เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 10
Lethal Weapon of Love and Passionเทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 10===SPOILERS=== จากตอนที่แล้ว เมิ่งเหยาต้องเสียโฉม เพราะโดนพิษของฮูหยินอลงกรณ์ พี่สิงเลี่ยตัดสินใจเดินทางไปขอร้องฮูหยินอลงกรณ์ ให้รักษานางขนาดคุกเข่าขอร้อง ฮูหยินยังใจแข็งฮูหยิน: ช่วยนางแล้วมีอะไร เจ้าจะรักนางงั้นหรือ เจ้าจะสนใจทำไมว่านางจะอยู่หรือจะตายฟงสิงเลี่ย: ข้าไม่อาจเห็นนางเป็นคนรัก แต่นางก็เป็นสหาย ฮูหยิน: นางรนหาที่เอง ให้นางเรียนรู้รสชาติขมขื่นของความรักซะบ้าง นางจะได้ไม่เผชิญกับความเสียใจเวลาที่เจ้าทอดทิ้งนาง ฟงสิงเลี่ย: ท่านถูกบุรุษทรยศรัก แล้วมาลงกับแม่นางฉิน มันถูกแล้วหรือ สิ่งที่เจ้ามีคือความแค้น ไม่ใช่ความรักกู่จือเซียนขอให้ล่างฟานหวินออกหน้า ในการขอร้องแม่ของนางฮูหยินอลงกรณ์ให้ช่วยเหลือฉินเมิ่งเหยาล่างฟานหวินเล่าเรื่องของตัวเองให้ฮูหยินฟัง ล่างฟานหวิน: ตอนฮูหยินข้าจากไป ข้าคิดว่าจะไม่มีวันที่พลังยุทธ์จะก้าวหน้าอีก แต่สุดท้ายข้าก็ค้นพบว่าจะรักหรือจะเกลียด ความรู้สึกนั้นไม่มีวันตาย แต่จะอยู่ในใจเราตลอดไป การปล่อยวางจะช่วยให้ความรู้สึกท่านดีขึ้นได้ ท่านคิดจะลองดูหรือไม่ ในที่สุดฮูหยินก็ยอมบอกวิธีการขจัดพิษให้ นั่นคือ ทั้งคู่ต้องร่วมกันฝึกเคล็ดวิชาอลงกรณ์ ซึ่งจะได้ผลสองต่อ คือ ฟงสิงเลี่ยก้อจะได้พลังยุทธ์คืนมา ส่วนเมิ่งเหยาก็จะขจัดพิษได้ ฟังดูก้อง่ายดีเนาะ แต่ในการฝึกเคล็ดวิชาอลงกรณ์ ทั้งคู่จะต้องมีความสัมพันธ์กันนี่สิ สิงเลี่ยอึ้งไปเลยพี่สิงเลี่ยเค้าออกจะรักนวลสงวนตัว มาให้เค้าทำอะไรยังงี้ได้งัยยะ ฟั่นเหลียงจี๋ต้องการพิสูจน์ทฤษฎีที่ว่า หานป๋อต้องตายสามครั้งจึงจะสามารถควบคุมพลังยุทธ์ของเช่อจุนซิ่นได้ เค้าจึงวางยาพิษในสุราให้หานป๋อดื่มซวีเยี่ยเวี่ยเกือบดื่มสุราพิษแทนหานป๋อ แต่นางทำหกซะก่อน เยี่ยเวี่ยโกรธมาก นางลั่นวาจาว่าจะไม่พูดกับฟั่นเหลียงจี๋อีก หานป๋อโกรธง่ายหายเร็ว แต่ซวีเยี่ยเวี่ยไม่ยอมหายโกรธง่ายๆ ฟั่นเหลียงจี๋พยายามเอาใจนางต่างๆ นานา ก้อไม่สำเร็จ ซวีเยี่ยเวี่ยท้าให้ทั้งคู่ร้องเพลงให้นางกลางตลาด ถ้าทำได้นางจึงจะยอมยกโทษให้โฮ้ย เด็กๆ เป็นงัยหายโกรธแล้วใช่มะ พรรคทราย ได้ยอมเป็นสาขาของพรรคผังปาน หลี่เช่อเม่ยได้เก็บสมบัติของ 8 สำนักไว้ที่นั่น ฟั่นเหลียงจี๋วางแผนขโมยสมบัติของสำนักหวินชิงกลับคืนมาให้นาง หานป๋อกับซวีเยี่ยเวี่ยเข้าไปวางเพลิง เพื่อเปิดโอกาสให้ฟั่นเหลียงจี๋เข้าไปขโมยของแทนที่จะเผาแล้วหนี ดันทำนอกแผน เกือบถูกหลี่เช่อเม่ยสังหารรอบสอง ฟั่นเหลียงจี๋เอาสมบัติอารามมุ่นเมฆไปคืนหวินชิง โดยไม่เปิดเผยตัวเอง (อีกแล้ว) หานป๋อกับซวีเยี่ยเวี่ยตามไปแอบดู แล้วเอามาล้อ ล้อได้ล้อไป เชอะ ฟั่นเหลียงจี๋เอาคืน ด้วยการหลอกหานป๋อว่าหลี่เช่อเม่ยตามมาล้างแค้น หานป๋อตกใจรีบไปปลุกซวีเยี่ยเวี่ย ซวีเยี่ยเวี่ยตกใจซัดเอาหานป๋อเข้าเต็มๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับฟั่นเหลียงจี๋ฟงสิงเลี่ยคิดหนัก เครียดอีกแล้ว ป๋าทำรายอ่ะ คิดมอมเหล้าพี่สิงเลี่ยเรอะล่างฟานหวิน: น้องฟง ข้าขอพูดจากใจจริง การฝึกเคล็ดวิชาอลงกรณ์ ไม่เพียงช่วยเหลือแม่นางฉินได้ ยังช่วยฟื้นฟูวรยุทธ์เจ้าได้ด้วย ฟงสิงเลี่ย: แต่แม่นางฉินเป็นสตรี ทำเช่นนี้จะกระเทือนถึงชื่อเสียงของนาง ข้าทำไม่ได้ล่างฟานหวิน: ใครๆ ก้อรู้ว่าแม่นางฉินคิดยังงัยกับเจ้า แล้วเจ้าล่ะ ไม่คิดอะไรกับนางเลยงั้นหรือถ้าเจ้าชอบนางจริง ก็ไม่ควรสนใจคำครหาของผู้อื่นข้าเชื่อว่า เจ้าคงไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ ฟงสิงเลี่ย: จริงๆ แล้ว แม่นางฉินกับข้าผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ข้าคงพูดไม่ได้ว่าข้าไม่รู้สึกอะไรกับนางเลยข้ากับปิงหวินเป็นผัวเมียกันแล้ว ข้าจะทอดทิ้งนางได้อย่างไร ก่อนที่ข้าจะรู้ว่าปิงหวินคิดยังงัย ข้าไม่อาจรับความรักจากแม่นางฉินได้ถ้าข้าไม่อาจทุ่มเทความรักให้นางหมดหัวใจ ข้าคงทำให้นางต้องผิดหวังล่างฟานหวิน: เจ้าเป็นคนมั่นคงในรัก น่าสรรเสริญนัก แต่ถ้าเจ้าไม่สามารถหาตัวแม่นางจิ้นได้ในเร็ววัน อาการของแม่นางฉินมีแต่จะเลวร้ายลง ในไม่ช้านางคงต้องเสียชีวิต บางครั้งคนเราก้อต้องหัดปล่อยวางบ้าง เอาเถอะ ข้าจะไม่บังคับเจ้า ข้าอยากจะเตือนว่า อย่าปล่อยให้สายเกินไป จะเสียใจก็คงไม่ทันการ เมิ่งเหยาหวนคิดถึงเรื่องราวระหว่างสิงเลี่ยกับนาง นางตัดสินใจที่จะฝึกวิชาอลงกรณ์เพื่อฟื้นพลังให้กับสิงเลี่ยพี่สิงเลี่ยยังคิดไม่ตก ฉินเมิ่งเหยา: ข้าอยากถามท่านหน่อย ท่านเห็นข้าเป็นสหายหรือไม่ฟงสิงเลี่ย: สำหรับข้า เจ้าเป็นมากกว่าสหาย เราผ่านอะไรด้วยกันมามาก ตอนข้าบาดเจ็บเพราะผังปาน เจ้าคอยดูแลข้า เจ้าทำให้ข้าลุกขึ้นได้ตอนข้าถูกอาจารย์ทำร้าย เจ้าก็ช่วยข้าอีก ตอนที่ข้าสิ้นหวัง เจ้าอยู่เคียงข้างข้า ไม่เช่นนั้นข้าคงตายไปนานแล้ว ฉินเมิ่งเหยา: ถ้าเช่นนั้น ถึงเวลาที่ท่านต้องตอบแทนบุญคุณข้าบ้างแล้วข้าเป็นสตรี รูปโฉมย่อมมีความสำคัญ ถ้าต้องมีหน้าตาแบบนี้ สู้ตายซะยังดีกว่าถ้ามีวิธีรักษา ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไป ฟงสิงเลี่ย: แม่นางฉิน เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ฉินเมิ่งเหยา: พี่ฟง ช่วยข้ารักษาอาการนี้ด้วยเถอะ ข้าขอแค่นี้ ในที่สุด พี่สิงเลี่ยก้อตัดสินใจได้ คืนเข้าหอ เค้ายังจำได้ว่าเมิ่งเหยาเคยบอกเค้าว่านางชอบนกสาน เค้าจึงสานนกให้กับนางแค่นี้เมิ่งเหยาก้อซึ้งใจแล้ว วันรุ่งขึ้น ใบหน้าของเมิ่งเหยาก้อกลับมาสวยเหมือนเดิม เมิ่งเหยาทำใจแล้วว่า หลังจากวันนี้ นางกับฟงสิงเลี่ยคงต้องเดินกันคนละทาง ส่วนฟงสิงเลี่ยออกไปซ้อมวรยุทธ์กับล่างฟานหวิน พลังยุทธ์เค้าไม่เพียงฟื้นคืน ยังคืบหน้ากว่าเดิม เมิ่งเหยารู้สึกว่าสิงเลี่ยอึดอัดใจ นางจึงบอกเค้าว่า ให้คิดซะว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้น แต่สิงเลี่ยยืนยันว่า เค้าจะรับผิดชอบนาง แต่ก่อนหน้านั้น เค้าจะต้องพบปิงหวินซะก่อน ผังปานฉวยโอกาสที่ฟงสิงเลี่ยปลีกตัวมาอยู่ลำพัง ใช้เสียงขลุ่ยกระตุ้นความทรงจำของเค้า ผังปานเชื่อว่าอีกไม่นาน ฟงสิงเลี่ยจะฟื้นความทรงจำได้ คืนนั้น สิงเลี่ยเริ่มฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต
เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 9
Lethal Weapon of Love and Passionเทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 9===SPOILERS=== จากตอนที่แล้ว ผังปานสังหารหลี่โนไห่เพื่อตอกย้ำให้ฟงสิงเลี่ยเข้าใจถึงความแค้นระหว่างสองชนชาติ แต่เค้ายังรู้สึกว่าฉินเมิ่งเหยาเป็นอุปสรรคสำคัญต่อแผนการของเค้า เพราะนางเริ่มมีอิทธิพลกับสิงเลี่ยมากขึ้นทุกวัน ปิงหวินอาสากลับไปอยู่ข้างกายสิงเลี่ย (อารัยมันจาขนาดนั้น) จิ้นปิงหวิน: ไม่มีใครเข้าใจฟงสิงเลี่ยได้ดีเท่าข้า ข้ามั่นใจว่าไม่มีใครแทนที่ข้าในหัวใจเค้าได้ ถ้าท่านยังกังวล ข้าจะกลับไปอยู่กับเค้าผังปาน: ยังไม่ถึงเวลา ผังปานฉวยโอกาสที่ 8 สำนัก แยกย้ายเดินทาง ส่งหลี่เช่อเม่ยไปกำจัดสำนักที่ไม่ยอมสยบ ฉินเมิ่งเหยาเป็นห่วงฟงสิงเลี่ย จึงมาหาแต่เช้า แต่พี่สิงเลี่ยตื่นเช้ากว่า เมิ่งเหยาเกรงว่าเค้าจะไปหาเรื่องที่ร้านเหล้าอีก นางจึงตามไปดูพี่สิงเลี่ยไปช่วยซ่อมโต๊ะเก้าอี้ที่เค้าเป็นคนทำพัง และขอโทษเจ้าของร้านเมิ่งเหยาโล่งอกที่พี่สิงเลี่ยไม่ทำให้นางผิดหวัง ฉินเมิ่งเหยา: ยากนักที่ท่านจะทำใจได้ฟงสิงเลี่ย: อาจเป็นเพราะข้ามองโลกในแง่ดี ข้าเลือกที่จะจำแต่สิ่งดีๆ และลืมเรื่องร้ายๆ แม้อาจารย์จะมีอคติ ข้าก้อเข้าใจท่าน เหมือนที่ทุกคนมองปิงหวินว่าเป็นคนไม่ดี ข้ายังเชื่อว่านางยังเป็นคนดี อย่างน้อยนางก้อไม่ฆ่าข้า ฉินเมิ่งเหยา: ท่านยังคิดถึงนางอยู่หรือฟงสิงเลี่ย: ข้านึกว่าหากอาจารย์ชนะผังปาน ข้าจะได้ช่วยนางจากเงื้อมมือของผังปาน น่าเศร้าที่อาจารย์ต้องมาเสียชีวิต ข้าเองก้อยังไม่อาจฟื้นฟูวรยุทธ์ได้สำเร็จฟงสิงเลี่ยกับฉินเมิ่งเหยากลับมาที่ที่พัก เห็นหานป๋อฝึกวิชาคืบหน้าไปมาก หานป๋อ: พี่ฟง เรามาฝึกยุทธ์ด้วยกันดีมั้ย หรือท่านคิดว่าฝีมือข้าอ่อนหัดเกินไปฟงสิงเลี่ย: ข้าต่างหากล่ะ ที่จะสู้เจ้าไม่ได้ ทุกครั้งที่พี่สิงเลี่ยใช้กำลังภายใน อยู่ดีๆ กำลังภายในก้อจะสลายไปโดยไร้ร่องรอยฟั่นเหลียงจี๋แนะนำให้ฟงสิงเลี่ยเดินทางไปตำหนักอลงกรณ์ เพื่อรักษาตัว เมิ่งเหยาดีใจกว่าพี่สิงเลี่ยซะอีก ฟั่นเหลียงจี๋ชวนหานป๋อออกท่องยุทธภพ จริงๆ แล้วอยากตามไปดูหวินชิง ซวีเยี่ยเวี่ยผ่านมาถามทางไปร่วมงานชุมนุม นางจึงได้รู้ว่างานเลิกแล้ว เซ็งเลย หลี่เช่อเม่ยตามมาราวี ฟั่นเหลียงจี๋ไม่ยอมให้นางในดวงใจเป็นอันตราย เค้าปิดหน้าออกมาช่วยเหลือ กำลังซึ้งกันอยู่ หลี่เช่อเม่ยก้อพุ่งเข้ามา สังเกตดูข้างหลังจะเห็นว่าโดนหานป๋อซัดกระเด็นไป ฟั่นเหลียงจี๋ตามไปช่วยศิษย์น้องของหวินชิง ปล่อยให้หานป๋อรับหน้าที่สะกัดหลี่เช่อเม่ย น่าเสียดายที่ฟั่นเหลียงจี๋ไม่อาจช่วยเหลือศิษย์น้องของหวินชิงไว้ได้ เค้ารีบให้นางจากไป ส่วนหานป๋อสู้หลี่เช่อเม่ยไม่ได้ ถูกหลี่เช่อเม่ยทำร้ายจนสิ้นลมหายใจ ซวีเยี่ยเวี่ยใช้ป้ายทองของเจ้าเอี้ยนอ๋องข่มขู่ให้หลี่เช่อเม่ยจากไป ฟั่นเหลียงจี๋กับซวีเยี่ยเวี่ยช่วยกันฝังร่างหานป๋อ ทั้งคู่ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ดังมาจากในหลุม รีบเผ่นกันใหญ่ หานป๋อฟื้นคืนชีพ และทลายหลุมศพออกมา ฉากนี้ตลกมาก ฟั่นเหลียงจี๋กับซวีเยี่ยเวี่ยกลัวจนเป็นลม หลังหานป๋อฟื้นขึ้นมา พลังยุทธ์เค้าก้อเพิ่มขึ้นอย่างมากทำเอาห้องน้ำระเบิด เอ ฉากนี้จะโดนข้อหาทำให้เด็กใจแตกมั้ยเนี่ยฟั่นเหลียงจี๋บอกว่าหานป๋อต้องตายสามครั้ง จึงจะสามารถควบคุมพลังยุทธ์ของเช่อจุนซิ่นได้ทั้งหมด เมิ่งเหยากับสิงเลี่ยก้อเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น แม้สิงเลี่ยจะยังคงคิดถึงปิงหวินอยู่ ฉินเมิ่งเหยา: ท่านถักตั๊กแตนเป็นด้วยเหรอฟงสิงเลี่ย: ถ้าเจ้าชอบ ข้าให้เจ้าละกัน ฟงสิงเลี่ย: ครั้งแรกที่ข้าให้ตั๊กแตนถักกับปิงหวิน นางก้อยิ้มให้ข้าเช่นนี้ฉินเมิ่งเหยา: จริงหรือฟงสิงเลี่ย: นางเป็นคนพอใจอะไรง่ายๆ ทุกครั้งที่ข้าทำตั๊กแตนถักให้นาง นางก้อจะมีความสุขไปหลายวันฉินเมิ่งเหยา: ข้าว่าที่ทำให้นางมีความสุข ไม่ใช่ตั๊กแตนหรอก แต่เป็นความคะนึงหาของคนถักมากกว่า ฟงสิงเลี่ย: หลังจากนางจากไป ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงนาง ข้าจะถักตั๊กแตนตัวนึง ถึงตอนนี้ ข้าถักตั๊กแตนไปนับไม่ถ้วน ถ้าข้าเก็บไว้ คงเอาไปขายที่ตลาดได้ฉินเมิ่งเหยา: ถ้าศิษย์พี่รู้ว่าท่านรักนางลึกซึ้งขนาดนี้ นางจะต้องใจอ่อนแน่ฟงสิงเลี่ย: ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะถักให้เจ้าอีกฉินเมิ่งเหยา: จริงๆ ข้าชอบนกมากกว่าตั๊กแตนนะระหว่างเดินทางไปตำหนักอลงกรณ์ ฟงสิงเลี่ยและฉินเมิ่งเหยา ก็ได้พบกับล่างฟานหวิน ฉินเมิ่งเหยาชื่นชมในตัวล่างฟานหวินมากล่างฟานหวินจึงแนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกับแม่นางกู่จือเซียน ฟงสิงเลี่ยลองดื่มสุราธารน้ำใสไหลริน สุรากระตุ้นให้เค้าหวนคิดถึงตอนอาจารย์ตาย ยิ่งทำให้เค้าเจ็บปวด กู่จื่อเซียนเห็นฉินเมิ่งเหยาห่วงใยฟงสิงเลี่ยอย่างมาก นางจึงเข้าใจผิดคิดว่าทั้งคู่เป็นคนรักกัน นางจึงสนับสนุนให้ทั้งคู่เดินทางไปพบฮูหยินอลงกรณ์ อาศัยแผนที่ที่ฟั่นเหลียงจี๋ให้มา แค่ข้ามเขาก้อถึงแล้วถึงจะรีบ แต่ยังมีน้ำใจ ฟงสิงเลี่ยกับฉินเมิ่งเหยาช่วยเหลือฮูหยินผู้หนึ่งซึ่งได้รับบาดเจ็บในป่า กลับไปที่หมู่บ้านของนาง ชาวบ้านชวนทั้งสองคนอยู่ร่วมงานเทศกาลไม่ค่อยได้เห็นรอยยิ้มพี่สิงเลี่ยเอาซะเลย หลังจากทั้งคู่กินผลไม้แปลกๆ เข้าไป ก้อหมดสติ ฟื้นขึ้นมาอีกที ก้อกำลังโดนจับเข้าพิธีแต่งงานกันซะแล้ว ทั้งสิงเลี่ยและเมิ่งเหยาต่างไม่อยากทำผิดต่อปิงหวิน ทั้งคู่จึงไม่ยอมเข้าพิธีฮูหยินอลงกรณ์ไม่พอใจ ซัดทั้งคู่สลบไป ฮูหยินกล่าวหาว่าสิงเลี่ยเป็นชายหลายใจ อยู่กับหญิงหนึ่ง ยังคิดถึงหญิงอื่น นางสาบานไว้ว่าจะฆ่าผู้ชายหลายใจให้หมด ฉินเมิ่งเหยาบอกว่าถ้าจะฆ่าสิงเลี่ย ต้องฆ่านางก่อนเป็นงัยพี่สิงเลี่ย ฟังแล้วซึ้งมั้ย ฟงสิงเลี่ย: ถ้าอยากจะข้าฆ่า ก้อลงมือเถอะ ข้ากับแม่นางฉินเป็นเพียงสหายกัน ข้ารักฮูหยินและคิดถึงฮูหยินของข้ามันผิดตรงไหน อีกอย่างท่านมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินคนอื่น ฮูหยิน: ถ้าเจ้ารักฮูหยินของเจ้านัก ทำไมยังมีใจให้หญิงอื่น เจ้ากล้าปฏิเสธมั้ยว่าเจ้าไม่ได้มีใจให้นางฟงสิงเลี่ย: มันเป็นเรื่องของเราสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว (อ่ะแน่ พี่สิงเลี่ย ไม่ตอบรับ แต่ก้อไม่ปฏิเสธนะจ๊า) พี่สิงเลี่ยโดนทำร้ายอีกแระ หมดเลือดไปกี่ลิตรแล้วเนี่ย เมื่อพี่สิงเลี่ยฟื้นขึ้นมาก้อพบว่าเมิ่งเหยาไม่อยู่แล้ว เค้านึกว่าฮูหยินอลงกรณ์จับตัวนางไป ฮูหยินบอกว่านางยอมไว้ชีวิตเค้าเพราะเมิ่งเหยาขอร้อง และเมิ่งเหยาบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเค้าอีกสิงเลี่ยตามหาเมิ่งเหยาด้วยความเป็นห่วง เมิ่งเหยายอมออกมาพบหน้าเค้า นางบอกว่าพวกเค้าไม่ควรจะพบกันอีก เพราะอาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้ แล้วนางก้อจากไปหลังจากนั้นสิงเลี่ยได้พบกับกู่จื่อเซียน จึงได้รู้ว่าผลไม้ที่ทั้งคู่กินเข้าไปนั้น เป็นผลไม้พลาดรัก หากกินด้วยกัน จะไม่เป็นอันตราย หากกินฝ่ายเดียว พิษจะกำเริบจนตาย สิงเลี่ยรีบออกตามหาเมิ่งเหยาสิงเลี่ยตามหาเมิ่งเหยาจนพบ ใบหน้านางถูกพิษร้ายกัดกร่อนจนเสียโฉม ฉินเมิ่งเหยา: ไปซะ ข้าไม่ใช่เมิ่งเหยาคนเดิมที่ท่านเคยรู้จัก ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาสงสารข้าฟงสิงเลี่ย: แม่นางฉิน เจ้าช่วยข้ามามากแล้ว ให้ข้าช่วยเจ้าบ้าง ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาเจ้าให้หาย
เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 8
Lethal Weapon of Love and Passionเทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 8===SPOILERS=== ปิงหวินกลับมารายงานผังปาน นางอดอ่อนไหวสงสารพี่สิงเลี่ยไม่ได้จิ้นปิงหวิน: ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรใจอ่อน แม้เปลือกนอกข้าจะทำร้ายเค้า แต่จริงๆ ข้ากำลังช่วยเหลือเค้าอยู่ผังปาน: ดีที่เจ้าเข้าใจ ข้าอยากให้ฟงสิงเลี่ยรู้ว่า การโดนเกลียดชังจากชาวฮั่นมันเป็นอย่างไร เค้าจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดของพวกเราชาวมองโกล บางทีอาจทำให้เค้าฟื้นความจำได้ ข้างฝ่ายหานป๋อรู้สึกเจ็บใจที่ฟงสิงเลี่ยเชื่อมั่นในตัวจิ้นปิงหวิน แต่กลับถูกนางหักหลังครั้งแล้วครั้งเล่าฉินเมิ่งเหยา: สัญญากับข้า อย่าบอกเรื่องนี้ให้พี่ฟงรู้ เจ้าก้อรู้ว่าพี่ฟงคิดถึงนางเพียงใด หากรู้ความจริง เค้าคงทำใจรับไม่ได้ พี่สิงเลี่ยมานั่งมองกระท่อมที่อยู่กับอาจารย์ มืดยังงัยก้อมองเห็น ก้อเค้ามองด้วยใจ ไม่ใช่มองด้วยตานิฉินเมิ่งเหยา: ท่านลองมองในมุมของอาจารย์ท่านบ้างสิ หากท่านโดนสหายที่คบกันมาเป็นสิบปีหลอกลวง ท่านจะโกรธและเสียใจหรือไม่ ท่านควรให้เวลาอาจารย์ท่านทำใจบ้างฟงสิงเลี่ย: ข้าเข้าใจอาจารย์ดี สำหรับท่าน ขาวคือขาว ดำคือดำ ท่านไม่มีวันเปลี่ยนใจ ฟงสิงเลี่ย: อาจารย์ไม่มีวันรับข้าเป็นศิษย์อีกแน่ แค่ท่านไม่ฆ่าข้าก้อมีเมตตาพอแล้ว ฟั่นเหลียงจี๋: ลูกผู้ชายขอเพียงมีจิตสำนึก จะกังวลเรื่องคนอื่นคิดอย่างไรกับเราไปทำไมหานป๋อ: แม้ท่านเสียอาจารย์ไป แต่ท่านยังมีสหายอย่างพวกเราอยู่ ฟงสิงเลี่ย: พวกเจ้าไม่รังเกียจที่ข้าเป็นชาวมองโกลจริงหรือฉินเมิ่งเหยา: ไม่ใช่ทุกคนที่รังเกียจชาวมองโกลนะฟงสิงเลี่ย: แม่นางฉิน ขอบคุณมากอ่ะนะ ไม่ต้องทำตาหวานใส่กันขนาดนี้ก้อได้ ฟั่นเหลียงจี๋ถามเรื่องที่ฉินเมิ่งเหยากับหานป๋อไปพบหลี่โนไห่ ทั้งคู่ช่วยกันกลบเกลื่อนผังปานนำพาชาวมองโกลสาบานต่อรูปปั้นเจงกิสข่านว่าจะล้มล้างราชวงศ์หมิง กอบกู้ราชวงศ์หยวน หานป๋ออยากฝึกยุทธ์ แต่ก้อเรียนรู้แบบงูๆ ปลาๆ เค้าขอให้ฟั่นเหลียงจี๋ชวนสอนยุทธ์ให้ ฟั่นเหลียงจี๋อธิบายแบบง่ายๆ ทำให้หานป๋อเข้าใจมากยิ่งขึ้น หานป๋อจึงเรียกเค้าว่าอาจารย์น้อย ล่างฟานหวินทดสอบยุทธ์กับหลี่โนไห่ เนื่องจากไม่ได้ใช้ดาบพลิกเมฆามานาน เค้าจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้หลี่โนไห่มั่นใจว่าจะเอาชนะผังปานได้แน่ ล่างฟานหวินตามกลิ่นสุราไปจนได้พบกับเจ้าสุราธารน้ำใสไหลริน แม่นางกู่จื่อเซียน สุราหวาน แต่ใจขม สุราชวนให้หวนรำลึกถึงอดีต ล่างฟานหวินคิดถึงภรรยารักจี้ซีซี ความรักทำให้พลังยุทธ์ก้าวหน้าซวีเยี่ยเวี่ยแอบเซ็ง นางรู้สึกว่าแม้บิดาจะให้อิสระกับนาง แต่ชีวิตก้อไม่มีความหมาย วันวันเอาแต่ช้อปปิ้งกับกิน น่าเบื่อหานป๋อบอกนางว่า นางมีเวลาแค่ 1 ปี นางควรจะรีบทำในสิ่งที่นางอยากทำ ส่วนเค้าเองมีจุดหมายในชีวิตแล้ว เค้าจะตั้งใจฝึกยุทธ์เพื่อสังหารผังปานแก้แค้นให้กับเช่อจุนซิ่นฉินเมิ่งเหยาช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้กับฟงสิงเลี่ย นางคาดว่าเค้าต้องใช้เวลาฟื้นฟูร่างกาย 8-10 วันนางกับฟั่นเหลียงจี๋ฝากหานป๋อช่วยดูแลฟงสิงเลี่ย ระหว่างที่ทั้งคู่ไปร่วมงานชุมนุม 8 สำนัก หานป๋ออุตส่าห์ตั้งใจจะไปร่วมงานเพื่อแก้แค้นผังปาน เลยต้องแห้ว พี่สิงเลี่ยหัวดื้อของเรา มีหรือจะยอมอยู่เฉยๆ เค้าชวนหานป๋อไปลอบจู่โจมผังปาน ผังปานส่งหลี่เช่อเม่ยมารับหน้า 8 สำนักหานป๋อ: ท่านคิดว่าเราจะเอาชนะผังปานได้เหรอฟงสิงเลี่ย: ไม่มีทางหานป๋อ: อ้าว แล้วเรามาทำไมล่ะฟงสิงเลี่ย: ข้ารู้ว่าอาจารย์ต้องท้าสู้กับผังปานแน่ ข้าอยากบั่นทอดพลังยุทธ์ของผังปานก่อนที่จะสู้กับอาจารย์ ท่านจะได้มีโอกาสชนะมากขึ้น ข้ารู้ว่าอาจารย์คงไม่เห็นด้วย แต่พลังยุทธ์ของผังปานแข็งแกร่งมาก ข้าไม่อยากให้อาจารย์ต้องบาดเจ็บ พี่สิงเลี่ยสู้เค้า เจ็บตัวอีกแย้วง่ะ แผลเก่ายังไม่ทันหายเลย พี่สิงเลี่ยฝืนใช้พลังยุทธ์ ทำให้อาการบาดเจ็บกำเริบอีก ผังปาน: ดูเหมือนเจ้ายังไม่หายจากอาการบอบช้ำภายใน ทำไม อาจารย์เจ้าไม่รักษาให้งั้นรึ งั้นก้อขอร้องข้าสิ ข้าอาจจะช่วยรักษาให้ หานป๋อพยายามช่วยฟงสิงเลี่ย แต่เค้าก้อสู้ผังปานไม่ได้ ผังปาน: วรยุทธ์แค่นี้ คิดจะแก้แค้นแทนเช่อจุนซิ่นหานป๋อ: ถ้าข้าฝึกยุทธ์อีก 8 ปี 10 ปี ข้าต้องเอาชนะเจ้าได้แน่ (เอ่อ เอางั้นเลยนะ ป๋อ)ผังปาน: งั้นอีก 8-10 ปี ค่อยมาหาข้าใหม่ละกันหานป๋อ: คนชั่วอย่างเจ้า อายุสั้นแหง จะคอยข้าไหวเร้อ หานป๋อปากเสียจนผังปานหมั่นไส้ ซัดพลังยุทธ์ใส่ แล้วใครล่ะที่โดน ก้อพี่สิงเลี่ยอีกน่ะสิ ดันเอาตัวเข้าบังหานป๋อ แค่นี้ยังเจ็บตัวไม่พอใช่มะ ผังปานขโมยของสำคัญของ 8 สำนักมาเพื่อข่มขู่ให้เป็นมิตรกับเค้า จึงจะยอมคืนให้ฉินเมิ่งเหยา: หากท่านไม่ยอมคืน อาจารย์ข้าคงไม่ไว้หน้าท่าน 20 ปีที่แล้วนางอาจใจอ่อนปล่อยท่านไป แต่วันนี้นางจะไม่ใจอ่อนแน่ หลี่โนไห่เข้ามาขัดจังหวะ เพื่อท้าสู้กับผังปาน หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือด หลี่โนไห่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ผังปาน: ข้าต้องขอขอบคุณท่าน ที่ช่วยสั่งสอนฟงสิงเลี่ย ท่านข่านของพวกเราชาวมองโกล ท่านถ่ายทอดวรยุทธ์ให้กับเค้า วันใดที่พวกเราสร้างประเทศได้อีกครั้ง ล้วนเป็นผลงานของท่านฟงสิงเลี่ยและพวกตามมาทันดูใจหลี่โนไห่ เค้ากำลังเคียดแค้นที่ถูกฟงสิงเลี่ยหลอกใช้ ก่อนตายเค้าก้อยังไม่อาจปล่อยวางหลี่โนไห่: เจ้ามองโกล ข้าอยากจะฆ่าเจ้านักผังปาน: ฟงสิงเลี่ย เจ้าน่าจะขอบใจข้าซะหน่อยนะ ที่อุตส่าห์เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายไว้ให้ศิษย์อาจารย์ได้พบหน้า อาจารย์เจ้าตายในการประลองยุทธ์อย่างสมศักดิ์ศรี แต่ที่ข้าไม่เข้าใจคือ ทำไมก่อนตาย เค้ายังไม่ให้อภัยเจ้า ฟงสิงเลี่ยเจ็บปวดใจอย่างที่สุด ฮือ เศร้าง่ะ ฟงสิงเลี่ยจัดการฝังศพอาจารย์ บรรดา 8 สำนักต่างมาร่วมเคารพศพ ทุกคนต่างช่วยกันปลอบใจเค้า แต่ความเศร้ามันไม่จางหายไปง่ายๆ หรอกนะฟงสิงเลี่ย: ข้าสูญเสียวรยุทธ์ สตรีอันเป็นที่รัก แม้กระทั่งอาจารย์ ข้าไม่มีห่วงอะไรอีกแล้ว ไม่มีใครทำให้ข้าเจ็บปวดเสียใจได้อีก จน เครียด กินเหล้า เอ๊ยไม่ใช่ เศร้า เครียด กินเหล้าดิงานนี้อีตาฟั่นเหลียงจี๋ดันชวนพี่สิงเลี่ยดื่มเหล้า พี่สิงเลี่ยเริ่มมึน เหล้าหมด เลยออกไปหาเหล้าที่โรงเตี๊ยมดื่มไปเจอเสี่ยวเอ้อรังเกียจไม่ยอมขายเหล้าให้ชาวมองโกล พี่สิงเลี่ยเลยโมโหอาละวาดซะ โดนเมิ่งเหยาตบอีกจนได้ สองหนแล้วนะ ฮึ่มมมฉินเมิ่งเหยา: ท่านอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ยิ่งทำแบบนี้คนจะยิ่งรังเกียจท่าน และชาวมองโกลเข้าไปอีกท่านต้องพิสูจน์ให้อาจารย์ท่านเห็นสิว่า มองโกลก้อเป็นคนดีมีคุณธรรมได้ ฉินเมิ่งเหยา: ถ้าท่านคิดว่าอาจารย์อยุติธรรมกับท่าน ท่านก้อไม่ควรทำกับชาวฮั่นเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น ท่านกับอาจารย์จะแตกต่างกันอย่างไร หากท่านยังจมอยู่กับความเกลียดชัง ท่านจะทำแบบอาจารย์ท่านโดยไม่รู้ตัว ผังปานเริ่มเกรงว่าฉินเมิ่งเหยาจะเป็นตัวปัญหาที่ทำให้แผนการของเค้าต้องพัง
เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 6
Lethal Weapon of Love and Passionเทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 6===SPOILERS=== จากตอนที่แล้ว ฉินเมิ่งเหยารู้ว่ากระบี่คลุมวรุณอยู่ในมือของโจรท่องโดดเดี่ยวฟั่นเหลียงจี๋ นางปลอมตัวเป็นน้องชายนักเล่านิทาน เที่ยวปล่อยข่าวทำลายชื่อเสียงฟั่นเหลียงจี๋เพื่อให้เค้าเปิดเผยตัวออกมา เมิ่งเหยาพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฟั่นเหลียงจี๋มอบกระบี่คลุมวรุณออกมา แต่ฟั่นเหลียงจี๋ปฏิเสธ ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ ก้อใช้ไม้แข็ง ดูว่าใครวรยุทธ์สูงกว่าในที่สุดเอี๋ยนจิ้งอันออกโรงเกลี้ยกล่อมฟ่านเหลียงจี๋เอง เค้าจึงยอมมอบกระบี่คลุมวรุณให้กับเรือนฌาณเมตรไตรย เอี๋ยนจิ้งอันตั้งใจจะเก็บรักษากระบี่คลุมวรุณไว้ชั่วคราว รอให้ล่างฟานหวินมารับไป ตามความตั้งใจของเช่อจุนซิ่นไหนๆ ฟั่นเหลียงจี๋ก้อยอมคืนกระบี่มาแล้ว เมิ่งเหยาจึงปลอมตัวเป็นนักเล่านิทานไปแก้ข่าว สร้างภาพฟั่นเหลียงจี๋เป็นจอมโจรคุณธรรมซะเลยปลอมตัวยังงั้ย หนวดก้อติดไม่เรียบร้อยฟั่นเหลียงจี๋: ฝีมือการแปลงโฉมของเจ้า ไม่เอาอ่าวเลย ไม่รู้ตบตาชาวบ้านได้ยังงัย ไว้จะสอนอะไรเด็ดๆ ให้ละกันฮ่องเต้ไม่พอพระทัยที่ภูติบดีซวีเย่ออู่เข้าข้างล่างฟานหวิน ทรงมีพระบัญชาให้เค้าทำหน้าที่ควบคุมชาวมองโกลมาทำเหมืองแร่ที่เมืองปักกิ่ง เมืองในความดูแลของเจ้าเอี้ยนอ๋อง แต่ละครอบครัวชาวมองโกล ผู้ชาย 3 คนจะถูกเกณฑ์มาทำเหมืองแร่ บางครอบครัวไม่มีชายฉกรรจ์ ก้อต้องส่งคนแก่กับเด็กมาทั้งคนแก่และเด็กถูกปฏิบัติอย่างเลวร้าย ฟงสิงเลี่ยเห็นเด็กถูกทหารโบยตี จึงยอมเจ็บตัวแทน (เจ็บตัวอีกแล้ว ) พี่สิงเลี่ยเห็นชะตากรรมสองปู่หลานแล้วให้รันทดใจซวีเยี่ยเวี่ยทำตัวสงบเสงี่ยมต่อหน้าบิดา เพื่อขออยู่ปักกิ่งกับเจ้าเอี้ยนอ๋องต่อ ไม่อยากกลับไปอยู่ในกรอบว่างั้นเถอะ ซวีเย่ออู๋ดีใจที่เห็นลูกสาวเริ่มเป็นกุลสตรีกะเค้า เลยอนุญาตฮ่องเต้เร่งทำเหมือง เพื่อขุดหาแร่เหล็กมาผลิตอาวุธ เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้กับปรมาจารย์มารผังปานเจ้าเอี้ยนอ๋องยังเชื่อใจว่าแม้ล่างฟานหวินจะไม่ทำงานให้กับราชสำนัก แต่จะช่วยปกป้องประเทศแน่นอนล่างฟานหวินส่งไวน์ไปรับคำท้าของผังปาน โดยกำหนดนัดหมายจะต่อสู้กับในอีกสามเดือนข้างหน้าเมื่อไวน์หมักได้ที่ ที่ทะเลสาบต้งถิงผังปานคิดใช้โอกาสที่ล่างฟานหวินต้องฝึกยุทธ์ วางแผนจัดชุมนุม 8 ตระกูลใหญ่ ใน 1 เดือน ฟงสิงเลี่ยฟื้นฟูวรยุทธ์ได้เป็นบางส่วน หลี่โนไห่ยืนยันว่าหลังจากเค้าช่วยทะลวงจุดให้อีกครั้ง ฟงสิงเลี่ยจะสามารถฟื้นวรยุทธ์ได้จนหมดหลี่โนไห่ได้รับเทียบเชิญจากผังปาน หลี่โนไห่: ยังเหลืออีกครึ่งเดือนกว่าจะถึงวันนัด ตอนนั้นเจ้าคงได้วรยุทธ์คืนมาหมดแล้ว หานป๋อเห็นอาการฟงสิงเลี่ยดีขึ้นจึงคิดจากไป ดูดิ น่าหมั่นไส้จริงๆ สิงเลี่ยยังเก็บถุงผ้าของปิงหวินไว้อีก หานป๋อ: ท่านยังคิดถึงแม่นางจิ้นอยู่อีกหรือฟงสิงเลี่ย: ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่เห็นด้วยกับข้า แต่ข้ายังเชื่อใจนางหานป๋อ: เมื่อท่านเอาชนะผังปานได้แล้ว ท่านก้อจะได้รู้ความจริงฟงสิงเลี่ย: ข้าเชื่อว่าถึงตอนนั้น แม้แต่อาจารย์ของนางก้อต้องให้อภัยนางหานป๋อ: ท่านตั้งความหวังไว้สูงจริงๆฟงสิงเลี่ย: ไว้เมื่อไหร่ที่เจ้ามีความรัก เจ้าจะเข้าใจเอง ก่อนจากหานป๋อยังเป็นห่วงพี่สิงเลี่ย เตรียมฟืน อาหารไว้ให้เสร็จสรรพชาวมองโกลถูกทารุณในเหมืองจนทนไม่ไหว ก่อการกบฎ และหนีออกจากเหมือง ซวีเย่ออู๋ส่งทหารออกตามจับ หานป๋อกลับไปที่วังเจ้าเอี้ยนอ๋อง และพลั้งมือทำร้ายทหารคนหนึ่ง ตอนแรกทหารคนนั้นก้อไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ดันเดินสะดุดล้มจนสลบไปเอง หานป๋อจึงถูกจับฐานทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ อ้าว ซวยอีก ซวีเย่ออู๋ไม่เชื่อว่าหานป๋อจะมีกำลังภายในแต่ไม่รู้วรยุทธ์ เค้าจึงลองทดสอบดู หานป๋อพลังมือทำร้ายซวีเย่ออู๋เข้าให้ ซวีเยี่ยเวี่ยช่วยแก้ต่างให้กับหานป๋อ ประกอบกับทหารฟื้นขึ้นมา หานป๋อจึงรอดตัวไปชาวมองโกลดวงซวยดันหนีมาซ่อนที่บ้านของหลี่โนไห่ เค้าเกลียดชังชาวมองโกลมาก สิงเลี่ยไม่อยากให้อาจารย์ทำร้ายชาวมองโกลจึงเข้าไปขอร้อง หลี่โนไห่เห็นแก่ลูกศิษย์เลยยอมปล่อยไปน้องชายของหลี่โนไห่ถูกคนมองโกลฆ่าตาย เค้าจึงเกลียดชังชาวมองโกลมากหานป๋อเห็นซวีเย่ออู๋ทรมานนักโทษชาวมองโกล เพื่อสอบถามที่ซ่อนของชาวมองโกลที่หลบหนีไป เค้าสงสารชาวมองโกลจึงขอร้องต่อเจ้าเอี้ยนอ๋องแม้ใจเจ้าเอี้ยนอ๋องจะมีเมตตา แต่ก้อไม่สามารถช่วยอะไรได้ชาวมองโกลไม่พอใจที่พรรคพวกถูกจับ จึงสังหารทหารเป็นการตอบโต้ซวีเย่ออู๋จำเป็นต้องดำเนินมาตรการขั้นรุนแรง เค้าลงโทษประจานต่อหน้าสาธารณชน ฟงสิงเลี่ยเห็นแล้วยิ่งไม่สบายใจ ดื่มสุราราดรดทุกข์ฉากนี้ถ้ามาฉายช่อง 3 จะเจอหมอกแห่งคุณธรรมป่าวเนี่ย หานป๋อ: ไม่เข้าใจเลย ทำไมชาวจีนเราต้องโหดร้ายกับชาวมองโกลด้วยฟงสิงเลี่ย: เพราะเมื่อก่อน ชาวมองโกลปกครองประเทศ พวกเค้าโหดร้ายทารุณต่อชาวจีนมาก เมื่อชาวจีนได้ปกครองประเทศ จึงแก้แค้นกลับหานป๋อ: เฮ้อ แก้แค้นกันไปมาเมื่อไหร่จะสิ้นสุด หานป๋อชื่นชมเจ้าเอี้ยนอ๋องให้ฟงสิงเลี่ยฟังมากมาย เค้าจึงคิดขอความช่วยเหลือจากเจ้าเอี้ยนอ๋อง แผนการของซวีเย่ออู๋ได้ผล เค้าสามารถจับชาวมองโกลที่หนีไปได้ฟงสิงเลี่ยบุกไปที่ค่ายคนงานเหมืองแร่ แล้วนำคนงานมาเข้าเฝ้าเจ้าเอี้ยนอ๋องเพื่อขอความช่วยเหลือ ได้หานป๋อช่วยดูต้นทาง พี่สิงเลี่ยจึงเข้าถึงตัวเจ้าเอี้ยนอ๋องได้ ฟงสิงเลี่ยขอร้องให้เจ้าเอี้ยนอ๋องออกคำสั่งให้ซวีเย่ออู๋ปล่อยชาวมองโกลไป แต่เจ้าเอี้ยนอ๋องปฏิเสธ
เทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 7
Lethal Weapon of Love and Passionเทพมารสะท้านภพ ตอนที่ 7===SPOILERS=== จากตอนที่แล้ว หานป๋อกับฟงสิงเลี่ยไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าเอี้ยนอ๋อง เจ้าเอี้ยนอ๋องไม่อาจช่วยเหลือออกนอกหน้าได้ เพราะเกรงขัดพระทัยหงอู่ฮ่องเต้ จึงทำทีว่าโดนฟงสิงเลี่ยจับเป็นตัวประกัน แอบเห็นพี่สิงเลี่ยจับมือเจ้าเอี้ยนอ๋องอ่ะ งึมงึม มันวายอีกแล้วง่าเจ้าเอี้ยนอ๋องตัดสินใจปล่อยคนแก่กับเด็กไป แต่คนที่ทำผิดกฎหมายต้องถูกลงโทษ ชาวมองโกลยอมรับเงื่อนไข เจ้าเอี้ยนอ๋องเป็นคนดีจริงๆ เลย เจ้าเอี้ยนอ๋องทำตามที่ทรงรับปาก ปล่อยคนแก่กับเด็กกลับบ้านไปฟงสิงเลี่ยกับหานป๋อชื่นชมในตัวเจ้าเอี้ยนอ๋องมากเจ้าเอี้ยนอ๋องเปิดเผยกับซวีเย่ออู๋ว่าเค้าเป็นคนเล่นละครซวีเย่ออู่เห็นเจ้าเอี้ยนอ๋องมีคุณธรรม จึงอยากทาบทามให้เยี่ยเวี่ยแต่งงานกับเจ้าเอี้ยนอ๋อง เยี่ยเวี่ยรักชีวิตอิสระ ไม่อยากใช้ชีวิตภายใต้กฎเกณฑ์ แม้นางจะไม่ได้รังเกียจเจ้าเอี้ยนอ๋อง นางก้อยังไม่อยากแต่งงาน เยี่ยเวี่ยไม่รู้จะปฏิเสธบิดาอย่างไรดี เซ็งๆ ก้อมาหาหานป๋อ หานป๋อกำลังจะออกไปเยี่ยมฟงสิงเลี่ยพอดี นางจึงขอติดตามไปเที่ยวด้วย พี่สิงเลี่ยฝึกวรยุทธ์กับอาจารย์ เท่อีกแย้วซวีเยี่ยเวี่ยปากหวาน หลี่โนไห่ก้อบ้ายอเหมือนกันแฮะ หลี่โนไห่บอกว่าฝึกอีกไม่กี่วัน วรยุทธ์ฟงสิงเลี่ยคงได้คืนมาหมดหานป๋อชวนฟงสิงเลี่ยตั้งวงย่างปีกไก่ ซวีเยี่ยเวี่ยนึกถึงหนก่อนที่อยู่ร่วมกันซวีเยี่ยเวี่ย: ยากนักที่พวกเราจะอยู่พร้อมหน้า ขาดก้อแต่แม่นางจิ้น เอ่อ พี่ฟงข้าขอโทษ ข้าไม่คิดจะทำให้ท่านนึกถึงเรื่องร้ายๆฟงสิงเลี่ย: ไม่ต้องขอโทษหรอก ข้าไม่รู้ และไม่สนว่าใครๆ จะคิดยังงัยกับปิงหวิน สำหรับข้า นางจะเป็นภรรยาข้าตลอดไป ซวีเยี่ยเวี่ย: ท่านรักมั่นต่อแม่นางจิ้นจริงๆ นะ ผ่านอะไรมาตั้งมากมาย ท่านยังเชื่อมั่นในตัวนางอยู่อีกฟงสิงเลี่ย: รักแท้ต้องผ่านการทดสอบ ซวีเยี่ยเวี่ยฟังแล้วยิ่งกลุ้มใจที่นางถูกจับแต่งงานทั้งที่ยังไม่มีความรักซวีเยี่ยเวี่ย: ข้าเห็นเค้าเป็นเหมือนพี่ชายมาตลอด ข้ารู้ว่าเค้าเป็นคนดี แต่ข้ายังไม่พร้อมที่จะแต่งงานตอนนี้นี่ ฟงสิงเลี่ย: การแต่งงานเป็นเรื่องชั่วชีวิต ถ้าเจ้าไม่เต็มใจ ก็ไม่เป็นธรรมกับเจ้าเอง และคู่ชีวิต ถ้าเจ้ามีความกล้าที่จะหนีออกจากบ้าน ทำไมไม่กล้าที่จะพูดความจริงพูดไปพูดมา เยี่ยเวี่ยเองก้อยังไม่กล้าพูดกับพ่ออยู่ดี ซวีเยี่ยเวี่ย: สมัยเด็กๆ ข้าเคยขัดใจพ่อครั้งนึง พ่อถึงกับไล่แม่นมออก หลังจากนั้นข้าก้อไม่กล้าขัดใจพ่ออีกเลย พ่อให้ข้าเรียนพิณ ข้าก้อใช้พิณแทนอาวุธ พ่อให้ข้าเรียนหนังสือ ข้าก้อตัดหนังสือมาตัดเล่น ถึงทุกวันนี้ พ่อยังนึกว่าข้าตั้งใจเรียนอยู่เลย ซวีเยี่ยเวี่ยกับหานป๋อดื่มเหล้ากันถึงเช้า ซวีเย่ออู๋ออกตามหานาง เมื่อพบนางอยู่กับเด็กเลี้ยงม้าเค้ายิ่งไม่พอใจ ซวีเยี่ยเวี่ยเมาจนไม่รู้เรื่อง หานป๋อจึงช่วยพูดแทนนาง แม้ซวีเย่ออู๋จะโกรธหานป๋อ แต่เค้าก้อรักซวีเยี่ยเวี่ยมาก เมื่อนางรวบรวมความกล้าบอกกับบิดาว่านางยังไม่อยากแต่งงาน ซวีเย่ออู๋เกรงเจ้าเอี้ยนอ๋องจะไม่พอใจ แต่เจ้าเอี้ยนอ๋องเห็นแก่ซวีเยี่ยเวี่ย จึงยอมให้เวลานางหนึ่งปี ใจกว้างน่านับถือจริงๆซวีเย่ออู๋เดินทางกลับเมืองหลวง หลี่โนไห่ได้ยินข่าวเจ้าเอี้ยนอ๋องปล่อยตัวชาวมองโกล เค้าไม่พอใจอย่างแรง สำหรับเค้าชาวมองโกลมีแต่คนชั่วไม่มีคนดี ที่ถูกปฏิบัติอย่างเลวร้ายก้อสมควรแล้ว หลี่โนไห่สาบานว่าจะเป็นศัตรูกับชาวมองโกลตลอดไป ฟงสิงเลี่ยฟังแล้วยิ่งเจ็บปวดใจ ฉินเมิ่งเหยายังเก็บเข็มทิศที่ฟงสิงเลี่ยทำไว้อยู่ เห็นเข็มทิศแล้วคิดถึงคนทำฟั่นเหลียงจี๋เห็นสีหน้านางก้อรู้ว่าต้องได้มาจากผู้ชายแน่ๆ หุหุแล้วฟั่นเหลียงจี๋มาตามติดอยู่ทำไม ไล่ก้อไม่ไป ยังจะขอตามไปงานชุมนุม 8 สำนักอีก ระหว่างทาง พวกเค้าได้พบกับแม่นางหวินชิง ฉินเมิ่งเหยาจึงรู้ว่าฟั่นเหลียงจี๋แอบหลงรักหวินชิงอยู่ หวินชิงก็เป็นตัวแทนสำนักไปร่วมงานชุมนุม นางเป็นห่วงว่าคนที่รับมือผังปานได้ จะมีเพียงเอี๋ยนจิ้งอันอาจารย์ของเมิ่งเหยา และหลี่โนไห่เมิ่งเหยามั่นใจว่าอาจารย์ของนาง จะเคลื่อนไหวในเวลาที่เหมาะสมเมิ่งเหยาได้ทีขี่แพะไล่ ฉินเมิ่งเหยา: คนอะไรขี้ขลาดจัง แค่จะบอกนาง เจ้ายังไม่กล้า แล้วมาคุยว่าเป็นจอมโจรขโมยฟ้า แค่หัวใจผู้หญิงคนเดียวยังขโมยไม่ได้ ฟั่นเหลียงจี๋: สำหรับข้า นางก็เหมือนดอกบัว ข้าอยากเพียงชื่นชม ไม่ใช่หวังครอบครอง อย่ามาหัวเราะเยาะข้านะ ทีเจ้าล่ะ ดูเข็มทิศไปยิ้มไป ไม่ยิ่งกว่าข้าอีกเหรอ ว่าแต่งานชุมนุมน่ะไปทางนี้นะฉินเมิ่งเหยา: ยังพอมีเวลา ข้าจะไปเยี่ยมเยียนสหายก่อนฟั่นเหลียงจี๋: ใช่สหายคนที่ทำเข็มทิศนั่นรึเปล่าฉินเมิ่งเหยา: อย่าพูดเหลวไหล เราไม่สนิทกันซะหน่อยพี่สิงเลี่ยไม่มีกะใจจะฝึกยุทธ์ เค้าเล่าเรื่องกลุ้มใจให้หานป๋อฟัง หานป๋อ: ดูไม่ออกเลยว่าท่านเป็นชาวมองโกลฟงสิงเลี่ย: ข้าเกิดและโตที่เมืองจีน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอาจารย์หานป๋อ: หา ถ้าอาจารย์รู้เข้า ท่านตายแน่ ฟงสิงเลี่ย: แต่อาจารย์ดีกับข้ามาก ข้าไม่อยากปิดบังท่านอีกจิ้นปิงหวินมาพบหลี่โนไห่ นางเปิดเผยความลับที่ฟงสิงเลี่ยเป็นชาวมองโกลฮึ พี่สิงเลี่ยอุตส่าห์เชื่อใจ ทำกันได้ลงนะ อาจารย์ปี๊ดแตก พี่สิงเลี่ยก้อดันพาซื่อรับความจริงอีก หลี่โนไห่รับไม่ได้ที่ศิษย์รักกลายเป็นชาวมองโกลที่เค้าเคียดแค้นที่สุด เค้าลงมือทำร้ายฟงสิงเลี่ย พี่สิงเลี่ยก้อไม่กล้าขัดขืนอาจารย์ ฟั่นเหลียงจี๋กับฉินเมิ่งเหยามาทันเวลาพอดี ใช้สามคนยังสกัดหลี่โนไห่ไว้ไม่อยู่ หานป๋อใช้พลังยุทธ์ซัดใส่ จึงลากพี่สิงเลี่ยหนีไปได้ ฟงสิงเลี่ย: ทำไมอาจารย์ทำกับข้าเช่นนี้ แค่ข้าเป็นชาวมองโกล ข้าก้อกลายเป็นคนเลวในสายตาอาจารย์แล้วหรือ ทำไมอาจารย์ถึงคิดจะฆ่าข้า ฉินเมิ่งเหยา: ท่านเป็นชาวมองโกลหรือฟงสิงเลี่ย: ใช่ เจ้าอยากจะฆ่าข้าอีกคนรึงัยฉินเมิ่งเหยา: ทำไมท่านพูดเช่นนี้ จะเป็นมองโกลหรือฮั่นมันต่างกันตรงไหน ฉินเมิ่งเหยา: ท่านบาดเจ็บภายใน ให้ข้ารักษาท่านเถอะฟงสิงเลี่ย: อย่ามายุ่งกับข้า ข้าเป็นสุนัขมองโกลที่พวกเจ้ารังเกียจไม่ใช่เหรอ ไปให้พ้นฟั่นเหลียงจี๋: ทำไมพวกเราต้องไป จะไปท่านก้อไปเองสิ ถ้าไปไหวนะ ขี้คร้านเดินไปได้หน่อยก้อกระอักเลือดสลบไปสิไม่ว่า ในที่สุด พี่สิงเลี่ยก้อยอมให้เมิ่งเหยาช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้ ฉินเมิ่งเหยาสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ หลี่โนไห่ถึงรู้เรื่องชาติกำเนิดของฟงสิงเลี่ยได้ นางเริ่มสงสัยว่าจะมีแผนการร้ายซ่อนอยู่ เมิ่งเหยาเดินทางไปขอพบหลี่โนไห่ จึงได้รู้ความจริงว่าคนที่เปิดเผยความลับคือจิ้นปิงหวิน ศิษย์พี่ของนางเอง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [