Bloggang.com : Analayo : -+=ภาพงานรับเพื่อนใหม่ ธรรมศาสตร์ ครับ=+-

-+=ภาพงานรับเพื่อนใหม่ ธรรมศาสตร์ ครับ=+-

งานรับเพื่อนใหม่ปีนี้ของธรรมศาสตร์จัดในลักษณะ light & sound เป็นปีที่ 2 ครับ เนื่องจากปีนี้ผมจบไปเป็นศิษย์เก่าแล้ว เลยไม่ได้ช่วยงานเหมือนปีที่ผ่านมา คุณภาพของงานปีนี้เต็มเปี่ยมมาก ๆ ครับ และเพื่อนใหม่ ๆ ที่มาร่วมงานก็เกือบ 4 พันคนทีเดียว (นั่งเกินเกินครึ่งของสนามฟุตบอล)

แต่น่าเสียดาย ที่วันนี้ผมเซ็ตกล้องผิด ผิด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ภาพเลยออกมาไม่ดี ยังไงขออภัยด้วยครับ

ทำไมต้องเรียกว่ารับเพื่อนใหม่...มหาลัยธรรมศาสตร์เกิดขึ้นบนพื้นฐานของการผลิตบุคลากรเพื่อเตรียมพร้อมให้กับประชาชนทุกคนบนพื้นฐานของระบอบประชาธิปไตยครับ ระบอบประชาธิปไตย ไม่มีชนชั้น วรรณะ หรือศักดินา เราจึงไม่มีรุ่นน้อง รุ่นพี่....มีแต่เพื่อน

งานเริ่มตอนค่ำ ๆ ครับ เริ่มงานด้วยการอธิบายเรื่องทั่ว ๆ ไปของมหาลัย รวมถึงสิ่งของในย่ามที่เพื่อนใหม่ได้รับแจก เช่นคู่มือและระเบียบของมหาลัย ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นที่เพื่อนใหม่ควรทราบ

และมีนักศึกษาของธรรมศาสตร์มาแสดงแบบชุดนักศึกษาที่ถูกต้องให้เพื่อนใหม่ดูเป็นตัวอย่างด้วย

ซึ่งอันที่จริง กฏข้อบังคับของธรรมศาสตร์ระบุว่า นักศึกษาต้องแต่งกายสุภาพหรือแต่งกายชุดนักศึกษาในการมาเรียน...หมายความว่าเราไม่ได้บังคับให้คุณแต่งชุดนักศึกษา ซึ่งก็คือการให้เสรีภาพในการแต่งกายแก่นักศึกษานั่นเอง แต่การแต่งกายก็ต้องเหมาะสม และสุภาพ รวมถึงถูกกาละเทศะ ด้วยครับ

อันนี้เป็นตัวอย่างที่แต่งได้ครับ

ปีนี่พี่ที่จบไปแล้วมีของมาฝากน้อง ๆ ด้วยครับ นั่นคือเข็มกลัดที่สกรีนคำพูดดี ๆ ของมหาลัย

รวมถึง สิงหาปีนี้ มีกีฬามหาวิทยาลัยโลก ที่ธรรมศาสตร์เป็นแม่งานครับ

มาถึงงานพีธีครับ โดยศ.ดร. นริศ ชัยสูตร ประธานสมาคมธรรมศาสตร์ กล่าวต้อนรับเพื่อนใหม่

หลังจากนั้น อาจารย์สุรพล นิติไกรพจน์ อธิการบดีธรรมศาสตร์ ก็ขึ้นมากล่าวต้อนรับเพื่อนใหม่พร้อมกับคณะผู้บริหาร อาจารย์พูดว่าเราคงไม่มีเวลาให้ผู้บริหารทุกคนกล่าวต้อนรับเพือนใหม่ แธนั้น คณะผู้บริหารของมหาลัย ก็ร่วมร้องเพลง "ดอกไม้" แทนการต้อนรับเข้าสู่ประชาคมธรรมศาสตร์ครับ

วงดนตรีก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ เป็นผู้บริหารมหาลัยเอง นำทีมโดยดร.ปริญญา เทวานฤมิตรกุล รองอธิการบดีฝ่ายการนักศึกษาครับ

จากนั้นก็เข้าสู่ light & sound ครับ ตัวการแสดงเล่าเรื่องราวตั้งแต่การเปลี่ยนแปลงการปกครองของผู้ประศาสน์การ อาจารย์ปรีดี พนมยงค์ ผ่านบทบรรยาย รูปภาพ ภาพเคลื่อนไหว บทกวี สลับฉากกับการร้องเพลงของวงประสานเสียงและการแสดงบนเวที บอกเล่าเรื่องราวสำคัญ ๆ ที่มหาลัยแห่งนี้เคยผ่านมา ทั้งการก่อตั้งมหาวิทยาลัย เรื่อยไปจนถึงมรสุมทางการเมืองที่ทำให้อ.ปรีดีต้องลี้ภัยไปต่างประเทศ และเสียชีวิตโดยไม่มีโอกาสได้กลับมาเมืองไทย

"พ่อนำชาติด้วยสมองและสองแขน
พ่อสร้างแคว้นธรรมศาสตร์ประกาศศรี
พ่อของข้านามระบือชื่อปรีดี
แต่คนดีเมืองไทย ไม่ต้องการ"

ตัวการแสดงบนเวทีเล่าเรื่องราวของยุคที่ทหารเข้ายึดธรรมศาสตร์ด้วยเหตุผลทางการเมือง ซึ่งทำให้นักศึกษาธรรมศาสตร์จำนวน 3,000 กว่าคนร่วมเดินขบวนด้วยมือเปล่าเข้ายึดธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์คืนจากฝ่ายทหาร จนเป็นที่มาของวันธรรมศาสตร์สามัคคี

แต่ในที่สุด ฝ่ายทหารก็เข้ายึดธรรมศาสตร์อีกครั้ง ในรูปของการเข้ามาเป็นอธิการบดีมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ของจอมพล ป. พิบูลสงคราม และตัดคำว่า "การเมือง" ออกไป รวมถึงเปลี่ยนชื่อภาษาอังกฤษจาก University of Moral And Political Science เป็น Thammasat University เพื่อไม่ต้องการใช้นักศึกษายุ่งเกี่ยวกับการเมือง

การแสดงบทเวทีใช้การแสดงเชิงสัญลักษณ์ถึงเรื่องราวในยุคนั้น

การแสดงดีครับ นักแสดงแสดงได้ทีเดียว

หลังจากนั้นก็มีการแสดงที่บอกถึงยุคสายลมแสงแดด นั่นคือยุคที่ฝ่ายทหารออกข้อบังคับในการควบคุมกิจกรรมของนักศึกษาไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับการเมือง จนทำให้นักศึกษาในสมัยนั้นสนใจแต่งานรื่นเริงและการยกพวกตีกันระหว่างคณะ โดยมีความคิดที่ว่านักศึกษาคืออภิสิทธิ์ชนของสังคม ดังที่สุจิตต์ วงษ์เทศ ได้เขียนกวีบ่งบอกเรื่องราวของนักศึกษาไว้ว่า

"กูเป็นนิสิตนักศึกษา
วาสนาสูงส่งสโมสร
ย่ำค่ำนี่จะย่ำไปงานบอลล์
เสพเสน่ห์เกสรสุมาลี

กูเป็นนิสิตนักศึกษา
พริ้งสง่างามผงาดเพียงราชสีห์
มันสมองของสยามธานี
ค่ำนี้กูจะนาบให้หนำใจ

กูเป็นนิสิตนักศึกษา
เจ้าขี้ข้ารู้จักกูหรือไหม
หัวเข็มขัด กลัดกระดุม ปุ่มเน็คไทร์
หลีกไปหลีกไปอย่ากีดทาง

กูเป็นนิสิตนักศึกษา
มหาวิทยาลัยอันกว้างขวาง
ศึกษาสรรพรสมิเว้นวาง
เมืองกว้างช้างหลายสบายดี

กูเป็นนิสิตนักศึกษา
เดินเหินดูสง่ามีราศี
ย่ำค่ำกูจะย่ำทั้งราตรี
กรุงศรีอยุธยามาราธอน

เฮ้ย กูเป็นนิสิตนักศึกษา
มีสติปัญญาเยี่ยมสิงขร
ให้พระอินทร์เอาพระขรรค์มาบั่นรอน
อเมริกามาสอนกูเชี่ยวชาญ

กูเป็นนิสิตนักศึกษา
หรูหราแหลมหลักอัครฐาน
พรุ่งนี้ก็ต้องไปร่วมงาน
สังสรรค์ในระดับปริญญา

ได้โปรดฟังกูเถิดสักนิด
กูเป็นนิสิตนักศึกษา
เงียบโว้ย-ฟังกู--ปรัชญา
กูอยู่มหาวิทยาลัย...

...กูอยู่มหาวิทยาลัย
รู้ไหม เห็นไหม ดีไหม
อีกไม่นานเราก็ต่างจะตายไป
กอบโกยใส่ตัวเองเสียก่อนเอย."

ว่ากันว่าบทกวีที่ชื่อ "กูเป็นนิสิตนักศึกษา" นี้ เป็นการเขียนตอบคำพูดยอดฮิตในสมัยนั้นที่นักศึกษาต้องถามอีกฝ่ายหนึ่งถ้าเดินเจอกัน นั่นคือคำว่า "Who are you?"

แต่ยุคสายลมแสงแดด ก็สิ้นสุดลงในช่วงที่บทกวีนี้ถูกแต่งขึ้น

" ดอกหาง นกยูง สีแดง ฉาน
บานอยู่เต็มฟากสวรรค์
คนเดินผ่าน ไปมากัน
เขาด้นดั้น หาสิ่งใด

ปัญญา มีขาย ที่นี่หรือ
จะแย่งซื้อ ได้ที่ไหน
อย่างที่โก้ หรูหรา ราคาเท่าใด
จะให้พ่อ ขายนา มาแลกเอา

ฉันมา ฉันเห็น ฉันแพ้
ยินแต่ เสียงด่า ว่าโง่เง่า
เพลงที่นี่ ไม่หวาน เหมือนบ้านเรา
ใครไม่เข้า ถึงพอ เขาเยาะเย้ย

นี่จะให้ อะไร กันบ้างไหม
มหาวิทยาลัย ใหญ่โตเหวย
แม้นท่าน มิอาจให้ อะไรเลย
วานนิ่งเฉย อย่าบ่นอย่าโวยวาย

ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้ายให้กระดาษฉันแผ่นเดียว

มืดจริงหนอ สถาบัน อันกว้างขวาง
ปล่อยฉัน อ้างว้าง ขับเคี่ยว
เดินหา ซื้อปัญญา จนหน้าเซียว
เทียวมา เทียวไป ไม่รู้วัน

ดอกหางนกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็ม ฟากสวรรค์
เกินพอ ให้เจ้าแบ่งปัน
จงเก็บกัน อย่าเดิน ผ่านเลยไป"

....วิทยากร เชียงกูล

หลังจากนั้น นักศึกษาก็กลับมาตั้งคำถามถึงปัญหาของสังคม ทั้งยังออกไปค้นหาความจริงของสังคมด้วยตนเอง และก็ตามมาด้วยเหตการ 14 ตุลา 2516 ไปจนถึงการล้อมปราบนักศึกษา 6 ตุลา 2519

ซึ่งทั้งสองเหตุการณ์ถูกบอกเล่าผ่านเพลงของพี่หงา คาราวาน ประกอบกับการฉายภาพความโหดร้ายในการล้อมปราบนักศึกษาในวันที่ 6 ตุลา 2519

สุดท้าย รุ่นพี่ของชาวธรรมศาสตร์ (อีกทั้งยังเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนตอนม.ปลายของผม) ก็มาอ่านกลอนฝากเพื่อนใหม่ทุกคน

กวีซีไรต์และศิลปินแห่งชาติ...เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

(บางส่วนของบทกวี)

"เธอต้องมีจิตสำนึกทางการเมือง
สืบเนื่องสันติธรรมนำสู่สมัย
สืบทอดเจตนาประชาธิปไตย
มุ่งรับใช้มวลมหาประชาชน

เธอต้องมีจิตวิญญาณขบถ
ต่อความคดสามานย์การฉ้อฉล
เธอจะต้องตระหนักรู้จักตน
เธอคือคนธรรมศาสตร์ที่แท้จริง"

งานก็จบลงด้วยการจุดเทียนของทุกคนครับ ส่วนหนึ่งก็เพื่อรำลึกถึงท่านผู้หญิงพูนสุข พนมยงค์ ภริยาท่านผู้ประศาสน์การ อ.ปรีดีพนมยงค์ ที่เพิ่งเสียชีวิตไปอย่างสงบ