Nong Talay admitted in Hospital
ไม่ได้แวะเข้ามาพักนึงเลยล่ะครับ ก็ไม่มีไรครับ เมื่อวันที่ 19 มีนาฯ ก็ไปบ้านโอม่าฉลองวันเกิดโอม่า แล้วก็ต่อด้วยของ Uncle Michael เพื่อนสมัยประถมของแดดดี๊ วันอาทิตย์ที่ 21 พอกลับถึงบ้านปุ๊บ ผมก็อาเจียนอย่างหนัก คืนนั้น อาเจียนไปสามครั้งได้ครับ
เช้าวันจันทร์มามี๊เลยพาผมไปหาหมอ หมอบอกว่าผมติดเชื้อไวรัส ไม่มียาอะไรให้ทานครับ ที่นี่หมอไม่ค่อยให้ยา ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน หมอบอกว่าหลังจากนี้ถ้าผมเริ่มทานอาหาร เริ่มดื่มนมปกติเหมือนเดิม ผมจะถ่ายเป็นน้ำนะ ให้ผมดื่มน้ำแร่เยอะๆ หรือไม่ก็ชงชาให้ผมกิน เพื่อชดเชยเกลือแร่ วิตามินต่างๆ ที่ร่างกายสูญเสียไป... อันนี้ทั้งมามี๊และแดดดี๊ก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามันช่วยยังไง ทำไมไม่มีผงเกลือแร่ละลายน้ำแบบที่เมืองไทยน้า
กลับบ้านมาผมก็นอนสลบตลอด เพราะหมดแรง ไม่อยากจะทานอะไรเล้ยยยย แถมช่วงบ่ายไข้ขึ้นตั้ง 39.2 แน่ะ มามี๊ให้พาราเซตามอลแบบสอดทางทวารหนัก (ยาที่นี่ส่วนใหญ่ของเด็กจะเป็นแบบสอดทวาร ไม่รู้ทำไม ) วันนั้นก็ผ่านไปแบบไม่มีอาเจียน ไม่มีถ่ายครับ
วันอังคาร ผมไม่มีไข้ละครับ แต่ว่าเปลี่ยนมาเป็นถ่ายเป็นน้ำแทน ทั้งวันเลย แต่ผมก็ไม่นอนซมเหมือนเมื่อวันจันทร์ มีลุกขึ้นมาเล่น ก่อกวนมามี๊เล็กน้อย แต่ก็เกาะติดมามี๊แจเลย ไม่ยอมให้มามี๊ไปไหนเลยครับ แต่แล้วคืนนั้นก็เกิดเหตุว่าผมเล่นถ่ายเป็นน้ำเยอะมากซะจนล้นออกมาจากแพมเพิร์ส เปียกเตียงหมดเลย แถมยังนอนร้องครวญครางมากมาย มามี๊บอกว่าจะพาผมไปหาหมออีกทีพรุ่งนี้ ไม่ไหวน้า ก็ผมเล่นถ่ายเกือบสิบหนได้ ตัวผมงี้เหี่ยวเชียว เห็นแต่หัวโตๆ
วันพุธกว่าผมจะตื่นก็สายมากแล้ว กว่าจะทำไรเสร็จกัน ก็เกือบสิบเอ็ดโมงเช้า แล้วจู่ๆ ผมก็ทั้งอาเจียนทั้งถ่าย มามี๊จัดการอาบน้ำให้ผม ทำความสะอาด และเอาเสื้อผ้าไปซักซะก่อน ยังไม่ทันไรผมก็อาเจียนและถ่ายรอบสอง หมดแรงเลยล่ะครับ แต่ว่าก็สายมาก เลยไปหาหมอไม่ทัน เพราะวันพุธหมอเปิดแค่ครึ่งวันเอง ตอนเย็นแดดดี๊กลับมาเราก็ตรงดิ่งไปโรงพยาบาลทันทีเลยล่ะครับ
คุณพยาบาลมาดูผมก่อน เพราะคุณหมอติดอยู่ห้องคลอดครับ ก็จัดแจงเจาะเลือดไปตรวจ ผลออกมาคุณพยาบาลบอกว่า ท่าทางจะต้องแอดมิทนะเนี่ย เดี๋ยวเตรียมเอกสารรอคุณหมอพลางๆ ละกัน แล้วรอคุณหมอมาดูอาการอีกที พอคุณหมอมา คุณหมอบอกว่าผมเสียน้ำและเกลือแร่ไปเยอะ ต้องแอดมิทแล้วล่ะ ก็จัดแจงให้น้ำเกลือเลยครับ แล้วคุณพยาบาลก็พาไปส่งที่ห้อง
ผมร้องซะลั่นเลยล่ะครับ จะกลับบ้านท่าเดียว ถามหาแต่เสื้อกันหนาวกะหมวก แล้วก็บ๊ายบายทุกคนเลย มามี๊เลยต้องปลอบผมให้นิ่งก่อน นี่ครับเริ่มสงบละ หลังจากนอนเตียงมามี๊ก่อน (ที่เยอรมัน ถ้าคนไข้เป็นเด็กเล็ก พ่อหรือแม่ต้องนอนค้างด้วยที่โรงพยาบาลครับ...เพราะฉะนั้นในห้องก็จะมีเตียงเด็ก กะเตียงใหญ่ไว้ให้พ่อหรือแม่นอนด้วยครับ)
ซักพักผมก็ต้องย้ายไปเตียงผม แล้วก็ติดเครื่องดูคลื่นหัวใจครับ...ซมเลยผม หมดแรงสู้แล้วครับ นอนก็นอน...
คืนนั้นผมได้น้ำเกลือไปสองขวดครับ เลยมีแรงลุกมาก่อนกวนมามี๊ในวันพฤหัสเลย ก่อนอื่นตื่นมาก็ต้องเติมพลังก่อน เพราะคุณหมอสั่งงดนมครับ ผมเลยหิวเอามากๆ
สายๆ ผมได้น้ำเกลืออีกเป็นขวดที่สามครับ แต่ผมก็รู้สึกสบายดี ฟิตมากๆ เลยล่ะครับ
พอวันศุกร์ตอนเช้า คุณหมอมาตรวจแล้วก็บอกว่า ผมกลับบ้านได้แล้ว ดีใจมากๆ เลยครับ ดูสิว่าผมดี๊ด๊าขนาดไหน
กินข้าวเพิ่มพลังก่อน...
เล่นซนรอแดดดี๊ เพราะคุณพยาบาลไม่ให้ออกนอกห้อง เดี๋ยวผมเอาเชื้อไวรัสไปติดคนไข้คนอื่น...รูปนี้ดูผมหัวโตจังเลยอ้ะ
วันนี้ผมกลัีบมาอยู่บ้านได้สองวันแล้ว มีความสุขมากมายครับ หิวมาก ไม่ติดนมเหมือนก่อนเข้าโรงพยาบาลละครับ ท่าทางจะได้เลิกขวดนมเร็วๆ นี้แล้วล่ะครับ วันนี้พอแค่นี้ล่ะครับ ขอให้มีความสุขในวันอาทิตย์นะครับ
Create Date : 29 มีนาคม 2552 |
|
31 comments |
Last Update : 30 มีนาคม 2552 14:57:11 น. |
Counter : 786 Pageviews. |
|
|
|
แต่ดีที่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วเนอะ
คงซนได้ตามปกติล่ะทีนี้ อิอิ
ฝากจุ๊บๆ เจ้าทะเลน้อยของป้าปัดด้วยนะคะแม่เกดจ๋า