ผ่านมา..และผ่านไป

เว้นวรรคจากบล็อคนี้ไปนานหลายเดือน เนื่องด้วยสิ่งต่างๆนานาประการในชีวิตที่เข้ามาและผ่านพ้นไป หลายสิ่งหยิบยื่นความสุขสมหวัง ประทับไว้ ณ ตรงนั้นอย่างสุขี ในขณะที่บางสิ่งยังทิ้งร่องรอยของความเจ็บปวดไว้อย่างยากที่จะลืมเลือนกันเลยทีเดียว...

บันทึกไว้ในวันนี้ เพื่อเตือนตัวเองว่าครั้งหนึ่ง ชีวิตได้เคยพบเจอกับเรื่องเล่านั้นมาแล้ว เป็นความทรงจำดีๆที่มีไว้เพื่อดื่มด่ำ และเป็นเรื่องแย่ๆที่มีไว้เพื่อเรียนรู้เป็นบทเรียนราคาแพงที่คงหาซื้อไม่ได้จากที่ใดๆ

...เพราะตอนนี้ก็มีแต่เรียนรู้และยอมรับในทุกสิ่งอย่างที่ผ่านเข้ามา...



ทิ้งบล็อคจนร้างนานหลายเดือน เพราะส่วนหนึ่งจากความขี้เกียจ ผมไร้ความคิดที่จะเขียน จะบรรยายใดๆ ออกมาเป็นตัวอักษร รู้สึกอื้ออึงกับอะไรๆที่ผ่านพ้นไป รู้สึกตีบตันและแน่นในอก และในใจเหมือนพายุไฟที่โหมกระหน่ำตลอดเวลานานหลายเดือน และอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้เป็นข้ออ้าง แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ กับคำว่า ไม่มีเวลา .... น่าแปลกที่ทุกคนต่างๆมีเวลาเท่ากันใน 1 วัน บางคนเวลาเหลือจนสามารถฆ่าเวลาไปกับเรื่องไร้สาระได้อย่างไม่ต้องคิดมาก ในขณะที่บางคนแทบจะไม่ได้ใช้เวลาส่วนตัว กลับหมดไปกับกิจการ งาน ธุระที่สำคัญและจำเป็น สังเกตชีวิตมาสักระยะ และเหมือนว่าชีวิตจะวนเวียนกับคำว่า ตืนเช้า ไปทำงาน กลับบ้าน นอน เป็นแบบนี้มานาน จนกลายเป็นความจำเจและชินชากับลมหายใจที่มีในแต่ละวัน ไม่นานผมจึงตัดสินใจเปลี่ยนแนวทางชีวิตของตัวเองครั้งใหญ่ด้วยการเปลี่ยนงานไปเป็นอีกเส้นทางหนึ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เมื่อกาย ใจและปัญญาพร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งใหม่ จะไม่ยากที่ตัดสินใจสอบเข้าในองค์กรระดับต้นๆของประเทศ ผ่านการสอบ การสัมภาษณ์ และการอบรมการทำงานแรมเดือน จนวันนี้ได้มานั่งอยู่ ณ จุดที่ตั้งใจไว้ ในวันนี้ต้องยอมรับว่าผมพอใจที่เดินมาได้ไกลถึงเพียงนี้ กับงานใหม่ เพื่อนร่วมงานใหม่ในองค์กรใหม่ๆ แม้ว่าทุกองค์กรจะมีวัฒนธรรมและความขัดแย้งที่หลากหลาย ท้ายที่สุดการปรับตัวของตัวเราเองจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าจะไม่กล่าวถึงเรื่องรักเลยก็คงไม่ได้ แม้ว่าความสัมพันธ์ครั้งล่าสุดจะยังทิ้งรอยแผลไว้มากมายเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่มีสติรับรู้ได้ตลอดเวลา คือ ผม "โต" ขึ้นกับเรื่องนี้มาก จากเมื่อก่อน ครั้งก่อนๆที่เคยฟูมฟายอย่างหนักกับความผิดหวังจนต้องพึ่งพิงเพื่อนๆในยามนั้น แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาครั้งล่าสุด ผมสามารถทำใจและยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้อย่างค่อนข้างจะมั่นคง ในวันที่ผมตัดสินใจเดินออกจากเรื่องเหล่านั้น เป็นปกติชนที่ใครๆ ก็ต้องเสียใจ ร้องไห้ และรู้สึกเจ็บปวดกับความผิดหวัง ผมถือว่าผมทำได้ดีทีเดียวที่ยังมีสติ ณ เวลานั้น เสียใจอย่างพอดี ซึ่งอาจเป็นเพราะเข้าใจในธรรมชาติของความสัมพันธ์ที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม ความรักก็เป็นความสัมพันธ์รูปแบบหนึ่งที่สามารถแปรผันได้ตลอดเวลา และความรักก็เป็นเรื่องของคนสองคนที่จะเรียนรู้และสื่อสารกันอย่างจริงใจและเข้าใจ แม้สุดท้ายเรื่องราวเหล่านั้นจะจบไปแล้ว ผมไม่ถือโทษใคร ไม่โกรธสิ่งใดๆ ผมคิดว่า ณ เวลานั้น ผมทำดีที่สุดแล้วจริงๆ... และที่สำคัญ ณ เวลานี้เริ่มเข้าใจถึงคำว่า ทุกคนต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเองด้วยกันทั้งสิ้น หากต่างคนต่างไม่ยอมรับฟังในเหตุผลของอีกฝ่าย มันก็คงยากที่จะเข้าใจจริงๆ...

ชอบเพลงของพี่เฟี้ยต Link Corner ... ผู้ได้รับบาดเจ็บ...เข้าใจถึงอารมณ์ของเพลงนี้เป็นอย่างดี และชอบท่อนที่ว่า.. "สุดท้ายมันจะจบ สุดท้ายมันจะผ่านไป แต่ชีวิตยังต้องเดินต่อไป" ชอบจริงๆ.... ทุกวันนี้จึงพยายามลืมเลือนสิ่งที่ผ่านมาและความสัมพันธ์ครั้งก่อน ผมพยายามดึงจิตใจให้อยู่กับปัจจุบัน ไม่คิดย้อนหลับไปหาอดีตให้ต้องรู้สึกเจ็บปวดอีก ซึ่งก็ถือว่าทำได้ดี คงอาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมใหม่ งานใหม่ เพื่อนใหม่ ที่เข้ามาแทนที่ความทรงจำเดิมๆ และช่วยลบเลือนอดีตที่อาจจะไม่ถือว่าเลวร้ายมากนัก แต่ก็เจ็บปวดไม่น้อยเลยทีเดียว




สิ่งสำคัญในตอนนี้ซึ่งผมคิดว่ารู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง คือ โรคกลัวความสัมพันธ์กำลังก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของผม และใช่..ผมยอมรับว่าผมกลัวจริงๆ กลัวว่ามันจะล้มเหลว กลัวความผิดหวัง กลัวความเจ็บปวด หากต้องเริ่มสานสัมพันธ์กับความรักครั้งใหม่ (ที่ไม่รู้ว่าจะผ่านเข้ามาอีกไหม - -") เหมือนคนที่ก่อกำแพง ไม่เปิดใจยอมรับใคร ยินดีรับแค่มิตรภาพ แต่ถ้าจะซับซ้อนกว่านั้น คงยังไม่พร้อม เพราะผมกลัว... ผมไม่ชอบความผิดหวัง ผมเกลียดการเลิกรา แต่ผมคงต้องทำความเข้าใจอยู่อย่างหนึ่งในความรัก..และความสัมพันธ์ในรูปแบบที่ผมเป็น มันอาจจะไม่จีรังยั่งยืนเหมือนชายหญิงทั่วไป แม้อีกใจหนึ่งผมจะขัดแย้งภายในใจว่าคงมีสักวันที่ผมจะพบใครที่เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ มันเหมือนใจสองด้านที่กำลังต่อสู้กันอยู่ถึงประเด็นที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา และผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่ความรักจะสมบูรณ์ (แต่ไม่ต้องสมบูรณ์แบบก็ได้) ได้เฉพาะคู่ของชายหญิงตามธรรมชาติ ในเมื่อผมก็มีชีวิตบนโลกใบนี้แล้ว เป็นคนๆหนึ่งที่มีสิทธิ์จะไขว่คว้า และค้นหาความรักที่ยั่งยืน แม้ว่าโลกแห่งความเป็นจริง ในสังคมแบบที่ผมเป็นมันจะยากเหลือเกินกับความพยายามนั้น ....หรือต้องรอให้พบใครที่มีแนวคิดเหมือนกันเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ก่อน??? และคนๆนั้นจะมีจริงไหม มันคุ้มที่จะเสี่ยงในการรอคอยไหม? และน่าขันที่ความคิดผมเชื่อมโยงอย่างอัตโนมัติกับประโยคหนึ่งใน "รักแห่งสยาม" ที่ว่า...

"มันจะเป็นไปได้ไหมที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย" และ
"มันจะเป็นไปได้ไหมที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย"

ถ้าถามว่าตอนนี้คิดมากไหมกับเรื่องความรัก ก็จะตอบว่า ไม่คิดมาก...แต่ก็คิด! ทว่าก็ไม่อยากให้ความรักกลายมาเป็นเรื่องสำคัญและมีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิต แม้ว่าใจจะต้องการเพียงใดก็ตาม จะพยายามประคับประคองทั้งงาน ชีวิต และความรักให้สมดุลกันอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากให้เหมือนครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา เมื่อเดินออกมาไกลๆ และมองย้อนกลับไป... ก็ตลกกับสิ่งที่เกิดขึ้น และขำกับสิ่งที่ตัวเองทำในวันเก่าๆ เรียนรู้ถึงสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นดั่งบทเรียนในชีวิตและประสบการณ์ล้ำค่า และภาวนะให้มีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นในชีวิต พยายามใส่บาตรทุกวัน สวดมนต์ก่อนนอนให้สม่ำเสมอ และอยากเข้าวัด ถวายสังฆทานเหมือนที่เคยทำ....

มาถึงชีวิตปัจจุบัน จะทำอะไร... ก็ต้องทำงานสิครับ ทำงานเก็บเงิน จะได้รวยๆ ทำธุรกิจขายของบนเน็ตให้ได้กำไรอย่างยั่งยืน หาที่เรียนใหม่หลังจากจบราม ฝากเงินกับธนาคาร ซื้อกองทุนให้เงินทำงาน เก็บเงินไปท่องเที่ยว และอย่าคิดมากเรื่องความรัก อะไรผ่านเข้ามา..อย่าได้แคร์! 55+ แต่แอบเสียดายที่เซ็นทรัลเวิล์ดวอดวาย อีกนานเลยกว่าจะได้ไปเดิน หวังว่าเราคงได้พบกันตอน Christmas ปลายปีนี้นะ CTW เราเคยไปถ่ายรูปด้วยกันทุกปี คราวนี้คงต้องเดิน Paragon แทนแล้ว ...แต่คงไม่ซื้อ เพราะของแพง ฮาๆ

ย่อหน้าสุดท้าย ขออุทิศให้กับความเหงาและความกลัวที่ยังลุกลามภายในจิตใจอย่างต่อเนื่อง และคำสำคัญที่ยึดถือตลอดมา คือ เรียนรู้และยอมรับ...



"เข้ามาเลย! ฉันไม่กลัวแกหรอก...เจ้าความเหงา ก็แค่ความเหงา!"



Sincerely,
See you soon...

Create Date : 23 พฤษภาคม 2553 Last Update : 23 พฤษภาคม 2553 9:50:48 น. Counter : 903 Pageviews.		4 comments
Share Tweet