คำถามที่ไม่อยากตอบ..
พี่คะ
เฮ้อ..ปลงไม่ตก วางไม่ได้สักที ทั้งๆ ที่หลายครั้งสองบอกกับตัวเองว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วและไม่สามารถแก้ไขได้
สองควรจะยอมรับสภาพและทำใจซะที
วันนี้มีคนถามเรื่องนั้นอีกแล้ว
ตอนแรกก็คุยเรื่องอาการป่วยอยู่ปรกติดีๆ ไม่รู้อีท่าใหน
คำถามก็ต้องมาบีบให้สองตอบเรื่องที่ว่า ไม่มีโอกาสมีลูกได้
แล้วสองก็ต้องมาอธิบายว่าทำไม เพราะอะไร
เพราะยาที่กินอยู่มันจะส่งผลต่อเด็กในท้อง หมอก็เลยห้ามท้อง ถ้าฝืนท้องลูกจะพิการ
(เอ๊ะ!! ว่าแต่หมอลืมไปรึเปล่า หาพ่อของเด็กให้ได้ก่อนดีมะ ..ฮา..)
ทั้งที่หลังๆ มานี่ระวังมาก เวลาคุยอะไรก็จะไม่พาวกมาคุยกันเรื่องนี้
ก่อนหน้านี้สองก็เจอคำพูดปลอบใจมาเยอะ ส่วนใหญ่ก็จะบอกว่า ไม่เป็นไร มีลูกไม่ได้ก็ดี ชีวิตชิวๆ ดีออก สบายไปล้านแปด
พี่คะ..สองว่าสองพอและอิ่มมาก ถึงมากที่สุดแล้ว กับคำปลอบใจทั้งหลาย
ก็รู้นะคะว่าคนที่พูดอยากปลอบใจ เขาคงจะเห็นใจเรา
แต่สิ่งที่สองต้องการคือไม่อยากจะต้องมาพูดเรื่องนี้อีก ไม่อยากได้ยินอะไรแบบนี้อีกแล้ว
มันเจ็บปวดในความรู้สึก
มันทรมานจิตใจ
เดี๋ยวนี้สองไม่ค่อยจะเสียนํ้าตาแล้ว
แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้
นํ้าตาตกใน..และรู้สึกเหมือนกับว่านํ้าตาที่ว่านั้นกำลังจะท่วมหัวใจ...
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เข้าใจความรู้สึกแหละ ว่าการต้องมาพูดเรื่องที่ตัวเองไม่อยากพูด มันทรมานใจแค่ไหน
เรื่องระหว่างเรากะพี่คนนั้น(ที่คุณสองเคยมาเม้นท์ในบล็อคอะค่ะ) เรื่องมันจบไปแล้ว
มันมีช่วงเวลาที่ช้ำใจอยู่มากมายเหมือนกัน
กว่าจะดีขึ้นได้อย่างวันนี้ ไม่ได้ง่ายเลย
เบื่อที่ต้องมีคนมาพูดย้ำ ความเป็นไปไม่ได้ ของเรากะเขา
เบื่อที่ต้องมีใครมาพูดแสดงความหวังดี(แต่ลึกๆ กรูรู้ มรึงประสงค์ร้าย)
ทำมาเป็นหลุดปากให้ได้ยิน ทำมาเป็นห่วงว่าจะเป็นไงบ้าง กะเรื่องนี้(ทั้งๆที่ ถ้าแกไม่พูด ฉันก้ไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ)
ตอนนี้ ขนาดเรามีคนอื่นให้คุยแล้ว ก็พูดไปแล้วเหมือนกันว่าพอได้แล้ว ไม่อยากเอาพี่คนนั้นมาเกี่ยวแล้ว ก็ยังมีประเด็นไม่จบไม่สิ้น
เฮ้ออออออออ