หาเนื้อเพลงมาแถมให้ครับ

Girl we made it to the top
We went so high we couldn't stop
We climbed the ladder leading us no where
Two of us together, building castles in the air

We spun so fast we couldn't tell
The gold ring from the carousel
How could we know the ride would turn out bad
Everything we wanted, was everything we had

I miss the hungry years, The once upon a time
The lovely long ago, We didn't have a dime
Those days of me and you, We lost along the way

How could I be so blind, Not to see the door
Closing on the world, I now hunger for
Looking through my tears, I miss the hungry years

We shared our daydreams one by one
Making plans was so much fun
We set our goals and reached the highest star
Things that we were after, were much better from afar

Here we stand just me and you
With everything and nothing too
It wasn't worth the price we had to pay
Honey, take me home, let's go back to yesterday

I miss the hungry years, The once upon a time
The lovely long ago, We didn't have a dime
Those days of me and you, We lost along the way

How could I be so blind, Not to see the door
Closing on the world, I now hunger for
Looking through my tears, I miss the hungry years
I miss the hungry years

อ่านแล้วเศร้า ก็รู้ทันว่าจิตทำงานนะครับ

หยิบเรื่องหนังมาโยงเข้ากับสังคมและสถานการณ์รอบตัวได้ดีทีเดียวครับ
ซึ่งผมว่าเป็นนิสัยคล้ายกันอย่างนึงทั้งผมทั้งคุณแอสตัน
และข้าใจว่ารวมทั้งอีกหลายๆคน
คือผมดูหนังแต่ก็ไมได้ดูแค่หนัง
หลายซีน หลายชอตตามเนื้อหาในเรื่อง
ดูไปก็คิดตามแล้วขยายผลความคิดต่อไปยังเรื่องที่ได้รับรู้ รับฟัง มา
ก็ไม่รู้ว่าแบบนี้เป็นนิสัยการดูหนังที่ดีหรือไม่ดีกันแน่
บางคนอ่านแล้วอาจจะบอกว่าไอ้พวกนี้คิดมาก ก็ได้เนาะ

พูดเรื่องบ้านแล้วก็อยากโอดครวญด้วยคนว่า
ทำมายยย ตังค์ในกระเป๋า(กรู)มันโตไม่ทันราคาบ้านและอสังหาฯ ฟระ
เมื่อวานเห็นป้ายแขวนอยู่ที่ประตูบ้านหลังนึง ริมถนนสายหลักสายนึงย่านฝั่งธน
ประกาศขายบ้านพร้อมที่ดินและตึกแถว 3 คูหาด้านหน้า
ผมเห็นแล้วตาลุกเลยครับ
อยากได้ อ่า
แต่ตังค์ไม่มี เหอ เหอ

ป.ล.
เดี่ยวกลับมาอ่านเนื้อเพลงอีกที รอบนี้ฟังอย่างเดียวคัรบ

พี่เอ็ดยังไม่หายหวัดอีกหรือครับ หายเร็วๆ นะ

เมื่อวานเห็นหน้าพี่แว้บๆ ในรายการตะลุยปาร์ตี้ของยูบีซี (งาน listen to the radio นั่นแหละ) ในทีวีดูพี่หน้าแดงๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนกำลังเมาเลย

สวัสดีครับ

ผมก็อยากมีปัญญาซื้อบ้านเช่นกัน แต่รู้สึกว่าคอนโดมิเนียมเหมาะกว่า จะมีห้องไหนขายต่อถูกๆบ้างไม๊น้อ(สงสัยมีแต่แบบเจ้าของตายคาห้อง)

หายหวัดเร็วๆครับพี่ จะได้ไปสนทนากันอีก

ยังเช่าบ้านอยู่ค่ะ นึกไปอีกทีก็ดีทุกข์น้อยหน่อย จ่ายค่าเช่าแล้วก็จบกัน...
คนมีบ้าน (แถวที่อยู่ตอนนี้) ต้องจ่ายภาษีบ้านทุกปี บ้านใหม่ๆหน่อยราวๆปีละห้าหกพันเหรียญ แถมยังต้องมีค่าส่วนกลาง ต้องบำรุงรักษา ต่อเติม ทุกๆปีต้องทาสีบ้าง เปลี่ยนหลังคาบ้าง เพราะไม่งั้นเวลาขายต่อไม่ได้ราคา

ตอนจ่ายเงินภาษี และอื่นๆปีละเยอะๆนี่ ขนร่วงพิลึกเหมือนกันเนอะ ยิ่งตอนนี้ราคาบ้านตกกราวรูดเลย...

แต่ก็ยังอยากมีบ้านชนิดทำสวนครัวได้อยู่นะคะ แหม เวลาเด็ดใบโหระพาปลูกเองมาใส่แกงป่า เด็ดพริกขี้หนูปลูกเองมาตำน้ำพริกนี่มันมีความสุขจังค่ะ

หายป่วยเร็วๆนะคะ

เรื่องซื้อบ้าน สำหรับผมยังเป็นเรื่องไกลตัวมากเลยครับ
แหะๆ

อีกอย่าง ผมยังไม่รู้ว่าอนาคต ชีวิตจะไปปักหลักที่ไหนเลยอ่ะครับ
แต่อยู่ที่ไหนก็ได้ครับ ขอให้มีพื้นที่ให้สุนัขวิ่งเล่นก็พอ

บางที หากลองลดสเปคลงมา ความทุกข์ก็คงจะลดลงอีกเยอะนะคะ

ส่วนตัวแ้ล้วคงไม่ค่อยทุกข์กับเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะก็วางแผนให้ตัวเองไว้แล้วในเรื่องที่อยู่อาศัย และความสวยของบ้านไม่ค่อยมีผลต่อดัชนีความสุขซักเท่าไหร่ แต่ผีกับไฟไหม้นี่มีผลมากเลยค่ะ

ขอให้หายหวัดเร็วๆ นะคะ

คนเรา ก็ทุกข์ต่างกันเนอะ

โอ้โห.. พี่เอ๊ดยังไม่หายหวัดอีกหรอคะ?
ขอให้หายเร็วๆ นะคะพี่

ปล. เพลงนี้ดีจังเลยค่ะ
ปล. รอบสอง พี่เอ๊ดได้โปสการ์ดเรารึเปล่า? ส่งไปนานแล้ว ลืมถามอ่ะ

หายเปื่อยเร็วๆนะคะ

พรุ่งนี้พี่จะได้ฟัง ด๊าววววววทาวววววววว

เพิ่งไปดูมาเมื่อวันจันทร์ค่ะเรื่องนี้ก็เกิดคำถามนิดหน่อยว่าอะไรกันเนี่ย
แต่แล้วก็แค่นั้น ดูจบก็จบไม่ได้เอามาคิดต่อ
ส่วนเรื่องบ้าน ตอนนี้ก็อาศัยปัญญาของพ่อและแม่อยู่ค่ะ
^^

แอบยิ้มพออ่านถึง ราคาเริ่มต้นเพียง 7 ล้าน
บางที่แพงขึ้นมา (อีกหน่อย) "เพียง 15 ล้าน" (แค่นั้นเอง)
ทำไมเราถึงไม่เคยได้ใช้คำว่าเพียงบ้างล่ะ
ใช้แต่คำว่า "ตั้ง *** ล้าน" ทุกที

ผมเคยได้เป็นพิธีกรสัมมนาครั้งนึงในงานปัจฉิมนิเทศของเด็กปี 4 ที่ผมสอน

มีคำถามที่เด็กตั้งขึ้นมาถามวิทยากรว่า "อาจารย์ครับ...เมื่อไหร่ที่เราควรซื้อบ้านเป็นของตัวเองสักที"

เป็นคำถามพื้นๆ แต่เป็นคำถามที่ตอบยากมากครับ เพราะเป็นเรื่องที่ต้องอาศัยความรู้ทั้งเรื่องการเงิน การลงทุน และการใช้ชีวิต ประกอบกันหลายๆเรื่องทีเดียว

เล่นเอาวิทยากรอ้ำอึ้ง ตอบไม่ถูกเหมือนกัน เพราะวิทยากรที่ผมเชิญมาก็ยังอาศัยอยู่กับพ่อแม่อยู่เลย

วันนั้นผมคุยกับ นศ. คนนั้นอีกที ถามเค้าแบบละเอียดๆว่าทำไมถึงอยากซื้อบ้าน เขาตอบว่าเขาไม่อยากรบกวนพ่อเลี้ยง ไม่อยากอยู่บ้านพ่อเลี้ยง

ผ่านไปปีนึงหลังจากเรียนจบ ผมเจอ นศ. คนนี้โดยบังเอิญ เลยถามถึงเรื่องบ้าน เขาตอบผมว่าตอนนี้เขาเลิกล้มความตั้งใจเรื่องบ้านแล้ว เพราะไกลเกินฝัน ลำพังเงินเดือนหมื่นต้นๆยังใช้เดือนชนเดือน

เขาบอกว่าตอนนี้อยู่หอ และมีความสุขดี ไม่ต้องรบกวนพ่อเลี้ยง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

ก่อนจากกันผมให้กำลังใจเขา และให้คำแนะนำไป 2-3 ข้อ แต่เรื่องนี้ทำให้ผมย้อนกลับมาคิดว่า การมีบ้านแท้จริงแล้วมีความสุขจริงหรือ หรือการมีบ้านคือการสร้างทุกข์กันแน่ (สำหรับคนที่ไม่พร้อม)

แต่ที่ผมมั่นใจคือความสุขนั้นอยู่ที่ใจ เกิดได้จากจิตใจที่สามารถตัดความอยาก ดังเช่นที่พี่เอ๊ดเคยบอกใน Blog ที่ผ่านๆมา อยู่ที่ไหนก็มีความสุขได้

ปล.ขอโทษทีที่ Comment ซะยืดยาวครับ เผอิญฉุกคิดขึ้นได้จริงๆเลยอยากเล่าครับ อิอิอิ
มา Comment ส่งท้ายครับ จะเดินทางพรุ่งนี้เช้าแล้ว

เลี่ยงไม่ให้น้ำตาไหลยากจัง..
เพลงนี้เคยมีคนเปิดให้ฟังค่ะ
เพราะมากจริงๆ..หลงรักเพลงนี้ตั้งแต่วันนั้น

คิดถึงหลายปีที่ผ่านมา..
ใจคนเปลี่ยนไปได้อย่างที่คุณเคยบอกจริงๆ

ขอให้คุณแอสตั้นมีความสุขตามแบบที่คุณอยากให้เป็นค่ะ

ขอให้คุณ ED หายหวัดไวไวนะค่ะ

ส่วนตัวเองโรคเก่าก้อเพิ่งกำเริบเพราะหวัดนี่แหละ .....แย่จัง

เรื่องบ้านนี่ ดูเป็นปัญหาของคนรุ่น 30 ขึ้นจิงหนอ

เดี๋ยวนี้หาทำเลในเมืองดีดีไม่ค่อยมีแล้วนะค่ะ
คนทีทำงาน พอจะมีตังค์ซื้อบ้านก้ออยู่ชานเมืองกันซะส่วนใหญ่ ......ขับรถเหนื่อย

ถ้าไม่คิดมาก ได้ทำเลดีแต่เป็นบ้านมือสองก้อดีค่ะ

แต่ความสุขที่เราต้องการ มันอยู่ที่ใจเราต่างหาก อ้อไม่พอต้อง positive attitde ด้วย

ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ อั่งเป่าตั่วๆไก๊นะคะ

ขอให้หายหวัดเร็วๆค่า

สว้สดีค่ะ...คุณเอ๊ด : )
แจงแวะมาบล๊อกนี้ตลอดเลย
เพียงแต่ไม่ได้ทิ้งข้อความไว้ค่ะ แฮ่ๆ
ช่วงนี้...คอมพ์ พังอยู่ค่ะ
เลยง่อยๆไปหน่อย

ช่วงนี้บล๊อกคุณเอ๊ดมีเพลงโปรดแจงเยอะเลย
ทั้ง everybody hurt และ don't dream it's over
เวลาอ่านทุกเรื่องของคุณเอ๊ด
แจงจะมีความรู้สึกเหมือนมีได้อะไรดีๆ
ไปใช้ในชีวิตจริงๆทุกครั้งเลย...อิอิอิ

จะซื้อแล้วเหรอคะ...คอนโด อะ
อย่าลืมเอารูปมาอวดด้วยน้า

เรื่องซื้อบ้านนี่ ถึงคนรอบข้างบอกว่ามันถึงเวลาแล้ว
แต่ผมก็ยังไม่มีปัญญาอยู่ดี ก็เลยไม่ค่อยคิดถึงหนี้ก้อนโตนี้เท่าไหร่
เพื่อนผู้หญิงเลยชอบเรียกแบบแซวแกมประชดว่า พ่อพวงมาลัยบ้าง พ่อผักตบบ้าง 55
ความจนมันก็เป็นทุกข์อย่างหนึ่งของมนุษย์จริงๆนะครับ เฮ้อ

สวัสดีปีใหม่จีนครับ เทศกาลนี้พี่น่าจะอินนะครับ

ขอนอกเรื่องนิดนะค่ะ คุณเอ็ด

คุณแม่อ่านคม ชัดลึก ที่เป็นบทสัมภาษณ์ ป้าแต๋ว แล้วมีรูป DJ ทุกคนอยู่ด้วย

คุณแม่ฝากให้บอกว่า คุณเอ็ด เก๊กท่าได้หล่อมาก 555 อันนี้ลูกหัวเราะตามหลัง

อืม จริงๆเหมือนที่พี่เขียนเลยค่ะ ซื้อได้เท่านี้ ก็ยังอยากได้อะไรที่ดีกว่าไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด

คอนโดเมืองไทยบูมนะคะ รู้สึกอย่างนั้น เพื่อนซื้อกันเยอะ มันเหมาะกับชีวิตคนเมืองมั้งเนอะ

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปซื้อของมาบริจาคให้คนที่ไฟไหม้นะคะพี่

แล้วจาเอาบุญมาฝากค่ะ

ซื้อบ้านนอกเมืองก็น่าจะพอไหวนะคะน้า
มีเนื้อที่ด้วย .. ไกลหน่อย
แต่กว่าจะผ่อนหมด .. ก็คงรู้สึกใกล้ขึ้นเอง งิงิ

เมื่อหลายปีก่อนทุบกระปุกตัวเอง (เกือบทุบหัวตัวเองแน๊ะ)
ซื้อคอนโด ห้องเท่าแมวดิ้นตาย มาห้องนึงค่ะ
ก็ภาคภูมิใจในระดับนึง มีความสุขดี อยู่ง่าย
ดูแลง่าย ไม่วุ่นวาย .. พอแถวๆ คอนโดมีโครงการ
ของสำนักงานเดียวกันมาสร้างบ้านจัดสรรอยู่ใกล้ๆ
เฝ้าเมียงมอง ตั้งแต่เค้าเริ่มสร้าง จนสร้างเสร็จ
ได้ยินราคาแล้ว ฝันสลายมลายสิ้น
เริ่มต้นเพียง 7 ล้านบาท อุ๊แม่เจ้า! (เพียง) หรอนั่น
แต่ก็ยังอยากมีบ้านในฝัน บ้านเป็นหลังๆ ที่ซื้อด้วย
น้ำพักน้ำแรงเราสักหลังนึงเหมือนเดิมหละค่ะ
แต่ฝันนี้ไกลเหลือเกิน ไกลแสนไกล .. สงสัยต้อง
ทำงานแบบ 7-11 (24 ชม.)

ปลงได้ว่า ไม่ว่าคนระดับไหนก็ต้องมีความทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นกับว่าเราจะรับมือกับมันได้แค่ไหน

หายหวัดเร็วๆนะครับ

ขอบคุณทุกท่านที่ฝากความเห็น และทุกความห่วงใยนะครับ

ทุกข้อเสนอ จะเก็บไว้พิจารณา

ง่า.. คุณปืนกล วันนั้นผมมีไข้ครับ หน้าเลยแดง

Take care !