พี่คะ


จำได้ไหมคะ รูปนี้คือที่ใหน?



แหะ แหะ .. (^_^)


ก็อย่างที่บอก เมื่อวันพุธที่ผ่านมาสองไป รพ. มา


เป็นวันพุธที่ต้องรอตรวจนานประมาณนึง


ตอนที่สองแอบถ่ายรูปนี้อย่างเปิดเผย ..ฮา..


เป็นเวลาประมาณเกือบ ๆ บ่าย 2


อ.หมอ ไม่มีคนใหนอยู่ในห้องตรวจละ เหลือก็มีแค่ Resident อยู่ 3 - 4 - 5 คน



วันนั้นอะนะ สองเจอคุณหมอซูเนโอะ แกก็ไม่ได้มาอะไรกะสองหรอกนะคะพี่


แต่สองก็นะ..


แค่สองเห็นแกนั่งปากแหลม ๆ ตรวจคนไข้อยู่ สองก็นั่งเกร็งละ


มันทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วน และอึดอัดใจยังไงพิกล (^^!!) บรรยายไม่ถูก



แล้วถ้าพี่สังเกตุจากมุมที่สองถ่ายภาพออกมา


พี่ก็อย่างสงสัยเลย


เพราะตอนแรกสองก็นั่งที่เก้าอี้แถวตรงข้าม


อ่ะ อ่ะ .. พี่เริ่มเห็นภาพลาง ๆ แล้วใช่ไหมคะ ..ฮา..


ทีนี้ถ้าสองยังนั่งอยู่ตรงนั้นอ่ะ มันก็จะนะ แบบ เหมือนนั่งประจันหน้ากันเลย


สองก็เลยต้องลี้ภัย ..ฮ่า ฮ่า.. พอมานั่งมุมนี้ก็ค่อยยังชั่วหน่อย


แล้วไอ้ตอนย้ายที่ลี้ภัย สองก็ไม่ได้กะจะทำแอบจิต ถ่ายรูปนี้ออกมาหรอกนะคะ


แต่แบบ .. (^_^)


มันว่า.ง.ง.ง.ง.ง.ง. จริงจริ๊ง แล้วหันไปเจอทางสะดวกมากกกกกกกก


สองก็เลยจัดไปซะ ฮ่า ฮ่า



พี่ยังจำได้ไหมคะ ตอนที่พี่งอนสองน่ะ


ตอนนั้น สองมีโอกาสได้นั่งอยู่กัน 2 คนกับพี่ในห้องนี้


ตอนนี้มานั่งคิด ก็ยังนึกเสียดาย


ถ้าวันนั้นพี่ไม่งอนสอง สองก็คงจะได้ ...


อร๊ายยยยยย .. แค่คิดก็สุขละ


วันนั้นพี่หน้าตาบอกบุญไม่รับอย่างแรง ถามคำ ตอบครึ่งคำ ไม่น่ารักเลย


แต่น่าเอ็นดูมาก (^_^)


สองนั่งตรงที่เดิม แต่พี่มานั่งเขียนอะไรสักอย่าง ตรงที่ปรกติแล้ว อ.หมอนั่ง


ทำให้เราอยู่ใกล้กันมาก


สองมองพี่ได้สักพัก ก็ต้องหันหน้าไปทางอื่น


ก็มันเขินอ่ะ


เฮ้อ.อ.อ.อ.


รู้งี้ วันนั้นนั่งจ้องพี่ซะก็ดี คงจะฉํ่าใจดีพิลึก (^_^)



สองจำได้ ตอนที่พี่ลุกขึ้น แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป


พี่เดินสะดุดเก้าอี้พลาสติกสีนํ้าเงินตัวนี้ด้วย


สองมองแล้วก็ได้แต่แอบอมยิ้ม


คิดในใจว่า "น่ารักได้อีกอีตาคนนี้"


ถ้าตอนนั้นพี่ไม่งอนสองอยู่ล่ะก็ สองก็คงจะพูดแซวพี่เล็ก ๆ ไปละ


ปรกติเห็นพี่แบบเป๊ะ ๆ ตลอด ไม่นึกเลยว่าจะเดินสะดุด เดินเตะอะไรเป็นกะคนอื่นเขาเหมือนกัน



พี่คะ


ห้องตรวจห้องนี้


บรรยากาศแบบนี้


เก้าอี้พลาสติกสีนํ้าเงินตัวนี้


ทุกสิ่งอย่าง ล้วนเป็นความทรงจำที่มีค่าสำหรับสอง


ปรกติก็อาจจะอยู่เพียงในใจ


อยู่ในห้วงความคิดคำนึงของสอง และทำให้สองยิ้มอยู่ในใจคนเดียว


แต่วันนั้น วันที่สองได้นั่งทอดอารมณ์มองภาพเดิม ๆ


และได้ค่อย ๆ ใช้ความคิดเงียบ ๆ


สองก็ต้องถึงกับยิ้มออกมา เพราะสิ่งที่สองมองเห็นจากภาพความทรงจำนั้น


มีแต่ความสุขและรอยยิ้ม


ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่จะเป็นยังไงบ้าง


แต่สำหรับสอง สองยังคิดถึงพี่ คิดถึงช่วงเวลาที่ได้เจอพี่อยู่เสมอ


และไม่เคยเลย ที่จะนึกเสียใจ ที่สองยังคงจมอยู่ในความทรงจำที่ดีนี้


อาจจะมีรู้สึกเสียใจบ้าง ก็ ณ. ช่วงเวลานึง ที่สองพยายามลืมพี่


ลืมความทรงจำที่มีพี่ ความทรงจำที่เกี่ยวกับพี่


แต่ก็นะ ช่วงชีวิตที่ยํ่าแย่นั้นมันได้ผ่านไปแล้ว


และตอนนี้สองเลือกและแน่ใจแล้ว ที่จะอยู่กับความเป็นสองอย่างทุกวันนี้


เพราะที่สุดแล้ว เวลาที่เหนื่อยใจ ท้อแท้ สองก็มีแค่ตัวสองเอง และความทรงจำเท่านั้น


ที่อยู่เป็นเพื่อน และไม่เคยห่างหายไปใหน.