Group Blog
All Blog
|
ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 14 (ต่อ)  เป็นไทจอดรถที่หน้าบ้านรจนา แล้วเดินอาดๆเข้ามาในบ้าน เจอรจนากำลังทำความสะอาดบ้านพอดี จะรีบไปไหนกัน ที่นี่ไม่ใช่ท่าวินมอไซค์นะ รจนาว่า นับดาวอยู่มั้ยครับ ไม่อยู่หรอก ออกไปหางานทำ ทำแบบนั้นได้ไง เธอเป็นพนักงานของผม ไอ้นุ้ยมันไปทำแทนแล้วไม่ใช่เหรอ มันไม่ใช่ว่าจะให้ใครมาทำก็ทำได้หรอกนะ อ๋อ...ห่วงเรื่องสแตนอินยูกิบนเวทีใช่มั้ย รจนาหยิบชุดคอนเสิร์ตดับเบิ้ลยูกิที่นับดาวใส่เมื่อวาน ซักรีดเรียบร้อยส่งให้ อ่ะ นับดาวมันฝากคืน จริงๆแสตนอินบนเวที ก็ไม่จำเป็นต้องหน้าเหมือนกันก็ได้มั้ง ยังไงก็เห็นแค่หลัง งานมองไกลน่ะ ไอ้นุ้ยมันก็แสดงแทนได้ เป็นไทเซ็งเลย มันไม่ใช่เรื่องพวกนี้ซักหน่อย นับดาวเขาเป็นอะไรของเขา ทำไมมาทำงานไม่ได้ คุณคงไม่ใช่คนใจร้ายนักหรอกใช่มั้ย...ถ้างั้นสงสารมันเถอะ อย่าให้มันต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลย แต่มัน... เป็นไทพูดไม่ออก กลุ้มใจ ไม่เข้าใจนักว่าเกิดอะไรขึ้น นับดาวมาตรวจหูที่โรงพยาบาล หมอส่องดูหูของเธอ เป็นไปได้ไงเนี่ย หูดีขึ้นมาก ไปได้ยาดีที่ไหนมาเนี่ย ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ แบบนี้ก็ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการฟังแล้วใช่มั้ย ไม่ค่อยได้สังเกตน่ะค่ะ มีเรื่องอื่นให้สนใจมากกว่า ก็คงไม่ต้องติดแล้วล่ะเครื่องช่วยฟังน่ะ แต่บางจุดมันเหมือนมีการอักเสบอยู่ ดูแลดีๆ เดี๋ยวจะกลับมาเป็นอีก หมอรักษาโรคหัวใจด้วยมั้ยคะ หมอมองหน้านับดาวงงๆ หนูว่าเป็นแบบนี้...กลับไปหูตึงอย่างเดิมดีกว่า นับดาวมองหมอหน้าเศร้า ยามาดะกำลังป้อนข้าวต้มให้ยูกิอย่างอ่อนโยน เธอกินแต่โดยดี จริงๆไม่ต้องป้อนก็ได้นะ ไม่ได้หรอก คุณไม่สบายอยู่ ไม่ได้เป็นอะไรมาก จะออกจากโรงพยาบาลอยู่แล้ว นั่นยิ่งต้องดูแลใหญ่เลย โลกข้างนอกอันตราย พอดีว่าไม่ต้องทำอะไรพอดี ยูกิคิดถึงเรื่องของไคคุงขึ้นมา คิดเรื่องไคคุงแล้วก็น่าใจหายนะ คนเห็นหน้ากันมาแท้ๆ ยามาดะงอนๆ คิดถึงมันละสิ มันทำใจไม่ได้ง่ายๆหรอก คนรู้จักกันตั้งหลายปีน่ะ...ไม่ต้องงอนหรอกน่า แค่ฉันชอบคุณยังไม่พออีกเหรอ ยามาดะจากหน้าบึ้งเป็นอมยิ้มขึ้นมาทันที ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะทั้งคู่ นับดาวเปิดประตูเข้ามา ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า ไม่หรอก เข้ามาสิ งั้นเดี๋ยวผมออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า ยูกิส่งยิ้มให้ ยามาดะเดินออกไป เป็นไทเดินขึ้นรถตัวเองที่จอดอยู่อย่างเหงาๆ รจนามองอย่างเวทนา ขณะเดียวกันนั้น เสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้น เป็นไทรับสาย อืม...ไม่ลืมหรอก...ไปรับยูกิจากโรงพยาบาล...ผมไปรับเอง...ขอบคุณมาก เป็นไทกดวางสาย นับดาวนั่งอยู่ต่อหน้ายูกิ ไม่ค่อยกล้าสบตานัก ฉันมาขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ ยูกิยิ้มให้ ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ คุณรู้ได้ไง ฉันอาจตั้งใจก็ได้ ฉันยอมทิ้งทุกอย่างในชีวิตเพื่อไปยืนในจุดที่คุณยืนอยู่ เพื่อที่จะเป็นซุปเปอร์สตาร์เหมือนคุณ แต่ดูสิ่งที่ฉันเป็นสิ ก็แค่เป็นเงาของใครบางคน ทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณ ฉันสงสัยทุกครั้งว่าฉันไปทำอะไรผิดตรงไหน ฉันกับคุณถึงต่างกันขนาดนี้ แค่คุณขยับตัวนิดเดียวก็เป็นข่าว ฉันเต้นแร้งเต้นกาเรียกร้องให้คนสนใจทั้งชีวิต ไม่มีใครคิดจะสนใจ แค่ขอร้องเพลงซักเพลงยังไม่มีใครฟังเลย เพราะบ้านฉันจนเหรอหรือเพราะฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่สิหรือเพราะฉันเกิดมาผิดประเทศตั้งแต่แรก ทำไมฉันได้แต่ดูคุณ ทำไมคุณไม่เป็นฉัน ทำไมอะไรๆถึงเป็นแบบนี้...นั่นไง ไอ้ฤทธิ์ยาบ้าๆนั่น ฉันอาจจะเอามาเป็นแค่ข้ออ้างในการพยายามแทนที่คุณก็ได้ ยูกิจ้องหน้าแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนดี...เธอไม่ทำแบบนั้นหรอก แล้ววันหนึ่งเธอจะได้ผลตอบรับจากสิ่งที่เธอทำ...เวลาเธออยากจะไปให้ถึงดวงดาว เธอรู้มั้ยระยะทางมันไกลมากนะ ตั้งกี่ล้านปีแสงกว่าจะไปถึงตรงนั้น แต่ถ้าเธอไม่หยุดเดิน ยังไงวันนึงมันก็จะไปถึงจนได้แหละ นับดาวยิ้มเศร้าๆ ขอบคุณนะ สำหรับคำปลอบใจของความพยายาม...จริงๆแล้ววันนี้ฉันตั้งใจจะมาลาคุณด้วย ยูกิแปลกใจ ลา...จะไปไหน ฉันสร้างความวุ่นวายไว้ในชีวิตคุณเยอะมากแล้ว ฉันควรจะไปดำรงชีวิตของฉันแบบที่ไม่ใช่เงาของคุณอีกต่อไป ถ้าเธอตัดสินใจมาแล้ว ฉันก็ไม่ห้าม...ขอให้เธอโชคดีกับความฝัน นับดาวยิ้มเศร้า ยูกิส่งยิ้มอย่างเอื้ออารีให้ เป็นไทเดินเข้าโรงพยาบาลมาเจอกับยามาดะพอดี อ้าว...ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ยูกิล่ะ ยูกิคุยธุระอยู่ เป็นไทแปลกใจ คุยธุระ...กับใคร ยามาดะยังไม่ทันบอก พยาบาลเข้ามาขัดจังหวะพอดี คุณไทคะ เซ็นเอกสารค่าใช้จ่ายตรงนี้ด้วยค่ะ อ๋อ...ครับ เป็นไทเซ็นเอกสาร พยาบาลยิ้มๆก่อนจะถาม บัตรคอนเสิร์ตยูกินี่ยังหาซื้อได้มั้ยคะ ผมไม่แน่ใจนะ ลองดูในเว็บไซต์ครับ เป็นไทยื่นเอกสารคืนให้ พยาบาลรับมา ขอบคุณค่ะ สามารถรับคนไข้กลับได้เลยนะคะ เป็นไทพยักรับ พยาบาลเดินไป เป็นไทหันมาหายามาดะ ขอโทษทีครับ เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ นับดาวกับยูกิจับมือล่ำลากัน ขอบคุณนะ ขอบคุณเธอด้วยเหมือนกัน ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันเป็นครั้งสุดท้าย เป็นไทหันมาคุยกับยามาดะ ถึงตอนที่ว่ายูกิคุยธุระอยู่ แล้วใครคุยกับยูกิอยู่ นับดาวน่ะ เป็นไทตาเหลือก ห๊า...แล้วทำไมเพิ่งบอก เป็นไทออกวิ่งทันที ยามาดะมองตามงงๆ นับดาวเปิดประตูห้องออกมา หันไปเห็นเป็นไทวิ่งมาพอดี เธอตกใจรีบกลับเข้ามาในห้องทันที หน้าตาเลิ่กลั่ก หาทางออกทางอื่น ยูกิงงกับท่าทางนับดาว ลืมอะไรเหรอ เปล่าหรอก นับดาวเปิดหน้าต่าง ก้มดู ดีนะอยู่ชั้นหนึ่ง นับดาวหันมาบอกยูกิ ไปจริงๆแล้วนะ นับดาวปีนออกทางหน้าต่างไป ยูกิงง ยังไม่ทันไร เป็นไทก็วิ่งพรวดเข้ามา นับดาวล่ะ ไปแล้ว ยูกิมองหน้าต่าง เป็นไทรีบวิ่งไปมองเห็นนับดาวกำลังวิ่งหนีสุดชีวิต เธอหันมาสบตาแล้วรีบวิ่งต่อไป คิดจะหนีเหรอ เป็นไทรีบวิ่งออกจากห้องไปอีกทาง นับดาววิ่งหนีไม่คิดชีวิต คนในโรงพยาบาลต่างมองเธอเป็นตาเดียว นับดาวครุ่นคิด คนมองแบบนี้ หนีไม่รอดแน่ นับดาวหลบเข้าไปในตึก เป็นไทตามมาถึงจุดเดียวกันไม่นานนัก เขาถามคนแถวนั้น เห็นผู้หญิงวิ่งมาทางนี้มั้ยครับ คนไข้ชี้นิ้วเข้าไปในตึก เป็นไทตามเข้าไป นับดาวเข้ามาในตึกเห็นรถเข็นที่มีชุดสำหรับให้คนป่วยเปลี่ยน เธอหยิบชุดคนป่วยติดมือมาด้วย เป็นไทวิ่งตามมาถึงจุดเดียวกันไม่เห็นใครแล้ว นับดาวเดินออกมาจากตึกด้วยชุดคนไข้ ดีนะเนี่ยที่ดูหนังมาเยอะ...นี่ความบังเอิญครั้งที่ 1 สินะ นับดาวเดินออกไป เป็นไทวิ่งออกมาจากตึก มองไปตามทางเดินไม่เห็นนับดาวเพราะเธอเดินปะปนกับคนไข้ออกไป เป็นไทผิดหวัง เย็นนั้น...เป็นไทเดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างซึมๆ นิ่งๆ องอาจเดินเข้ามากับวราพรรณ เป็นไงมั่งครับ เป็นไทนิ่งไม่ตอบ วราพรรณหันไปดุองอาจ เห็นมั้ย บอกแล้วว่าอย่าถาม ก็ถามเรื่องงานทั่วๆไปเฉยๆ เป็นไทหงุดหงิดไม่มีอารมณ์ ออกไปกันก่อนไป องอาจและวราพรรณพากันออกไป เป็นไทนั่งซึมอยู่คนเดียว ทางด้านนับดาวนั่งเหม่อเศร้าอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ป้ายโฆษณาคอนเสิร์ตยูกิแปะอยู่ไม่ไกล เธอมองแล้วถอนหายใจ วันต่อมา...ยูกิซ้อมคอนเสิร์ตอยู่บนเวที เป็นไทดูเหม่อๆ องอาจกระซิบถาม เรื่องแสงหรือเสียง มีอะไรคอมเม้นท์มั้ยครับ เป็นไทไม่ได้ยิน ห๊า...ว่าไงนะ วราพรรณที่มองดูอยู่ไกลๆ ก็รู้สึกสงสาร ค่ำนั้น...เป็นไทมานั่งหลับรอนับดาวอยู่ที่หน้าบ้าน รจนากลับมาเห็น ก็มองอย่างเวทนาจับใจ คุณไท ตื่นเถอะ รจนาเขย่าตัว คุณไท เป็นไทรู้สึกตัว นับดาว เป็นไทเห็นหน้ารจนาก็จ๋อยไป อ้าว... เลิกทำแบบนี้เถอะ มันไม่มีประโยชน์หรอก นับดาวมันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว มันย้ายไปอยู่เองแล้ว นี่เขาคิดจะทำอะไร จะไปไหน โดยไม่ลาผมซักคำเลยเหรอ รจนาได้แต่ถอนใจ วันต่อมา...ยูกิเข้ามาปรึกษางานเป็นไทในห้อง เธอพูดหลายสิ่งแต่เป็นไทไม่ได้ฟังเธอเลย ได้ยินแต่ความเงียบและจ้องหน้าของเธอ ฝันไปไกลว่ายูกิคือนับดาว มานั่งทำท่าทางเพี้ยนๆ เต้นบ้าๆ บอๆตรงหน้าเขาแทน ยูกิมองงงๆ คุณไท...คุณไทคะ เป็นไทหลุดจากภวังค์ ครับ คุณไทฟังฉันอยู่รึเปล่า ฟังสิครับ ฟัง...ไหนว่าไงนะ ยูกิจับพฤติกรรมแปลกๆของเขาได้ ถ้าฉันทายไม่ผิด...คุณรักนับดาวใช่มั้ย เป็นไทสะดุ้งโดนใจดำ เฮ้ย...เอาอะไรมาพูด ฉันเป็นผู้หญิง ฉันมองออก...คุณไม่จำเป็นต้องปิดฉันหรอก แต่ผมก็ไม่เห็นว่าการพูดไปมันจะมีประโยชน์อะไร การกล้าพูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกมันมีอะไรไม่ดีด้วยเหรอ ก็ถูกของคุณ อยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย ไม่มีใครช่วยได้หรอก ถ้าจะได้...คุณอย่ามาให้ผมเห็นหน้าได้มั้ยล่ะ ผมไม่อยากคิดถึงเขา ยูกิตกใจ เป็นไทยิ้มๆ ผมล้อเล่น...ยังไงผมก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ องอาจเปิดประตูเข้ามา คุณสังวรณ์มาขอเจรจาหย่าศึกครับ เขาไม่อยากให้เจ้านายแจ้งตำรวจเรื่องเขา เป็นไทถอนหายใจ คุณคุยได้เลยองอาจ ผมไม่อยากมีเรื่องกับใครแล้ว องอาจออกไปเจรจากับสังวรณ์ ยูกิมองเป็นไทออย่างเห็นใจ 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
