..เหมือนมีเวทมนตร์ที่ทำให้หัวใจเกิดหวั่นไหว

                                                เพราะใครคนนึง

ลึกลงภายใน จิตใจ ช่างร้อนรน

                              เกิดสับสน เพราะกลัวใจ..

พี่คะ 

วันนี้ดัดแขนคงที่ค่ะ สองใจไม่ดีเลยค่ะพี่

สงสัยสองจะต้องโดนอาจารย์หมอดุแน่ ๆ เลย 

วันนี้มีเวลาดัดแค่ช่วง เช้า ถึง เที่ยง เท่านั้นเองค่ะพี่

เพราะว่าช่วงบ่ายสองต้องออกไปทำธุระเรื่องงาน 

แล้วเรื่องจิปาถะอย่างอื่นอีกเยอะแยะเลย

แหะ ๆ สองเพิ่งจะกลับถึงบ้านตอนประมาณ เที่ยงคืน หรือ ตี 1 นี่แหละค่ะ.

พี่คะ วันนี้เหนื่อยมากมั๊ยคะ

เป็นวันที่พี่ต้องช่วยอาจารย์หมอผ่าตัดบ้างหรือเปล่า 

อ่ะ ถ้างั้นพี่ก็มานั่งลงตรงนี้เลยค่ะ ข้าง ๆ สองนี่แหละ

ใหน วันนี้พี่จะเลือกให้สองกอด หรือ จะให้สองหอมแก้มดีคะ อิอิ 

//inmydream.diaryis.com/2006/01/12 

พี่คะ สองว่าคงจะจริงอย่างที่ไดหน้านี้บอก

แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะคะ

เพราะว่าสองเชื่อในรักแรกพบ

ถึงแม้สิ่งนี้จะไม่เคยเกิดขึ้นกับสองเลยก็ตาม  

พี่คะ ตอนแรกสองตั้งใจจะพูดกับพี่ประมาณว่าขอบคุณพี่

แต่เมื่อเวลาผ่านไป มาถึงตอนนี้สองคิดอยากจะบอกพี่ว่า..

สองรู้สึกดีกับพี่ และ คิดถึงพี่มาก

แต่ก็มีหลายองค์ประกอบ ที่ทำให้สองหวั่นใจ

อย่างแรกเลยก็คือโอกาสค่ะ

จะหาโอกาสได้พูดกับพี่ตามลำพัง 2 คน ยากกกกมาก

แล้วสองก็ได้คิวนัดตั้งแต่เช้าอีก เฮ้ออ....สวรรค์ 

น้องชายสองก็แนะนำว่า ให้สองไปดักรอพี่

รอตอนที่พี่ลงมาจากดูคนไข้ใน 

สองก็พอจะกะเวลาได้อยู่หรอกนะคะพี่

แต่ .. แหม ..

สองว่ามันจะดูน่ากลัวเกินไปรึเปล่า ถ้าสองจะจู่โจมพี่ซะขนาดนั้น 

เรื่องต่อมา .. ถ้าสองไม่มีโอกาสเลย สถานะการณ์บีบบังคับสอง

ถ้าถึงวินาทีที่สอง ต้องตัดสินใจว่าจะพูดกับพี่ต่อหน้าอาจารย์หมอเลย

หรือจะตัดใจไม่พูดเลยดี 

เพราะสองกลัวว่าอาจารย์หมอจะไม่ชอบใจ

ก็แบบว่าคนที่เป็นครู

น่าจะอยากให้ลูกศิษย์ตั้งใจเรียน มากกว่า มามัวคิดแต่เรื่องแบบนี้พี่คิดว่างั้นมั๊ยคะ

แล้วใหนสองจะกังวลเรื่องตัวสองเองอีก

พี่คะ สองเคยเขียนบอกพี่ไปแล้ว ว่าสองไม่ใช่โปรแกรมเมอร์

แต่สองก็จะบอกพี่ซํ้าอีกที ว่าสองไม่ใช่โปรแกรมเมอร์จริง ๆ นะคะ

ถ้าโปรแกรมเมอร์ = สีขาว

งานที่สองทำก็ = สีดำ 

สองไม่ใช่อัจฉริยะ 

สองเรียนจบแค่ ป.6 เองค่ะพี่ ... พูดละก็เศร้าใจ 

พี่คะ บางทีสองก็มานั่งนึกว่า

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ อาจจะถูกกำหนดมาแล้ว

และสองก็อาจจะไม่สามารถฝืนโชคชะตาได้

  สองถูกกำหนดมา..ให้ป่วยเป็นโรคประหลาด

  สองถูกกำหนดมา..ให้มาเจอพี่ ทั้ง ๆ ที่เราอยู่ไกลกันคนละฝั่งของกรุงเทพ

  สองถูกกำหนดมา..ให้ระหว่างที่สองนอนอยู่โรงพยาบาล ทั้ง ๆ ที่สองได้เจอพี่เกือบทุกวัน

                      สองรู้สึกว่าเวลาเจอพี่แล้วสองมีความสุข สองจะนั่งคอยพี่มาทั้งเช้า และ เย็น

                      ด้วยหัวใจที่กระวนกระวาย และลุ้นว่าวันนี้พี่จะมาหรือเปล่านะ

                      แต่กับไม่เคยรู้ตัวเลยว่าสองชอบพี่

                      สองมานึกได้หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

                      และพอสองมานั่งทบทวนเหตุการณ์ + เล่าให้คนที่สนิทฟัง

                      สองถึงรู้ว่าอาการที่สองเป็น และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับสองนั้น 

                      มันก็คืออาการที่สองตกหลุมรักพี่นั่นเองค่ะ

และอย่างสุดท้าย

สองอาจจะถูกกำหนดมา..ให้ได้มาพบพี่ แต่ก็ต้องโคจรเลยผ่านพี่ไป ไม่มีวันที่จะได้มาพบกันอีก 

พี่คะ พี่รู้มั๊ยคะว่า

เพื่อน ๆ  BlogGang มาคอยให้กำลังใจสองอยู่เสมอ

สองก็ซ้อมพูดอยู่ทุกวันเลยนะคะ อิอิ 

สองหวังว่าพอถึงเวลาจริง จะไม่ป๊อดไปซะก่อน แหะ ๆ

ก็แหม...

พี่ก็คิดดูละกันนะคะ เพียงแค่สองนึกถึงหน้าพี่

สองก็นั่งอมยิ้มหน้าดำหน้าแดงอยู่คนเดียว เขินจะแย่ละ ว้าาาา

พี่คะฝันดีนะคะ 

สองจะคอยส่งกำลังใจ และฝากความคิดถึงไปหาพี่เสมอ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะพี่.