โจทย์ประจำหลักกิโลที่ 130 : ลืม ขอบคุณภาพจากอินเตอเนต "ลืม" โจทย์จากคุณเป็ดสวรรค์ วันนี้ผมตื่นแต่เช้ามืดตามปกติมองดวงไฟนีออนเหนือเตียงกระพริบดับๆติดๆ   ปกติผมก็ตื่นแต่เช้ามืดทุกวันนั่นแหละ แต่แปลกใจที่หันไปหาภรรยาคู่ชีวิตแล้วเห็นว่าเธอยังนอนหลับอุตุ  หรือว่าเริ่มมีนิสัยขี้เกียจตัวป็นขน ผมพ่นลมหายใจอย่างระอา ลุกจากเตียงเดินไปอาบน้ำให้สดชื่น  แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อเชิ้ตกับกางเกงทำงาน หยิบเสื้อตัวสีขาวตัวแรกออกมา ก็เบะปากใส่ ภรรยาของผมถึงซักเสื้อได้แย่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เสื้อสีขาวมันกลายเป็นสีเหลืองเก่าน่าเกลียดมากที่สุด อยากจะปลุกเธอขึ้นมาต่อว่า แต่อย่าเลย จะทำให้ผมเสียเวลาและไปทำงานสาย  เลยเปลี่ยนใจหยิบตัวสีเทาที่ผมไม่ชอบมันเท่าไหร่นักกับกางเกงทำงานเข้าชุดกันที่เหมือนมันจะหลวมขึ้น  ผมคงน้ำหนักลง ช่างมันเถอะคว้าหาเข็มขัดมาใส่ สวมถุงเท้าคู่เก่าๆ ที่เก่าจริงๆ ให้ตายเถอะ กลับจากทำงานวันนี้เมื่อไหร่ ผมจะขอบ่นเธอสักยกใหญ่ “คุณจะไปไหนน่ะ” เสียงภรรยางัวเงียถาม “ก็ไปทำงานน่ะสิ ถามได้ นี่คุณคิดว่ามันกี่โมงแล้วอาหารเช้าคงทำไม่ทันแล้ว ผมจะไปกินแถวที่ทำงานเลย” “แต่... คุณเกษียณแล้ว...นะ” ผม... เกษียณแล้ว มือที่กำลังสวมถุงเท้าอีกข้างหยุดชะงัก  เงยมองหน้าตัวเองสะท้อนในกระจกเงา “ผม... เกษียณ... แล้ว” เงาในกระจกเป็นชายชราผมบางจนเกือบล้านตัวผอมแกรนในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาตัวโคร่ง  ดูไม่สง่าเหมือนกับภาพที่ผมคิดเสียเลยผมต้องหนุ่มกว่านี้สิ  ภรรยาของผมเธอก็ควรจะดูสาวกว่านี้ไม่ใช่หรือ ถึงจะช็อค แต่เค้าลางวันพิธีเลี้ยงอำลาพนักงานอาวุโสก็ค่อยๆ  ชัดเจนขึ้นจนแปรภาพสะท้อนชายหนุ่มพนักงานดีเด่นเป็นตาแก่ผมขาว ผมผลัดเปลี่ยนเสื้อกับกางเกงทำงานแสนเก่า ถอดถุงเท้าอีกข้างออก  แล้วใส่เสื้อผ้าป่านกับกางเกงเลผูกเอว... ตามแบบปกติ... หรือว่าผมจะฝันไป บอกตัวเองอย่างนั้นตั้งแต่เช้าแล้ว ... คงไม่ได้ฝัน...  ลูกสาวของผมโตขนาดนี้แล้ว ผมผ่านวัยทำงานมาหลายปีจนผมลืม... ลืมไปเสียสนิทว่า  ตอนนี้ผมกลายเป็นคนแก่ไร้ค่าอยู่แต่กับบ้าน “พ่อ... พ่อร้องไห้ทำไม” ลูกสาวเอ่ยถามกลางโต๊ะอาหาร ภรรยาก็มีสีหน้ากังวลเช่นกัน คำตอบคือ...ผมไม่รู้ว่าผมร้องไห้ทำไม  ผมไม่รู้ว่าผมอยากร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเช็ดน้ำตาไม่อยากให้แขกของร้านอาหารที่นี่มอง “แล้วยายน้อย น้องสาวเรา จะกลับมาเมืองไทยเมื่อไหร่ล่ะให้มันมาเยี่ยมพ่อเยี่ยมแม่มันบ้าง”  ผมไม่ตอบคำถามแต่ถามลูกผมกลับ “มันกลับมาหลายปีแล้วไงพ่อ แต่งงานมีลูกแล้วนะ” “เหรอ” ทำไมผมถึงจำไม่ได้เลยเวลามันผ่านไปเร็วจนผมไม่รู้ตัวขนาดนี้เลยหรือ  ผมกลายเป็นคุณตาไปแล้วทำไมถึงลืมไปได้ล่ะ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวของผม บางอย่างที่ผมไม่กล้าบอกใคร  ผมรู้สึกอับอายและกลัวว่าสิ่งที่ผมคิดมันจะเป็นความจริง ผมกลัว... กลัวแม้กระทั่งการอยู่ในที่ๆ ไม่คุ้นเคย ผมอยากกลับบ้าน “พ่ออยากกลับบ้าน” “ก็เรากำลังอยู่ที่บ้าน” ลูกสาวเริ่มมีน้ำเสียงเปลี่ยน “ไม่ใช่ที่นี่ แต่เป็นบ้านเก่า” “พ่อ... เขาหมายถึงบ้านในซอยโรงงานก๋วยเตี๋ยวหรือเปล่า”ภรรยาของผมช่วยพูด “มันขายไปนานแล้วนี่แม่ แล้วจะกลับไปบ้านไหนล่ะ” ผมไม่รู้ว่าลูกสาวผมทำไมถึงพูดแบบนั้น ผมจึงบอกไปว่า“พ่อจะไปเยี่ยมย่า” “ย่า... ตาย... ไป... แล้ว” “แม่ตายไปแล้วหรือ” ผมยกมือเกาหัว รู้สึกประหลาดผมยังเห็นแม่เมื่อวานนี้อยู่เลย.... หลายวันต่อมา ผมไม่มีอาการแปลกแบบนั้นอีก ลูกสาวของผมก็กำชับกินยาตามเวลา  อีกทั้งยังให้ผมกินน้ำมันมะพร้าววันละช้อนชา เธอบอกว่ามันดีต่อสุขภาพ  ผมกินตามคำบอกแกมบังคับของเธอ ผมไม่ได้ป่วยอะไรนะครับ ผมยังแข็งแรงดี แขนขาใช้การได้คล่องแคล่วเดินไกลๆ นานๆ  ก็ไม่เหนื่อยหอบ เพียงแต่... บางครั้งผมแค่จำทางกลับบ้านไม่ได้  ก็ซอยในหมู่บ้านมันมีมากเกินไป จนผมสับสน ก็เท่านั้น “ผม... ไม่ได้ป่วยจริงๆ ที่ผมเล่าให้ฟังทั้งหมดนี่คุณหมอว่าผมเป็นอะไรครับ” ผมเอ่ยคำถามหลังจากเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณหมอฟัง  แต่เธอไม่ตอบผม เอาแต่จะพยายามผลักร่างของผมให้พลิกตะแคง  ให้ตายสิทำอย่างกับผมเป็นเด็กเอาตุ๊กตามาให้ผมจับเล่น “วันนี้พ่อเป็นยังไงบ้าง” นั่นใครกัน ทำไมถึงดูคุ้นเคย “วันนี้ตาแกบ่นอะไรทั้งวัน พี่ฟังไม่รู้เรื่อง สงสัยคงกำลังร้องเพลง” เสียงคุณหมอบอกกับผู้หญิงคนนั้น “พ่อ... น้อยมาเยี่ยม พาหลานมาไหว้พ่อด้วย” ผมจำได้ว่าผมมี... ลูกคนเดียว... “คุณตา สวัสดีค่ะ” ผม... จำได้ว่า... ผม... เคยเห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้.... “พ่อ... จำน้อยได้ไหม” ผม... ความทรงผมทำไมถึงเลือนราง... ทำไมผมถึงนึกใบหน้านี้ไม่ออก  ทำไมผมถึงอยากรู้ว่าพวกเขาเหล่านี้เป็นใคร... แล้วทำไมผมถึง... ลืม... แม้ว่าตัวเองเป็นใคร ดวงไฟนีออนสว่างจ้าที่เคยกระพริบคล้ายหมดพลังดับสนิท  ไม่มีแสงสว่างไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต และไม่มีตัวตน มันช่างเจ็บปวดเหลือที่อยากจำแต่... กลับลืม... เรื่องนี้เขียนจากประสบการณ์ค่ะ เปลี่ยนมุมมองจากมุมตัวเอง เป็นมุมมองของอีกฝ่าย ผู้ที่ป่วยเป็นอัลไซเมอร์ ซึ่งเป็นบิดาของ จขบ ตอนนี้ท่านก็มีอาการทรงๆ นอนอยู่บนเตียงที่บ้าน ที่ดึงเอาเรื่องนี้มาเขียนเพราะเราคิดว่า(คิดว่า...จริงๆ) เราเข้าใจความรู้สึกของท่าน มองหน้า... แต่ไม่รู้จัก... ทั้งๆ ที่เคยรู้จัก ท่านมามีอาการหลังเกษียณแล้วหลายปี  ซึ่งเราไม่ทราบเลยว่าท่านเป็น จนวันหนึ่งเริ่มผิดปกติจนเรากังวลแล้วพาไปพบแพทย์ แต่อาการก็เป็นไปตามระดับของมัน จนตอนนี้ เรากลายเป็นคนแปลกหน้าของเขา...   Create Date : 17 พฤษภาคม 2558 32 comments Last Update : 18 พฤษภาคม 2558 20:56:00 น. Counter : 1037 Pageviews. Share Tweet

อืมมมม .... เชื่อได้ว่า เมื่อเราถึงวัยนี้ เราคงไม่ต่างกัน .. จะต่างกันตรงที่ จำได้มากน้อยแค่ไหน ลืมมากน้อยแค่ไหน เท่านั้นเอง ..... จากบล็อก ถูกค่ะ มีแต่เราที่จะทำร้ายตัวเราเองได้ มาอ่านแล้วน๊าาาา มีความสุขมากๆนะคะ   โดย: tanjira 17 พฤษภาคม 2558 13:42:44 น.

เป็นวิธีที่สมองกำลังลดภาระในการทำงานสินะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม หากเราลืมความทุกข์แล้วจะจำความสุขได้อย่างไร เขียนได้น่าอ่านมากๆค่ะ เรื่องราวที่บ้าน แม่แมวสอนให้ลูกแข็งแรงเป็นเช่นนั้นค่ะ แอมอร   โดย: peeamp 17 พฤษภาคม 2558 16:03:15 น.

เพิ่งเกษียณเอง หลงลืมเสียมาก น่าสงสารจัง   โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) 17 พฤษภาคม 2558 17:53:22 น.

เป็นอาการอัลไซเมอร์รึเปล่าครับ คนแก่ที่มีอาการแบบนี้หลายๆ คนจะรู้สึกไร้ค่า ยิ่งถ้าลูกหลานไม่เข้าใจด้วย ยิ่งเป็นผลร้ายกับผู้สูงอายุมากทีเดียว   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 17 พฤษภาคม 2558 18:27:33 น.

น่าสงสารค่ะ กลัวเป็นโรคนี้มากค่ะ เวลาแกร่นี้ขี้ลืมจิง   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 17 พฤษภาคม 2558 20:57:11 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ มาตามอ่านงานตะพาบครับ ผมเชื่อว่าปัญหาเรื่องการลืมเป็นปัญหาของผู้สูงอายุทุกคนครับ โดยเฉพาะว่า "ลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร" นี้คงอาการหนักมากเลยครับ อ่านแล้วก็นึกสงสารผู้ชายที่สูญเสียความทรงจำในเรื่องครับ ผมชอบเรื่องนี้ครับ ผมโหวตให้ครับ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ชลบุรีมามี่คลับ Literature Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง 17 พฤษภาคม 2558 21:53:12 น.

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต กะว่าก๋า Dharma Blog ดู Blog ชีริว Cartoon Blog ดู Blog ชลบุรีมามี่คลับ Literature Blog ดู Blog ผมอ่านแล้ว....เขียนได้ดีจริง ๆเลยรีบโหวตให้ครับ อ่านแล้ว น้ำตาปริ่มๆ ขึ้นมา... คงอีกไม่นาน เรา เอ้ย...พวกเราจะตกอยู่ในสภาพนั้น หรือเปล่าไม่รู้ ไทยเริ่มจะเหมือน ตปท. พ่อแม่ลูกไม่ได้อยู่ด้วยกัน ตอนพ่อแม่ แก่.. เข้าไปทุกที   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 18 พฤษภาคม 2558 9:55:47 น.

นี่ละครับ จิตวิญญาณมนุษย์เงินเดือน แม้เกษียณแล้วก็ยังคงลุกไปทำงานต่อไป! (อันที่จริงก็แค่ตาลุงขี้ลืมนั่นแหละ) ยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้านะครับ เคยจำอะไรได้แล้วมันเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้วก็ยังคงยึดติดกับของนั้นๆอยู่ ของที่ควรจำได้ก็กลับลืม ลืมกระทั่งลูกหลานตัวเอง ใครมีพ่อแม่ที่ยังแข็งแรงไม่หลงๆลืมๆนับว่ามีบุญมากเลยครับ ต้องฝึกสมองเตรียมกันได้ก่อนชราเนาะ   โดย: ชีริว 18 พฤษภาคม 2558 20:25:56 น.

เดาไม่ผิดเลย ใช่จริงๆ ด้วย จะว่าไปถ้าเป็นแบบนั้นนี่น่าเศร้านะครับ ยิ่งลูก-หลานไม่เข้าใจด้วยยิ่งแล้วใหญ่   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 19 พฤษภาคม 2558 0:10:00 น.

สวัสดีค่ะ มาอ่านตะพาบคราวนี้แล้วเป็นเรื่องจริงนี้เอง เศร้าจัง เคยดูแต่หนังค่ะ ไม่เคยเกิดกับคนใกล้ตัวก็เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เป็นยังไง แต่ตอนที่ท่านรู้ใหม่คงใจหายเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้จขบ.และครอบครัวค่ะ ^^ ขอบคุณสำหรับงานตะพาบค่ะ   โดย: lovereason 19 พฤษภาคม 2558 0:12:09 น.

อ่านจบ ซึ้งมากเลยค่ะ คิดถึงตัวเองเลยตอนแก่ T_T ดูเศร้าจังเลยถ้าต้องเป็นแบบนั้น   โดย: kae+aoe 19 พฤษภาคม 2558 11:03:14 น.

อาการหลงๆลืมของคนแก่ก็เป็นเรื่องธรรมดา เป็นกำลังใจให้ค่ะ วันนึงที่เราเองแก่จะยังไงนะ เพราะตอนนี้ก็ลืมนั่นนี่อยู่เรื่อยๆเลยค่ะ   โดย: NENE77 19 พฤษภาคม 2558 11:24:56 น.

เราก็เป็นโรคหลงลืมสงสัยจะแก่แล้ว อิอิ   โดย: Mitsubachi 20 พฤษภาคม 2558 21:55:53 น.

สวัสดีค่ะแวะมาอ่านสื่อความรู้สึกของผู้ป่วยได้ดีมากค่ะ น่าจะเป็นอาการของผู้ป่วยอัวไซเมอร์เพราะแถวบ้านเคยมีคนแก่เป็นลักษณะคล้ายกันท่านจำอะไรไม่ได้เลย อันตรายมากเลยนะคะโรคนี้อย่าให้ท่านอยู่คนเดียวนะคะ ขอให้ท่านสุขภาพดีขึ้นและความจำกลับมานะคะ   โดย: กิ่งฟ้า 21 พฤษภาคม 2558 11:50:44 น.

น่า เห็นใจ จังค่ะ. เราแก่มาจะเป็นยังไงบ้างน้า.. บางทีเล่าขำๆ แต่คนที่เป็น เครียจนะ.. เป็นกำลังใจนะคะ..   โดย: tifun 21 พฤษภาคม 2558 12:22:15 น.

ชุดพละซีเวลานั่งต้องระวังสิค่ะ ขากางเกงแอบยาว 5555 เสื้อแอบใหญ่ นี่ขนาดเล็ดที่มีขายนะคะ   โดย: kae+aoe 21 พฤษภาคม 2558 17:17:41 น.

อ่านไปกำลังก็นึกอยู่ ว่าเหมือนอาการในผู้สูงวัยเขาเป็นกันเลย อัลไซเมอร์ นี่ถ้าได้เกิดกับคนใหล้ตัวไม่สนุกเลยเนอะ   โดย: กาบริเอล IP: 27.55.34.157 21 พฤษภาคม 2558 21:34:33 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ชลบุรีมามี่คลับ Literature Blog ดู Blog เขียนได้น่าอ่านมากค่ะ อาการแบบนี้พออายุมากขึ้นก็ ไม่อยากให้มาเยือนเลยค่ะ   โดย: AppleWi 21 พฤษภาคม 2558 23:36:47 น.

แวะมาอ่านตอนดึกค่ะ   โดย: อุ้มสี 22 พฤษภาคม 2558 22:46:52 น.

เป็นการลืมที่แสนทรมาน และน่าเห็นใจที่สุดค่ะ แวะมาอ่านเป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: sierra whiskey charlie 23 พฤษภาคม 2558 12:07:20 น.

โดย: praewa cute 23 พฤษภาคม 2558 18:20:39 น.

สวัสดีตอนบ่ายครับ   โดย: ก้อนเงิน 24 พฤษภาคม 2558 16:07:31 น.

ญาติหรือผู้ดูแลใกล้ชิดผู้ป่วยก็ต้องการกำลังใจเช่นกันนะคะ โรคนี้พัฒนาตามระดับ ค่อนข้างทำใจยากที่เห็นบุคคลอันเป็นที่รักของเราต้องเผชิญกับอาการนี้ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะคะ   โดย: Sweet_pills 25 พฤษภาคม 2558 0:57:58 น.

เขียนจากอีกมุมมอง ทำให้เราฉุกคิดเลยค่ะ คนที่ไม่อยู่ในสถานะอัลไซเมอร์ คงจะไม่เข้าใจความรู้สึก พอมาอ่านแบบนี้ เข้าใจมากขึ้นเลยค่ะ   โดย: Close To Heaven 25 พฤษภาคม 2558 9:14:08 น.

มาส่งกำลังใจค่ะ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ชลบุรีมามี่คลับ Literature Blog ดู Blog นอนหลับฝันดีคืนนี้นะคะ   โดย: Sweet_pills 26 พฤษภาคม 2558 0:08:40 น.

อ่านแล้วเศร้าค่ะ ถ้าเป็นคนป่วยเอง (น่าจะเป็นอัลไซเมอร์) ก็คงหงุดหงิด เราๆ เอง ที่เป็นลูกหลาน ก็คงอยู่ในสภาวะ อธิบายลำบาก อยู่ๆ เรากลายเป็นคนแปลกหน้า ที่พ่อจำไม่ได้   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 27 พฤษภาคม 2558 15:55:52 น.

มาส่งเข้านอนราตรีสวัสฝันดีนะคะ   โดย: praewa cute 27 พฤษภาคม 2558 20:46:11 น.

มาขอบคุณอีกทีที่โหวดให้นะคะ ถ้ามีเวลาก็อยากเขียนเรื่อยๆค่ะ   โดย: praewa cute 27 พฤษภาคม 2558 21:07:14 น.

วันนี้ฝากขนมมาให้หม่ำอย่างเดียวค่ะ ไม่มีรัยใหม่ให้แอบเข้ามาอ่านเนาะ อุ๊บบส์ส์.. เลยรู้เลยอ่ะ   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 28 พฤษภาคม 2558 22:31:47 น.

ิอ่านแล้วก็สะท้อนใจ คนแก่น่าสงสารนะคะ วันนึงเราก็คงไม่ต่างกัน   โดย: มิลเม 30 พฤษภาคม 2558 1:58:56 น.

เศร้าจังค่ะ แม่เราไม่เป็น ยังความจำดีอยู่ แต่ก็แอบกลัวๆว่าอีกหน่อยจะเป็นหรือเปล่า...   โดย: Raizin Heart (Raizin Heart ) 30 พฤษภาคม 2558 9:14:01 น.

สวัสดียามบ่ายครับ   โดย: ก้อนเงิน 1 มิถุนายน 2558 14:27:03 น.