|
เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 25
Lethal Weapon of Love and Passion เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 25
===SPOILERS===
จากตอนที่แล้ว ฟงสิงเลี่ยจับตัวเอี๋ยนจิ้งอันไปกักขังไว้ จิ้นปิงหวินพยายามอธิบายให้ฟัง นางก้อไม่ยอมฟัง
เอี๋ยนจิ้งอัน: เจ้าไม่สามารถแยกถูกผิด นำความเสื่อมเสียมาให้แก่สำนัก ข้ามันตาบอดที่รับเจ้าเป็นศิษย์ จิ้นปิงหวิน: อาจารย์ ท่านเข้าใจข้าผิด นายท่านเพียงแค่อยากให้ชาวมองโกลได้อยู่อย่างมีศักดิ์ศรี เอี๋ยนจิ้งอัน: ขืนชาวมองโกลได้กลับมาครองแผ่นดิน ชาวฮั่นอย่างพวกเราไม่ต้องถูกเหยียดหยามรังแกอีกหรือ เจ้ามันลุ่มหลงผังปานจนตามืดบอด เสียดายที่ข้าไม่ฆ่าเค้าตั้งแต่แรก ฟงสิงเลี่ย เจ้าจะฆ่าข้าก็เชิญ แต่ข้าจะบอกให้ เมิ่งเหยาไม่เหมือนจิ้นปิงหวิน เจ้าไม่มีวันหลอกลวงนางได้ตลอดไป นางจะต้องรู้ความจริงไม่ช้าก็เร็ว ฟงสิงเลี่ย: ซือไท่ ข้ารู้ว่าพูดอะไรไปตอนนี้ ท่านคงไม่ฟัง แต่ปิงหวินกับข้าไม่เคยคิดทำร้ายท่านเลยแม้แต่น้อย
ฟงสิงเลี่ยกับจิ้นปิงหวินต่างวิตกกังวล ไม่รู้ว่าจะทำยังงัยกับเอี๋ยนจิ้งอันดี พี่สิงเลี่ยช่างใจอ่อนดุจอิสตรีจริงจริ๊ง อันนี้นู๋ป่าวว่าพี่นะ ในนิยายเค้าก้อเขียนหยั่งงี้แหละ ก้อพี่ใจอ่อนแม้กระทั่งศัตรู แล้วจะเป็นใหญ่กะเค้าได้งัย
จิ้นปิงหวินนำอาหารไปให้อาจารย์ ปรากฎว่านางคลายจุด หนีออกไปได้ซะแล้ว หูอุ้ยหยงไม่พอใจที่ฟงสิงเลี่ยไม่เด็ดขาด เกิดเอี๋ยนจิ้งอันรอดไปได้ มีหวังตายกันหมด
ปิงหวินรู้ว่าอาจารย์นางตั้งใจฆ่าผังปานให้ได้ นางกลัวว่าอาจารย์จะหาที่รักษาตัวของผังปานเจอ นางจึงไปตรวจสอบดู
ปิงหวินไม่รู้ตัวว่านางถูกอาจารย์ซ้อนแผน อาจารย์สะกดรอยตามนางมาพบผ้งปานจนได้
เอี๋ยนจิ้งอัน: เจ้ารักผังปานมากนัก ถ้ามันไม่ตาย เจ้าคงไม่ยอมตายใจ วันนี้ข้าจะกำจัดมารร้ายเพื่อความสุขของยุทธภพ ถ้ามองโกลเป็นใหญ่ ชาวฮั่นจะมีแต่เดือดร้อน ตื่นซะทีเถอะ จิ้นปิงหวิน: ไม่ว่าผังปานหรือฟงสิงเลี่ย พวกเค้าไม่เคยคิดทำเพื่อลาภยศ หรืออำนาจ เอี๋ยนจิ้งอัน: อย่าพูดถึงฟงสิงเลี่ย เค้าหลอกข้าและเมิ่งเหยา เค้าหักหลังคนที่เชื่อใจเค้า ถ้าเค้าบริสุทธิ์ใจจริง ทำไมต้องปิดบังฐานะที่แท้จริงด้วย ทำเป็นคนสัตย์ซื่อ ที่แท้ก็เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าผังปาน รอให้ข้าฆ่าผังปานได้ก่อน ข้าจะจัดการกับเค้า
ปิงหวินต้องการปกป้องผังปาน นางยอมให้อาจารย์ทำร้ายโดยไม่ตอบโต้ นางถูกอาจารย์ทำร้ายบาดเจ็บทำให้ผังปานไม่สามารถควบคุมสมาธิในการรักษาตนได้
เอี๋ยนจิ้งอัน: ทำไมเจ้าไม่ตอบโต้ อย่าคิดนะว่าไม่กล้าข้าเจ้า จิ้นปิงหวิน: ข้าขอร้อง อย่าทำร้ายนายท่าน เอี๋ยนจิ้งอัน: เจ้าเรียกมันว่านายท่าน เจ้าก็ไม่ใช่ศิษย์ของข้า จิ้นปิงหวิน: ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็ไม่ยอมให้ท่านทำร้ายเค้า เอี๋ยนจิ้งอัน: ได้ เจ้ารับข้าสามฝ่ามือแล้ว เราไม่ใช่ศิษย์อาจารย์กันอีก
เอี๋ยนจิ้งอันซัดผังปานตกลงมาจากใยแมงมุมยักษ์ จิ้นปิงหวินกลัวอาจารย์ทำร้ายชายคนรัก นางจึงพลั้งมือแทงเอี๋ยนจิ้งอัน
ปิงหวินช็อคที่ฆ่าอาจารย์ตาย นางเป็นลมสลบไป
ตอนนี้เราสงสารปิงหวินมาก เรารู้สึกว่าเอี๋ยนจิ้งอันเป็นพวกมีอคติ ไม่มีเหตุผล ไม่ฟังความคิดคนอื่นไปหน่อยอ่ะ ในนิยายจะดีกว่านี้เยอะ
ปิงหวินเศร้าเสียใจเพราะในใจนางยังคงรักและนับถืออาจารย์อยู่
จิ้นปิงหวิน: อาจารย์ ข้าขอโทษ ฟงสิงเลี่ย: ปิงหวิน มันเป็นอุบัติเหตุ เจ้าอย่าโทษตัวเองเลย จิ้นปิงหวิน: อาจารย์เลี้ยงข้า และอบรมสั่งสอนข้ามา ข้ากลับตอบแทนด้วยการทรยศ ข้าไม่สามารถเปลี่ยนความคิดอาจารย์ได้ ไม่วันใดวันหนึ่งพวกเราก็ต้องแตกหักกันอยู่ดี ข้าเพียงอยากให้อาจารย์รู้ว่า พวกเราไม่ใช้คนเลว สิ่งที่เราทำเพื่อประชาชน ถ้าถึงตอนนั้นแล้วอาจารย์ยังไม่เข้าใจ ข้าจะคุกเข่ายอมให้นางลงโทษ แม้อาจารย์จะฆ่าข้า ข้าก็ไม่เสียใจ แต่ข้ากลับสังหารอาจารย์
จิ้นปิงหวินปรารถนาจะส่งศพอาจารย์กลับไปเรือนฌาณเมตรไตรย หลี่เช่อเม่ยคัดค้าน เพราะเกรงความลับเปิดเผย แต่ผังปานเห็นใจปิงหวิน จึงยอมให้นางทำตามใจชอบ
ฉินเมิ่งเหยาเสียใจกับการตายของอาจารย์ พี่สิงเลี่ยทำอารัยไม่ถูกเลย ฉิมเมิ่งเหยาเข้าใจว่าผังปานเป็นคนสังหารอาจารย์ นางจึงสาบานจะแก้แค้นให้ได้
ฉินเมิ่งเหยาจัดการปลงศพอาจารย์ ฉากนี้เศร้าแต่ก้อซึ้งอ่ะ
ฉินเมิ่งเหยารักษาการณ์เจ้าสำนัก นางประกาศจุดยืนในการช่วยเหลือราชวงศ์หมิง และจะแก้แค้นให้อาจารย์ให้ได้
ฉินเมิ่งเหยา: ข้าต้องหาตัวการสังหารอาจารย์ ข้าไม่สามารถเห็นแก่ความสุขส่วนตัวละทิ้งสำนักได้ ฟงสิงเลี่ย: ข้าเข้าใจ ฉินเมิ่งเหยา: ข้าไม่มีทางเลือก ได้แต่เลื่อนการแต่งงานของพวกเราออกไปก่อน
พี่สิงเลี่ยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก น้องเมิ่งเหยาเธอเล่นบอกว่าต้องแก้แค้นให้อาจารย์ก่อน จึงจะแต่งงานด้วย แล้วชาตินี้จะได้แต่งเรอะ
ฉินเมิ่งเหยา: ตอนอาจารย์ยังอยู่ เคยบอกว่านางเชื่อว่าศิษย์พี่และผังปานยังไม่ตาย ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าศิษย์พี่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของอาจารย์ แต่บาดแผลของอาจารย์บ่งบอกว่า นางต้องไม่ได้ระวังคนแทง แถมศพของนางยังได้รับการแต่งอย่างเรียบร้อย ข้าทำใจให้เชื่อไม่ได้ว่าศิษย์พี่ไม่ได้ทำ แต่ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อว่าศิษย์พี่จะทำได้ลง ข้าไม่เหลือใครอีกแล้ว ฟงสิงเลี่ย: มีสิ เจ้ามีข้า
ข่าวเอี๋ยนจิ้งอันเสียชีวิต ทำให้ราชสำนักโศกเศร้า
พ่อบุญธรรมของหานป๋อ เห็นรูปฮูหยินซวี เค้าจำได้ว่านางคือแม่แท้ๆ ของหานป๋อ อึ้งล่ะสิงานนี้
ในอดีต หานเทียนเต๋อเคยเป็นโจร และเป็นต้นเหตุทำให้แม่ของหานป๋อต้องตาย เค้าเสียใจที่ทำให้หานป๋อกับพ่อไม่ลงรอยกัน แต่ถ้าสารภาพตอนนี้ ก้อกลัวจะถูกประหารชีวิต
ซวีเยี่ยเวี่ยยังดื้อไม่ยอมรับการแต่งงาน หานป๋อต่อว่าซวีเย่ออู๋อย่างรุนแรง ซวีเย่ออู๋ประกาศเร่งงานแต่งงานมาเป็นเดือนหน้า เพื่อให้หานป๋อเลิกฝันซะที หานป๋อ: ท่านชอบอ้างว่าทำเพื่อลูกสาว ที่จริงแล้วท่านทำเพื่อตัวเอง ท่านมันโลภ อยากประจบเอาใจเจ้าเอี้ยนอ๋อง ตายไปแล้วจะเอาชื่อเสียงเกียรติยศลงโลงไปได้หรือไง
พ่อบุญธรรมหานป๋อ ไม่อยากให้เค้าเป็นลูกอกตัญญู แต่ไม่กล้าบอกหานป๋อว่าซวีเย่ออู๋เป็นพ่อแท้ๆ ของเค้า ซวีเยี่ยเวี่ยจึงเป็นน้องสาว พี่กะน้องจะแต่งงานกันได้ยังงัย
ฮ่องเต้จูหยวนจากสั่งลดธงครึ่งเสา เอ๊ย ไม่ใช่ สั่งไว้อาลัยให้เอี๋ยนจิ้งอันทั่วประเทศ เพื่อคลายความโศกเศร้าทรงจัดงานล่าสัตว์ขึ้น หานป๋อกับฟงสิงเลี่ยก้อได้รับเชิญด้วย
ฟงสิงเลี่ย: ตราบใดที่แม่นางซวียังไม่ได้แต่งงาน เจ้าก็ยังไม่หมดโอกาส เหมือนการล่าสัตว์วันนี้ เรายังไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะ หานป๋อ: ข้าไม่เห็นด้วย ข้าว่าเจ้าเอี้ยนอ๋องชนะขาดลอย
เจ้าเอี้ยนอ๋องกับจูหวินเหวินต่างแข่งกันล่าสัตว์ ฝีมือจูหวินเหวินไม่เอาอ่าว ยิงอะไรก็ไม่โดน ฟงสิงเลี่ยเตือนสติให้จูหวินเหวินได้คิด
ฟงสิงเลี่ย: คนชนะไม่จำเป็นต้องยิงสัตว์ได้มากกว่าเสมอไป
จูหวินเหวินทำตามที่ฟงสิงเลี่ยแนะนำ โดยไม่ยิงสัตว์เลยแม้แต่ตัวเดียว เค้าอ้างว่า
จูหยวนจาง: ใจอ่อนเช่นนี้ จะปกครองประเทศได้อย่างไร จูหวินเหวิน: จะปกครองประเทศ ขอเพียงได้ใจประชา สิ่งที่หม่อมฉันจะยิงไม่ใช่สัตว์ แต่เป็นหัวใจของประชาชน
ถึงยังไง เจ้าเอี้ยนอ๋องก็ล่าสัตว์ได้ถึงสามร้อยกว่าตัว ฮ่องเต้จึงจะพระราชทานรางวัลให้ เจ้าเอี้ยนอ๋องขอให้ยกเลิกสมรสพระราชทาน ฮ่องเต้ไม่ยินยอม
หมดหนทางแก้ไข งานแต่งงานก็ใกล้เข้ามาทุกที
ซวีเยี่ยเวี่ย: หาทางออกได้รึยัง หานป๋อ: ได้แล้ว ฆ่าท่านอ๋องซะ ซวีเยี่ยเวี่ย: บ้ารึเปล่า หานป๋อ: งั้นฆ่าฮ่องเต้แล้วกัน อยากพระราชทานสมรสดีนัก
เมื่อไม่มีทางออก ก็หนีตามกันแล้วกัน หานป๋อ: ถ้าบิดาเจ้ารักเจ้าจริง เค้าต้องอภัยให้พวกเรา
หานป๋อกับซวีเยี่ยเวี่ยหนีออกจากจวนกลางดึก ถูกเจ้าเอี้ยนอ๋องเห็นเค้า เจ้าเอี้ยนอ๋องยอมปล่อยทั้งคู่ไป
พ่อบุญธรรมพบจดหมายของหานป๋อ ถูกซวีเย่ออู๋จับได้ เค้าส่งคนออกตามล่าหานป๋อทันที
หานป๋อกับซวีเยี่ยเวี่ยถูกตามทันที่ริมหน้าผา ซวีเยี่ยเวี่ย: ท่านพ่อปล่อยพวกเราไปเถอะ เรารักกันจริงๆ อย่าบังคับข้า ข้าเป็นคนของอาป๋อ ถ้าบังคับข้า ข้าจะโดดลงไป แต่เดี๋ยวก่อน พ่อบุญธรรมกับเจ้าเอี้ยนอ๋องตามมาทัน หานเทียนเต๋อยอมเปิดเผยว่าหานป๋อเป็นลูกชายของซวีเย่ออู๋
Create Date : 11 มีนาคม 2549 |
Last Update : 5 กรกฎาคม 2552 20:31:50 น. |
|
8 comments
|
Counter : 2114 Pageviews. |
|
|
|
โดย: midori IP: 61.90.121.88 วันที่: 11 มีนาคม 2549 เวลา:22:23:07 น. |
|
|
|
โดย: farm IP: 58.147.23.152 วันที่: 11 มีนาคม 2549 เวลา:23:12:56 น. |
|
|
|
โดย: O-yohyo IP: 61.91.133.254 วันที่: 12 มีนาคม 2549 เวลา:6:39:07 น. |
|
|
|
โดย: จอมยุทธหญิง (magarita30 ) วันที่: 12 มีนาคม 2549 เวลา:9:20:32 น. |
|
|
|
โดย: O-yohyo IP: 61.91.133.254 วันที่: 12 มีนาคม 2549 เวลา:10:24:20 น. |
|
|
|
โดย: -*- IP: 58.147.59.122 วันที่: 13 มีนาคม 2549 เวลา:16:08:41 น. |
|
|
|
โดย: qiying IP: 58.10.78.36 วันที่: 14 มีนาคม 2549 เวลา:14:55:46 น. |
|
|
|
โดย: i am tabo วันที่: 14 มีนาคม 2549 เวลา:15:32:02 น. |
|
|
|
| |
|
|