กาแฟร้อนหนึ่งแก้ว
ขนมปังอบไข่ในถ้วย
เช้าในวันฝนพรำๆ อากาศครึ้ม เมฆสีเทา
กับแม่บ้านคนหนึ่ง กำลังผ่อนคลายความเหงา
ผ้าคลุมไหล่ผืนยาวผืนเก่า
เสียงเพลงฟังดูเศร้าๆ
หยาดน้ำเกาะกระจก
ผู้คนบนถนนในเมืองเล็กๆ
รอยยิ้มจากคนคุ้นหน้า
กับหนังสือเล่มหนา... ที่มากด้วยปรัชญาไม่เคยเก่า
เช้าวันเสาร์ที่ฝนพรำ
ฉันมีความสุขกับชีวิตเปลี่ยวเปล่าแบบ... เบาๆ
เว่น...เว้อนะ
ห้อยท้าย
ชีวิตคุณแม่ทำงานประจำก็แบบนี่แหละค่ะ
วันหยุดมีค่าดั่งทอง หยุดจากทำงานแต่หยุดหน้าที่แม่ไม่ได้นะ วันหยุดจึงทำหน้าที่รับส่งลูกๆ ไปเรียนนั่นเรียนนี่
พอจะมีเวลาส่วนตัวบ้างสักสองสามชั่วโมงก็พอ
ได้ดื่มกาแฟรสโปรด ทานอาหารแบบช้าๆ
กับหนังสือสักเล่ม
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 13 คน [
ฝนพรำบ้านนี้ ชิลๆ ดีจังนะคะ