Group Blog
All Blog
|
รักออกอากาศ ตอนที่ 4 (ต่อ)  ช่วงบ่ายของวันเดียวกันนั้น สมใจ คำปุย แคบหมู และพวกชาวเขา กำลังเร่งมือช่วยกันเก็บใบชาอยู่ในไร่ เร่งมือกันหน่อยนะทุกคน สมใจหันไปเจอเจ้าคุณยืนอยู่ ฉันช่วย สมใจไม่พูด หันไปตัดใบชา เจ้าคุณหันมาตัดใบชา แต่ก็แอบมองสมใจเป็นระยะๆ สมใจรู้ว่าเจ้าคุณมอง แต่ทำเป็นไม่สนใจ เจ้าคุณพยายามเข้ามาใกล้ สมใจเดินหนีออกไป เจ้าคุณมองตามอย่างด้วยความเซ็ง ไม่นานนัก ใบชาจำนวนมากกองรวมอยู่ในกระจาด เจ้าคุณ สมใจ คำปุย แคบหมู และคนงานช่วยกันเอาใบชาที่เก็บได้เทใส่กระจาด ระหว่างนั้นเจ้าคุณพยายามจะช่วย แต่สมใจก็ยังไม่สนใจ ไม่มองหน้า คำปุยกับแคบหมูมองเจ้าคุณด้วยความเห็นใจ เจ้าคุณตั้งหน้าตั้งตาทำงานเต็มที่ แม้จะยังไม่คล่องแต่ก็มุ่งมั่นมาก ดูเหนื่อยแต่ไม่ท้อ สมใจชำเลืองมองเป็นระยะๆ แววตาเริ่มอ่อนลง จนเกือบค่ำใบชาถูกแพคใส่ถุงเรียบร้อย สมใจสบายใจ หันไปทางทุกคน ขอบคุณทุกคนมากนะจ๊ะที่มาช่วยกัน สมใจหันไปสบตาเจ้าคุณพอดี เจ้าคุณยิ้ม สมใจหุบยิ้มพร้อมทำหน้าโหด เจ้าคุณจ๋อย ชาวบ้านทยอยกันเดินกลับไป ไอ้ปุ๋ย นังแค๊บ กลับบ้าน! สมใจทำเหมือนเจ้าคุณไม่มีตัวตน แล้วเดินออกไป คำปุยกับแคบหมูหันไปทางเจ้าคุณ ไปด้วยกันซิอ้ายขุนทอง คำปุยเอ่ยชวน เขาจะกินหัวฉันอยู่แล้ว เจ้าคุณส่ายหน้าเพราะรู้ว่าสมใจยังโกรธอยู่ พี่ใจ๋เป็นพวกปากร้ายแต่ใจดี โกรธง่ายหายเร็ว เดี๋ยวก็ลืม เจ้าคุณมองคำปุยกับแคบหมูครุ่นคิด เย็นวันนั้นที่บ้าน สมใจกำลังชงชา มีคำปุยกับแคบหมูมองอย่างตั้งใจ สมใจตักใบชาใส่ลงในกา สมใจเอาน้ำร้อนใส่ตามลงไปในกา เอาน้ำร้อนเทใส่ น้ำแรกเป็นการกระตุ้นใบชา ใส่น้ำสองลงไป เอาน้ำแรกที่รินใส่เหยือกแก้วเทใส่แก้วชาแล้วเอาน้ำสองเทลงในเหยือกแก้ว เอาน้ำแรกล้างแก้ว สมใจเอาแก้วยาวกับแก้วสั้นขึ้นมาวนๆ คำปุยยื่นมือจะไปรับแก้วมาดื่ม แต่สมใจเทชาทิ้ง คำปุยกร่อย สมใจเอาเหยือกที่ใส่น้ำสอง เทใส่แก้วยาว เมื่อไหร่จะได้กินวะ เราต้องเอาแก้วสั้นปิดแก้วยาวไว้ สมใจเอาแก้วสั้นปิดแก้วยาว แล้วคว่ำกลับด้าน ก่อนยื่นให้คำปุย ดึงแก้วยาวขึ้นมาเลย คำปุยดึงแก้วยาวขึ้นมา น้ำชาจากแก้วยาวลงมาอยู่ในแก้วสั้น ดื่มคู่กับผลไม้แช่อิ่ม ลำแต๊ๆ โอ๊ย กว่าจะได้กินเนอะ ศิลปะการชงชามันต้องใจเย็น ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคนใจร้อนอย่างแกจะทำได้อะไรอย่างนี้ได้ เดี๋ยวจะอดกิน มีชาตั้งเยอะ น่าจะแบ่งให้คนอื่นกินด้วยเนอะแค๊บเนอะ ใช่เลยจ๊ะ สมใจสงสัย คำปุยกับแคบหมูหันไป เห็นเจ้าคุณเดินเข้ามา สมใจชะงัก มานี่มาอ้ายขุนทอง ดื่มชาที่ใจ๋ชงให้ชื่นใจหายเหนื่อย อ่ะนี่ สมใจเหล่ เจ้าคุณดื่มแต่ร้อน โอ๊ย! สมน้ำหน้า คำปุย และแคบหมูเหล่กัน พูดใส่กันเยาะหยอกล้อสมใจและเจ้าคุณ เลยโดนสมใจจับหัว 2 คนโขกกัน นี่แน่ะ! โอ๊ย! เจ้าคุณแอบอมยิ้ม สมใจตาเขม็งใส่ เจ้าคุณสะดุ้ง แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ มุมหนึ่งของบ้านสมใจกำลังเดินออกมา ด้านหลังเจ้าคุณเดินตามออกมา สมใจชะงัก พยายามทำหน้าให้เป็นปกติ หันไปทางเจ้าคุณ ตามฉันมาทำไม ตามที่ไหน ฉันจะไปฉี่ สมใจหน้าเจื่อนไป เจ้าคุณกำลังจะเดินไป เดี๋ยว! เจ้าคุณชะงัก หันมา อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นอีก กว่าพ่อฉันจะสร้างไร่ชาม่วนใจ๋มาได้ขนาดนี้ รู้มั้ยว่ามันต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตา พวกเราไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ได้เป็นพวกไฮโซไฮซ้อที่มีเงินซื้อรถคันละเป็นสิบล้าน เจ้าคุณมองนิ่ง สมใจพูดเสียงเรียบแต่จริงจังจากใจ เจ้าคุณสะอึกเหมือนถูกด่า เงินทองทุกบาททุกสตางค์มันมีค่า แต่ยิ่งไปกว่านั้น ใบชาทุกใบมันคือชีวิตจิตใจของพวกเรา สมใจพูดจบ ค่อยๆเดินออกไป เจ้าคุณได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ที่ร้านหวานเจี๊ยบ เจ้าของร้านกลับมาพร้อมกับหัวกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้ายับเหยิน สีหน้าหงุดหงิด นังหน้าหนอน! ฝากไว้ก่อนเถอะ หวานเจี๊ยบหัวเสียสุด จะเตะก้อนหินบนพื้น แต่เตะไม่โดน รองเท้าที่ใส่อยู่เลยกระเด็นลอยไปโดนหัวปลัดจืดที่กำลังเดินมา หวานเจี๊ยบตกใจ ปลัดจืดผงะ ก้มลงหยิบรองเท้าขึ้นมาจากพื้น หวานเจี๊ยบกะเผลกๆมาหา เอารองเท้าฉันมา ขอโทษฉันก่อน หวานเจี๊ยบไม่พูด เอื้อมมือจะคว้ารองเท้า แต่ปลัดชูไว้เหนือหัว หวานเจี๊ยบหัวเสียกระโดดจะหยิบให้ได้ แต่ไม่ถึง ฮ่าๆ จ้างให้ก็หยิบไม่ถึงหรอกยัยขมปี๋ ฮ่าๆ หวานเจี๊ยบโมโห จับไหล่ปลัด แล้วเข่าเข้าเป้า ปลัดจืดจุกหน้าเขียว ปล่อยรองเท้า หวานเจี๊ยบรีบเอามาใส่ แล้วก็หันมาเตะหน้าแข้งปลัดจืดอีกรอบ อย่ามาเล่นกับฉัน คนยิ่งกำลังโมโหๆอยู่ หวานเจี๊ยบเดินหนี ปลัดจืดเจ็บปวดมาก กระโดดขาเดียวเพราะเจ็บแข้ง แต่แล้วกลับทรงตัวไม่อยู่ ล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรง หวานเจี๊ยบหันไปมามองก็ตกใจแล้วก็ขำก๊ากออกมา ฮ่าๆ สมน้ำหน้า กรรมมันตามทันจริงจริ๊ง ปลัดจืดยังนอนนิ่งหน้าแย่ๆ จนหวานเจี๊ยบแปลกใจ ปลัด ทำไมไม่ลุก ปลัดจืด ลุกไม่ขึ้น มุกป่ะเนี่ย ไม่ได้มุก เจ็บจริง หวานเจี๊ยบรีบเดินมาดู เห็นปลัดสีหน้าเจ็บปวด คืนนั้นที่บ้านปลัดจืด หวานเจี๊ยบประคองปลัดจืดที่หน้าเหยเกเข้ามาในบ้าน ตัวหนักยังกะวัวกะควาย ขี้บ่นยังกะยายแก่ นี่ เพราะเธอนะที่ทำให้ฉันเจ็บ ก็อยากแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ หวานเจี๊ยบพาปลัดจืดมานั่ง แต่นั่งไม่ได้ อุ๊ย อุ๊ย นอนคว่ำ จะทำอะไรฉัน! แหวะ ใครอยากทำ นอนเร็วเข้าซิ ปลัดจืดทำตาม แต่ก็ระแวง หวานเจี๊ยบเปิดเสื้อปลัดทันที เฮ๊ย! จะปล้ำฉันเหรอ หวานเจี๊ยบไม่ตอบ นวดกดจุด ปลัดจืดได้แต่ร้องจ๊าก แต่ไม่นานก็ลุกขึ้นยืนบิดเอวซ้าย บิดเอวขวา หันมายิ้มด้วยความดีใจ หายแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ น้าเครือฟ้าเขาสอนชั้นย่ะ เขาเคยเรียนนวดแผนไทยW รำไทยเก่งแล้วยังนวดแผนไทยเก่งอีก ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเธอจะมีน้าสาวเก่งๆ แบบนี้ มันน่าปล่อยให้เป็นปลัดเป๋ซะจริงๆ ยังไงก็ขอบใจ ไม่ต้องมาขอบใจ ฉันทำนายเจ็บ แล้วฉันก็ทำให้นายหายเจ็บ ถือว่าหายกัน ชาตินี้ชาติหน้าอย่าตามมาจองเวรจองกรรมฉันอีกนะยะไอ้จ๋อย พูดจบก็วิ่งไปทันที ปล่อยให้ปลัดพึมพำกับตัวเองและยังงกับความสามารถในการนวดกดจุดของหวานเจี๊ยบ คืนนั้นที่บ้านกำโป๊ง เจ้าคุณออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าขาวม้าพาดบ่า ได้ยินเสียงโป๊งๆ เป๊งๆ ก็แปลกใจ เดินไปตามที่มาของเสียง มาถึงหลังบ้าน เห็นลุงกำโป๊งโยนเศษเหล็กออกมาเกือบโดนตัวเจ้าคุณ เฮ้ย! ลุงแกทำอะไร เจ้าคุณถามไส้อั่ว ออร์แกไนซ์! อะไรนะ ออร์แกไนซ์ ไง จัดของ จัดให้เรียบร้อย อะไรไม่ใช้ก็โยนทิ้ง ไอ้เวร ออร์แกไนซ์ เจ้าคุณหันไปมอง แล้วเห็นมอเตอร์ไซค์เก่าๆคันหนึ่งเป็นยุค 80 เจ้าคุณสนใจขึ้นมาทันที มอไซค์ใครอ่ะลุง? ไม่ใช่ของข้าแล้วมันจะมาอยู่บ้านข้าได้ไง ถามได้ ไอ้ง่าว ฉันขอได้มั้ย เอ็งจะเอาไปทำไม เจ้าคุณมองมอเตอร์ไซค์แล้วก็ยิ้ม เช้าวันถัดมา ทิวทัศน์บ้านม่วนแต๊ยังคงสวยงาม พระอาทิตย์ขึ้นเหนือท้องฟ้าสวยงาม สมใจออกมาจากในบ้าน ก็ผงะที่เห็นเจ้าคุณกับมอเตอร์ไซด์คันเก่าๆ ยืนรออยู่ ฉันได้มาจากลุงกำโป๊ง อยากให้เธอช่วยซ่อมให้หน่อยได้มั้ย สมใจมองด้วยความสนใจ เข้ามาดูใกล้ๆ ตอนมันยังดีอยู่ ต้องเท่ห์มากแน่ๆเลย ถ้าเธอซ่อมได้ ฉันจะให้ยืมขับ จริงเหรอ หายโกรธฉันแล้วใช่ป่ะ ยัง งั้นเธอคงไม่ซ่อมให้ฉัน สมใจยังฟอร์มเจ้าคุณเข็นมอเตอร์ไซค์กลับไป สมใจมองตามหน้าจ๋อยๆ ก่อนจะเรียกเจ้าคุณ เดี๋ยว! เจ้าคุณชะงัก แอบทำหน้ายิ้มกริ่ม ก่อนจะหันไปฟอร์มทำหน้านิ่งใส่สมใจบ้าง สมใจดูกระตือรือร้นอย่างมาก หันมาทางเจ้าคุณที่มองยิ้มๆ สมใจทำเก๊กใส่ ที่ช่วย ไม่ได้หมายความว่าฉันหายโกรธนาย ฉันก็ยังมีเคืองอยู่นิดหน่อย เหรอ สนิมขึ้นหมดแล้ว คงต้องเปลี่ยนอะไหล่หลายอย่างเอาแบบอะไหล่มือสองก็น่าจะเกือบหมื่น แค่เนี้ย เกือบหมื่น ตั้งเกือบหมื่น ยังมาแค่เนี้ย เออ โห ตั้งเกือบหมื่น เจ้าคุณเริ่มรู้ตัวว่าต้องจนเลยแกล้งทำตาโต นั่นซิ จะมีเงินเหรอนายอ่ะ เจ้าคุณเงียบ ฉันให้ยืม ก่อนเอามั้ย เจ้าคุณมองสมใจตาโต สมใจรีบพูด กลัวอีกฝ่ายจะรู้ความในใจ ไม่ได้คิดอะไร ไม่คิดดอกเบี้ย ทำงานใช้หนี้ก็ได้ ฉันก็ไม่ได้ใจยักษ์ใจมารอะไรนะยะ เจ้าคุณมองสมใจ ด้วยสายตาเปี่ยมสุข เช้าวันต่อมาที่บึงน้ำ ลำใยกำลังอาบน้ำในบึง พลางเหล่มองหนุ่มๆที่เดินผ่านมา ลำใยส่งจูบ และยั่วยวน ทำให้หนุ่มที่เดินผ่านมาถึงกับล้มลงชักกะแด่กๆเพื่อนรีบลากออกไป แล้วก็มองลำใยด้วยความกลัว ลำใยหัวเสีย หันไปทางลำยองที่กำลังซักผ้า เทฟองแฟ้บจากกาละมังพอดี ลำใยอ้าปากจะพูดก็ฟองเข้าปากจึงสำลัก แม่จ๋า แค่กๆ แม่จะฆ่าลูก โถๆ มีลูกสวยอย่างกะนางฟ้านางสวรรค์ ใครกันจะฆ่าลูกลงจ๊ะ จริงหรือจ๊ะแม่ แต่ลูกไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาผู้ชายเห็นหน้าสวยๆ ของลูกทีไร ถ้าไม่อ้วกแตก ก็ชักตาตั้งกันหมดเลย นั่นเป็นเพราะลูกแม่สวยมากยังไงล่ะ จริงเหรอแม่ แล้วทำไมสวยๆอย่างลูก ถึงไม่มีผู้ชายมาจีบซักที ก็เพราะเขาไม่กล้ายังไงล่ะ แล้วทำไมเขาถึงไม่กล้าล่ะ ก็เพราะหน้าลูกมันเหมือนหนอน เอ๊ย ไม่ใช่ ก็เพราะลูกแม่น่ะเป็นนางฟ้า อยู่สูงเกินเอื้อม แต่ลูกอยากมีผัวแล้วนะแม่ พูดอย่างนี้ แสดงว่าแอบชอบใครอยู่ บอกแม่มา ไม่เอา ไม่บอก ลูกอาย บอกมาเถอะ จะอายทำไม นี่แม่นะ ใครอ่ะใคร อ้ายขุนทอง หลานตากำโป๊ง! เจ้า แม่ช่วยลูกทีนะ ลูกอยากได้คนนี้ อยากได้ๆ จัดให้ๆ เพราะแม่ก็อยากดองกะอ้ายลุงกำโป๊งใจแทบขาดเหมือนกัน สองคนแม่ลูกมองหน้ากัน หัวเราะคิกคัก ก่อนจะเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ที่หลังบ้านสมใจกับเจ้าคุณช่วยกันซ่อมมอเตอร์ไซค์ เจ้าคุณเผลอมองสมใจแล้วก็ยิ้ม สมใจหันมา เจ้าคุณรีบก้มหน้าทำเป็นทำงาน สมใจแปลกใจ เจ้าคุณกับสมใจช่วยกัน เอื้อมมือจะหยิบไขควง แต่กลับจับโดนมือเจ้าคุณ สองคนหันมามองหน้ากัน แล้วก็รีบเอามือออกจากกัน สมใจลุกเดินไปอีกทางของมอเตอร์ไซค์ เจ้าคุณแอบมองสมใจผ่านมอเตอร์ไซค์ เผลอไขน็อต แล้วทำน็อตหลุด กลิ้งไปอยู่ใต้มอเตอร์ไซด์ เจ้าคุณกับสมใจก้มลงมองข้างใต้มอเตอร์ไซค์พร้อมกัน สายตาประสานกันพอดี เจ้าคุณกับสมใจตกใจรีบผละออกห่าง เจ้าคุณเซไปชนข้าวของหล่นโครม สมใจตกใจรีบเดินมาดูเห็นของเต็มตัวเจ้าคุณ สมใจหัวเราะก๊าก ทำให้เจ้าคุณหัวเราะตามไปด้วย สมใจเอาเครื่องเล่นแผ่นเสียงโบราณเข้ามาวาง เจ้าคุณดูด้วยความสนใจ อะไร เครื่องเล่นแผ่นเสียง อายุมันมากกว่านายกับฉันรวมกันอีกนะ มันยังใช้ได้อยู่เหรอ สมใจไม่ตอบ แต่เปิดแผ่นเสียงแทน เป็นเพลงยุคเก่า ที่ฟังแล้วสมใจอมยิ้มอย่างมีความสุข เพลงอะไร เพลงนี้คลาสสิคจะตาย ฉันเป็นคนชอบอะไรเก่าๆ งั้นเธอก็เป็นคนแก่น่ะซิ นี่แน่ะ! สมใจเขกหัวเจ้าคุณ แตกเลย! เฮ้ย! สมใจรีบตะปบหัวเจ้าคุณเพื่อดูบาดแผล แต่เจ้าคุณขำที่หลอกสำเร็จ สมใจชะงักรู้ว่าโดนหลอกก็จ้องหน้าเจ้าจะเอาเรื่อง แต่ทั้งคู่หน้าอยู่ใกล้กันสุดๆ ต่างคนต่างมองกัน เสียงเพลงคลอเบาๆ ยิ่งทำให้โรแมนติกมากขึ้น สมหมายกับสมศรีกลับเข้ามาในบ้าน แล้วก็ชะงักได้ยินเสียงเพลง เสียงเพลงดังมาจากไหน สมหมายกับสมศรีมองหน้ากัน เช่นเดียวกันกับเจ้าคุณกับสมใจยังจ้องหน้ากัน เพลงจบ ทำให้ทั้งคู่ได้สติ รีบผละออกจากกัน ไม่เห็นจะแตกเลย ติงต๊อง เจ้าคุณยิ้มๆ สมใจด่าแก้เขิน โอ้เอ้อยู่นั่น เมื่อไหร่จะซ่อมเสร็จเนี่ย สมใจรีบเดินไปซ่อมมอเตอร์ไซค์ เจ้าคุณหันมองสมใจ แววตาเป็นประกายรู้สึกดี สมหมายกับสมศรีที่แอบดูอยู่เห็นทั้งคู่กำลังสนุกกับการซ่อมมอเตอร์ไซค์ ดูสมหมายไม่พอใจนัก มันต้องจีบไอ้ใจ๋แน่ๆ คิดมาก ก็เห็นอยู่ว่าเด็กมันกำลังซ่อมมอเตอร์ไซค์กัน โธ่! แม่ก็ ผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันมันมองกันออก พ่อรู้ว่าไอ้นั่นมันคิดยังไงกับไอ้ใจ๋ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ตาหมาย แกจะทำอะไร ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม สมหมายหน้าเหี้ยม สมศรีมองอย่างแปลกใจ ตอนที่ 7.4 ที่บ้านชาวบ้านหลังหนึ่ง ปลัดจืดปีนอยู่บนต้นไม้ กำลังยื่นมือไปเรียกแมวที่นั่งอยู่ เมี๊ยวๆ มาหาพ่อมาลูก มานี่มา ชาวบ้านข้างล่างเงยหน้ามอง หน้าถามปลัดจิดว่าจับแมวได้หรือยัง ยังเลยครับป้า ใจเย็นๆนะครับ เมี๊ยวๆ มานี่มาเร็ว พ่อเมื่อยก้นไปหมดแล้ว ปลัดจืดค่อยๆเอื้อมมือจับแมวได้สำเร็จ ปลัดจืดถอนหายใจโล่งอก ขอบใจนะปลัด ไม่เป็นไรครับ ปลัดจืดมองเห็นสมหมายยืนอยู่จึงเข้าไปหา กลางวันที่ริมบึง ปลัดจืดมองหน้าสมหมายอึ้งตะลึงงัน ลุงหมายถามผมว่าอะไรนะครับ ฉันถามว่าปลัดคิดยังไงกับไอ้ใจ๋ ปลัดจืดชะงัก เอามือแคะหู แล้วก็มองสมหมายเขินๆ ตอบมาซิปลัด เออ ก็ ใจ๋ ก็เราก็เป็นเพื่อนสนิทกันน่ะครับ ขี้จุ๊! ตอบยังกะพวกดารา ลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ บอกมาเร็วๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรใจ๋นะครับลุงหมาย เออ รู้แล้ว จะบอกรึไม่บอก ถ้าไม่บอก ฉันจะยกไอ้ใจ๋ให้คนอื่นนะ ผมชอบใจ๋ครับคุณพ่อ น่าน เป็นพ่อเลย อ่า ลุงหมาย ผมชอบใจ๋ครับ ดี! ถ้างั้นปลัดก็จะมามัวแอ๊บอยู่ไม่ได้แล้ว ปลัดต้องบอกให้ไอ้ใจ๋รู้ว่าปลัดคิดยังไง ผมไม่กล้า ผมกลัวใจ๋โกรธผม ปลัดเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันเปิดทางให้ขนาดนี้ ไปคิดเอาเองก็แล้วกัน สมหมายมองปลัดจืด ส่วนปลัดจืดยังงงกับชีวิตว่าจะบอกกับสมใจอย่างไรเรื่องความในใจที่มีในตอนนี้ ที่บ้านสมใจกับเจ้าคุณช่วยกันพ่นสีมอเตอร์ไซค์ เจ้าคุณมองแล้วก็แกล้งเอาสีพ่นใส่เสื้อสมใจ สมใจชะงัก ไอ้นายขุนทอง! เจ้าคุณหัวเราะ สมใจเอาสีฉีดใส่เจ้าคุณ เจ้าคุณชะงัก สองคนไล่ฉีดสีใส่กัน เจ้าคุณหลบสมใจ แล้วก็หันไปฉีดสีสมใจ สมใจจะฉีดกลับแต่สีหมด เจ้าคุณหัวเราะสะใจ ฮ่าๆ เธอแพ้ฉันแล้ว รู้มั้ยว่าตั้งแต่เจอนายนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายหัวเราะมากขนาดนี้ เหรอ ใช่ หัดหัวเราะบ่อยๆซิ น่ารัก เอ๊ย! ดีออก หมอเขาบอกหัวเราะบ่อยๆ ดีต่อสุขภาพ หรือว่า นายยังเสียใจเรื่องพ่อนายที่โดน เอ่อ ควายขวิดตาย นายก็เลยชอบหน้าหงิก ก็คงใช่ล่ะมั้ง ฉันไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร ฉันก็เลยทำตัวไร้สาระไปวันๆ เจ้าคุณชะงัก แอบเคืองกำโป๊งเล้กน้อยที่โกหกทุกคนว่าพ่อโดนควายขวิดตาย แต่ตอนนี้นายไม่ไร้สาระแล้ว นายเก็บใบชาได้ เลี้ยงหมูเป็น แล้วก็ซ่อมมอไซค์ได้ด้วย อื้อ เจ้าคุณกับสมใจยิ้มให้กัน เริ่มค่ำลง เจ้าคุณกำลังล้างหน้าล้างมือ เห็นปลัดจืดมากับสมหมาย ก็รีบหลบ ผมไม่กล้าครับลุง แค่บอกรักผู้หญิง ทำไมถึงไม่กล้าห๊ะ! เจ้าคุณนิ่วหน้าสงสัย บอกรักใจ๋ ยากกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีกนะครับ เจ้าคุณตกใจ ลุงจะให้ผมเดินเข้าไปบอกใจ๋ทื่อๆแบบนี้ ผมทำไม่ได้หรอกครับ มันต้องสร้างบรรยากาศกันหน่อย ทำไมเรื่องมากอย่างนี้วะ ประเดี๋ยวชั้นยกไอ้ใจ๋ให้คนอื่นซะดีมั้ย ไม่ดีครับ ไม่ดี เอางี้ดีกว่า พรุ่งนี้ผมจะชวนใจ๋กินข้าว และผมจะใช้โอกาสนี้สารภาพรักใจ๋ มันต้องอย่างนี้ซิวะ ฮ่าๆ สมหมายตีหลังปลัดจืดดังอั๊ก ปลัดจืดยิ้ม แววตามีความหวัง ส่วนเจ้าคุณไม่สบายใจ รีบย่องออกไป เจ้าคุณกลับเข้ามา สมใจหันไป ฉันว่าพรุ่งนี้ก็น่าจะซ่อมเสร็จแล้ว สมใจหันไปซ่อมมอเตอร์ไซค์ต่อ เจ้าคุณมองสมใจ คำพูดปลัดจืดดังขึ้น พรุ่งนี้ผมจะชวนใจ๋กินข้าว และผมจะใช้โอกาสนี้สารภาพรักใจ๋ เจ้าคุณรู้สึกใจหาย ระหว่างนั้นปลัดจืดเข้ามาเห็นเจ้าคุณกับสมใจก็ชะงัก ใจ๋ สมใจกับเจ้าคุณหันไป ทำอะไรกัน อ้าว! ซ่อมมอเตอร์ไซด์ ยังไม่เห็นอีก ผมมีเรื่องจะคุยกับใจ๋ สองคน ปลัดจืดเหล่เจ้าคุณ เจ้าคุณมองหน้านิ่ง สมใจมองปลัดจืดสีหน้าแปลกใจ จะเลี้ยงข้าวฉัน เนื่องในโอกาสอะไรปลัด ก็ เนื่องในโอกาส เออ อ่า โอกาสที่เรารู้จักกันมาสามปี เจ้าคุณแอบฟังอยู่ พยายามเปิดหูให้ได้ยินมากที่สุด สมใจหัวเราะ ปลัดจืดงง ใจ๋หัวเราะอะไร หัวเราะปลัดอ่ะดิ ปลัดตลกมากไปแล้ว เลี้ยงข้าวที่รู้จักกันสามปีเนี่ยนะ โอ๊ยไม่ต้องหรอก ทำไมล่ะใจ๋ ก็ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ใจ๋ช่วยเหลือผมมาตลอด ผมก็อยากทำอะไรตอบแทนใจ๋บ้าง ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องไม่ได้ มันต้องได้ นะใจ๋นะ ให้ผมเลี้ยงข้าวนะ ทันใดนั้นเจ้าคุณเดินออกมา รับปากปลัดเขาไปเถอะใจ๋ ปลัดจืดกับสมใจหันไปมอง ปลัดจืดไม่พอใจ แอบฟังคนเขาคุยกัน มันเสียมารยาทฎ เหรอ แต่ฉันไม่ได้แอบฟังนะ ฉันตั้งใจฟังเลยล่ะ เจ้าคุณยิ้มกวน ปลัดจืดฉุน ความคิดปลัดนี่เข้าท่า ฉันว่าเราจัดงานเลี้ยงขอบคุณใจ๋ด้วยกันเลยดีกว่า นายเกี่ยวอะไรด้วย ทำไมจะไม่เกี่ยว ใจ๋ก็ช่วยเหลือฉันตั้งเยอะแยะ ฉันก็อยากตอบแทนใจ๋บ้างเหมือนกัน จัดที่บ้านลุงกำโป๊งดีมั้ย ฉันจะเป็นคนจัดงานนี้ให้เอง เรื่องแบบนี้ฉันถนัด เจ้าคุณหันไปมองปลัดจืดท้าทาย ปลัดจืดเหวอเมื่อเจอเจ้าคุณทำผิดแผน สมใจมองเจ้าคุณกับปลัดด้วยความไม่เข้าใจ ที่ริมบึงสมหมายหัวเสีย โวยวายใส่ปลัดจืดที่จัดการบอกรักใจ๋ยังไม่สำเร็จ ไอ้ขุนทองจะจัดงานเลี้ยงขอบคุณไอ้ใจ๋ ทำไมปลัดไม่ห้ามมันล่ะ ตอนนั้นผมกำลังอึ้งนี่ครับลุง ก็เลยนึกอะไรไม่ออก ม่วนล่ะมึงงานนี้ กูอยากจะบ้าไม่เป็นไร ฉันจะกันไอ้ขุนทองให้เอง แล้วที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของปลัดแล้วนะ ปลัดจืดพยักหน้า เริ่มกังวลใจ บ่ายวันนั้นที่ร้านหวานเจี๊ยบ เจ้าของร้านกระแซะมาทางเจ้าคุณทันที จะจัดงานเลี้ยงขอบคุณพี่ใจ๋ ได้เลยจ้ะ หวานเจี๊ยบจะจัดการเรื่องอาหาร และเครื่องดื่มให้เอง ขอบใจนะ ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็เป็นงานเลี้ยงสำหรับพี่ใจ๋ แถมอ้ายขุนทองก็มาขอความช่วยเหลือจากหวานเจี๊ยบเป็นคนแรก หวานเจี๊ยบรู้สึกดีมากเลยอ่ะ ทีได้ทำอะไรให้คนที่หวานเจี๊ยบรักทั้ง 2 คนทีเดียวพร้อมๆ กัน มันเก๋มากเลยอ่ะ หวานเจี๊ยบจับแขนเจ้าคุณ พร้อมส่งตาปิ๊งๆ เจ้าคุณ รีบลุกขึ้น ฉันไปเก็บชาก่อนนะ หื้ม เก็บหวานเจี๊ยบสนุกกว่าน้า เจ้าคุณยิ้มให้ ก่อนจะรีบออกไป หวานเจี๊ยบลัลล้าเดินไปไสน้ำแข็งต่ออย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้ว่าลำใยกับลำยองได้ยินทั้งหมด สองแม่หันมาคุยกัน ได้ยินมั้ยแม่เจ้า ได้ยินชัดเลย แม่จะใช้งานนี้ทำให้อ้ายขุนทองเป็นของลูก ลำใยยิ้มหน้าบาน ในขณะที่ผู้เป็นแม่อย่างลำยองผุดยิ้มร้ายกาจออกมา คืนนั้นสมใจกับคำปุยวิ่งพรวดเข้ามาในบ้าน เห็นสมหมายกับสมศรี มีสีหน้ากังวล ในขณะที่แคบหมูที่นอนหน้าซีดตัวสั่นอยู่บนฟูกที่พื้น นังแค๊บ! สมใจปรี่เข้าไปดูแคบหมู ท่าจะไม่ดีแล้วล่ะ ไอ้ใจ๋ รีบเข้าเมืองดีกว่าแม่ ปุ๋ยแกอุ้มนังแค๊บนะ ฉันจะไปเอารถ สมใจรีบลุกพรวด แต่แคบหมูตัวสั่นผิดปกติอย่างกะผีเข้า อร้าย! ต๊ายล่ะ นังแค๊บมันเป็นอะไรเนี่ย คำปุยโวยวาย สมหมายกับสมศรี หันควับมองหน้ากันทันที อย่างกังวล เร็ว! ช่วยกันอุ้มนังแค๊บขึ้นรถ สมใจจะวิ่งออกไป แต่ถูกสมหมายคว้าข้อมือไว้หมับ เดี๋ยว!ไอ้ใจ๋ อะไรอีกล่ะ พ่อ ข้าว้าเอ็งอย่าพาเข้าเมืองเลย เอ๊า! ไงเนี่ยพ่อ เอ็งไปตามอุ๊ยมาดีกว่า สมศรียืนยันตามที่พูด สมใจตกใจ ห๊า! จริงดิ สมศรีพยักหน้าให้อย่างเชื่อแม่ แต่แอบมองอย่างหวั่นใจ ไม่นานหลังจากนั้นภายในบ้านสมใจ ก็มี อุ๊ย ผู้หญิงสูงอายุ ตัวเล็กแต่แววตาท่าทางหน้าเกรงขาม แต่งตัวด้วยชุดพื้นเมืองเก่า มายืนจ้องแคบหมู ที่นอนสั่น ครางอยู่บนฟูกเหมือนเดิมทุกคนมองลุ้นอยู่ อุ๊ยจ๊ะ ไอ้แค๊บมันเป็นอะไร อุ๊ยหันขวับมา ทำเอาทุกคนแอบสะดุ้งกลัว พนมมือขึ้นพร้อมกันโดยอัตโนมัติ อุ๊ยไม่ตอบแต่หันขวับกลับไปจ้องแคบหมูเขม็ง กูจะรู้ได้ยังไง มันเป็นอะไรก็ต้องถามมันซิวะ อีโง่! อุ๊ยหันมาด่าสมศรี สมใจกับคำปุย หันมองกันงงพากันไปใหญ่ มึงเป็นอะไร อุ๊ยเดินไปหาแคบหมูใกล้ๆ สมใจกับคำปุยมองอย่างลุ้น เอ๊ะ! นังนี่ กูถามว่ามึงเป็นอะไร กรี๊ด! อีแก่ ไป๊ อย่ามายุ่งกะกู แคบหมูเด้งตัวลุกขึ้นมา ตาขวางน่ากลัวมาก สมหมาย สมศรี สมใจ และคำปุย ตกใจสุดขีด กอดกันกลม นังแค๊บ! พวกมึงด้วย อย่ามายุ่งกะกู พูดจบก็ร้องกรี๊ดอย่างโหยหวน ก่อนจะหงายหลังล้มตึงนอนสั่นพั่บๆเหมือนเดิม ทุกคนวิ่งกรูไปที่อุ๊ยทันทีอย่างร้อนใจ ไอ้แค๊บมันเป็นอะไรจ๊ะอุ๊ย นังนี่มันไปทำสิ่งไม่ดี ไม่ควร มันทำให้ผีแม่อุ๊ยนางรอโกรธ ผีแม่อุ๊ยนางรอ! ผีแม่อุ๊ยนางรอ ทุกคนตกใจ ช่วยมันด้วยเถอะนะ อุ๊ย นึกว่าสงสารลูกนก ลูกกาตาดำๆ สมหมายขอร้องอุ๊ย ในขณะที่อีกฝ่ายหน้านิ่งดุ นะจ๊ะอุ๊ย ไอ้แค๊บมันยังเด็ก น่าสงสาร อย่าปล่อยให้มันเป็นอะไรเลย ช่วยมันด้วยเถอะนะจ๊ะ อุ๊ย ถอนใจนิดนึงก่อนจะหันขวับ จ้องสมใจตาแทบถลน มึงจะช่วยมันมั๊ย ห๊า! อะ อะ อะไรนะจ๊ะ สมใจตกใจสุดขีด กูถามว่ามึงจะช่วยมันมั้ย ทุกคนรีบพยักเพยิดให้สมใจรับคำ จ๊ะๆ ช่วยซิจ๊ะ ช่วย แล้วไอ้หนุ่มนั่นล่ะ มันจะช่วยมั้ย ไอ้หนุ่ม ไอ้หนุ่มไหนจ๊ะอุ๊ย ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก อุ๊ยทำตาวาว ก่อนจะหลับตาลง เอียงหูนิดนึงเหมือนฟังพรายกระซิบ ทุกคนลุ้น เอียงเข้าหาอุ๊ยเหมือนอยากจะฟังเสียงกระซิบด้วย พออุ๊ยลืมตาพรึ่บ ทุกคนสะดุ้ง ตกลง ไอ้หนุ่มที่อุ๊ยว่าน่ะ มันใครเหรอจ๊ะ ไอ้ขุนทอง! ไอ้ขุนทอง! ทุกคนช็อกเมื่อได้ยินชื่อขุนทองออกจากปากอุ๊ย แม่หมอผีประจำบ้านม่วนแต๊ คืนเดียวกันนั้น เจ้าคุณถูกปลุก และโวยลั่นหลังจากได้ยินเรื่องราวจากกำโป๊ง จะบ้าหรอ จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ไม่เอา ฉันไม่ไป เจ้าคุณนั่งกองอยู่บนที่นอนหลังจากโดนกำโป๊งกับไส้อั่วเข้ามาปลุก โดยมีสมใจกับคำปุย อยู่ใกล้ๆ ด้วย เฮ๊ย ช่วยกันหน่อยน่ะ ไอ้ขุน ไม่ ไม่มีทาง! แค่นี้ก็ช่วยกันไม่ได้ ใจคอจะปล่อยให้เด็กคนนึงมันตายไปต่อหน้าต่อตารึยังไง สมใจแขวะ ตายแน่ แคบหมูมันตายแน่ และไม่ได้ตายเพราะฉัน แต่มันจะตายเพราะเธอ ไม่พามันไปโรงพยาบาล ต่างหาก" นี่ นายไม่เข้าใจ สมใจว่า เธอซิไม่เข้าใจ คนไม่สบายก็ต้องพาไปหาหมอ ไม่ใช่หมอผี เวรล่ะ ไอ้ขุนเอ็งไปเรียกอุ๊ยแกอย่างนั้นได้ไง นี่เอ็งฟังข้าก่อน" กำโป๊งอธิบาย ไม่ฟัง ขืน ฟังก็บ้าแล้ว อยากบ้าก็เชิญบ้ากันไปเหอะ ฉันไม่บ้าด้วยหรอกชั้นจะนอน เจ้าคุณกำลังจะคลุมโปง แต่ต้องชะงักด้วยน้ำเสียงแดกดันของสมใจ ใจดำ! เจ้าคุณชะงักกึก สมใจน้ำตาคลอ ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะเป็นคนใจดำอย่างนี้ เจ้าคุณอึ้งใจหายวูบ และสุดท้ายท้ายก็ยอมไปช่วยแคบหมู เช้ามืดของวันต่อมา ในป่าระหว่างทางไปน้ำตก สมใจกับเจ้าคุณเดินมาด้วยกัน สมใจจ้ำอ้าว สะพายกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำ เจ้าคุณเดินตามมาช้าๆ หน้ามุ่ย ท่าทางไม่พอใจนัก เร็วๆซิ! เดิน นวยนาดยังกะประกวด นางงาม แล้วเธอล่ะ จะเดินจ้ำ ไปตามควายที่ไหน ฉันไม่ได้ไปตามควาย แต่ฉันจะต้องไปเอาน้ำจากน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ มาให้ไอ้แค๊บ มันกินก่อน 9 โมง เช้า แล้วนี่มันใกล้จะเช้าแล้วด้วย ใช่! ซึ่งฉันก็ต้องแหกขี้ตาตื่นมา ไปน้ำตก กับเธอทั้งๆที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย สมใจจ้องหน้าเจ้าคุณด้วยแววตาขุ่นเคือง ปนน้อยใจ เกี่ยวซิ อุ๊ย บอกว่าเกี่ยว เอ๊า! ไปๆ จะไปไหนก็รีบไป สมใจรีบออกเดินหน้าไปลิ่ว เจ้าคุณส่ายหัวด้วยความเซ็ง เดินตามออกไป ที่ใต้ถุนบ้านสมใจ สมหมายเดินไปมา ราวกับหนูติดจั่น นี่! ตาหมาย หยุดเดินซะทีได้มั้ย ฉันเวียนหัวจะตายอยู่แล้ว แม่ศรีเวียนหัว แต่ฉันน่ะ หัวใจจะวาย เฮ้อ! ไอ้ใจ๋ มันก็แค่ไปที่น้ำตกแค่เนี้ย แค่นี้ที่ไหนกัน มันไปกับไอ้ขุนทองนะ มันไปกันสองคน สองต่อสอง ตอนตี 5 เนี่ย นะ สมศรีจ๋อยไป ไม่รู้จะพูดอย่างไร ในขณะที่สมหมายเริ่มเดินไปมาเป็นหนูติดจั่นอีกครั้ง ส่วนสมศรีนึกถึงสมใจกับขุนทองว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง สมใจกับเจ้าคุณเดินตาม ๆ กันมา สมใจเดินคล่อง เจ้าคุณติดขัดเป็นระยะ เจ้าคุณแอบมองสมใจอย่างทึ่งในความเก่งและอดทนเกินหญิง อีกไกลมั้ยเนี่ย อือ แล้วทำไมไม่ขับรถไป ไม่มีถนน สุดๆ ไม่มีถนน เดินต่อไปเจ้าคุณถามอีก เดินไปคุยไป ทำไมเธอต้องเชื่อหมอผีนั่นด้วย อุ๊ย! ไม่ใช่หมอผี ก็ได้ อุ๊ยก็อุ๊ย ทำไมเธอต้องเชื่อ อุ๊ยอะไรนั่นด้วย ไม่ใช่แค่ชฉันที่ต้องเชื่อ แต่ทุกคนในม่วนแต๊ แม้แต่พ่อแม่ชั้นก็ยังต้องเชื่ออุ๊ย อุ๊ยเป็นคนทำคลอดฉัน รวมทั้งเด็กทุกๆ คนในหมู่บ้าน ห๊า! ตอนเด็กๆฉันเคยไม่สบายมาก ก็อุ๊ยอีกแหละที่เอาอะไรไม่รู้มากวาดคอให้ ฉันจำได้ว่ากลัวแทบตาย ยาทั้งเหม็นทั้งขมจนจะอ้วก แต่วันรุ่งขึ้นฉันก็หายเป็นปลิดทิ้ง เจ้าคุณอึ้งไป แต่สายตายังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ฉันเองก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ แล้วแน่ใจเหรอว่าถ้าเราไปเอาน้ำจากน้ำตกอะไรนั่นมาให้แคบหมูกินแล้วจะหาย ไม่รู้ รู้แต่อุ๊ยบอกให้ไปเอาก็ต้องไปเอา แล้วเราก็ต้องรีบด้วย เร็ว! เดี๋ยว! ทั้งคู่หยุดเดิน สมใจหันมองหน้าเจ้าคุณ อะไรอีกล่ะ แล้วทำไมต้องเป็นเรา ทำไมต้องเป็นฉันกับเธอ สมใจมองเจ้าคุณอย่างเห็นด้วย ฟ้าใกล้สว่างมากขึ้น ปลัดจืดมารออยู่ที่ใต้ถุนบ้านสมใจ ท่าทางไม่พอใจ ทำไมต้องให้ขุนทองไปกับใจ๋ โธ่! ป่านนี้ใจ๋จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ใจเย็นน่ะ ปลัด ใจ๋มันไม่เป็นไรหรอก ทำไมน้าหมายกับน้าศรีไม่บอกผมล่ะครับ ผมจะได้ไปกับใจ๋เอง ก็อยากบอกอยู่ แต่อุ๊ยน่ะซิ อุ๊ย! อุ๊ยทำไมครับ คืองี้ปลัด คืออุ๊ยบอกว่าไอ้แค๊บน่ะมันโดนผีแม่อุ๊ยนางรอเล่นงาน ไอ้ใจ๋ต้องไปเอา น้ำจากน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอมาให้มันขอขมาแล้วก็กินถึงจะหาย คำปุยอธิบายเป็นฉากๆ แล้วขุนทองมันเกี่ยวอะไรด้วย ก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรด้วย รู้แต่ว่าอุ๊ยสั่งให้ไอ้ใจ๋ต้องไปกับ ไอ้ขุนทองคนคนเดียวเท่านั้น ไอ้ขุนทองคนเดียวเท่านั้น บ้าแล้ว! งมงายที่สุด! หุบปากนะ ไอ้ปลัด! ทุกคนสะดุ้งขวับ รับเป็นอุ๊ยยืนจังก้าอยู่บนเรือน ไม่เชื่อ อย่าลบลู่! ทุกคนจ๋อย ๆ ยกเว้นปลัดจืดที่ยังคงหน้านิ่ง ไม่เชื่อ กูรู้ กูเห็นทุกอย่างมันเป็นลิขิตฟ้าพวกมึงอย่าบังอาจ ทุกคนพนมมือแต้ ยกเว้นปลัดจืดที่เก็บความรู้สึกห่วงสมใจสุดหัวใจ ท้องฟ้าเริ่มใกล้สว่าง สมใจจ้ำพรวดๆ เจ้าคุณพยายามเดินตาม เธอไม่สงสัยมั่งเหรอว่าทำไมต้องเป็นฉันกับเธอ เอ๊ะ! ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากรู้ ไม่สงสัยอะไร ทั้งนั้นแหละ จะเซ้าซี้ทำไมเนี่ย จริงเหรอไม่อยากรู้ เห็นเป็นคนอยากรู้อยากเห็นอะไรตลอด สมใจเบรกเอี้ยดเพราะรู้ว่าโดนกัด หันกลับมาจะด่า เจ้าคุณเบรกไม่ทันเลยชนกัน หน้าสมใจโขกเข้ากับซิกแพ็คเจ้าคุณเต็ม ๆ โอ๊ย! สมใจกุมจมูกตัวเองไว้ เจ็บหรือเปล่า เจ็บซิ! ไม่เจ็บจะร้องเหรอ เจ้าคุณยิ้ม แต่สมใจหันมาดุ ยิ้มอะไร นิสัยไม่ดี! เจ้าคุณยิ้มกว้างขึ้นอย่างขำสมใจ สมใจทำตาดุใส่แต่เจ้าคุณยังยิ้มให้แถมไม่หลบตา ไปๆ เช้าแล้ว เดี๋ยวไม่ทันกันพอดี สมใจรีบจ้ำพรวดออกไป เจ้าคุณมองตามยิ้ม ๆ ก่อนจะตามออกไป ใกล้กับหน้าผาน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ สองคนเดินมาหยุดยืนที่หน้าผาสูงชัน ที่ลักษณะเหมือนทางตัน เพราะมองไม่เห็นเบื้องหน้า อ้าว! ไงเนี่ย โอยหลงทางหรือเปล่า นี่ มากะใครยะ ระดับไอ้ใจ๋ เชอะ หลงทางหรือเปล่า แหม แล้วไง ไปไงต่อ เมื่อไหรจะถึงซะที? ก็จะถึงแล้วเนี่ย จะถึงแล้ว ไหนน้ำตกอะไรของเธอนั่นอยู่ไหนล่ะ ก็นี่ไง แค่ปีนหน้าผานี่ขึ้นไปก็ถึงแล้ว แค่ปีนหน้าผา ห๊า! ปีนหน้าผาเนี่ยนะ อือ แค่ปีนหน้าผา นี่เธอจะบ้าไปแล้วเหรอสมใจ เธอปลุกฉันขึ้นมากลางดึก เธอ ลากฉันจากที่นอนออกมาลุยป่าจนสว่างคาตา แล้วนี่ยังจะให้ฉันมาปืนหน้าผา โอ๊ย ง่วงก็ง่วง เมื่อยก็เมื่อย หิวก็หิว ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวก็ต้องไหว ไม่ไหว เธออยากจะปีนก็ปีนไปคนเดียว เธอปีนไปตักน้ำที่น้ำตกบ้าบออะไรนั่น คนเดียว ฉันจะนั่งรอตรงนี้ ไม่ได้! อุ๊ยสั่งให้เราต้องไปด้วยกัน ไม่ไป อุ๊ยสั่งเธอไม่ได้สั่งฉัน ฉันไม่ไป ใจดำ! เออ ใช่ ชั้นใจดำ ส่วนเธอ คนใจดีที่โง่งมงาย บ้าไสยศาสตร์เหมือนแม่ฉันไม่มีผิด ห๊า อะไรนะ เจ้าคุณรู้ตัวว่าหลุดปากออกมา โดยมีสมใจคอยจับผิด ไม่ต้องเลย เมื่อกี๊นายพูดอะไร นายหาว่าฉันบ้าไสยศาสตร์เหมือนใคร เปล๊า!ไม่ได้ว่า ว่า! ว่าฉันบ้าไสยศาสตร์เหมือนแม่นาย นายจำเรื่องเกี่ยวกับแม่นายได้ด้วยเหรอ ตกลงนายติงต๊องจริงหรือ แกล้งติ้งต๊องกันแน่ห๊า นายขุนทอง เจ้าคุณอึ้งเมื่อเผลอหลุดความลับจนโดนสมใจจับผิดเข้าให้แล้ว ที่ห้องถ่ายทอดของก้องเกียรติ มุงดูหน้าจอมอนิเตอร์ ก้องเกียรติกับกึ่งแก้วถือแก้วกาแฟค้างไว้ด้วยความลุ้นทั้งคู่ ด้านหลังมีพนักงาน 2 คน ถือปาท่องโก๋ค้างเติ่งไว้ในมือเช่นกัน สายตาของทั้งหมดจับจ้องอยู่ที่มอนิเตอร์ เจ้าคุณกำลังจนแต้มเพราะโดนสมใจไล่ถามไม่หยุด แย่แล้ว ไอ้คุณ ก้องบ่นพึมพำ ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว มองหน้ากัน กลืนน้ำลายเอื้อก พร้อมใจกันวางแก้วกาแฟก่อนจะกันไปมองมอนิเตอร์อีกครั้ง เจ้าคุณกำลังโดนสมใจไล่บี้จนเจียนจะถึงตัว ว่าไง ตกลงว่าบ้าหรือแกล้งบ้า ห๊า! สมใจคาดคั้นเจ้าคุณ จนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้ง เอ่อ บ้า บ้าจริง บ้าแล้วทำไมถึงจำอะไรๆ เกี่ยวกับแม่นายได้ ก็ ก็ ก็อะไร ก็ ลุงกำโป๊งเล่าให้ฟัง กี่โมงแล้วเนี่ย ต้องเอาน้ำให้แคบหมูก่อน 9 โมงเช้าไม่ใช่เหรอ เจ้าคุณพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อเบี่ยงความสนใจเรื่องตัวเอง ว๊าย! ตายแล้ว! จริงด้วยซิ! รีบซิ รีบไปซิ เจ้าคุณรีบเดินนำหน้า อ้าว! ไหนบอกจะรอตรงนี้ไง เออน่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว อยากเห็นน้ำตก อะไรวะ สมใจแอบงง เอ้า เร็ว ปีนซิ ปีน แล้วไหวเหรอ ตะกี้บอกง่วง เมื่อย หิว เออ ไม่ง่วง ไม่เมื่อย ไม่หิวแล้วเจ๊ จะปีนก็รีบๆปีนเร็ว สมใจมองเจ้าคุณแบบมีข้อสงสัย แต่ก็เสียมิได้เพราะต้องรีบไปให้ถึงน้ำตกเร็วที่สุดก่อนจะลงมือปีนผาอย่างชำนาญ แต่เจ้าคุณเป็นฝ่ายทุลักทุเล สมใจช่วยเหลือเจ้าคุณอย่างมือโปร จนในที่สุดเจ้าคุณขึ้นไปนั่งหอบ บนผาได้สำเร็จ ทำได้ไงเนี้ย ไม่น่าเชื่อเลย เจ้าคุณนั่งหอบแล้วมองไปที่หน้าผาที่เพิ่งปีนมา ก็เพราะเราเชื่อน่ะซิ เราก็เลยทำได้ เจ้าคุณอึ้งมองหน้าสมใจ ก่อนหูจะแว่วเสียงน้ำตก เจ้าคุณค่อย ๆ หันไปมองสิ่งที่อยู่ด้านหลัง น้ำตกสวยงามกว้างและสดชื่นสมค่าการมาถึง สมใจมองน้ำตกด้วยแววตาเปี่ยมสุข นี่ไง น้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ สวยจริง ๆ เจ้าคุณตะลึงในความงามเหมือนต้องมนต์สะกด ไป รีบไปตักน้ำกันเถอะ สมใจรีบวิ่งนำเจ้าคุณไปตักน้ำใกล้ ๆ เจ้าคุณวิ่งตามไปแล้วยืนรอ เอ้า เร็วซิ อุ๊ยสั่งให้ตักด้วยกัน ตักด้วยกัน ทำไมต้องตักด้วยกันด้วย เจ้าคุณยังไม่หายสงสัย เหอะน่าเร็ว ๆ อุ๊ยสั่งให้ตักก็ตักเหอะ สมใจกระชากมือเจ้าคุณมาจับกระบอกไม้ไผ่แล้วตักน้ำร่วมกัน แถมยังรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนจะรู้สึกเข้าใจกันมากขึ้น แต่ทันใดนั้น สมใจได้สติก่อน เอ่อ รีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน เออ จริงด้วย เจ้าคุณเขิน รีบลุกขึ้น แต่พลาดลื่นหงายหลังหล่นโครมลงไปในน้ำตก สมใจขำ โธ่เอ๊ย! ติงต๊องแล้วยังซุ่มซ่ามอีก รีบขึ้นมาเร็ว เจ้าคุณทำเป็นขึ้นไม่ได้ ยื่นมือขอให้สมใจช่วยดึง ช่วยหน่อยซิ ยืนขำอยู่ได้ สมใจวางกระบอกไม่ไผ่ แล้วเอื้อมสองมือไปให้เจ้าคุณจับ แต่เจ้าคุณเจ้าเล่ห์แกล้งดึงสมใจหล่นโครมตาม ลงมา สมใจทุบเจ้าคุณ กดหัวเจ้าคุณจมน้ำ เจ้าคุณเอาคืน สองคนเล่นน้ำกันสดชื่นหวานฉ่ำที่น้ำตกอุ๊ยนางรอ อย่างมีความสุข ห้องคอนโทรลของก้องเกียรติและกิ่งแก้ว เมื่อเห็นทั้งเจ้าคุณและสมใจ ไงล่ะ กิ่งแก้วตะโกนกัดก้องที่ไม่เชื่อตนแต่แรก ไม่จริง คุณหญิงแม่รู้เข้า ไอ้คุณตายแน่ สีหน้าก้องเกียรติเชื่อ แต่ปากยังคงปฏิเสธ ไม่ใช่แค่ไอ้คุณตาย เขากะตัวเองก็ตายด้วย งานนี้ตายหมู่ ไม่จริง จริงยิ่งกว่าจริง ตายหมู่! กิ่งแก้วยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆก้องเกียรติ ทำให้อีกฝ่ายใจคอไม่ดีเมื่อรู้ว่าเพื่อนชายกำลังปิ๊งรักสาวบ้านไร่ที่แม่ของเพื่อนอาจไม่ปลื้ม ที่ใต้ถุนบ้านสมใจ ทุกคนกระสับกระส่าย ทั้งห่วงแคบหมูละห่วงสมใจที่หายไปกับเจ้าคุณ ยังไงวะเนี่ย ป่านนี้แล้ว ทำไมไอ้ใจ๋ยังไม่มา สมหมายพูดอย่างหงุดหงิด ผมไปตามดีกว่าครับ น้าหมาย ไอ้ใจ๋มาแล้ว! คำปุยเสียงแหลมขึ้นมาทันที สมใจกับเจ้าคุณจ้ำอ้าวเข้ามาพร้อมกระบอกไม้ไผ่ แต่ตัวทั้งคู่ยังเปียกอยู่ ทุกคนปรี่ไปหาสมใจ ทักทายกันลั่น ไอ้ใจ๋ สมหมายกับสมศรีเข้าไปกอดลูกสาวไว้แน่น ใจ๋ ไม่เป็นไรนะ ปลัดจืดรีบถาม ไม่เป็นไร! ทำไมใจ๋จะต้องเป็นไรด้วยล่ะ ทุกคนมองสภาพเปียก ทุกคนมองสมใจ กับเจ้าคุณเป็นตาเดียว เอ่อ ใจ๋ได้น้ำมาแล้วจ๊ะ จริงซิ รีบเอาไปให้อุ๊ยเถอะเร็ว สมศรีรีบทักขึ้น ทุกคนวิ่งกรูขึ้นบ้าน เหลือปลัดกับเจ้าคุณ ปลัดหันมองหน้าเจ้าคุณก่อนจะวิ่งขึ้นไป ทิ้งให้เจ้าคุณยืนมองตามอยู่ตรงนั้น ขึ้นไปบนบ้าน สมใจยื่นกระบอกไม้ไผ่ให้อุ๊ย และแววตาลุ้นกับอาการของแคบหมู อุ๊ยจ้องหน้าสมใจก่อน จึงค่อยรับกระบอกไม้ไผ่มาไว้ในมือแล้วทูนขึ้นไหว้เหนือหัวก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปจ้องแคบหมูที่นอน ตัวสั่นครางฮืออยู่ที่เดิม ทุกคนมองลุ้นกันเงียบกริบ เจ้าคุณโผล่หน้ามาแอบมองดูอยู่มุมหนึ่ง ไม่มีใครเห็น อุ๊ย ทรุดลงนั่งข้างๆ แคบหมู ทันใดนั้นแคบหมูร้องกรี๊ดเด้งดึ๋งขึ้นนั่งสั่นราวกับผีเข้าทันที ทุกคนตกใจกอดกันกลม ยกเว้นปลัดจืดยืนมองอย่างประหลาดใจ แม่อุ๊ย ได้โปรดเอ็นดูลูกหลานม่วนแต๊ มันไม่ประสา มันโง่เง่า อุ๊ยฌพล่งออกมารีบก้มลงกราบ พนม มือแต้ ก็ไม่ยอม! อุ๊ยหน้าเครียด ทุกคนหน้าเสีย ปลัดจืดก็ชักจะ ยังไงวะ เจ้าคุณมองอย่างไม่เชื่อสายตา อุ๊ย ทำยังไงดีล่ะ อุ๊ย ช่วยนังแค๊บให้ได้นะจ๊ะอุ๊ย อย่ามาสั่งกู! กูก็ช่วยอยู่เนี่ย แต่แม่อุ๊ยไม่ยอม หูหนวกรึไงวะ อุ๊ยตวาด สมใจจ๋อย สมศรีปรามให้สมใจอย่ากวนใจอุ๊ย อุ๊ยจ๋าอุ๊ย อุ๊ยคนเก่ง ต้องช่วยนังแค๊บได้แน่ๆ เลย สมศรียังคงพนมมือหวังการช่วย อุ๊ยแอบปลื้มกับคำชมของสมศรี ก่อนจะหันกลับไปจ้องแคบหมูที่สั่นพั่บๆ อยู่ อุ๊ยยกกระบอกไม้ไผ่ขึ้นท่วมหัวก่อนจะเริ่มฟ้อนอย่างงาม ทุกคนจ้องมอง ปลัดจืดส่ายหน้างง พร้อมกระซิบถามสมใจ พาไปหาหมอในเมืองดีกว่าใจ๋ แคบหมูเป็นไข้นะ ไม่ใช่ผีเข้า อุ๊ยชะงักกึกทันที หันขวับจ้องปลัดจืดตาวาว ชี้หน้าปลัดจืดทันที ไอ้ปลัด! มึงอยากโดนดีอีกคนใช่มั้ยถึงได้บังอาจลบหลู่แม่อุ๊ยนางรอ ปลัดจืดอึ้งกิมกี่ที่อุ๊ยได้ยิน ปลัด! ขอสุมาอุ๊ยเดี๋ยวนี้! สมหมายร้องบอกปลัดจืด ทุกคนรีบบอกให้ปลัดจืดยกมือไหว้ขอโทษ ขอสุมาเต๊อะครับอุ๊ย ปลัดยอมทำตาม อุ๊ยค้อนขวับก่อนจะยกกระบอกไม้ไผ่ขึ้นท่วมหัวอีกทีแล้วทรุดลงนั่งข้างแคบหมู ไอ้พวกหนุ่มสาวละอ่อนมันโง่เง่านัก บัดนี้พวกมันสำนึกแล้ว ขอแม่อุ๊ยอย่าถือสา ขอสุมาเต๊อะ ขอให้น้ำจากน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอกลายเป็นยาชะล้างความชั่วร้ายในตัวมันให้หมดไปด้วยเต๊อะ สาธุๆ พูดจบอุ๊ยก็เอาน้ำในกระบอกไม้ไผ่กรอกปากแคบหมู แคบหมูกระตุก ร้องกรี๊ดๆ ตัวสั่นอย่างแรงก่อนจะหงายหลังสลบล้มตึงนอนแน่นิ่งไป แคบหมู! ทุกคนกรูเข้าไปรุมแคบหมูกันใหญ่ อุ๊ย! นังแคบเป็นอะไร ทำไมเป็นอย่างนี้ แล้วมึงอยากจะให้มันสั่นพั่บๆ อย่างตะกี๊อีกรึไง อุ๊ยปาดเหงื่อ แอบเหนื่อย ตวาดใส่สมใจอีกรอบ ให้มันนอน เดี๋ยวมันก็หาย! สมหมาย สมศรีและทุกคนไหว้ขอบคุณ อุ๊ยพยักหน้ารับสีหน้านิ่งแล้วเดินออกไป ต้องขอบคุณแม่อุ๊ยนางรอถึงจะถูก ท่านอภัยไม่ถือสา เฮ้อ! นี่ถ้ามึงกับไอ้ ไอ้ อะไรนะ ไอ้ขุนทองจ้ะ คำปุยรีบตอบแทน เออ นี่ถ้ามึงกับไอ้ขุนทองไปตักน้ำที่น้ำตกมาไม่ทันกาลล่ะก็ อีนังอ้วนนี่ตายแน่! สมใจอึ้ง นึกถึงเจ้าคุณ โดยไม่รู้ว่าเจ้าคุณแอบยืนดูอยู่ สมใจหันหลังกลับไปแต่ไม่มีเจ้าคุณอยู่ตรงนั้นแล้ว ในขณะที่ปลัดจืดสีหน้าแววตาเซื่องซึม กังวลเรื่องความสีมพันธ์ของสมใจและเจ้าคุณอยู่ไม่น้อย 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
