไม่รู้ว่ะว่าจะเอาออกดีไหม ถ้าเอาออกต้องผ่า
แล้วกุก็ต้องเจ็บอีกรอบ กลายเป็นง่อยไปอีกเป็นเดือน....กุเลยไม่อยากเอาออก"
ผมฟังแล้วก็จริงครับ แล้วสีหน้ามันคือลังเลมากๆ กลัวมาก ๆที่ต้องเจ็บตัวอีกครั้ง
และตามด้วยการทำท่ายิ้มแปลกๆ อีกครั้ง

"ไอ่ปริ๊นซ์....กุได้ลูกชายนะ"
"เฮ้ย เออ ยินดีด้วยๆ" ผมตบไหล่ยินดีให้กับมัน
พร้อมกับยกนิ้วให้ผมดูว่า 7แสน มันใช้วิทยาศาสตร์ครับ

ถึงไอ่ย้งจะเป็นสายบู๊ ด่าหมดไม่สนใครเป็นใคร
แต่ย้งก็รักผมอยู่นะ มันช่วยเหลือผมเต็มที่ทุกครั้ง
ทั้งที่ร้องขอและไม่ร้องขอ มันพร้อมจะเข้ามาช่วยดูแลทุกครั้ง
แค่ใบลาผมตกหล่น มันยังไปโวย HR ให้เลย
แล้วทุกครั้งที่มีคนที่มอมเหล้าผม หรือผมป่วยอยู่
ย้งจะเป็นคนเข้ามาจัดการยกหมดแก้วแทนผมเอง
จนาดตอนจะโดนปล้ำ มันจะเข้ามาช่วยเลย แล้วบอก "พี่จับผมแทนได้นะ"

ทั้งหมดนี่คือเรื่องราวของไอ่ย้ง ตะวัน....
และเรื่องราวระหว่างมันกับพี่ยุน บูรพา
ที่สุดท้ายก็จบลงแฮปปี้เอ็นดิ้ง ในซีรีย์ ตะวันตัดบูรพา นี้ครับ