ฝนตกในใจ..
วันนี้ดัดแขนเริ่มเห็นหน้า เห็นหลังขึ้นมาหน่อย
อยากให้อาจารย์หมอ และ คุณหมอมาเห็นตอนนี้จังเลย
จะได้อวดให้ดูว่า หนูดัดเอง งอแขนเข้าได้ขนาดนี้แล้วนะคะ อิอิ
และทั้งหมดนี้ก็ต้องยกความดีให้คุณหมอ กับประโยคที่ว่า
"อดทนเอาไว้ นึกถึงตอนที่แขนเราหายเป็นปรกติเอาไว้"
คำไม่กี่คำ บางทีคุณหมออาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเคยพูด ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะใหนจะเรื่องเรียน ใหนจะต้องดูคนไข้อีก
แต่อยากให้รู้ไว้ว่า คำแค่ไม่กี่คำนี้ ช่วยให้สองมีกำลังใจ ทนเจ็บดัดแขนจนได้ขนาดนี้ ขอบคุณมากค่ะ
แล้วช่วงนี้ ถ้าไม่ทำสมํ่าเสมอก็จะรู้สึกปวดมาก ๆ เป็นงั้นไป
....................................................................................
เมื่อวานได้คุยกับเดียว แล้วก็ตัดสินใจเล่าความจริงให้น้องฟัง
บอกน้องไปว่า เหตุการณ์ และ คำพูด เป็นเรื่องจริง แต่พี่สมมุติสถานะตัวละครขึ้นมา
ซึ่งก็คือไม่ใช่เพื่อนร่วมงาน แต่เป็น ...
พอบอกสถานะที่แท้จริงของตัวละครไป ก็เลยถามน้องไปว่า ผลลัพธ์จะออกมาต่างจากเดิมหรือเปล่า
น้องบอกว่า : ไม่เปลื่ยน ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิมแหละพี่
กลายเป็นสองมีความหวังขึ้นมาอีก จากเดิมที่เริ่มทำใจ ตัดใจแล้วแท้ ๆ
เฮ้ออออ ใจรึ ก็ใจของเราเอง ทำไมเราถึงควบคุมมันไม่ได้เลยนะ กลุ้ม
สองก็เลยถามน้องต่อไปว่า : พี่ไม่ค่อยแน่ใจเลยเดียว แบบว่าถ้าเค้าชอบพี่จริง ๆ ทำไม ไม่ขอเบอร์ หรือไม่พยายามจะอะไรเลย
เดียวก็เลยบอกว่า : แหมพี่ ก็เค้าเป็น ... เค้าทำอะไรมากไม่ได้หรอก
สองก็ : เออเน๊อะ คงเป็นประมาณจรรยาบรรณล่ะมั้ง
แล้วน้องก็บอกให้สองไปขอเบอร์เค้า อ่านะ ยุส่งอีก
สองก็เลยเปรย ๆ ขึ้นมาว่า ไม่รู้เค้ามีแฟนรึยังเน๊อะ
น้องก็บอกว่า เรื่องนั้นช่างมันก่อนพี่ อย่าเพิ่งไปสนใจ มาวางแผนขอเบอร์เค้าให้ได้ก่อน
พูดน่ะง่ายมากเลยนะเดียว แต่พี่ยังมีคดีเก่าติดตัวอยู่ ก็เรื่องที่ไปอำเค้าว่าพี่มีแฟนแล้วไง
รู้สึกหลังจากนั้นเค้าก็เหมือนจะพยายามห่าง ๆ พี่ไว้ ก็เลยคิดไม่ออก ว่าถ้าขอแล้วเค้าจะให้รึเปล่า
แล้วใหนจะหาโอกาสที่เค้าอยู่เดี่ยว ๆ คนเดียวไม่ได้อีก จะมีบุคคลที่ 2, 3, 4, 5, ฯ อยู่ด้วยตลอด
ทุกวันนี้ก็คิดแต่เรื่องนี้ทั้งวัน ทั้งคืน ไม่เป็นอันทำอะไร เหมือนคนบ้าเลย ทั้ง ๆ ที่อายุก็ปูนนี้แล้ว (26)
น้องก็บอกอีกว่า : ผมว่าดูพี่จะชอบเค้ามากเลยนะเนี่ย ก็เออน่ะสิ
ปัญหาสำหรับตัวสองเองนั้น ไม่ได้อยู่ที่ว่าจะกล้าขอหรือเปล่า
แต่อยู่ตรงที่ว่า สองไม่ค่อยแน่ใจ ว่าเค้ามีใจชอบเราหรือเปล่ามากกว่า เฮ้อออออ
ถ้าใครผ่านมาอ่าน แล้วมีวิธีจะแนะนำ ก็โพสบอกกันหน่อยนะคะ
ได้บุญมากนะคะ ช่วยคนลงจากคานเนี่ย
รู้สึกเหมือนเค้าอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือออกไป ก็คงจะถึง
แต่ติดตรงที่เราไม่กล้า เพราะถ้าสมมุติ ยื่นมือออกไปแล้ว เกิดเอื้อมไม่ถึงขึ้นมา
สองก็คงจะทำใจยอมรับความเสียใจที่จะตามมาไม่ได้.
ดีกว่าอยู่เฉยๆแร้วมานั่งเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำ
ถ้าเขามีใจ เราโชคดีไป
ถ้าเขาไม่มีใจเราก็โชคดีที่ได้รู้ ได้ทำให้เขารู้