ดีใจที่มีคนเห็นคุณค่าและให้ความสำคัญของชีวิตทหารผู้เสียสละไปรักษาความสงบในบ้านเมือง

แต่ที่น่าเสียใจ คือทหารชั้นผู้น้อยปลายแถวจะมีโอกาสได้รับความปรารถนาดีที่หลายฝ่ายตั้งใจได้หยิบยื่นให้หรือไม่ก็ไม่อาจจะทราบได้ แต่ที่ แน่นอนที่ทหารที่ประจำการดุซงญอ ที่นราธิวาส ณ วันนี้ค่าตอบแทนเบี้ยเลี้ยงๆ อันเล็กน้อยยังถูกผัดผ่อน ซึ่งเฉลี่ยแล้วเป็นเงินอันเล็กน้อยมาก ที่พวกเขามีสิทธ์จะได้กินได้ใช้หลังจากส่งเงินเดือนทั้งหมดให้พ่อแม่ที่บ้านด้วยเป็นลุกชายคนเดียวเบี้ยเลียงรายเดือนเพียงเล็กน้อยนี้ที่จะทำให้พวกเขาได้มีโอกาศได้กินใช้หรือมีเงินไว้ติดตัวเผื่อวันหนึ่งต้องประสบชะตากรรมอย่างผู้กล้า ทั้ง 8 แล้วเงินในกระเป๋าสักบาทพลทหารดุซงญอจะมีติดตัวหรือไม่ ต้องอดอยากแค่ใหน จะมีใครเข้าใจไปกว่าผุ้บังคับบัญชา แต่วันนี้ทั้งที่ท่านมีอยู่ในมือใยไม่รักพวกพ้องทหารด้วยกันเหมือนนักเรียนอาชีวะที่ยังมีความรักห่วงยัยทหารผู้เสียสละ ปฏิบัตการตามคำสั่งแม้จะเสี่ยงแค่ใหน พวกเขาก็ไม่เคยย่อท้อ เห็นใจเขาบ้างเถิด

อยากให้เมืองไทยสงบ อยากให้คนไทยรักกัน และ อยากให้ทหารทุกนายปลอดภัยค่ะ

ขอขอบพระคุณทุกท่านที่มีน้ำใจให้กับเราเหล่าทหาร,ตำรวจ.อาสาสมัครทุกหมู่เหล่า แต่น้ำใจของท่านที่มีน้ำใจนั้นคิดว่าคงมาไม่ถึงพวกเราหรอกน๊ะครับ ถ้าถีงก็คงไม่ทั่วกันส่วนตัวผม ลงมาปฏิบัติราชการภาคใต้ ตั้งแต่ปี๔๘ จนถึง ปี ๕๓ เคยได้ยินว่ามีพี่น้องชาวไทยผู้รักชาติบริจาคเงินชื้อเส้อเกราะให้กับเหล่านักรบผู้เสียสละทุกท่านที่มาปฏิบัติราชการภาคใต้ แต่ไม่เคยเห็นได้ใส่ซักที่ จะได้ใส่ก็ต้องแบ่งเงินเบี้ยเลี้ยงอันน้อยนิดไปชื้อมาใส่และต้องบากหน้าไปขอแผ่นฟลิม์มาใส่ บางโรงพยาบาลท่านเห็นใจก็แบ่งให้ บางโรงพยาบาลท่านก็บอกว่ายังไม่จำหน่ายให้รอก่อนส่วนเงินเบี้ยเลี้ยงอันน้อยนิดแทนที่จะถึงครอบครัวที่รออยู่ทางบ้านยังโดนหักเป็นค่ารถกลับไปเยี่ยมบ้าน แถมค่าเสียงภัยก็น้อยนิด จะต้องลาดตระเวณเส้นทางก่อนที่คุณครู จะไปโรงเรียนเสียงทั้งซุ่มยิงและระเบิด ได้ ๒,๕๐๐ บาทต่อเดือน แล้วคุณครูได้ ๓,๕๐๐บาทยังต้องให้พวกผมคุ้มกันอีกเหรอ รัฐฯจะดูแลทำมั๊ยไม่ดูแลทุกส่วนทั้งที่มีความเสี่ยงภัยเท่าๆกันหรือว่าจะให้ทหารและตำรวจพร้อมทั้งเพื่อนอาสาสมัครทุกหมู่เหล่าต้องเสียไปอีกกี่คน
ทหารชั้นผู้น้อย