คิดถึง...
หมีถักตัวนี้ เป็นตัวที่ผมมอบให้คุณ ในวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา
ผมให้ เพราะอยากให้ แค่อยากให้ และไม่ต้องการรับรู้
ว่าหมีตัวนี้จะมีปลายทางอยูที่ใด ซึ่งอาจไม่ใช่ในห้องนอนของคุณ
และมันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเช่นนั้น..ไม่เป็นไร
แค่ผมได้ให้ ก็พอใจและสุขใจแล้ว...
หลายอารมณ์เกิดขึ้นกับผมในวันนี้...
ตอนเช้าผมง่วง งัวเงียกับการนั่งทำงาน
พยายามควบคุมตัวเองให้ตลอดรอดฝั่ง - -"
กลางวันผมหวั่นไหวและไหวหวั่น...
ไม่รู้ ไม่แน่ใจ ปล่อยให้เป็นเรื่องของความรู้สึก
มันคงต้องใช้เวลา เพื่อเรียนรู้สิ่งต่างๆอีกมาก
ช่วงเย็นที่ผ่านมา ทำไมผมรู้สึก เหงา และ ว้าเหว่
และแน่นอนว่า ผมคิดถึงคุณ
มันเป็นความคิดที่เกิดขึ้นชั่ววูบ ทว่ายังตึงให้ใจผมโหยหาเสมอ
และแน่นอนว่าผมยังต้องทนทุกข์..กับการคิดถึงใครบางคน
ผู้ซึ่งแม้จะมีตัวตน..แต่ทว่าในความเป็นจริงแล้ว
ผมมิอาจเอื้อมไปสับผัสตัวตนนั้นได้
จึงเหลือเพียงภาพเงาและความทรงจำให้ผมรำลึก
และเรียนรู้กับความเจ็บปวดอยู่ร่ำไป...
ผมอยากมีความสุข และยิ้มได้...ทว่าผมทำไม่ได้
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่...
เหมือนมีอะไรอีกมากให้ผมคิดและตัดสินใจ
แต่...ผมไม่สามารถ...ผมไม่รู้จักตัวเอง
ผมไม่รู้ความต้องการ....
จนบางครั้งผมเหนื่อยและท้อกับมัน
กับการเดินต่อไป...ผมแค่อยากจะพัก...และยังต้องการใครสักคน
ที่สามารถจะพักใจได้...ก็แค่ใครสักคนนึง...
แต่ทำไมมันช่างยากเย็นเหลือเกิน
ผมไม่รู้ว่าต้องรอจนถึงเมื่อไร
จนกว่าจะถึงวันนั้น..ที่เราจะได้เจอกัน
...หรือบางที มันอาจไม่มีวันนั้น...ผมไม่รู้
ในท้ายที่สุด ที่ผมทำได้ คือ รอ
และเรียนรู้กับคำว่า ตัวคนเดียว
แม้ในบางครั้ง ผมเหนื่อยและท้อกับการรอคอย
แต่ผมก็ยังต้องอดทนรอต่อไปใช่ไหม...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
