นักเสี่ยงโชคตัวน้อย

“คืนนี้เราจะไปเที่ยวงานกาชาดกัน”

ปุ้ม เด็กน้อยวัยประถมกำลังจัดตารางเรียนในวันต่อไป เธอทิ้งสมุดเล่มสุดท้ายที่กำลังใส่กระเป๋าหนังใบเขื่องกระโดดตัวลอยดีใจยิ่งกว่าครูประกาศผลสอบของนักเรียนคะแนนดี

“ไปให้แม่แต่งตัวให้สวยๆ นะ” พ่อบอกด้วยรอยยิ้มรูดเนคไทให้หลวมแล้วเดินออกไป

เด็กหญิงปุ้มไม่รอช้าเธอเก็บสมุดใส่กระเป๋าแล้ววิ่งไปร้องหาแม่ให้ช่วยแต่งตัวให้ชุดกระโปรงสีฟ้ามีริบบิ้นผูกที่เอวถูกหยิบออกจากตู้มาทาบที่ตัวเด็กหญิงใบหน้าอมยิ้มแป้นแล้น

“โตขึ้นอีกปีแล้วสิเราน่ะ เสื้อตัวนี้ที่พ่อซื้อให้งานกาชาดปีที่แล้วนี่นาใส่ได้ไม่กี่ครั้งก็จะคับอีกแล้ว” แม่คลี่ยิ้มเอ่ยพูดกับลูกสาว “ปีนี้ แม่ไม่เอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วนะ”

“แล้วแม่อยากได้อะไร ปุ้มจะสอยมาให้” เด็กน้อยถามอย่างอารมณ์ดี

แม่ทำท่านึกแล้วเอ่ยอมยิ้ม “เอาเป็นมอเตอร์ไซค์สักคัน แม่จะได้ขี่ไปจ่ายตลาด”

“ได้เลย ปุ้มจะสอยมอเตอร์ไซค์มาให้แม่”

ใบหน้าเชื่อมั่นกับแววตาสดใสทำให้คนเป็นแม่ขยี้หัวเด็กน้อยเบาๆ “ขี้คุยเห็นทุกปี ถ้าไม่ได้บะหมี่ซอง ก็ชามแก้วมาฝากแม่ใช่ไหม ตู้เก็บของของแม่มีแต่ชามแก้วจนล้นไปหมดแล้ว”

ปุ้มยิ้มเอียงอาย เธอจำได้ว่าปีที่แล้วก็ได้ชามแก้วกลับมาฝากแม่เจ็บใจนักที่ตอนนั้นน่าจะเลือกดาวสีฟ้า แต่กลับไปเกี่ยวโดนสีเหลืองตกลงมาถ้าเป็นดาวสีฟ้า ป่านนี้แม่คงมีรถมอเตอร์ไซค์ขับ

วงล้อเริ่มหมุนออกจากบ้านไม้ในชุมชนกลางกรุง ปุ้มโบกมือหยอยๆให้มารดาด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข แล้วประสานมือกันขอพรจากเทวดา สอยดาวในงานกาชาดคืนนี้เธอขอรางวัลใหญ่ เธอขอรถมอเตอร์ไซค์ให้แม่

“พร้อมหรือยัง”

ปุ้มพยักหน้าเมื่อพ่อของเธอส่งไม้สอยแสนยาวให้หลังจากจ่ายค่าเสี่ยงโชคกับเจ้าหน้าที่เด็กหญิงยกไม้สอยด้วยสองแรงแข็งขัน แต่ตัวเล็กๆ อย่างเธอแบกรับน้ำหนักของไม่ไผ่ลำยาวไม่ไหวนักขาจึงโอนไปเอนมาปลายไม้เฉี่ยวโดนดาวดวงที่ไม่ตั้งใจ ปุ้มหยุดหายใจเฮือกแล้วก็โล่งใจเมื่อเจ้าดวงดวงนั้นไม่หล่นตุ้บลงมา

ดวงสีชมพูที่สูงขึ้นไปอีกดวงนั้นต่างหากที่เธอต้องการรางวัลใหญ่ที่มีเพียงหนึ่งรางวัวท่ามกลางต้นไม้แห่งดวงดาวร้อยดวงและสีชมพูดดวงนั้นจะต้องเป็นมอเตอร์ไซค์ของเธอ แต่ขาสั้นเกินไปปุ้มพยายามยืดแขนเหลียดปลายขาแต่ก็ยังไม่ถึง

“ให้พ่อช่วยไหม จะได้ถึงดวงดาวที่ปุ้มอยากได้ไวๆ”

เด็กน้อยเงยหน้ามองบิดา แล้วสูดหายใจพยักหน้าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอยอมให้พ่อช่วยเหลือปุ้มยกขาพาดบ่าของพ่อที่ย่อเข่าให้เธอปืนขึ้นขี่คอ สองมือน้อยจับลำไม้ไผ่กับสองมือใหญ่ลำแข้งลูกสาว ช่วยกันขยับเข้าใกล้ดวงสีชมพูแสนสวย

เกี่ยวได้แล้ว ปุ้มยิ้มแสนดีใจส่งปลายไม้ไผ่ที่ห้อยดาวน้อยให้เจ้าหน้าที่ หัวใจของเด็กหญิงเต้นรัวตื่นเต้นจนหน้าแดงผ่าว จับมือพ่อของเธอจนเหงื่อเปียก

“ยินดีด้วยจ้ะหนู หนูได้...”

เธอลุ้นตัวโก่ง

“ตุ๊กตาบาร์บี้ตัวนี้”

น้ำตาไหลซึมกับความผิดหวัง เธอไม่อยากได้ตุ๊กตาบาร์บี้เธออยากได้รถมอเตอร์ไซค์ให้แม่ ปุ้มรับตุ๊กตาเอ่ยขอบคุณเจ้าหน้าที่หญิง เดินคอตกได้บะหมี่แม่ยังได้กิน ได้ชามแก้วแม่ยังได้ใช้ แต่ได้ตุ๊กตาแม่จะเล่นตุ๊กตาได้หรือเปล่า

“เอาตุ๊กตากลับไปอวดแม่กันเถอะ”เสียงพ่อเอ่ยปลอบใจแล้วอุ้มลูกสาวขึ้นกอด แต่อุ้มกลับร้องไห้เสียใจ “อย่าร้องไห้สิแค่สอยดาวเอามอเตอร์ไซค์ให้แม่ไม่ได้ แต่ปุ้มทำคะแนนสอบได้ตั้งหลายดาวนะ”

“ดาวคะแนนสอบก็ยังทำให้แม่ต้องเดินไปจ่ายตลาดอยู่ดีปุ้มโชคไม่ดีสอยมอเตอร์ไซค์ให้แม่ไม่ได้” ปุ้มพูดเสียงสะอื้นก้มหน้าเช็ดน้ำตากับไหล่บิดา

“ใครบอกล่ะ... ดาวคะแนนสอบของปุ้มทำให้แม่เดินตัวเบาอย่างกับลมไปจ่ายตลาดสบายเลยนะ”

ปุ้มยกหัวขึ้น มองหน้าบิดาอย่างสงสัย

“ของบางอย่างไม่ได้หามาได้ด้วยการเสี่ยงโชคหรอกนะปุ้มแต่มันอยู่ที่นี่ต่างหาก” คนเป็นพ่อพูดแล้วจับข้อมือน้อยแกว่งไปมา

“แล้วพ่อล่ะ โชคดีหรือเปล่า” เด็กน้อยถามใสซื่อกอดกล่องบาร์บี้ไว้ในอก

พ่อหัวเราะร่า “พ่อก็โชคไม่ดีเหมือนปุ้มนั่นแหละแต่พ่อมีมือวิเศษที่ขยันหาเงินให้ปุ้มกับแม่ได้ไม่มีเหนื่อย”

ปุ้มยิ้มกอดคอบิดาแน่น มองภาพต้นสอยดาวที่ยังมีดาวประดับระยิบระยับห่างออกไปทุกขณะแล้วหลับตาลงอย่างเหน็ดเหนื่อย

นักเสี่ยงโชคตัวน้อยจะไม่คาดหวังกับโชคอีกต่อไปเพราะมอเตอร์ไซค์ของแม่ ปุ้มจะหามาให้ด้วยมือตัวเอง

และนั่นเป็นความตั้งใจของเด็กน้อยคนหนึ่งในคืนงานกาชาดและอาจเป็นความตั้งใจของเด็กน้อยหลายคนที่กำลังลุ้นกับดวงดาวที่หมายมั่นจะสอยลงมา