ชีวิตชาวบ้านหาดใหญ่สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 (ปฐมบท)

ชีวิตชาวบ้านหาดใหญ่สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง(ปฐมบท)

เรื่องที่จะเขียนต่อไปนี้จากการปะติดปะต่อ
ของผู้สูงวัยหลายท่านที่เล่าสู่กันฟังมานานแล้ว
และจากความทรงจำอันเลือนลางของผู้เขียนส่วนหนึ่ง
หากผู้ใดมีข้อมูลเพิ่มเติมก็ช่วยชี้แนะด้วย จักขอบคุณยิ่ง
เกี่ยวกับชีวิตของชาวหาดใหญ่ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
ในช่วงที่ญี่ปุ่นเข้ามาเป็นสัมพันธมิตรกับไทย
และขอเส้นทางรบผ่านไปประเทศพม่าเพื่อไปรบกับอินเดียและจีน
พร้อมกับขอผ่านทางไปประเทศมาเลเซียเพื่อไปยึดเกาะสิงคโปร์

ขอเริ่มจากญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกที่สงขลา
ปรากฎว่ามีการต่อต้านและสู้รบส่วนหนึ่งจาก
ยุวชนทหารที่สงขลา ทหารตำรวจส่วนหนึ่ง
จนทำให้ทหารญี่ปุ่นตายเกลื่อนหาดทรายจำนวนหนึ่ง
บางรายก็ฝังร่างในทะเลก่อนที่จะถูกคลื่นซัดพาเข้าเหลือแต่โครงกระดูก
เพราะนักเรียนมหาวชิราวุธรุ่นเก่า ๆ มักจะเล่ากันให้ฟังว่า
เคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่งนานแล้วเช่นกันว่า
ของเล่นสนุกสนานอย่างหนึ่งก็คือ
การเก็บหัวกะโหลกหรือเศษกระดูกที่เจอตามชายหาด
แล้วแอบใส่เข้าไปในกระเป๋าย่ามเด็กนักเรียนที่ขี้กลัว
หรือซุกไว้ในโต๊ะนักเรียนของเพื่อนนักเรียน
เป็นที่ขบขันหรือหัวเราะสนุกสนานสำหรับคนกลัวผี
และมีป้ายหลุมศพนายทหารญี่ปุ่นสลักเป็นภาษาญี่ปุ่นไว้
แต่ถูกเทศบาลเมืองสงขลาขนย้ายไปแห่งหนตำบลใดไม่ทราบแล้วในตอนนี้

เมื่อญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกที่สงขลา
ทางจังหวัดก็ได้โทรศัพท์มาบอกที่ค่ายเสนาณรงค์(ค่ายคอหงษ์) หาดใหญ่
และโทรศัพท์บอกคนที่หาดใหญ่ที่รู้จักว่า
ให้ช่วยบอกต่อ ๆ กันว่า ญี่ปุ่นบุกแล้ว
สมัยนั้นอำเภอหาดใหญ่ก็มีโทรศัพท์แล้ว
แต่ไม่น่าจะเกินกว่าหนึ่งร้อยเลขหมาย
ของขุนนิพัทธิ์จีนนคร ถ้าจำไม่ผิดในหนังสือแจ้งว่าหมายเลข 53
(สมัยเด็ก ๆ ผู้เขียนยังทันยุคที่โทรศัพท์ร้านพ่อ
ถ้าจำไม่ผิดสี่เบอร์ ไม่มีหมายเลข 074 นำหน้า
พี่สาวเล่าให้ฟังว่าเวลาจะโทรศัพท์ทางไกลไปกรุงเทพฯ
ต้องไปรอที่ชุมสายโทรศัพท์หาดใหญ่ให้ช่วยต่อสายให้
ต่อมาก็รอที่บ้านได้ถ้าจะโทรศัพท์ทางไกล
แต่ต้องให้ทางชุมสายโทรศัพท์หาดใหญ่ต่อสายให้ก่อนเช่นกัน
ไม่เหมือนกับปัจจุบันนี้แล้วที่สามารถโทรศัพท์ได้โดยตรงเลย)

ทางค่ายคอหงษ์ก็ไปตั้งรับทหารญี่ปุ่นที่โคกสูง(ใกล้วัดโคกสูง)
เป็นเนินสูงชันที่ต้องไต่ระดับขึ้นมา
ทหารญี่ปุ่นส่วนหนึ่งจะขับรถจักรยาน
บางส่วนก็เดินทัพมาหลังจากขึ้นฝั่งที่สงขลาได้แล้ว
มีน้อยรายมากที่ขี่ม้าศึกที่สงวนเฉพาะนายทหารระดับสูงเท่านั้น
ทางฝ่ายไทยที่สงขลาสู้รบตบมือกับทหารญี่ปุ่นไม่ได้
ต้องพ่ายแพ้ล่าถอยไป ทั้งนี้เพราะมีจราชนญี่ปุ่นที่สงขลา
มาฝังรากรกเป็นหมอญี่ปุ่นให้ความร่วมมือในการชี้เป้า
หรือจุดที่เรือรบสะเทินน้ำสะเทินบกสามารถขึ้นฝั่งได้ส่วนหนึ่ง

ตรงจุดที่โคกสูงมีการปะทะกันอีกรอบหนึ่ง
ปรากฎว่ามีฝ่ายทหารญี่ปุ่นเสียชีวิตไปส่วนหนึ่ง
มีการฝังที่ข้างทางที่เป็นสวนยางพาราและป่ามะพร้าว
ปัจจุบันสันนิษฐานว่าน่าจะอยู่แถว ๆ โรงงาน
ที่เจ้าของชอบหมอฮวงจุ๊ยและผลิตอาหารให้สัตว์ปีกกิน
ก่อนที่จะมีการล้างป่าช้านำศพไปทำพิธีกลับประเทศญี่ปุ่น
หรืออาจจะเผากระดูกไปทั้งหมดแล้วก็ได้
เพราะสมัยเด็ก ๆ จำได้แต่ไม่แม่นยำว่า
ที่สงขลามีสถานกงสุลญี่ปุ่นอยู่หรือไง
ยังจำไม่แม่นนักแต่ถ้ามีผู้ใดทราบก็โปรดแจ้งด้วย จักขอบคุณยิ่ง

ส่วนหนึ่งที่จำได้ดีเพราะตอนสร้างตึกคุณหญิงหรั่ง หรือตึกแปด(จำไม่แม่น)
ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา กรุงเทพฯ
อาจารย์ผู้หญิงที่สอนภาษาฝรั่งเศสที่สนิทกัน
เล่าให้ฟังว่ามีการขุดพบกระดูกจำนวนหนึ่ง
เลยต้องทำพิธีสงฆ์ไทยเพื่อสวดส่งวิญญาณ
ถ้าจำไม่ผิดมีการเล่ากันสืบต่อ ๆ กันมาว่า
มีเจ้าหน้าที่สถานทูตญี่ปุ่นมาร่วมงานด้วยจำนวนหนึ่ง
เพราะคาดว่าน่าจะเป็นศพทหารญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งที่เสียชีวิต
หรืออาจจะเป็นเชลยศึกของทหารญี่ปุ่นที่ถูกซ้อมจนตาย
แล้วแอบฝังไว้ในที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา
ที่เคยเป็นที่ตั้งกองทัพทหารญี่ปุ่นสมัยหนึ่ง

มีตำนานเล่าสู่กันฟังในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาว่า
ที่อาคารอรชร ช่วงรับน้องมีรุ่นพี่นอนหลับในห้องเรียน
เพราะรอจัดข้าวของเตรียมรับน้องวันรุ่งขึ้นจำนวนหนึ่ง
ช่วงกลางดึกได้ยินเสียงวิ่งของทหารและเสียงร้องอึกกะทึก
ทำให้หวาดกลัวไม่กล้านอนหลับจนรุ่งเช้า

หรือตรงห้องประชุมตึกหนึ่งชั้นสองของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา
มีนักเรียนไปแอบนอนตอนหลังเที่ยง
เวลาประมาณสามโมงเย็นเศษ
ก็ได้ยินเสียงรองเท้าทอปบู๊ตวิ่งกันสนั่นหวั่นไหว
เลยตกใจตื่นวิ่งออกมาดูก็ไม่เห็นมีใคร
เพราะโรงเรียนเลิกเรียนแล้ว
ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ใครกล้าแอบเข้าไปนอนในห้องนั้นอีก

ส่วนฝ่ายไทยที่รบกับทหารญี่ปุ่นแล้วเสียชีวิต
ก็ไม่ยอมระบุจำนวนที่ตายแน่นอนนัก
หรือแอบไปตายที่บ้านพักเป็นจำนวนไม่แน่ชัดมากนัก
เพราะอาจเกรงกลัวว่าทหารญี่ปุ่นจะไปแก้แค้นในภายหลัง
เมื่อทหารญี่ปุ่นสู้รบมาได้โดยสามารถตีฝ่าฝ่ายไทย
ฝ่ายไทยต้องถอยร่นมาตั้งรับอีกแนวสุดท้ายคือที่ น้ำน้อย
ใกล้กับสะพานดำรางรถไฟและเขาบันไดนาง
(ใกล้กับศูนย์ส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 11)
ก็เป็นจุดที่ปะทะกันดุเดือดมากอีกจุดหนึ่ง
เพราะถ้าหลุดจากจุดนี้ได้ก็จะเข้าใกล้ค่ายคอหงษ์แล้ว
ทำให้บริเวณนี้ที่สมัยก่อนมีอุบัติเหตุและผีตายโหงมาก
ชาวบ้านเลยเชื่อว่าผีฝ่ายไทยฝ่ายญี่ปุ่นหาคนมาเฝ้าพื้นที่แทน

การสู้รบอยู่ไม่เกินเที่ยงวัน
ก็มีวิทยุจากกรุงเทพฯ สั่งการว่า
ให้ฝ่ายไทยยุติการสู้รบกับทหารญี่ปุ่น
เพราะไทยกับญี่ปุ่นเป็นเพื่อนร่วมวงศ์บูรพา
แม้ว่าก่อนหน้านั้น นายมั่น นายคง
และหลวงวิจิตรวาทการ จะมีวาทกรรม
โฆษณาชวนเชื่อโดยตลอดเวลา
อวดอ้างความรักชาติรักแผ่นดินมากมาย
จะสู้จนสุดฤิทธิ์แม้ชีวิตจะดับสูญ
แผ่นดินไทยไม่ให้ใครมาครอบครอง

แต่พิธีกรรมสุดท้ายของจอมพล ป.พิบูลสงคราม
ก็คือการยอมรับการเดินข้ามดินแดนของทหารญี่ปุ่น
มีเรื่องเล่ากันในหมู่คนจีนรุ่นเก่า ๆ
จริงเท็จไม่ยืนยันต้องใช้วิจารณญาณว่า
คนงานในบ้านจอมพล ป. มีการตั้งชื่อหมาตัวหนึ่งว่า เจ๊ก
เพื่อการแสดงวาทกรรมหรือพิธีกรรมเอาใจทหารญี่ปุ่นว่า
ไม่ชอบหรือรังเกียจคนจีนเป็นอย่างมาก
ทำให้คนจีนรุ่นก่อน ๆ จะโกรธมากถ้าถูกเรียกว่า เจ๊ก
(ขอลำดับความทรงจำก่อนเขียนทวิบทครับ)

เขียนรวบรวมจากความทรงจำของคนรุ่นเก่า ๆ
ก่อนจะเลือนหายไปเหมือนเสื้อผ้าเก่า ๆ ที่หมดยุคหมดสมัย

 

Create Date : 08 กรกฎาคม 2553		6 comments
Last Update : 2 สิงหาคม 2563 1:07:14 น.
Counter : 2013 Pageviews.
Share Tweet