Group Blog
All Blog
|
รักออกอากาศ ตอนที่ 14 อวสาน (ต่อ)  ค่ำคืนนั้น สมศรีเดินเข้ามาในห้องสมใจ นั่งลงข้างๆ ลูบหัวลูกสาวอย่างเข้าใจในความรู้สึก แม่... สมใจร้องออกมา คนเราไม่มีใครที่จะทำดีทำถูกไปซะหมดทุกเรื่องทุกอย่างหรอกลูก ตั้งแต่เกิดมาทุกคนก็ต้องเรียนรู้ที่จะทำถูกและทำพลาดกันไปทุกๆ วัน ตั้งแต่เกิดจนตาย สมใจตั้งใจฟังแม่พูดสอน ถ้าเราเอาแต่มองคนอื่นด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ยอมทำ ไม่ยอมเป็นในแบบที่เราต้องการ เราก็จะทุกข์ แต่ถ้าเรามองเขาด้วยความเข้าใจซะ เราก็จะมีความสุข เหมือนแม่ แม่รักพ่อ แม่เลยเข้าใจพ่อ ถึงแม้ตาหมายจะเอะอะขี้โวยวายแต่ก็เป็นคนจิตใจดี รักลูกรักเมียที่สุด แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับแม่ สมใจซาบซึ้งโผเข้ากอดแม่ แม่... อยากจะถามอะไรแม่มั้ย สมศรีถามพลางลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่ ใจ๋... สมใจพูดไม่ออก ใจ๋ควรจะเลือกใครดีระหว่างปลัดจืดกับเจ้าคุณ สมใจหลบสายตาที่แม่รู้ใจไปทุกอย่าง ไม่ว่าฐานะหรือตำแหน่งหน้าที่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ใครก็ได้ที่เขาเป็นคนดี ที่สำคัญคือเขารักเราและเราก็รักเขา สมใจมองหน้าแม่ อย่ามาถามแม่เลย ถามใจตัวเองดีกว่า แม่ไปก่อนนะ จะไปดูตาหมาย แม่... สมใจโผเข้ากอดแม่ไว้แน่น ใจ๋รักแม่นะจ๊ะ สมศรียิ้มให้ลูกสาว ลุกขึ้นเดินออกแล้วหันหลับไปหาสมใจอีกครั้ง อย่าถามใจตัวเองนานนักนะ เดี๋ยวมันจะแย่ สมศรีพูดพลางมองไปที่หน้าต่าง สมใจยังงงอยู่ จึงรีบวิ่งไปเกาะหน้าต่างดู แล้วอึ้งไป เพราะเห็นเจ้าคุณยืนอยู่หน้าบ้าน มองตาละห้อยมาที่สมใจ สมใจสะดุ้ง หันหลังขวับมาตั้งสติ ไอ้บ้า! สมใจค่อยๆ เหลือบตามองอีกที ยังเห็นเจ้าคุณยืนอยู่ตรงที่เดิม พอตั้งสติได้แล้วหันขวับไปตะโกนไล่ ไปให้พ้น! สมใจปิดหน้าต่างทันที เจ้าคุณตะโกนเรียก ใจ๋! สมใจพิงหน้าต่างอยู่ แอบน้อยใจเรื่องเก่าๆ จนน้ำตารื้นขึ้นมา บ้า! ไอ้คนบ้า! อย่าหวังเลย เจ้าคุณยืนรอสมใจที่หน้าต่างอย่างมีความหวัง โดยไม่รู้ว่าสมหมายกับสมศรียืนมองเจ้าคุณอยู่เช่นกัน ไอ้หน้าด้าน! มันยังมีหน้ามายืนหน้าว่อกอยู่อีกเหรอวะ ไอ้ปุ๋ย ไปหยิบปืนมาให้ข้า สมหมายฉุนจัด เออ ไปเอามา ข้าจะได้เอามาตีหัวแกไงตาหมาย สมศรีเข้าข้างเจ้าคุณ อ้าว! ไหงงั้นล่ะแม่ศรี ก็เผื่อจะช่วยให้แกจำอะไรขึ้นมาได้มั่ง จำอะไร สมหมายโวยวาย ก็ตะก่อนนี้ ถ้าพ่อแม่ฉันใจจืดใจดำกีดกันไอ้หนุ่มบ้านนอกอย่างแก แกกับฉันจะได้อยู่ด้วยกันมาจนวันนี้มั้ย สมหมายอึ้ง คำปุยกับแคบหมูมองหน้ากันเพราะไม่เคยรู้มาก่อน ทีพ่อแม่ฉันเขายังไม่บังคับให้ฉันเลือกไอ้มาเฟียฟง แล้วนี่แกจะไปบังคับจิตใจไอ้ใจ๋มันทำไม สมหมายอึ้งไปเมื่อเจออีกดอก ก็...ก็.. ก็อะไร ห๊า! ถูกสมศรีตวาดใส่ สมหมายอึ้ง เงียบสนิท เวลายิ่งดึกมากขึ้น แต่สมใจยังนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย พลิกตัวไปมา สุดท้ายแพ้ใจตัวเอง ผุดลุกขึ้นค่อยๆ แง้มหน้าต่างออกไปดู เห็นเจ้าคุณยังยืนอยู่ที่เดิม และเงยหน้ามองมาพอดี สมใจสะดุ้งรีบปิดหน้าต่างทันที ทุเรศ! ไม่รู้จักหลับจักนอน สมใจเดินหงุดหงิดไปล้มตัวลงนอน ซักพักฟ้าผ่าเปรี้ยงสมใจตกใจสุดขีด แต่แอบคิดถึงเจ้าคุณที่ยืนอยู่ข้างล่างนอกบ้านโดยอัตโนมัติ เฮ่ย! สมน้ำหน้า อยากจะยืนตากฝนก็ตามใจ เชอะ! สมใจจะล้มตัวลงนอนอีก ฟ้าผ่าอีกครั้ง และสมใจลุกขึ้นมาอีกครั้ง ห่วงเจ้าคุณแต่ยังมีฟอร์ม เฮ่ย ป่านนี้วิ่งหนีตับแลบไปแล้วมั้ง..ไอ้ไฮโซ! สมใจเดินไปแง้มหน้าต่างดู แต่เจ้าคุณยังยืนอยู่ที่เดิม ตากฝนเปียกซ่ก มองมาที่ห้องสมใจ เฮ๊ย! จะบ้าเหรอวะ สมใจพึมพำกับตัวเอง ส่วนเจ้าคุณมองสมใจตาละห้อย หนาวจนปากสั่นเนื้อตัวเปียกแต่ยังไม่ยอมกลับ สมใจเปิดหน้าต่างกว้าง แล้วตะโกนลั่นออกไป จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็ฟ้าผ่าตาย อยากตายก็ไปตายที่อื่น อย่ามาตายหน้าบ้านฉัน เจ้าคุณตะโกนตอบกลับมา ใจ๋ ฉันขอโทษ สมใจตะโกนกลับ ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันยกโทษให้นาย จะไปตายที่ไหนก็ไป ทันใดนั้นฟ้าผ่าอีกเปรี้ยง สมใจสะดุ้งสุดตัว ห่วงเจ้าคุณแต่ก็ยังรู้สึกโกรธอยู่ มายืนตากฝนอย่างเนี้ย นึกว่าเท่เรอะ สมใจตะโกนด่าอีก ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะนะใจ๋ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่เคยคิดจะหลอกเธอเลย เจ้าคุณไม่ละความพยายาม ใช่ซิ! นายไม่ได้หลอกแค่ฉันคนเดียว แต่นายหลอกพวกเราทุกคนในม่วนแต๊ นายมันไอ้คนใจดำ! สมใจ! จะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ บอกฉันได้มั้ยสมใจ! เจ้าคุณอ้อนวอน ไม่มีวัน ไม่มีวันที่ฉันจะหายโกรธนาย จำไว้เลยนะ ชาตินี้ฉันกับนาย เราสิ้นสุดกันแค่นี้ สมใจปิดหน้าต่าง เจ้าคุณอึ้ง ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง สมใจสับสน ทั้งเสียใจและแค้นใจ จนน้ำตาไหลออกมา ส่วนเจ้าคุณทรุดอยู่หน้าบ้านสมใจท่ามกลางฝนที่เทลงมาอย่างหนัก รุ่งเช้า บรรดาลูกเล็กเด็กแดง และชาวบ้าน ต่างมุงดู ก้มมองเจ้าคุณที่นอนหลับอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านสมใจ สมหมาย สมศรี คำปุยและแคบหมู เดินแหวกไทยมุงเข้ามามองดู เชอะ! ไอ้ไฮโซ ยังกะหมา สมหมายเยาะเย้ย ตาหมาย! ขุนทอง เอ๊ย! คุณๆ ตื่นเถอะ ตื่นได้แล้ว สมศรีเรียกเจ้าคุณให้ตื่น เจ้าคุณค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองด้วยความงง จะมานอนเกะกะหน้าบ้านข้าทำไมวะ ลุกๆ สมหมายลากเจ้าคุณขึ้นมา พร้อมกับผลักไส เหมือนจะไล่ไปพ้นๆ เจ้าคุณเกาะขาสมหมายไว้พร้อมยกมือไหว้ น้าหมาย ผมขอโทษนะครับ น้าศรียกโทษให้ผมด้วยนะครับ ทุกๆ คนให้อภัยผมด้วย อย่าโกรธอย่าเกลียด ผมเลย อยากจะลงโทษยังไงผมก็ยอม ขอให้ผมได้ ได้.. โรคติดอ่างดันกำเริบ ได้อะไร สมหมายตวาด เอ่อ..ได้..ได้..ได้กลับมาเป็นลูกหลานม่วนแต๊อีกครั้ง ทุกคนอึ้ง วิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่ ตาหมาย..ว่าไง สมศรีถามแต่สมหมายยังไว้เชิง ไม่รู้! ไม่ใช่เรื่องของฉัน งั้นก็เป็นเรื่องของไอ้ใจ๋ สมศรีว่า เฮ่ย! สมหมายโวย เอางี้ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นระหว่างคุณกับไอ้ใจ๋ เพราะฉะนั้นถ้าไอ้ใจ๋มันตัดสินใจยังไง ก็ให้ถือตามนั้น ดีมั้ยพวกเรา ทุกคนปรึกษากัน ว่าไง ตกลงมั้ย ตกลง ชาวบ้านม่วนแต๊เห็นด้วยที่จะให้สมใจตัดสินใจเองเรื่องเจ้าคุณ เฮ่ย! สมหมายยังขัดใจ เจ้าคุณดีใจมาก รีบยกมือไหว้ขอบคุณรอบทิศ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับทุกคน ขอบคุณครับน้าศรี เจ้าคุณกอดสมศรีด้วยความดีใจ เฮ้ย! ไอ้ว่อกนี่ ขอบคุณน้าหมายด้วยครับ ว่าแล้วเจ้าคุณกระโดดกอดสมหมาย เฮ้ยๆ! ไอ้ว่อก เดี๋ยวฟ้าผ่าตาย ผมขอไปหาสมใจนะครับ เจ้าคุณจะวิ่งออกไป แต่สมหมายรีบตะโกนบอก ไอ้ใจ๋ไม่อยู่ ใจ๋ไม่อยู่ ใจ๋ไปไหนล่ะครับน้าหมาย เจ้าคุณอึ้ง ใจ๋ไปไหน ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญญาจะคิดก็อย่าหวังว่าจะง้อไอ้ใจ๋มันได้เล๊ย ไอ้ง่าว! ไปเหอะพวกเรา ปล่อยให้มันง่าวอยู่นี่ล่ะ สมหมายอารมณ์เสียสะบัดเดินหนีเข้าบ้าน สมศรีอมยิ้มตบไหล่ให้กำลังใจเจ้าคุณ สู้เขา...อ้ายขุนทอง ใช้หมองๆ หน่อยเซ่! แคบหมูชี้ไปที่หัวอย่างเซ็งๆ จากนั้นทุกคนแยกย้ายกันไป เหลือเจ้าคุณยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว สมใจ... ไวเท่าความคิดเจ้าคุณออกวิ่งตามหาสมใจ ในหลายๆ ที่ของบ้านม่วนแต๊ที่คิดว่าสมใจจะไป บ่ายวันนั้น สมใจหลบมาอยู่ที่น้ำตกแม่อุ๊ยนางรอคนเดียว และกำลังนั่งเหม่อมองน้ำตกแล้วนึกถึงวันที่เล่าเรื่องน้ำตกแห่งนี้ให้เจ้าคุณฟัง สมใจหน้าเศร้าเหมือนหมดอาลัย ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนมองน้ำตกที่ไหลแรงอยู่เบื้องหน้า สมใจเวลานี้ดูคล้ายกับคนหมดสิ้นความหวัง ค่อยๆ ก้าวเท้าไปที่หน้าผา ทันใดนั้น ปลัดจืดก็ตะโกนร้องห้ามเสียงหลง อย่า! สมใจสะดุ้งหันกลับมามอง เป็นจังหวะพอดีกับที่ปลัดจืดพุ่งมารวบตัวกอดสมใจไว้แน่น อย่าทำอย่างนี้ซิใจ๋ อย่าคิดสั้นอย่างนี้! สมใจทำหน้างง ไม่เข้าใจ อะไรปลัด ใครคิดสั้น อ้าว ปลัดจืดงง สมใจส่ายหัว มองหน้าปลัดจืดที่ยังยืนเข้าใจผิดคิดว่าสมใจจะฆ่าตัวตาย อีกฟากหนึ่งเจ้าคุณเห็นสมใจกับปลัดจืดกอดกันก็ชะงัก อึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไป จะกอดฉันอีกนานมั้ยเนี่ย เดี๋ยวโดนข้อหาชีกอประชาชน ไม่รู้ด้วยนะคะ...คุณปลัด สมใจจับคางปลัดหยิกหยอกไปมาอย่างเอ็นดู เจ้าคุณมองภาพนั้นอยู่อีกฝั่งเห็นภาพหยอกล้อกันยิ่งเต็มไปด้วยอารมณ์เศร้า ยังอีก แน่ใจนะว่าใจ๋จะไม่คิดสั้น ปลัดจืดถามสมใจเพื่อความมั่นใจ แน่ใจซิ ปล่อยได้แล้ว ปลัดจืดค่อยๆคลายกอดสมใจ แล้วมองตาอย่างเห็นใจในความรักที่สมใจมีต่อขุนทอง ใจ๋..ไม่เป็นไรแน่เหรอ ปลัดจืดถามอย่างห่วงใย แต่สมใจยังกลบเกลื่อนตอบ เป็นอะไร ก็เรื่องอ้ายขุนทอง...เอ้อ..เจ้าคุณน่ะ สมใจอึ้ง เบือนหน้าหนีไม่อยากรับรู้ ส่วนเจ้าคุณกำลังจะเดินกลับ แต่บังเอิญพบกับหวานเจี๊ยบที่กำลังเดินสวนมา ร้องทักเสียงดังลั่น อ้ายขุนทอง! เจ้าคุณชะงัก อุ่ย!.....เจ้า...เจ้าคุณ เจ้าคุณหน้าเศร้า แล้วอยากเดินรีบไปให้เร็วที่สุด อ้าว... หวานเจี๊ยบยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าคุณกันแน่ ที่น้ำตก สมใจกับปลัดจืดยังยืนอยู่ด้วยกัน ฉันเคยเห็นใจ๋ต้อง...เอ่อ..ต้องเสียใจมาครั้งนึงแล้ว สมใจหลบตา ฉันทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นใจ๋เสียใจซ้ำสอง สมใจอึ้งไป มองตาปลัดที่มองตาสมใจอย่างจริงใจ ในที่สุดก็ถามขึ้นตรงๆ ปลัดรักฉันมากเหรอ มาก ปลัดตอบทันที สมใจซึ้งในน้ำใจ ถามทำไม แต่งงานกับฉันมั้ย สมใจโพล่งขึ้นทันที จนปลัดจืดตกใจ ว่าไงนะ สมใจพูดอีกครั้ง เราแต่งงานกันมั้ย ปลัดจืดมองหน้าสมใจ สมใจกลับหลบตา เพื่ออะไรใจ๋ สมใจนิ่ง ตอบไม่ได้กับสิ่งที่พูดออกไป ถ้าเพื่อลุงหมายจะได้สบายใจ ถ้าเพื่อใจ๋เองจะได้สะใจ หรือเผื่อว่าใจ๋จะลืมเจ้าคุณได้ ก็อย่าเลยใจ๋ ปลัดจืดพูดจากใจจริง สมใจจ้องปลัดจืดทันที เพราะใจ๋ไม่มีทางลืมเจ้าคุณได้หรอก สมใจอึ้ง ยิ่งถ้าใจ๋จะแต่งงานเพราะสงสารฉันก็ยิ่งไม่ต้อง เพราะฉันอยากให้ใจ๋รักฉัน ไม่ใช่สงสาร สมใจรู้สึกผิด แต่ปลัดจืดกลับยิ้มกลับให้ ที่สำคัญ...ฉันคงยอมให้คนที่ฉันรักฝืนใจอยู่กับฉันโดยไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก สมใจสุดซาบซึ้งในน้ำใจของปลัด โผเข้ากอดปลัดจืดไว้แน่น ปลัด... ปลัดจืดกอดสมใจอย่างขมขื่นปนชื่นใจ ก่อนจะผละออกโดยจับแขนสมใจไว้ ความสุขของใจ๋อยู่ที่เจ้าคุณ เพราะเจ้าคุณรักใจ๋ แล้วใจ๋ก็รักเจ้าคุณ สมใจพูดไม่ออก ปลัดจืดรีบเล่นมุกเสริม เชื่อซี้...ปลัดจืด จริงใจไม่จิงโจ้ พูดจริง ไม่ได้โม้ สมใจโผกอดปลัดอีกครั้งใน กำลังใจที่มีให้มาตลอดไม่เคยเปลี่ยน เวลาต่อมา เจ้าคุณนั่งเศร้าเมื่อเห็นภาพสมใจกับปลัดจืดยังรักกันมาก ไม่นานปลัดจืดเดินเข้ามาพบเจ้าคุณที่นั่งอาการคล้ายคนยอมแพ้ อ่อนว่ะ แค่นี้ก็หมดแรงซะแล้ว เจ้าคุณลุกขึ้นมองหน้าปลัดจืดทันที เยาะเย้ยคนแพ้ แมนมากเลยปลัด ฉันต่างหากที่แพ้ เจ้าคุณมองปลัดจืดด้วยความงง ปลัดจืดตีแขนเจ้าคุณเบาๆ ยินดีด้วยนะ..เจ้าคุณ เจ้าคุณอึ้งไป ปลัดจืดรีบยุให้ไปหาสมใจ ยังจะมายืนเซ่ออยู่อีก รีบไปซิ! เจ้าคุณยิ้ม ดีใจ พุ่งเข้ากอดปลัดแน่น ปากคอสั่นจนพูดรัว ขอบใจ! ขอบใจมาก ขอบใจมากนะปลัด เออๆ พอแล้ว ไปได้แล้ว เจ้าคุณรีบวิ่งออกไป ปลัดจืดมองตาม ถอนใจเฮือก แล้วสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงสะอื้นร้องไห้ เหมือนนางไม้ รีบหันดูเห็นหวานเจี๊ยบยืนร้องไห้เช็ดน้ำตาอยู่ตรงนั้นนานแล้ว เฮ่ย! ยัยลิงเจี๊ยก เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย แมน!แมนโคตรๆ เลยอ่ะปลัด หวานเจี๊ยบพูดจบก็โผเข้ากอดปลัดจืดแล้วร้องไห้ด้วยความปลาบปลื้มที่ไม่เคยรู้มาก่อน เฮ่ยๆ..อย่าร้อง ใจเย็น หวานเจี๊ยบยังร้องไม่หยุด สั่งน้ำมูกใส่เสื้อปลัด ฮือๆ ปลอบฉันมั่งดิ ชั้นอกหักอ่ะ..โฮๆ โอย..พอแล้วๆ ใจเย็น อกหักเดี๋ยวก็หาย ปลัดจืดกอดปลอบหวานเจี๊ยบที่อกหักไม่ต่างกัน เวลาต่อมา เจ้าคุณกระหืดกระหอบวิ่งไปหลายมุมที่สมใจเคยไปจนพบกันในที่สุด ใจ๋! เจ้าคุณชะงักกึกเมื่อพบว่าสมใจไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นซะแล้ว ใจ๋ ใจ๋ ใจ๋ ใจ๋! เจ้าคุณตะโกนเรียกสมใจแต่เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบเจ้าคุณปรี่ไปที่หน้าผา มองลงไปเห็นน้ำตกไหลด้วยความแรง ทำให้คิดถึงสิง่ที่สมใจเคยพูดไว้เกี่ยวกับตำนานน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ ที่มีสาวคนรักรอชายที่รัก ไม่กลับมาแล้วกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย เจ้าคุณหน้าเสีย น้ำตาคลอเบ้า นึกว่าสมใจกระโดน้ำตกลงไปแล้ว ใจ๋! ทันใดนั้นสมใจก็โผล่พรวดออกมา โอ๊ย! หูจะแตก เจ้าคุณตกใจ หันขวับ เห็นสมใจยืนอยู่ด้านหลัง ใจ๋! เจ้าคุณพุ่งเข้ากอดสมใจด้วยความรัก ปากก็พร่ำถาม ใจ๋..ไม่เป็นอะไรนะใจ๋ สมใจเริ่มแกล้งรำคาญ โห่ย! ปล่อยได้แล้ว! หายใจไม่ออก! เจ้าคุณค่อยๆ คลายกอดสมใจ คนอย่างสมใจน่ะไม่ตายง่ายๆ หรอก ยิ่งถ้าต้องมาตายเพราะผู้ชายห่วยๆ อย่างนายน่ะ ไม่มีทาง! เจ้าคุณยืนหน้าเศร้าอย่างยอมรับ ใช่..ฉันมันห่วย..ห่วยจริงๆ ที่ผ่านมา..ฉันทำผิด..ฉันโกหกเธอ... สมใจเจ้าคุณพูด ...ยกโทษให้ฉันได้มั้ย สมใจยังเต็มไปด้วยความโกรธ จึงผลักอกเจ้าคุณเต็มแรง ง่ายๆ หยั่งเงี้ยนะ นายหลอกฉัน หลอกพ่อแม่ฉัน นายทำให้ทุกคนกลายเป็นตัวตลก แล้วนายก็มาบอกให้ฉันยกโทษให้หน้าตาเฉย มันไม่ง่ายไปหน่อยเรอะ..คุณไฮโซเจ้าคุณ สมใจน้ำตารื้นด้วยความโมโห เจ้าคุณอึ้งไป ในเวลาเดียวกันภายในห้องลับของกำโป๊งมวลหมู่ชาวม่วนแต๊มุงดูหน้าจอมอนิเตอร์อย่างเข้าใจทั้งสองคนดี เจ้าคุณยอมรับผิดยอมจำนนทุกอย่างต่อสมใจ ฉันรู้..ฉันมันเลว...เลวมาก แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า ที่ผ่านมาฉันอาจจะโกหกว่าฉันเป็นใคร ฉันมาจากไหน ฉันอาจจะโกหกทุกเรื่อง แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ฉันไม่เคยโกหกเธอ เพราะ...ฉัน... สมใจจ้องรอฟังอย่างจดจ่อ เพราะ เพราะอะไร สมใจเริ่มเสียงเข้ม เพราะ..ฉัน... ฉันทำไม เอ่อ...ฉัน..ฉันโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้ พูดอะไรฟังยาก! ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ สมใจแกล้งกลบเกลื่อนฟังไม่เข้าใจ เอ่อ..เอ่อ คนจริงใจน่ะเขาต้องพูดจาตรงไปตรงมา พูดจาให้มันชัดๆ เข้าใจมั้ย ขะ..ขะ..เข้าใจ เจ้าคุณติดอ่างซะงั้น เข้าใจก็พูดใหม่ พูดให้มันตรงๆ ชัดๆ ตกลงยังไง จะเอาไง สมใจข่ม เอ่อ..ก็..อยากให้เธอยกโทษให้ฉัน เพราะอะไร เพราะฉันทำผิด ทำไม่ดีกับเธอ โกหกเธอ แล้วเพราะอะไรอีก เพราะ ก็เพราะอะไรอีกเล๊า สมใจขัดใจที่ยังได้คำตอบไม่ถูกใจซักที เพราะอะไรอีกวะ เจ้าคุณยังนึกไม่ออก กองเชียร์ม่วนแต๊ทุกคนในห้องลับต่างอ่อนใจกับความไม่ได้เรื่องของเจ้าคุณ นี่ นายคงไม่แคร์ ไม่อยากจะง้อขอให้ผู้หญิงที่นายเกลียดเขายกโทษให้นายหรอกใช่มั้ยยะ..ตาทึ่ม! เจ้าคุณฟังแล้วเข้าใจทันที สมใจสะบัดจะเดินหนีแต่เจ้าคุณรีบคว้าข้อมือไว้ เดี๋ยว! อะไร เจ้าคุณไม่ปล่อยแต่ดึงตัวสมใจมาสวมกอดด้านหลังไว้ ปล่อยนะ สมใจขัดขืน ฉัน...ฉัน..รักเธอ เจ้าคุณบอกรักอ้อมๆ แอ้มๆ ไม่เค็มเสียง สมใจอึ้งแต่แกล้งไม่ได้ยิน ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน! ฉันรักเธอ เจ้าคุณบอก ไม่ได้ยิน พูดดังๆ พูดให้มันลั่นม่วนแต๊ ไม่งั้นอย่าหวังว่าฉันจะยกโทษให้ เจ้าคุณมองจ้องหน้า นึกเคืองในความร้ายกาจของสมใจ ก่อนจะจับไหล่สมใจหันขวับมาประจันหน้าแล้วตะโกนใส่หน้าสมใจทันที ฉันรักเธอ! ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ บอกรักสมใจเรียบร้อย แล้วเจ้าคุณกระชากสมใจมาจูบทันที ทุกคนในห้องลับที่บ้านกำโป๊ง สมหมาย สมศรี กำโป๊ง คำปุย แคบหมู ไส้อั่วและ ปลัดจืด ช็อกกันไป ในขณะที่คนดูทางบ้านต่างเขินอาย รีบเอามือปิดตาเด็กๆ ที่ดูไว้ จูบสมใจจนพอใจแล้ว เจ้าคุณใจกล้าขึ้นมาทันที สะใจรึยัง สมใจยังอึ้ง แต่พอได้สติ ทุบตัวเจ้าคุณทันที บ้า! คนบ้า! เจ้าคุณกอบกุมมือสมใจไว้แน่นขณะเอ่ยขึ้น แต่งงานกับคนบ้าเถอะนะ สมใจอึ้งไป เจ้าคุณอ้อนตาหวานเยิ้ม นะ สมใจสุดเขิน แต่พยักหน้าตอบรับ อืมม์... ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ พูดให้มันชัดๆ ดังๆ เจ้าคุณเอาคืนสมใจ จนโดนตีที่แขนดังเผียะ ทุเรศ! ตกลงว่าไง แต่งไม่แต่ง พูดดังๆ เจ้าคุณแกล้งทำเสียงดุ เออ! แต่งก็แต่ง! สมใจว่ายิ้มๆ เย้! เจ้าคุณร้องขึ้นด้วยความดีใจ ไปพร้อมๆ กับทุกคนที่ดูการออกอากาศสดๆ อยู่ในเวลานั้น รวมทั้งสมหมายที่ดูอยู่ในห้องลับของกำโป๊งก็เผลอเฮไปด้วย บรรดาแฟนคลับของอ้ายขุนทองกับสมใจดีใจสุดขีด ลุ้นสุดตัวราวกับเชียร์มวยเลยทีเดียว เช่นเดียวกับจอยและลูกน้องในสตูดิโอ กระโดดกอดกันเฮลั่น ขอบใจมากนะเจ๊ ถ้าไม่ได้เจ๊โทร.บอกเสี่ยวิบูลย์ล่ะก็ เราคงไม่ได้ทำรายการไฮโซบ้านเฮาต่ออย่างนี้หรอก ผมมีค่าเล่าเรียนลูกแล้ว ฉันก็ไม่โดนยึดคอนโดฯ ไม่โดนตัดน้ำตัดไฟแล้ว จอยกับพนักงานคนอื่นต่างดีใจ เจ้าคุณรวบตัวสมใจมาหอมแก้มฟอดใหญ่ ขอบใจนะใจ๋ อ้ายขุนทองคนนี้จะรักใจ๋ที่สุด รักใจ๋ตลอดไป จะไม่ทำให้ใจ๋เสียใจอีกแล้ว ฟังคำหวานจากใจของเจ้าคุณ สมใจซาบซึ้งยิ่งนัก ทั้งสองจ้องตากันกำลังจะจูบ แต่ต้องชะงักเพราะสมใจหันมาเจอกล้องเสียก่อน จึงชี้ให้เจ้าคุณดู เจ้าคุณแอบเหล่ตาใส่กล้องก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอามือปิดกล้องจนมิด ทำให้แฟนคลับทั้งหลายอดดูซีนสำคัญ สมใจและเจ้าคุณกอดกันแนบแน่นอย่างอบอุ่น ท่ามกลางความสวยงามของน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ หนุ่มไฮโซกับสาวไร่ชา สานต่อความรักที่ออกอากาศให้คนได้ลุ้นและเอาใจช่วยทั้งประเทศ จนเวลานี้สมใจตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเจ้าคุณอย่างมีความสุข จบบริบูรณ์ 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
