ไปกด Link ได้ที่แฟนเพจ https://www.facebook.com/skymantaf หรือ Follow ได้ที่ Twitter https://twitter.com/skymantaf หรือที่ http://www.thaiarmedforce.com นะครับ
Group Blog
 
<<
มีนาคม 2551
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
31 มีนาคม 2551
 
All Blogs
 
ไว้อาลัย Dith Pran: นักข่าวชาวเขมรผู้เป็นตำนาน

เชื่อว่าเราคงได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับ "ทุ่งสังหาร" ในกัมพูชาในช่วงที่เขมรแดงเรืองอำนาจ ในระยะเวลาไม่กี่ปี่ ประชาชนชาวกัมพูชาเสียชีวิตอย่างโหดร้ายทารุนไปกว่า 2 ล้านคน การฆ่าอย่างโหดร้ายไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงหรือเด็กทารก กลายเป็นหนึ่งในประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดของพวกเราชาวเอเชีย

Dith Pran เป็นนักข่าวซึ่งถูกส่งไปทำข่าวการล่มสลายของรัฐบาลกัมพูชาและการยึดครองประเทศของเขมรแดง เขาเสี่ยงชีวิตอยู่ในนรกกว่า 4 ปีก่อนที่จะหลบหนีเข้ามายังประเทศไทย

เรื่องราวของเขากลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับหนังเรื่อง The Killing Feild ซึ่งบรรยายฉากอันโหดร้ายในกัมพูชาผ่านประสบการณ์ที่เขาพบมากับตัว ภาพยนต์เรื่องนี้ได้รับรางวัลออสการ์และทำให้หนึ่งในอาชญกรรมที่เลวร้ายที่สุดของมนุษยชาติไม่เลือนหายไปจากประวัติศาสตร์ของโลก

ในช่วงบั้นปลายชีวิต Dith Pran ต้องต่อสู้กับมะเร็ง แม้ว่าเขาจะรอดจาก The Killing Feild ซึ่งเป็นคำที่เขาบัญญัติขึ้นกัมพูชาในเวลานั้น แต่ในที่สุดเขาก็ต้องพ่ายแพ้แก่มะเร็


แต่สิ่งที่ยังหลงเหลือให้กับอนุชนรุ่นหลัง คือเรื่องราวที่เขาใช้ชีวิตเดิมพันเพื่อถ่ายทอดออกมาให้กับประชาคมโลกได้รับรู้ถึงความโหดร้ายของระบอบเขมรแดงและความไร้ความปราณีของสงคราม แม้ว่าเรายังไม่อาจเห็นผู้นำเขมรแดงหลายคนถูกศาลนานาชาติตัดสินให้มีความผิดได้ทันก่อนที่คนเหล่านั้นจะเสียชีวิต แต่เรื่องราวในช่วงนั้น น่าจะทำให้คนรุ่นหลัง ไม่ว่าจะเป็นชาวกัมพูชาหรือไม่ก็ตาม ได้ตระหนักถึงความโหดร้ายของสงครามที่ไม่มีคำว่าเมตตาหรือมนุษยธรรมนี้ว่า มันคือการกระทำที่ชั่วร้ายที่สุดที่สัตว์ประเสริฐอย่างมนุษย์จะพึ่งกระทำได้

หวังว่าพวกเราคนรุ่นใหม่ จะเรียนรู้ความผิดพลาดจากประวัติศาสตร์เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนอีกคนที่ต้องตายจากสงคราม ไม่ให้มีประเทศอีกประเทศที่ต้องถูกทำลายเพราะสงคราม และไม่ให้มีสงครามอีกสงครามเกิดขึ้นอีก ถ้าพวกเราทำได้ เชื่อว่าคนรุ่นหลังคงดีใจ ที่พวกคือเหยื่อคนสุดท้ายของมัน

ขอไว้อาลัย



Dith Pran
Cambodian Reporter
September 27, 1942 – March 30, 2008



ปล. เขาตายในวันเกิดผมพอดีครับ




Dith Pran, Photojournalist and Survivor of the Killing Fields, Dies at 65
By DOUGLAS MARTIN
Published: March 31, 2008



Dith Pran, a photojournalist for The New York Times whose gruesome ordeal in the killing fields of Cambodia was re-created in a 1984 movie that gave him an eminence he tenaciously used to press for his people’s rights, died on Sunday at a hospital in New Brunswick, N.J. He was 65 and lived in Woodbridge, N.J.


การรบในด้านตะวันตกเฉียงเหนือของพนมเปญ 1974


Mr. Dith saw his country descend into a living hell as he scraped and scrambled to survive the barbarous revolutionary regime of the Khmer Rouge from 1975 to 1979, when as many as two million Cambodians — a third of the population — were killed, experts estimate. Mr. Dith survived through nimbleness, guile and sheer desperation. His credo: Make no move unless there was a 50-50 chance of not being killed.

He had been a journalistic partner of Mr. Schanberg, a Times correspondent assigned to Southeast Asia. He translated, took notes and pictures, and helped Mr. Schanberg maneuver in a fast-changing milieu. With the fall of Phnom Penh in 1975, Mr. Schanberg was forced from the country, and Mr. Dith became a prisoner of the Khmer Rouge, the Cambodian Communists.


ในปี 1989 เขาได้รับเชิญจากนายกรัฐมนตรีฮุนเซนมาเยื่อนกัมพูชา ในภาพเขานั่งอยู่ในอดีตค่ายทรมานที่ Tuol Sleng ซึ่งชาวเขมรกว่า 20,000 ตายที่นี่


Mr. Schanberg wrote about Mr. Dith in newspaper articles and in The New York Times Magazine, in a 1980 cover article titled “The Death and Life of Dith Pran.” (A book by the same title appeared in 1985.) The story became the basis of the movie “The Killing Fields.”

The film, directed by Roland Joffé, showed Mr. Schanberg, played by Sam Waterston, arranging for Mr. Dith’s wife and children to be evacuated from Phnom Penh as danger mounted. Mr. Dith, portrayed by Dr. Haing S. Ngor (who won an Academy Award as best supporting actor), insisted on staying in Cambodia with Mr. Schanberg to keep reporting the news. He believed that his country could be saved only if other countries grasped the gathering tragedy and responded.


พบกับน้องสาวและครอบครัวที่เสียมเรียบในปี 1989


A dramatic moment, both in reality and cinematically, came when Mr. Dith saved Mr. Schanberg and other Western journalists from certain execution by talking fast and persuasively to the trigger-happy soldiers who had captured them.

But despite his frantic effort, Mr. Schanberg could not keep Mr. Dith from being sent to the countryside to join millions working as virtual slaves.

Mr. Schanberg returned to the United States and was awarded a Pulitzer Prize for his reporting from Cambodia. He accepted it on behalf of Mr. Dith as well.


เขาและครอบครัวขณะเป็นพลเมืองสหรัฐ


For years there was no news of Mr. Dith, except for a false rumor that he had been fed to alligators. His brother had been. After more than four years of beatings, backbreaking labor and a diet of a tablespoon of rice a day, Mr. Dith escaped over the Thai border on Oct. 3, 1979. An overjoyed Mr. Schanberg flew to greet him.

“To all of us who have worked as foreign reporters in frightening places,” Bill Keller, the executive editor of The Times, said on Sunday, “Pran reminds us of a special category of journalistic heroism — the local partner, the stringer, the interpreter, the driver, the fixer, who knows the ropes, who makes your work possible, who often becomes your friend, who may save your life, who shares little of the glory, and who risks so much more than you do.”

Mr. Dith moved to New York and in 1980 became a photographer for The Times, where he was noted for his imaginative pictures of city scenes and news events. In one, he turned the camera on mourners rather than the coffin to snatch an evocative moment at the funeral of Rabbi Chaskel Werzberger, who was murdered in 1990.

In an e-mail message on Sunday, Mr. Schanberg recalled Mr. Dith’s theory of photojournalism: “You have to be a pineapple. You have to have a hundred eyes.”


เขาและภรรยาสาบานตนเป็นพลเมืองสหรัฐในปี 1986


“I’m a very lucky man to have had Pran as my reporting partner and even luckier that we came to call each other brother,” Mr. Schanberg said. “His mission with me in Cambodia was to tell the world what suffering his people were going through in a war that was never necessary. It became my mission too. My reporting could not have been done without him.”

Outside The Times, Mr. Dith spoke out about the Cambodian genocide, appearing before student groups and other organizations. “I’m a one-person crusade,” he said.


Dith Pran was born on Sept. 23, 1942, in Siem Reap, Cambodia, a provincial town near the ancient temples at Angkor Wat. His father was a public-works official.

Having learned French at school and taught himself English, Mr. Dith was hired as a translator for the United States Military Assistance Command. When Cambodia severed ties with the United States in 1965, he worked with a British film crew, then as a hotel receptionist.


ภาพจากหนังเรื่อง The Killing Feild ซึ่งบรรยายชีวิตของเขาในเขมร


In the early 1970s, as unrest in neighboring Vietnam spread and Cambodia slipped into civil war, the Khmer Rouge grew more formidable. Tourism ended. Mr. Dith interpreted for foreign journalists. When working for Mr. Schanberg, he taught himself to take pictures.

When the Khmer Rouge won control in 1975, Mr. Dith became part of a monstrous social experiment: the expulsion of hundreds of thousands of people from the cities and the suppression of the educated classes with the goal of re-creating Cambodia as an agricultural nation.

To avoid summary execution, Mr. Dith hid that he was educated or that he knew Americans. He passed himself off as a taxi driver. He even threw away his money and dressed as a peasant.

Over the next 4 ½ years, he worked in the fields and at menial jobs. For sustenance, people ate insects and rats and even the exhumed corpses of the recently executed, he said.

In November 1978, Vietnam, by then a unified Communist nation after the end of the Vietnam War, invaded Cambodia and overthrew the Khmer Rouge. Mr. Dith went home to Siem Reap, where he learned that 50 members of his family had been killed; wells were filled with skulls and bones.



ภาพถ่ายฝีมือของเขาในปี 2005


The Vietnamese made him village chief. But he fled when he feared that they had learned of his American ties. His 60-mile trek to the Thai border was fraught with danger. Two companions were killed by a land mine.

He had an emotional reunion with his wife, Ser Moeun Dith, and four children in San Francisco. Though he and his wife later divorced, she was by his bedside in his last weeks, bringing him rice noodles.

Mr. Dith was divorced from his second wife, Kim DePaul.

Mr. Dith is survived by his companion, Bette Parslow; his daughter, Hemkarey; his sons, Titony, Titonath and Titonel; a sister, Samproeuth; six grandchildren; and two stepgrandchildren.

Ms. DePaul now runs the Dith Pran Holocaust Awareness Project, which spreads word about the Cambodian genocide. At his death, Mr. Dith was working to establish another, still-unnamed organization to help Cambodia. In 1997, he published a book of essays by Cambodians who had witnessed the years of terror as children.


ภาพในช่วงท้ายของชีวิต


Dr. Ngor, the physician turned actor who had himself survived the killing fields, had joined with Mr. Dith in their fight for justice. He was shot to death in 1996 in Los Angeles by a teenage gang member.

“It seems like I lost one hand,” Mr. Dith said of Dr. Ngor’s death.

Mr. Dith nonetheless pushed ahead in his campaign against genocide everywhere.

“One time is too many,” he said in an interview in his last weeks, expressing hope that others would continue his work. “If they can do that for me,” he said, “my spirit will be happy.”

//www.nytimes.com/2008/03/31/nyregion/31dith.html?pagewanted=1&_r=2&hp




Create Date : 31 มีนาคม 2551
Last Update : 31 มีนาคม 2551 23:42:13 น. 18 comments
Counter : 4082 Pageviews.

 
... ^^


โดย: นางน่อยน้อย วันที่: 1 เมษายน 2551 เวลา:7:03:58 น.  

 
หนังเรื่องนี้ดูแล้ว "ตรึงอารมณ์" มากครับพี่โย

อันนี้ไม่โกหก

.....................


เฮียก๋าหล่อที่สุดในโลก

^
^


พี่โยเม้นท์มา
ผมเห็นแต่ประโยคนี้อ่ะ
ประโยคอื่นไม่เห็นเลย 555

emoemoemo


โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 1 เมษายน 2551 เวลา:7:52:12 น.  

 
หวัดดีอ้ายโยโย่.... เน็ตเราอืดเหมือนอ้ายก๋าอืดเลย

emoemoemoemo


โดย: คนไม่เจียม.. วันที่: 1 เมษายน 2551 เวลา:9:55:27 น.  

 
^
^

น้องอั๋นไหงแปรพักตร์


emoemoemo


โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:7:30:33 น.  

 
จริงๆแล้วก็คือ ผมไม่รู้อะไรเลยครับพี่โย
เพราะไม่เคยใส่โค๊ดอะไรใดใดทั้งสิ้น 55555

อยู่ก็เป็นแบบนี้

แต่ก็ดีครับแปลกดีครับ

วันนี้กลับมาเป็นปกติแล้วครับ

emoemoemo


โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:7:31:22 น.  

 
รูปสวย
ก็บอกแล้วว่าคนถ่ายหล่อ

emoemoemo


โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:9:08:19 น.  

 
emoemoemo


โดย: คนไม่เจียม.. วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:12:44:41 น.  

 
emoemoemo


โดย: คนไม่เจียม.. วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:12:44:54 น.  

 
555+ หนูไปเจิมมาแล้น

บล๊อคพี่โย

บล๊อคอาจารย์ริน

บล๊อคพี่โจ๊ก(เละ)

โซ๊ะ โซ๊ะ อ้อ เน็ตเวริ์คพี่ไอซี่ด้วย 555

emoemo


โดย: นางน่อยน้อย วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:14:05:56 น.  

 
emoemoemo ตอนนี้เป็นดังรูปค่ะขำ


โดย: นางน่อยน้อย วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:14:08:54 น.  

 
อ้อเน็ต.........พัฒนาแล้น....เพิ่มมาเป็นเน็ตลิงว่องค๊าพี่ emoemo


โดย: นางน่อยน้อย วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:14:16:18 น.  

 
emoแฮตทริก!!!!!


โดย: Skyman (Analayo ) วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:14:18:45 น.  

 
อ้อเน็ต.........พัฒนาแล้น....เพิ่มมาเป็นเน็ตลิงว่องค๊าพี่

...
....
.....

emo ความเจริญเข้าแล้วชิมิ

ปล. นาน ๆ ทีได้รู้สึกว่าบ้านตัวเองเจริญกว่าชาวบ้านทีนึงemo


โดย: Skyman (Analayo ) วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:14:28:17 น.  

 
emoemoemo


โดย: Skyman (Analayo ) วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:15:52:01 น.  

 
นิวยอร์คไทม์ลงหน้าหนึ่งให้สองวันแน่ะ
ขอไว้อาลัยด้วยคน


โดย: เพลงเสือโคร่ง วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:5:54:34 น.  

 
emoemo จ่อยพล่ามที่บล๊อคแล้ว


โดย: นางน่อยน้อย วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:8:47:09 น.  

 
โห....พี่โย

แจ่ม กระจ่าง สนุก

แจ๋วไปเลยเพ่

emoemoemo


ชอบนะครับ
อ่านแล้วได้ความรู้ดีจังเลย

ว่าแต่ว่า

ไม่ได้โกหกแล้วใช่มะ

emoemoemo


โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:9:05:27 น.  

 
emoemo


โดย: คนไม่เจียม.. วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:9:35:33 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

Analayo
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 56 คน [?]




หากโลกนี้มีความยุติธรรม เราคงไม่ต้องมีศาล ไม่ต้องมีทหาร ไม่ต้องมีตำรวจหรอก/Skyman
@ จ่อยน้องลิง @
@ จ่อยหัวหอม @
X
X



free counters


Friends' blogs
[Add Analayo's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.