ถ้าใครตามบล็อกนี้ตั้งแต่ยังเขียนนิยายก็คงพอทราบว่า
สุมหัวกันเขียนนิยายในบล็อกนี้กันมานานอยู่หลายคน
และทุกคนค่อนข้าง โอเค กับสุนัขพอสมควรเลยทีเดียว
ช่วงหลังจากห่างหายกันไปตามประสา คุณรักดีก็กลับมาเม้าส์ว่า
มีหมาดำของบ้านใกล้เรือนเคียงคลอดมาโขยงนึงนะ
ทั้งแม่หมาลูกหมามาขอข้าวกินไปทั่วตั้งแต่ปลายปีที่ผ่านมานี่เอง
เนื่องจากที่บ้านเอ็นดูอยู่บ้าง ก็ให้อาหารกันไปแบบบ้านๆ
แถวนั้นเขาเลี้ยงหมาแมวกันแบบชาวบ้าน อยู่กันเป็นหมู่บ้านตามต่างจังหวัดนี่แหละ)
เอามาเป็นแบบถ่ายรูปเล่นบ้าง
ช่วงหลังมันมองกล้องด้วยนะเอ้อ
ให้ความร่วมมืออย่างดี 555+
แม้คุณรักดีเป็นสาวกแมวแบบหนียวแน่น
แต่ก็ไม่ได้รังเกียจสุนัขแต่ประการใด
เรียกว่าจะหมาจะแมวถ้านิสัยดีหน่อยก็อยู่กันได้หมดแหละ
พอให้ข้าวให้น้ำไปนานๆก็สงสารมัน
ไปขอเขา เจ้าของก็ไม่ยกให้
(ตอนนั้นยังมิรู้เหตุผล ขอหัวเราะกันแบบสะเทือนใจนิดละกันเนอะ)
ช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมา คุณน้องก็ยังบ่นๆว่ามันมาขดกันแถวรั้วบ้านตอนค่ำ
เป็นกองก้อนขนสีดำๆซุกกันไปมาหาความอบอุ่น
เลยบอกให้หาผ้าขี้ริ้วไปวางๆกองให้มันหน่อยละกัน แถวนั้นหนาวโหดอยู่นะ
สุดท้ายเมื่อวานคุณน้องรักดีก็กริ๊งกร๊างมาว่า
หมาน้อยหลายตัวหายไปเรียบร้อย
ถามไปมา เจ้าของหมาบอกว่าขายให้คนเอาไปฆ่ากินแล้ว
ได้แต่ถอนใจเฮือกๆกันไปตามระเบียบ
ก็นั่นแหละค่ะ...มีพบมีจาก
แต่อยากให้ไปด้วยดีกว่านี้ หรือไปตามวาระมากกว่า
เศร้าๆตามประสาคนรักหมาเวลาได้ยินเรื่องประมาณนี้
ไม่ได้มาเขียนเล่าเพื่ออะไรทั้งสิ้นนอกจากขอพื้นที่ระบายความหดหู่กันนิดนึง
อย่างน้อยก็คงมีคนได้ผ่านมาอ่านและรับรู้ว่า
เคยมีน้องหมาบ้านๆที่พยายามดิ้นรนใช้ชีวิตให้รอดบนโลกใบนี้อยู่นะ
สิ่งที่กินได้ ซื้อขายกันทั่วไปนี่ก็มีเยอะนะ
แต่หมาดำน้อยเหล่านี้ยังถูกขาย ถูกฆ่ากิน
สิทธิ์ในการมีชีวิตอยู่ บางครั้งมันก็หาได้ยากยิ่ง...
ไม่รู้จะทิ้งท้ายปิดประโยคอะไรให้สวยๆ
เนื่องจากบางเรื่องมันก็ไร้บทสรุปที่ดีเอาซะจริงๆ ว่าไหมคะ?
^ ^"
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
