หายไปซะหลายวัน

 ทำตัวไม่น่ารักเล้ยยยเราเนี่ย 

  แหะ แหะ สองต้องขอโทษด้วยนะคะ สำหรับหลายคนที่รอฟังข่าว

    และกำลังใจอีกมากมายจากเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคน

ขอขอบคุณแรงใจ และ กำลังใจจากเพื่อน ๆ ชาวBlogGangทุกคน ที่คอยเอาใจช่วยสองอยู่ตลอด

ขอบขอบคุณ คุณกีวี่ >.< อาจจะฟังดูแปลก ๆ เพราะสองจะไม่รู้จักคุณกี่วี่เป็นการส่วนตัวหรอกค่ะ

แต่เวลาที่สองแอบแว๊บเข้าไปที่บล๊อกคุณกีวี่ทีไร ก็จะทำให้รู้สึกสดใสได้ทุกที อิอิ.

ขอขอบคุณ คุณตาโต >.< ที่แวะมาให้กำลังใจอยู่เสมอ

หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อวันพุธที่ผ่านมา

จากเดิมที่สองเคยคิดว่าคุณตาโตจิตใจเข้มแข็ง

ตอนนี้สองต้องเปลื่ยนความคิดใหม่แล้ว

ว่าคุณตาโตเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งมากกกกกกกกก ค่ะ.

ขอขอบคุณ คุณพระจันทร์ (ของขวัญ) อิอิ

ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ที่กรุณาแวะมาคอยให้กำลังใจสองอยู่เสมอ

และที่ช่วยให้กำลังใจเมื่อวันพุธที่ผ่านมา

สองต้องขอโทษคุณพระจันทร์ด้วยจริง ๆ ในวันนั้น ตอนนั้น ช่วงเวลานั้น

สองกำลังจิตหลุด สติใกล้จะแตกละค่ะ แหะ แหะ

ทำให้สองจำได้ประโยคเดียว สั้น ๆ แต่เสียงฟังดูหนักแน่นมาก

ว่า..า..า..า..า..า..

คุณสอง สู้ ๆ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

และมีอีก 1 เรื่อง ที่สำคัญมาก ๆ

เพราะถ้าไม่ได้คุณเพราะจันทร์ช่วยเรื่องนี้ ป่านนี้สองคงยังสติแตกอยู่ 100%

นั่นคือ ..

การที่คุณพระจันทร์ช่วยแนะนำให้พี่ขวัญมาอ่านบล๊อกของสอง

คุณพระจันทร์เป็นสายใย และ โชคชะตา ที่ชักนำให้พี่ขวัญ และ สอง ได้มาพบกัน

ทำให้สองได้มีพี่สาวที่แสนดี

ทำให้เมื่อวันพุธที่ผ่านมา สองไม่ต้องรู้สึกเหมือนไป รพ. ตัวคนเดียวอีกแล้ว

และสองก็ต้องขอโทษคุณพระจันทร์ด้วยจริง ๆ นะคะ

ที่สองทำให้พี่ขวัญต้องเป็นห่วง กังวล ไม่สบายใจไปกับสองด้วย

อาการที่ว่านี้สองไม่สามารถดูออกได้จากนํ้าเสียง หรือ ตัวหนังสือของพี่สาวเลย

แต่สามารถสังเกตได้จากนํ้าเสียง และ ตัวหนังสือของคุณพระจันทร์

สองต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่ทำให้ผู้หญิงอันเป็นที่รักของคุณพระจันทร์ ต้องเป็นทุกข์ใจ

สองก็อยากจะขอให้คุณพระจันทร์มาเป็นพี่ชายของสองมาก ๆ เลยนะคะ

แต่..

พอมาลองนั่งนึกดูดี ๆ แล้ว สองคงจะสู้ความหวานของคุณพระจันทร์ไม่ใหว

เห็นเขาว่ากันว่า โรคเบาหวาน เป็นโรคที่ .. เขาเรียกว่าอะไรน้าาา

เอ่อ แบบว่าถ้าเป็นพี่น้องกันละ คำว่า พันธุกรรม จะทำให้สองมีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคเบาหวานสูงมาก

โอเค งั้นคุณพระจันทร์ไว้เป็นพี่เขยสองดีกว่าเน๊อะ อิอิ.

(เออนะเจ้าของบล๊อกนี้มันช่างขี้ตู่เข้าข้างตัวเองไปเรื่อย (^^!!))

และสุดท้าย ท้ายสุด เป็นบุคคลที่เป็นแรงใจหลัก ที่สำคัญมากของสอง

ขอขอบคุณ พี่ขวัญ พี่สาวที่แสนดีของสอง

เป็นโชคดีมาก ๆ ของสอง ที่ช่วงชีวิตตอนนี้ของสอง ได้มาพบกับพี่ขวัญ

แต่สองว่าจะเป็นโชคร้ายของพี่ขวัญหรือเปล่าหนอ

เมื่อวันพุธที่ผ่านมา ถ้าสองไม่ได้พี่ขวัญมาคอยอยู่เป็นเพื่อนสองในวินาทีนั้น

สองก็นึกภาพไม่ออกเลยว่าป่านนี้สองจะเป็นยังไง

วันนั้นสองเริ่มต้นด้วยความกลัว..

  หวั่นใจ..

   ผิดหวัง..

    และสุดท้าย สติแตก..

แต่พี่ขวัญก็คอยอยู่กับสองตลอดเวลา ทั้ง ๆ ที่วันนั้นพี่ขวัญมีประชุม

หลังจากที่สองได้เข้าห้องตรวจแล้ว

ระหว่างที่นั่งรอรับยา

ตอนนั้นสองผิดหวังแล้ว 100%

ตอนนั้นสองนึกอะไรไม่ออกเลย

หมดหวัง คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อดี

สองก็เลยโทรหาพี่ขวัญ พี่ขวัญก็ฟังสองพูด เป็นคำพูดของคนสติแตก ฟังไม่ได้ศัพท์เลย

แต่พี่ขวัญก็อยู่ และ คอยฟังอย่างใจเย็น

พี่ขวัญถามสองว่า "สอง แล้วคุณหมอได้นัดสองอีกมั๊ย?"

สองต้องขอออกตัวไว้ก่อนเลยนะคะ ว่าวันนั้นสองจำอะไรได้ไม่ดีนัก

ประโยคที่พี่สาวถามสอง จะเป็นคำถามประมาณนี้ แต่สองว่า

สองน่าจะจำได้ไม่ถูกทุกคำ พี่สาวจ๋า สองขอโทษจริง ๆ ค่ะ (^^!!)

และประโยคคำถาม ประโยคนี้นี่เอง ได้ช่วยเรียกสติสองให้กลับมา

สองเงียบไปแป็บนึง คิด แล้วก็ตอบพี่สาวไปอย่างช้า ๆ ว่า

"นัดค่ะ หลังจากนี้อีก 1 เดือน"

พอพี่สาวได้ฟังดังนั้น ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

แล้วก็ปลอบสองว่า "ไม่เป็นไร มีเวลาอีกตั้งเดือน เดี๋ยวเราค่อยมาคิดหาทางกัน"

ทำให้สองลดอาการสติแตกลงได้ในทันที

แล้วใหนจะเรื่องที่พี่สาวได้ไปรวบรวมแรงใจ แรงอธิฐาน

ช่วยขอแรงเพื่อน ๆ มาส่งกำลังใจให้สอง

พี่สาวอุตส่าห์สละหน้าบล๊อกที่มีค่าของพี่สาว 1 วัน

มาเขียนเรื่องราวเพื่อคนอย่างสอง

พี่สาวอุตส่าห์เสียสละเวลา คํ่าคืนของวันเกิดที่มีค่า

คํ่าคืนที่ควรจะเป็นงานฉลอง ความสนุกสนาน รื่นเริง

แต่พี่สาวกลับเลือกที่จะมาเขียนบล๊อกเพื่อน้องสาวคนนี้

ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ พี่สาวจ๋า

สองแอบไปอ่านบล๊อกหน้านั้นมาแล้วค่ะ ตั้งแต่คืนนั้นเลย อิอิ

อ่านจบแล้วก็ตื้นตันมาก รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ แต่มันไม่ใช่

เป็นอารมณ์ที่บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่พอสองอ่านจบปุ๊บ

ก็นึกประโยคนี้ขึ้นมาในหัวเลยว่า "คนอย่างฉัน เกิดมาไม่เคยนึกเลย ว่าจะมีคนที่มาทำเพื่อเราขนาดนี้"

อาจจะฟังหยาบคายไปหน่อย แต่สองคิดแบบนี้จริง ๆ ค่ะ

และสองว่าต้องเป็นเพราะคำอธิฐานของพี่สาวแน่ ๆ เลยค่ะ

ที่ทำให้สองมีหวังต่อ

ที่ทำให้คุณหมอนัดสองอีกครั้ง (คุณหมอขู่สองอีกแล้วค่ะ ว่านัดครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริง ๆ นะ เหอ ๆ)

เพราะถึงสองจะไม่ได้เจอ "พี่คะ" ในวันนั้น

แต่สองก็ยังมีโอกาสอีกครั้ง หลังจากนี้อีก 1 เดือน

พี่สาวคะ สองขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ

และต่อจากนี้สองจะพยายามเข้มแข็ง

จะพยายามไม่ทำให้พี่สาวที่แสนดีคนนี้ต้องคอยห่วงค่ะ.

ปล. พรุ่งนี้จะเล่าเหตุการณ์เมื่อวันพุธให้ฟังนะคะ เพราะตอนนี้ปวดแขนมากกกก เขียนต่อไม่ใหวแล้วค่าา

ปล.2 : ตอนนี้ชีวิตสองตลกร้ายมาก คือถ้าจะต้องยกมือไหว้ใคร สองต้องขอเวลาวอมแขนก่อน 5 นาที

ปล.3 : คิดถึง"พี่คะ"จังเลยน่อ อยากเจอ อยากเห็นหน้าสักแว่บก็ยังดี เฮ้ออออ

         เป็นคนที่ไม่เจอก็ไม่ตาย แต่ถ้าได้เจอก็จะดี อิอิ