อืม..นะ ขึ้นต้นไม่ถูกเลยแฮะ ดูมันเป็นทางการยังไงไม่รู้ แหะๆ
สองโชคดีที่ยังมีแม่อยู่
ความรักและกำลังใจที่ทำให้อดทนอยู่ในทุกวันนี้ ก็มากจากแม่และเพื่อแม่ทั้งนั้น
ทุกวันนี้แม้เรา 2 คนแม่ลูกจะอยู่ห่างกัน และทำได้แค่เพียงโทรคุยกัน
แต่สองก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่แม่มี
แม่คอยปลอบสองอยู่เสมอว่า คนเราคงไม่ทุกข์ไปตลอด
ทุกข์ทั้งกายและใจ หวังว่าสักวันคงจะดีกว่าที่เป็นอยู่นี้
สองไม่เคยนึกเบื่อเลยแม้ทุกครั้งที่คุยกัน แม่จะพูดประโยคเดิมเสมอ
"ตั้งใจเรียนนะลูก แต่ถ้าร่างกายไม่ไหวก็อย่าฝืน"
"เวลาที่มองไม่เห็นใคร ลำบากอะไร ขอให้บอกแม่ ให้คิดถึงแม่นะลูก"
เอ๊ะ!! หรือแม่จะกดดันลูกแบบกลายๆ เจอประโยคแบบนี้เข้าไปใครจะกล้าถอดใจเนอะ ..ฮา..
ช่วงนี้เรียน เพราะฉะนั้นวันจันทร์ ถึง ศุกร์
สองต้องตื่นตี 5 และกว่าจะได้นอนอีกทีก็ 5 ทุ่มเที่ยงคืน
บ่อยครั้งที่เหนื่อยเหมือนใจจะขาด แต่สมองก็แว่บคิดถึงแม่
แม่แก่ลงทุกวัน ถ้าวันนี้เราไม่พยายาม ต่อไปเมื่อแม่ทำไม่ไหวแล้วจะพึ่งใคร น้องก็ยังเด็กอยู่
พอคิดเรื่องนี้ก็ฮึดมาได้หน่อย เอาไว้เดี๋ยวสองค่อยป่วยตอนแก่ละกัน
แต่บางทีมันก็หนักมากจนเรื่องพวกนี้เอาไม่อยู่ สองก็มีตัวช่วยเสริม นั่นคือความทรงจำตอนเด็ก
ต้องเข้าใจก่อนนะว่าเด็ก 6 - 7 ขวบอ่ะ จำอะไรได้เป็นฉากๆ อย่ามาคาดคั้นว่าอันใหนก่อน-หลัง
ยิ่งตอนนี้ จขบ. ก็เข้าวัยง่อมเข้าไปแล้วด้วย
ตอนที่จำความได้นั้น ก่อนพ่อจะเกษียน ไม่นานนัก
ด้วยงานของพ่อ ทำให้ครอบครัวได้พักที่บ้านพักในเขตที่ทำงาน
เป็นบ้านหลังเดี่ยวๆ โดดเดี่ยวมาก ห่างไกลผู้คน เพื่อนฝูง
ก็ค่ายทหารอ่ะเนอะ มันจะมามีคนพลุกพล่านได้ยังไง
แหล่งชุมชนใกล้สุด ก็ต้องเดินออกมาไกลมาก เป็นแฟลตตำรวจ
แม่เป็นแม่บ้านธรรมดาเพราะต้องคอยเลี้ยงลูกเล็กๆ อย่างสอง จึงไม่ได้ทำงานประจำอะไร
แต่แม่ก็ไม่ใช่คนอยู่เฉย บางทีแม่ก็รับงานดอกไม้ประดิษฐ์มาทำที่บ้าน
บางทีก็พาสองไปแถวๆ แฟลต เพราะนานๆ ครั้งเขาจะมีงานรับจ้างปอกหอม
บางวันแม่ก็จะไปเก็บดอกโสนที่ขึ้นอยู่แถวๆ บ้านมาทำกับข้าว
ดงโสนที่ว่านี้ ค่อนข้างรกแม่ก็เลยไม่ให้สองตามไปด้วย
จะให้สองรออยู่ที่บ้าน แต่เพราะรอบบ้านเป็นคลองขุด
ทำให้แม่ต้องล๊อคบ้านไว้ เพราะกลัวสองจะออกมาเล่นแล้วตกนํ้าไป
วันดีคืนนี้สองก็นึกอยากตามแม่ไปด้วย สองจำไม่ได้แล้วว่าออกมาจากบ้านได้ยังไง
รู้แต่ว่าตอนที่กำลังเดินผ่านดงดอกโสนไปหาแม่ ต้นโสนทั้ง 2 ข้างทาง ต้นสูงมาก
เงยขึ้นไปมองไม่เห็นท้องฟ้าเลย ก็รู้สึกสนุกตามประสาเด็นอ่ะนะ
แต่พอหาแม่เจอก็โดนดุซ้าาาาาา
ช่วงนั้นมีข่าวเด็กกินลูกชิ้นติดคอตาย
ตอนนั้นเวลาสองกินก๋วยเตี๋ยว ลูกชิ้นจะถูกสับมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
แม่มีเพื่อนที่พักอยู่แถวๆ แฟลตหลายคน
วันใหนไม่มีงาน แม่ก็จะพาสองไปนั่งเล่น
พอตกเย็นมีตลาดนัดแม่ก็พาสองไปเดินซื้อกับข้าวก่อนกลับบ้าน
แม่ซื้ออะไรบ้างสองเองก็จำไม่ได้ ยกเว้นไข่
ตอนนั้นไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงซื้อไข่ที่มันไม่มีเปลือก มีแต่ไข่หลายๆ ใบอยู่ในถุง
มาถึงตอนนี้พอสองโตแล้ว ถึงได้เข้าใจ
เพราะไข่แบบนั้นมันจะถูกกว่าไข่แบบปรกติมาก
และที่ไปรวมกันอยู่ในถุงก็เพราะเปลือกไข่มีรอยร้าว หรือใกล้แตก
ความยากจนไม่ใช่มีแต่แง่ไม่ดีนะ
แม่ทำให้สองรู้ว่า แม้เราจะมีเงินน้อย แต่เราก็มีความสุขได้
สองกินข้าวอร่อยทุกมื้อ กินเมนูสารพัดไข่ได้อร๊อย..อร่อย..
ตอนเด็กสองมีของเล่นที่ซื้ออยู่ 1 อย่างถ้วน คือชุดของเล่นแต่งตัว
จำได้ว่าสองอยากได้สีขาวแต่มันหมด ก็เลยได้สีชมพูมาแทน
ที่เหลือก็จะมี รถ 3 ล้อถีบที่มีแต่ล้อหน้ากะที่จับ
ตุ๊กกะตาโจรสลัดเสียบเด้ง คุณโจรสลัดแขนหายไปข้างนึง และหน้าตาเลอะเลือนหลอนมาก
แต่สองก็ไม่รู้สึกว่าขาด หรือเหงา
นั้นก็เพราะ สองมีแม่คอยอยู่กับสองเสมอ
และทุกวันนี้แม่ก็ยังคงไม่เปลื่ยนไป
แม่จ๋า หนูรักแม่นะ
ขอบคุณที่ทำให้หนูเกิดมาบนโลกกลมๆ ใบนี้
และที่หนูได้เป็นคนที่โชคดีที่สุดในสามโลกก็เพราะหนูได้เกิดเป็นลูกของแม่ไงจ้ะ
ปล. เมื่อวานโทรคุยกัน แม่บอกว่าวันนี้โทรหาแม่ไม่ได้นะ
เพราะวันพระเดี๋ยวโทรมาตอนแม่สวดมนต์จะรับสายหนูไม่ได้
สองก็รับคำว่า "จ้ะ คิดถึงยังไงก็จะอดทนเอาวันนึง"
ปรากฏว่าวันนี้ตอน 5 โมงเย็นแม่โทรมา สองก็ อ้าว..แม่ไม่ไปสวดมนต์เหรอ?
แม่บอก ก็รอเพื่อนอยู่เนี่ย นัดไว้ว่าจะไปพร้อมกัน แม่ก็รอ
คุยได้ประเดี๋ยวนึงแม่ก็ปุ๊บปั๊บวางสายไป
สองก็อดขำไม่ได้ แม่น่ารักอ่ะ ยังกะวัยรุ่น นัดเพื่อนพอเพื่อนเลท ก็โทรมานอยต์ให้ลูกฟัง
ภาพนี้ถ่ายที่ห้องของเพื่อนแม่ ที่ว่าอยู่แฟลตตำรวจอ่ะ
เป็นภาพๆ เดียวตอนเด็กที่สองได้ถ่ายคู่กับแม่
ทั้งแม่และไอ้สองไม่ยิ้มเล้้้ยยยย
เด็กที่นั่งอยู่บนตักเพื่อนแม่ ชื่อ บี เป็นเพื่อนกัน ไม่ได้เจอกัยเลยตั้งแต่ย้ายมา
ป่านนี้คงเป็นสาวสวย ถ้าได้บังเอิญเดินผ่านกัน สองคงจำเพื่อนไม่ได้แล้ว
ภาพนี้ถ่ายวันเดียวกันกับภาพข้างบน
ภาพนี้แม่ถ่ายให้จำได้ แม่บอกว่าให้ยิ้มหวาน
ผลก็ออกมาแบบนี้ ก็สองไม่ชอบใส่ชุดกระโปรงอ่ะ
ภาพนี้แม่ก็ถ่ายให้ ภาพนี้แม่บอกให้ยิ้มหวาน แต่ผลออกมาเป็นยิ้มแฉ่ง
ก็ถ้าปรกติใส่กางเกง ศรีรัตน์ก็จะอารมณ์ดีไง
กางเกงสีแดงเป็ดน้อยตัวนี้เลิฟๆ มากนะเออ
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
พี่ก๋าโหวตให้ด้วยนะครับ
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริงๆ