|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
Life @ Sea and Travel to the Globe จาก สมรัชนะ เพื่อทุกคน ภาพสวยๆ ทั้งน๊านนนน รับรองครับ..ถ่ายเอง
more atory and more pics for you .
Live from NYC today.
True Story เม้าท์แตก ตามประสา-สมรัชนะ ณ นิวยอร์ก อ่านแล้วได้สาระ(แน) นิ๊ด ๆ ...Wanna tell ya in NYC,USA
Happy Birthday นะคะ
ขอให้มีความสุขมากๆจ้า
เข้ามาอ่านทุกวันเลย วันไหนไม่ได้แวะมาเหมือนจะขาดใจตาย
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
โดย: Goo-Gai IP: 58.8.188.129 9 กันยายน 2549 20:39:20 น.
ข้อความนี้คัดมาจากคอมเมนท์ ของ Goo-Gai
ไม่รู้ว่า Goo-Gai จะเขียนให้ทุกคนหรือเปล่า... แต่กระนั้นก็ตามเหอะ มันทำให้เจ้าของผู้รับสานส์นี้ ดีใจเยี่ยงนัก
ได้อ่านแล้ว แอบยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้ จนเพื่อนร่วมห้อง Valentine สงสัยว่า
บ้า รึเปล่า อ่านอะไร อมยิ้ม แก้มตุ่ย ยิ้มอยู่ได้ อย่างไร้ทุกข์ขนาดวันนี้ บ่นว่าเหนื่อย แล้วเหนื่อยอีก เพราะถึงนิวยอร์กทีไร ออกไปเที่ยวกว่าจะกลับมาก็บ่ายแก่ ๆ ตอนเรือจะออกแล้วประมาณนั้น
หลายคนส่ง ความสุข ผ่านทางบล๊อก ทุกคอมเมนท์ ทุกข้อความตัวอักษร จะเก็บไว้ในใจเสมอ และจะตอบไป ยังเจ้าของทุกท่านหากเวลาเอื้ออำนวย นะคร๊าบบบ
วันคล้ายวันเกิดที่ผ่านมาทำอะไร หรือครับ... ทำงานครับ.. ทำงานตอนเช้า หลังเลิกงาน อ่านเมล์ของหลายคนที่ส่งมา อ่านข่าว บ้านการเมือง ตั้งใจจะโทรศัพท์แต่สัญญาณ ติดต่อไม่ได้เพราะอยู่กลางทะเล ใกล้เบอร์มิวด้า แล้วหลังจากนั้นก็หลับ
ตื่นทำงานห้าโมงเย็น วันนั้นมีงานต่อ คือต้องดูแล ดอกไม้ที่จัดเป็นฐาน ของChampagne Water Fall ช่วยหัวหน้าจัดงานที่ห้องแกรนด์ เอเทรี่ยม ของเรืออย่างหรูเริ่ด อลังการ บรรยากาศคึกคักด้วยผู้โดยสารเกือบพันเห็นจะได้(ที่เหลือ นอนหลับ เล่นบ่อนคาสิโน และต่าง ๆ อย่างรู้กัน อิอิ...อ้า...คิดมากน่า) ซึ่งเหมือนกับฉากหนังโพไซดอน ตอนที่ผู้โดยสารแต่งชุดหรูหรา อย่างเป็นทางการในห้องโถง อย่างอลังการ..
ตรงกับปีที่แล้ว ที่ต้องทำงานวันฟอร์มอล ...
อยากบอกว่า มากกว่าคำว่าขอบคุณจากใจดวงน้อย ๆ ของสมรัชนะ ที่ได้รับทุกข้อความ อวยพร วันคล้ายวันเกิดปีนี้นะครับ... สมรัชนะ รับรองว่าเราจะอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป ให้สมรัชนะเป็นกัลยานมิตรด้วยคนน๊า....นะ นะ อ้อน ไว้ อ้อนไว้... เอ้ย...ฝากตัวและหัวใจไว้ละกันคั๊บ...
ภาพ
เขียนวันที่เก้า เดือนเก้า...
วันนี้เรืออยู่กลางทะเล ซึ่งกำหนดจะเดินทางไปเกาะ เบอร์มิวด้า แต่พายุลง จึงต้องหลีกเลี่ยงเส้นทาง ลอยอยู่กลางทะเลทั้งวัน...
สัญญาณโทรศัพท์จากเรือก็ไม่เป็นใจ ตั้งใจจะโทรหาคุณแม่ ในวันคล้ายวันเกิดวันนี้แต่ก็ไม่สามารถ . (อยู่ไกล้ ๆ สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าอย่างปริศนา หรือเปล่าครับกัปตัน)... แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะดูเหมือนจะรู้ร่วงหน้า วันก่อนตอนอยู่ตึกเอ็มไพร์ สเตท จึงโทรสนทนานับชั่วโมง ณ มุมหนึ่งที่ถ่ายทำหนังเรื่องคิงคอง ..
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และดูภาพ อย่างน้อย สักภาพ สองภาพ คงจะประทับใจ แขกผู้มาเบือน เอ้ย ...มาเยือน ได้นะครับ...
อาจดูเหมือนภาพส่วนตัวเยอะไป ไม่ได้ตั้งใจจะโปรโมทตัวเองแต่อย่างไร แต่ว่าเอาภาพ ทั้งหมดนี้ให้ผู้โดยสาร ที่เป็นลูกค้าของผมเข้าไปดูด้วย...
ทำงานทุกวัน ไม่ค่อยมีเวลามากนัก ...
กลับไปอ่านไดอารี่ เมื่อปีที่แล้ว ผ่านไปหนึ่งปี ไวเหมือนโกหก... ชีวิตก็เดิมๆ สุข บ้างทุกข์ บ้าง สุก ๆ ดิบ ๆ ออกรสชาติ .... ตามวิถี ...
Thanks for reading !
I will see ya .
Somratchana Moonsai
นานแล้วไม่ค่อยได้เขียนบล๊อก ส่วนมากจะส่งรูป มาทักทายเพราะว่าไม่ค่อยมีเวลา และยุ่ง ๆ หลายอย่าง แม้แต่เพื่อน ๆ คนสนิท ยังไม่ค่อยได้ส่งเมล์ทักทายกัน
วันที่ 19 ตอนเย็น ๆ ตามเวลาท้องถิ่น ของอเมริกา มีเพื่อน ร่วมงานและหัวหน้าชาวต่างชาติถามไถ่ ถึงเรื่องเมืองไทย
เกิดอะไรขึ้นที่เมืองไทยเหรอ
อยากให้เล่าว่าเมืองไทยเป็นยังไง เพราะเรากำลังจะไปเที่ยวบ้านเธอ
มูนซาย เล่าให้ฟังหน่อยสิว่าเมืองไทยเป็นไง เพราะว่าพ่อแม่ของเราอยู่ที่นั่น เสียงของผู้โดยสารชาวฝรั่ง สอบถามเมื่อมานั่งทานอาหารที่ผมทำงาน
รวมทั้งอีกร้อยแปดคำถาม ได้เราก็ไม่ได้ติดตามข่าว เอ้อ กลุ้มใจจะตอบยังไงดี เนี่ย... พี่ ตอบไม่ดี หมายถึงประเทศชาติเราเชียวนา เสียงของน้องท้อป ผู้ช่วยทำงานผมติง ...
หลังจากนั้น กลับห้องติดตามข่าวทางซีเอ็นเอ็น หรือเรียกง่าย ๆ เห็นสองเอ็น ว่างั้นเหอะ แทบทุกต้นชั่วโมงรายงาน ...
กระนั้นก็ต้องติดตามข่าว เวลาเอาแล้ปท้อป ต่อเน็ต โหลดข่าวไว้อ่าน จนตาลายไปข้างหนึ่งเชียวหละ ...
ขอให้ คนไทยทุกคนเข้าใจสถานการณ์ และใช้ความรู้ความสามารถ สติ ปัญญา ในการแก้ปัญหา อย่าได้ใช้กำลังและเลือดเนื้อ ตัดสินกันเลยนะครับ... สาทุ๊ ...สาธุ สาโธ
จะเกาะติด ตามข่าว และเอาใจช่วยเต็มที่ อีกสี่เดือน ก่อนวาเลนไทน์ ผมก็จะเดินทางมาถึงไทย แผ่นดินเกิดแล้ว ...
ดีใจจะได้ใช้สนามบินใหม่ ใหญ่กว่าเดิม หวั่น ๆ กลัวเป็นบุญหลง หลงทิศ กลับบ้านไม่ถูกเหมือนกัน เพราะได้เห็นสกุ๊ป จากทางซีเอ็นเอ็น อลัง ...จริง ๆ ครับ..
ช่วงนี้ผมทำงานรอบบ่ายคือเข้างาน 11 เช้า -4 โมงเย็น ต่อดินเนอร์ ห้าโมงเย็น ถึงสี่ทุ่มต้น ๆ หน้าที่ตอนบ่ายคือเป็นโฮส ต้อนรับและหาที่นั่งให้ผู้โดยสารบนห้องอาหารบุฟเฟต์ ที่ชั้นชมวิว ชั้นสิบห้าของเรือ Horizon Court วัน ๆแหกปาก ป่าววววว ๆๆๆๆ ทักทาย ถามทอ และตอหะแล เอ้ยไม่สิ ...มิตรไมตรี เกินร้อย อันได้รับความไว้วางใจจากหัวหน้า ว่า ...ตอดี นักแล ยิ้มที หัวใจสลาย ได้สมญานามสยามเมืองยิ้ม ...
ตอนเย็น ตะบี้ตะบันเสิร์ฟ รับแขก เกือบสามสิบคน ซึ่งก็มีลูกน้อง คอยยกอาหาร คาว หวาน มาบริการผีฟ้าเอย ...เอ้ย ป่าววววว
วันที่เรือออกจากนิวยอร์ก หลังจากที่ไปเที่ยว กลางวันกับน้องชาย เจ้าสุมิธ เรานั่งรถเมล์ จากท่าเรือบรุ๊คลิน ลงในเมืองบรุ๊คลิน แล้วเดินข้ามสะพานบรุ๊คลิน ไปยังท่าเรือ 17 ที่แมนฮัตตัน ใกล้ ๆกับ WTC ที่ตึกแฝดถล่ม นั่งWater Taxi เที่ยวเทพีเสรีภาพ จึงได้ภาพมาฝาก
ก่อนจะนั่งแท็กซี่ทางน้ำ ได้หาร้านอาหารทานมื้อเที่ยงกัน
พี่ ๆ เด่วผมจะพาไปร้านหรู นั่งทานอาหารชมวิว พี่จะได้เข้าไปยิงกระต่ายให้สบายเฉิบด้วยไง บ่นปวดฉี่จัง...
เอ้ย มิธ คิดได้ไง อะ เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง เนี่ยนะ เพราะทัวร์ไป เทพีออกเที่ยงตรงจะทันเร๊อะ
ที่ท่าเรือมีร้านแบรนเนม เยอะแยะมากมาย หลังจากเดินช้อปปิ้งกัน สักพัก
มิธ เจอร้านอาหารญี่ปุ่น น่าทานดี ไม่มีคนเลย ปะไปกินกัน
สั่งอาหารทาน ด้วยเวลาอันจำกัด พร้อมกำชับ ว่าเราเร่งจะไปทัวร์กัน
รู้สึกอาหาร รสชาติขาด ๆ อะไร น๊ะ สงสัยลืมใส่ความอร่อย มั้ง คำตอบที่ได้คือขาดความอร่อย แหง ๆ เลย แก เอ้ย..
โห ...เห็นด้วยพี่ ..อาหารไม่ได้เรื่องเลยงะ วันหน้าจะกินอาหารร้านไหน ควรจะไปร้านที่มีคนเยอะ ๆ การันตี ความอร่อยหน่อยดิ
หลังจากกลับมาจากเที่ยวหนึ่งชั่วโมง ที่เทพีเสรีภาพ บ่ายโมงได้เวลาพอสมควรจึงเดินทางกลับที่พำนัก โดยแท็กซี่
แท๊กกกก ซี่ ผ๊มต้องการจะไปท่าเรือบรุ๊คลิน พร้อมกับเสียงประตูแท็กซี่ปิดปั้ง เสียงแตร คันหลังบีบ ปี๊บบบบ ไล่ เหมือนในหนัง ยังไง ยังงั้นเลยอะ ครับ คุณผู้อ่าน ธรรมดาของชีวิตเร่งรีบแบบชาวนิวยอร์ก ...เอ้อ.... มหานคร ใกล้เคียงกับหมานะคร
จากนั้นดรอป ลงที่หน้าท่าเรือเข้าร้านกาแฟ แต่ดื่มช้อคโกแล็ตร้อน ๆ ต่อเน็ต ท่องโลกทางเว็บ สองชั่วโมง
ตอนเย็น สี่โมง ไปรับดอกไม้ใส่แจกันอันเป็นงานที่ต้องรับผิดชอบ ในห้องอาหาร ซึ่งก็จ้างให้ฟลอริสต์ จัดการตกแต่งให้เรียบร้อยจะได้มีเวลาออกไปเที่ยวให้หนำใจ
ผมเสิร์ฟอาหาร ทำงานไปเหนื่อยไป เห็นโต๊ะ ข้าง ๆ เพื่อนชาวโรมาเนียเสิร์ฟ ผู้โดยสารกลุ่มหนึ่ง ที่พิการ (เกือบซ้ำซ้อน) แต่ละคนพิการไม่ซ้ำกัน บ้างหู บ้างแขน บ้างตา เห็นแล้วทำให้ระลึกว่า..
ท้อป กรู รู้สึกไม่ดีเลยอะ วันนี้มีความสุขมาก ที่ได้เที่ยว(อีกแล้ว) พอเหนื่อย ๆ แล้วอารมย์ สงสารเพื่อนมนุษย์ ด้วยกัน แต่ละคนเลือกเกิดไม่ได้ ทำไมพระเจ้าถึงได้ให้โอกาสอันเลวร้ายอย่างนี้กับพวกเค้า
อย่าคิดมากเลยพี่ เสียงของผู้ช่วยนายแบก(แบกอาหาร)ของผมปลอบอย่างใจเย็น
ตอนนั้นอารมณ์ผมเริ่ม เคลิ้ม น้ำตาคลอ อย่างบอกไม่ถูก อารมณ์คิดถึงแม่ และครอบครัว ความปลง และหลากหลายเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว.. พี่สาวผมอยากมีลูกเหลือเกิน ยังไม่มีลูกเลย แต่ถ้าต้องเกิดมาแล้ว ไม่สมตามที่หมายก็อย่าเกิดเลยซะดีกว่า ผมว่า...
วันนั้นเหนื่อยแต่ ได้ข้อคิดหลายอย่างที่เข้ามา เรียกได้ว่าเป็นสุข (จากการเที่ยว) และทุกข์ (จากสิ่งที่เห็นจนต้องปลงและคิด) จึงได้ข้อคิดว่า...
ชีวิตคนเราก็แค่นี้ จะเอาอะไรมาก บางคนถึงแม้เค้าจะไม่มีอะไรมากมายเค้ายังเป็นสุขอันพึงมี แล้วเราหละ ...ได้สาระอะไรจากตรงนี้บ้าง
สรุปแล้ววันนั้นที่นิวยอร์ก ผมทำงานตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่ง พับแนปกิ้น (ผ้าเช็ดปาก) สามชั่วโมง เลิกเก้าโมง ออกเที่ยว ช่วงสมรัชนะ สัญจร เจ้าสุมิธตากล้อง ส่วนตัวร่วมแจม หลังเลิกงานสี่ทุ่ม มีประชุม ทานข้าว กลับมาอ่านเมล์ และสัพเพเหระ ถึงตีสี่ หลับตา อย่างเป็นสุข ...
ผ่านไปอีกวันของชีวิต ที่มีทั้งสุขและทุกข์ตามอัตตาภาพ ของคน ๆหนึ่ง ที่ชื่อสมรัชนะ คนนี้...
วันต่อมา ผมได้เจอผู้โดยสารกลุ่มนี้ ไปทานอาหารบุฟเฟต์ ที่ผมทำงาน
มาดาม มาทางนี้เร๊วววว ผมจะหาโต๊ะ ที่มุมดี ติดหน้าต่าง เห็นวิวสวยๆ ของเบอร์มิวด้า ให้ เชิญทางนี้ผมจะพาไปนั่ง สุขจากการทำงานเล็ก ๆ น้อย แค่นี้ก็พอ นี่หละ ตัวผม สมรัชนะ
รักคนอ่านมาก ชื่นชมคนเขียนข้อความมากกว่า ขอบคุณคนที่ชอบเรื่องเล่าและภาพทั้งหลายมากที่สุด ..(แม้จะต่างระดับ แต่ก็ไม่ต่างใจคนเดียวกัน) อิ อิ อิ...
แค่นี้ก็เป็นสุขเยี่ยงนัก แล เอย...................... ข้าว่า ... นะ ...แบ่งปันให้กัน บ้างนะ....(อย่าเก็บไว้คนเดียว) เพราะรักคือการให้ มิใช่รึ แม่พลอย
เรื่องโดย สมรัชนะ คนไกลคนเก่า -โต้คลื่นเม้าท์ เล่า(เรือ)สำราญ.
อีกภาพ
ยังรักเด็ก
รักเด็ก ทั่วโลกอิอิ
เด็ก ไร้เดียงสา ครับ..
เด็กวันนี้คืออนาคตของโลก
ไปเที่ยวรอบโลก บ้าง ครับ..
อีกไม่กี่วันจะต่อเน็ต เอาภาพมาเยอะๆ นะ
มีอีกเยอะ ครับ อยากส่งมาให้ดูเยอะ ๆ จัง
อยากเห็นมากกว่านี้ ติดตามได้ตลอดนะครบั
จากคนนี้ คนเจียงฮาย เที่ยวจามัยก้า เข้ากั๊นนนน เนอะ
อีกไม่กี่วันจะไปเกาะของเมกา และเปอร์โตริโก้ จะเอาภาพมาให้อีกเยอะ ๆ
ขอบคุณทุกความรู้สึก ที่ฝากถึงกัน
แบ็ตแล้ปท้อป จะหมดแล้ว ไปก่อนละ คราวหน้าจะนำภาพ มาฝากอีกนะ
pics
I Love NY Yeahhhh!
it may take time but you will love it those pics just 4 u
yes ! it's bitchy me hahahahaaa ! Oh..it's just be myself.OHm
For my Pasengers I will see you soon.
Ummmm ! It's free day .
5555
อยากบอกว่า เที่ยวแล้วมีแฮง ดี จริง ๆ จากคนบ้าเที่ยว..
คราวหน้าจะเอาภาพมาให้อีก โดยเฉพาะวิว จะไม่ค่อยเอาคนมาเยอะแล้ว อิอิ
Thank you my passengers for visiting my Blog
Moonsai
Working time 555
Bye for now from U.S. Virgin Islands....
อยากจะเข้าไปคอมเมนท์ และตอบทุกๆ ท่านที่เข้ามาบ้านสมรัชนะ แต่ว่าบางครั้งก็เข้าไปอ่านบล๊อกเพื่อนๆ แต่ไม่มีเวลาคอมเมนท์ ซึ่งจะโหลดมาอ่านที่เรือเป็นประจำ
อันที่จริง สัปดาห์หนึ่งผมต่อเน็ตแค่ ครั้งสองครั้ง ๆ ละ สองชั่วโมงเอง
ด้วยเวลาอันมีจำกัด (ชีวิตต้องเร่งรีบ) จึงไม่สามารถทำอะไรได้มากมายนัก แต่กระนั้นก็ตาม โอมก็ยังรักที่จะโหลดภาพและเขียนข้อความ ตอบเมล์ ส่งเมล์ถึงใครต่อใครหลายๆ คน หรือแม้เป็นการตอบจดหมายรวมกัน (ก็อย่าว่ากันน๊า) ....
ทุกครั้งที่ต่อเน็ตต้องเซฟ ข่าวคาว เอ้ย ..ข่าวคราว เรื่องราว หรือแม้แต่อะไร สัพเพเหระ
(ไม่หล่อไม่เริ่ด ไม่เชิด แต่ก็ไม่ค่อยว่างอะ ครับ เพราะอะไรเหรอครับ..ไปหลอกหลอนชาวบ้านเค้าหนะสิ อิอิ )
ครูซนี้ยังคงอยู่บ่าย ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนมากนัก เพราะขี้เกียจตื่นแหกตา ถ้าเข้างานบ่ายละก้อ.... เพลงของพี่มาช่าแต่งให้ผมโดยเฉพาะเลยหละ (เอ๊ะ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า) ..ไม่หลับไม่นอน....
จนวา (Valentin) ต้องปราม บ่อยครั้ง บอกว่า นอนๆ บ้างนะเพื่อน ตาจะเป็นแพนด้า อยู่แล้ว... แต่ก็ตื่นสาย ครับ... วัน ๆ ทานข้าวสองมื้อเอง มื้อเที่ยงกับมื้อเย็น...
เจ้าวา นี่นอนหลับง่ายมาก คุย ๆกันอยู่ ไปซะแล้ว บางทีมือยังถือรีโมท เจ้าตัว...หลับปุ๋ย.. ผมอยากจะนอนหลับง่าย แต่ก็ได้แต่พยายาม ..ถ้าอากาศในห้องปรับแอร์เย็น ๆ ละก็...หลับยาก ต้องห่มผ้า แต่ก็บ้านอนเย็นๆ ดีกว่าร้อน ๆ นะ...ไม่ชอบนอนเหงื่อแตก อย่างอื่นแตกหนะพอว่า... (อันหมายถึงใจแตก) จะได้รักใครหลายๆ คน เพราะความรักคือสิ่งที่สวยงาม ... นี่หละเหตุผล ไม่มีฟอแฟน กับเค้าสักที เพราะตัวเองเป็นคนเจ้าชู้นัก แม้จะถูกประนามว่าเป็นคนเจ้าชู้ ...ก็ยอม...
ผมพิมพ์ไว้ แล้ว copy and paste เมื่อครั้นต่อเน็ต...
เมื่อวันที่สามสิบ กันยา ที่ผ่านมาได้ไปเที่ยว ขึ้นตึกที่สูงที่สุดของนิวยอร์กและเคยสูงที่สุดของโลก ... เพราะคราวที่แล้ว ไม่สามารถทนรอ เรียงคิว เอ้า...เปล่า เข้าคิว ได้...
ถ้ากลับมาเมืองไทย จะนำภาพ และเสนอเรื่องราว เยอะ ๆ แบบให้ได้สาระ (ดี ต่างจากสาระเลว) นะครับ..ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง เพราะบางทีถึงเวลาหากินบนบก แล้วต้องกุลีกุจอ ลงสู่น้ำ ตามประสา สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ ตามธรรมดาของมนุษย์ที่เป็นสัตว์สังคมอย่างผม....
วันนี้ข้อมูลคร่าว ๆ พอหอมปาก หอมคอก่อนนะ...
ณ กาละครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ปี คศ 1930 เดือนกุมภา ได้เริ่มทำการก่อสร้าง
ใช้เวลา หนึ่งปีกับอีกสี่สิบห้าวัน ในการก่อสร้าง
ประกาศอย่างเป็นทางการว่า เริ่มใช้บริการตั้งแต่ปี คศ 1931
ตอนที่สร้างตึกนี้พวกเค้าทำงานก่อสร้างทุกวันไม่มีวันหยุด
โดยมีคนทำงาน สี่พันคนต่อวัน...
งบประมาณ โดยประมาณ ห้าสิบล้านเหรียญ งบประมาณบูรณะ ร้อยกว่าล้านเหรียญ ซึ่งมากกว่างบประมาณในการก่อสร้างซะอีก..
ข้อมูลเพิ่มเติม
ติดตามได้โด๊ยตรง
ที่ //www.esbnyc.com รวมทั้งสามารถติดต่อซื้อตั๋ว ได้ที่นั่น..(ไม่ได้ค่าโฆษณานะเนี่ย)
เปิดทำการให้ผู้คนเข้าชม ทุกวัน ทั้งปี ตั้งแต่ แปดโมงเช้า ถึงเที่ยงคืน ขายตั๋วรอบสุดท้าย ห้าทุ่มสิบห้า...
สถานที่ของตึกแห่งนี้ตั้งอยู่ ที่ 5 Avenue at 34 th Street
แนะนำ ... ถ้าจะไปชม แนะนำให้ ซื้อตั๋วไปแค่ชั้น 86 ( Observation Floor ) ในราคา 16 เหรียญ ถ้าจะขึ้นไปชั้นสูงสุด 102 ต้องเพิ่มอีก 14 เหรียญ แต่ไม่ค่อยมีคนขึ้นไปเพราะว่าเป็นกระจก ห้องแคบ ๆ
สำหรับผมและเจ้าสุมิธ วันนั้นต่างคนก็ต่างลงความเห็นกันว่า...
เหอะ นะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว ให้มันสุด ๆ ไปเลยเพ่ แต่หารู้ไม่ คนที่เค้ารู้เค้าไม่ค่อยขึ้นไปกัน ....
แต่ก็ถือว่า โอ ครับ... (ในใจคิดว่า แหม ตั๋วเครื่องบิน ก็ไม่ต้องเสียมาเที่ยว บริษัทจ่ายให้ฟรี นี่หว่า)
ที่ที่ถ่ายรูปมา เป็นห้องเหมือนในหนังเรื่องคิงคอง หนะครับ...
ส่วนตัวแล้วผมชอบนะ ชอบอยู่ในที่สูง ๆ จะทำให้จิตใจเราสูง เอ้ย...เกี่ยวกันรึเปล่าเนี่ย..
เพราะบ้านนอกของผมที่เจียงฮาย กว่าจะไปได้ก็ต้องผ่านม่อน เขา สูงเสียดฟ้า.. (ผมไม่ได้เป็นชาวเขานะครับ... ชาวเราพื้นบ้านนี่หละ)
ถือว่า Magic of moment หรือว่า One moment in time ก็ว่าได้ ...
เงิน สามสิบเหรียญ หาใหม่ได้ ... จะกลัวอะไรก็แค่ครั้งหนึ่งในชีวิต..ว่าป๊ะ..
รูปต่าง ๆ จะนำเสนอภายหลังครับ..เอาแบบเยอะ ๆ เต็มเหนี่ยวไปเลย เพ่ ดีมะ..
เออ... หลังจากลงมาจาก ตึกแล้ว หิวข้าว จึงเดินหาร้าน ไหน เดินไปเรื่อยเปื่อย กินลม ชมวิว ชิลล์ ๆ ได้เห็นเค้าจัดงานเทศกาลของโบสถ์ หรือเรียกง่าย ๆ ก็เหมือนงานวัดบ้านเราหนะครับ มีการออกร้าน ขายอาหาร เสื้อผ้า ได้เห็นร้านของคุณพี่ Kathy จึงแวะเข้าไปทักเพราะได้ยิน คุณพี่คุยกับลูกชายเจ้าของร้านอาหารไทย ชื่อร้านผ่องศรี (ที่มีหลายสาขา ทั่วนิวยอร์ก) จึงแวะทักทาย
คุณพี่เคธี่ ใจดี เอาของที่ระลึกให้ โอมด้วยครับ... เออ ใช่ ครับให้เจ้าสุมิธตากล้องของโอมด้วยเช่นกัน...
จึงอยากฝากบอกว่า ใครที่มา นิวยอร์ก มีอะไร ปรึกษาคุณพี่เคธี่ได้ รับส่ง สนามบิน แนะนำ ต่าง ๆ อย่างราคากันเอง จ๊า....
ตีสองแล้ว ของีบ ก่อนนะครับ.. ฟังเพลง บางเพลงแล้วทำให้ หลับไม่ลง เอ้ย ง่วงเต็มที่...
รักคนอ่านทุกคน ขอบคุณคนเขียนคอมเมนท์ และให้กำลังใจ ... ใครไม่ทำอะไร ไม่อ่านแต่แค่คลิ๊กมา ก็ ขอบคุณเช่นกัน ... นะ บาย แล้วเจอกัน..สัปดาห์หน้า..คร๊าบบบ
สมรัชนะ ณ แอ่วดี (เที่ยว ตา-หลอด )
Dear all my friends and my passengers in NY,
Due to the schedule I will be in NY only 3 times on the following day .
Oct ,9 2006 Monday
Oct ,18 2006 Wednesday
Oct ,27 2006 Friday
Well, the ship will do turnaround day in Puerto Rico on every Saturdays.
I will be contact by mail .
Most of the time I am online on the following days.
< its 11 hours after Thailand>
Oct ,9 2006 Monday
Oct ,14 2006 Saturday in St.Thomas ,US Virgin Islands.
Oct ,18 2006 Wednesday
Oct ,27 2006 Friday
Oct ,31 2006 Tuesday in St.Thomas ,US Virgin Islands
Nov ,4 Saturday in Puerto Rico
Nov ,10 ,11,12,18,24,25,26 2006
On Saturday Online time at 9 p.m. in Thailand < 10 a.m. in USA>
Thanks for all your support and I am looking forwards to seeing you all in the nearly future.
Best Regards ,
Moonsai ,
Your waiter and your friends.
เขียนวันที่ 7 เดือนตุลาคม ปีนี้ และชาตินี้หละครับ..
เมื่ออยู่ริมฝั่งชล ฉันยลทุกยามเย็น พักในร่มเงาไม้เอน ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง ตะวันใกล้จะลับแล้ว เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง เฝ้าแต่ครวญ แต่ครวญ ๆ หา น้ำตาหลั่งจึงร้องสั่งอาลัย เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ แม้เรือลอยลำไป พบคนที่เคยซึ้งใจ ขอเรือนำเธอมาให้ที ตะวันใกล้จมแผ่นน้ำ สายชลงามดั่งกำมะหยี่ โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนี้แสงพลันริบหรี่ คงริบหรี่เช่นโอม... เอ้ย คำสุดท้ายนี้เติมเอง..
คือเพลงที่ฟังตอนนี้ แล้วนั่งพิมพ์ ไดอารี่ ตอนตีสามของเวลาท้องถิ่น เพราะติดนิสัยนอนหลับดึกอะ ครับ..
เมื่อวานก็ กลับมาจากเที่ยวบาร์เล็ก ๆ ของพนักงาน กลับห้องตีสอง กว่าจะนิทราได้ ปาเข้าไปตีสี่ ...
ไปเที่ยวบาร์เล็ก ๆ ของลูกเรือ ซึ่งมีธีม Toga เป็นยุคของกรีกโบราณสี่พันปี มีการประกวดการแต่งกาย พึ่งรู้ว่า ทีมของไทยแลนด์ ชนะเริ่ด ได้รางวัลมาครอง เพราะกว่าจะประกาศผลดึกมั่ก ๆ ชุดที่ใส่ไป นั้นสนับสนุนโดย บริษัทที่ผมทำนั่นหละ เพราะว่าเพื่อน ๆ หยิบเอาผ้าปูเตียง มาห่อ มัดรัดตัว สีขาวสะอาด แบบขาด ๆ เกิน ๆ โชว์สัดส่วน ตามแบบใครก็แบบมัน เมื่อวานผมทำงานจัดดอกที่แชมเปญจ์ วอเตอร์ฟอล งานหรูคืนวันฟอร์มอล ไนท์ หลังจากนั้นเกือบเที่ยงคืน จึงไปหาเพื่อนที่ห้อง เพื่อน ๆ จับแต่ง องค์ทรงเครื่อง ครบรส ...(อยากเอารูปโพส ลงแต่อยู่ที่กล้องเพื่อน เพราะกล้องผมตก ยังไม่ได้ซ่อม) สนุกสนานตามประสา ...
วันนี้ตื่นไปทานข้าวเช้า เกือบ ๆ 11 โมงเช้า หัวหน้าตามตัว บอกให้ไปออฟฟิศด่วนมีเรื่อง ...อ้าววว ...เป็นเรื่องหละสิ ทำไร ผิดป่าวฟะ ...
เรื่องมีอยู่ว่า ต้องไปเป็นพยาน และที่ปรึกษาของเพื่อนคนไทยคนหนึ่งที่ทำงานตำแหน่งเดียวกัน คือบ๋อยบนเรือ เพราะว่าเค้าได้รับการลดขั้นให้เป็นผู้ช่วยเว็ตเตอร์ อันเนื่องมาจากเพอร์ฟอร์มมานซ์ ไม่ผ่าน จากการตัดสินของหัวหน้างานชาวต่างชาติ
แต่เพื่อนไม่อยากจะทำงานต่อ ขอ ลาออกจากการทำงาน ทำให้ต้องไปดูแล คอยประสานงานทั้งหัวหน้าและเพื่อน ....คนนี้ก็เพื่อน คนนั้นก็หัวหน้า ที่เราเคารพ เวลามีเรื่องอะไร ที่เกี่ยวกับคนไทย ก็ต้องเรียกผมไประบายเล่าให้ฟังประจำ ...
เจ้าตัวก็งง เหมือนกันว่า ทำไม เคี่ยวจังเลย เป็นแค่บ๋อยต้อง ทำอะไรมากมาย กว่าจะได้เงินเดือนๆ แสนไม่ได้ง่าย เหมือนที่คิด...
เค้าจึงเป็นคนที่สอง ของเว็ตเตอร์ไทย ที่ถูกส่งกลับบ้าน อันเนื่องมาจากการทำงานไม่ได้มาตรฐานของหัวหน้างาน....
วันนี้ขึ้นไปทำงาน เกือบเที่ยง กว่า เพราะมัวแต่เคลียร์เรื่องกับเพื่อน ที่จะกลับบ้าน
จากตารางต้องจอดที่เบอร์มิวด้า แต่กัปตัน ประกาศ (อีกแล้ว) ว่าไม่สามารถนำเรือจอด เกาะเบอร์มิวด้า ได้เพราะว่าคลื่นลม แรง เพื่อความปลอดภัยของทุกคน...
ที่สำคัญหากนำเรือไปจอดแล้วเรือเกิดถูกลม กระแทกชนหินโสโครก ราคาไม่ใช่ลำละบาทสองบาท หรือผีสามบาท นะครับ เจ็ดร้อยล้านคงจะหายไปในพริบตา...
จึงต้องอยู่ทะเล
ทำให้หน้าที่ของผม เป็น เกส รีเลชั่น และโฮส ส่งแขก ที่บุฟเฟต์ชั้น 15 ยุ่งน่าดู เพราะว่าหาโต๊ะให้แขกยากมากกกกกกกกกกกก เพราะแขกสามพันคน ประมาณว่าบริการบุฟเฟต์ ประมาณ สองพันคน ฝั่งที่ผมทำงานพันคน...อีกฝั่งหนึ่งพันคน ไหนจะแขก ที่ชราภาพ เดิน เหิร ลำบากก็ต้องคอยรับส่ง ..
เขียนถึงเรื่องแขก เมื่อวานตอนเย็น ได้เสิร์ฟแขกที่มานั่ง ที่โต๊ะของผม
Good evening welcome to Da Vinci Dining room ,Moonsai is my name and my assistant, his name is Happy We will be your waiter
อันที่จริงจะต้องแนะนำว่ามาจากประเทศอะไร ด้วย แต่ ว่าช่วงนี้ผมจะไม่แนะนำ หรือแล้วแต่ แขกบางคนเพราะบางทีก็ขี้เกียจ ต่อความยาวสาวความยืด... และแขกสี่คนนี้ ท่าทางจะเมา มึน ไร้สาระ ( สิ้นดี..)
สักพัก แขกก็ถามว่า Moon เธอมาจากประเทศอะไร เหรอ
ผมก็ตอบไปตามตรงว่ามาจาก ประเทศไทย
ได้ข่าวว่าเป็นประเทศที่ยากจนมากเหรอ
โอ้ โห ... ได้ยินประโยคนี้ผม สวนไปทันที ว่า
I beg your pardon เสียงดัดขึ้นจมูก พาร์ดั๊น...หน่อย ๆ แบบ ตะหงิด ๆ หนะ
ก็เลยสวนไป อย่างไม่ต้องคิดว่า ..
มันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะทีเดียว มันอาจจะเป็นบางพื้นที่หนะ หมาดำ เอ้ย ..มาดาม อันที่จริงเมืองไทยเป็นเมืองที่ศิวิไลซ์ ทั้งเรื่องวัฒนธรรม และอะไรหลายอย่าง เธอคงไม่ได้ติดตามข่าวล่าสุด ที่ผ่านมา ว่าเราพึ่งเปิดสนามบินที่ทันสมัย และยิ่งใหญ่อลังการในระดับภูมิภาค มั้งหนะ
ขอโทษ เจอคนจริงเข้าแล้วมั้ยหละ ...
แขกสี่คนนี้ คู่หนึ่งเรื่องมาก กะโหลกกะลา นำไวน์มาห้องอาหารแต่ไม่ยอมให้เว็ตเตอร์เปิดขวดให้ เพราะพวกเธอ เปิดมาไว้ล่วงหน้า แล้วเพราะว่า ตืด ..ขี้เหนียว หรือยากจน ไม่อยากเสียค่าเปิดขวด Corkage fee ไง
ผมจึงอ้างถึงหัวหน้าว่า พวกเราต้องทำการคิดค่าเปิดขวดเพราะคุณนำไวน์ มาเปิดที่นี่..ต่อให้เปิดมาจากหลุมไหน ก็ตามแต่ก็นำมาดื่มในห้องอาหาร แห่งนี้...
ไม่อยากเชื่อเลยว่า............. ไม่ยอม (สงสัยตังค์ไม่มีมั้ง) ผมจึงต้องให้หัวหน้าจัดการ...
แต่ก็เสิร์ฟไปตามหน้า ที่ เสิร์ฟไป กัดแขกไป ขำ ขำ ....
ม้าดำ (หรือมาดาม) ฉันทำตามหน้าที่หนะ หวังว่าเธอคงจะเข้าใจ
ดั๊นจำเราได้ขึ้นใจ วันนี้เจอที่บุฟเฟต์ บนชั้น 15 เข้ามาทักเราก่อนเลย
Hey Moon ! how are you ?
...เอ้อ.... คนเรา..จัง(ราย)จริง ผมจะเกลียดคนที่ดูถูกคนอื่น โดยที่ไม่ดูตัวเอง เอาซะมาก ๆ ...พวกหัวหมอ เจอหัวปลาดุกอย่างเราละก้อ...เงี่ยงคมกริบ ต่อให้ตอนบินมาจากเมืองไทย ลืมเอา หม๋อง(สมอง) ใส่กระเป๋ามาด้วยก็ตามเหอะ ยังมีกระแสของคำว่า ไม่โง่ ไม่ยอม ในสายเลือดปนอยู่บ้างนิดหน่อย... อิอิ....
อ้า ...นะ ผ่านไปอีกวัน ของชีวิต มีรัก มีเกลียด แต่อย่ามากนักก็ดี ไอ้คำหลัง เนี่ย...
นอนก่อนนะ .... เด่วตื่นทำงาน 11 โมงเช้าไม่ทัน....
ราตรีสวัสดิ์ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน ขอบคุณที่อ่านมาตั้งนาน ขยันอ่านเน๊อะ ไม่เบื่อเหรอ ...(ถามไปงั้นหละ ใจจริงอยากให้อ่านกันเยอะ ๆ จะได้รู้จักกันมากขึ้น .... )
จริงใจ แต่ไม่แสดงออก ...
คือผมหละ สม รัช ชะ นะ
อันหมายถึง สมกับชัยชนะอย่างราชา หรือ ราชสมบัติ ตามความหมายของชื่อนี้แลเอย....
9999
99
in NYC
999
| Create Date : 22 กันยายน 2549 |
| Last Update : 10 ตุลาคม 2549 1:07:42 น. |
|
43 comments
|
| Counter : 666 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: puxkapou (puxkapou  ) วันที่: 22 กันยายน 2549 เวลา:13:08:39 น. |
|
|
|
| โดย: วีดวาด วันที่: 22 กันยายน 2549 เวลา:17:11:58 น. |
|
|
|
| โดย: basbas วันที่: 23 กันยายน 2549 เวลา:20:36:50 น. |
|
|
|
| โดย: เวฟ IP: 71.127.10.192 วันที่: 23 กันยายน 2549 เวลา:22:39:09 น. |
|
|
|
| โดย: tuck IP: 124.120.120.69 วันที่: 25 กันยายน 2549 เวลา:11:17:57 น. |
|
|
|
| โดย: เจ๋ง IP: 58.9.199.88 วันที่: 25 กันยายน 2549 เวลา:22:51:20 น. |
|
|
|
โดย: ป้ามด  วันที่: 26 กันยายน 2549 เวลา:9:32:11 น. |
|
|
|
| โดย: stawahna (stawahna ) วันที่: 26 กันยายน 2549 เวลา:22:17:30 น. |
|
|
|
| โดย: ปลายฟากฟ้า วันที่: 26 กันยายน 2549 เวลา:22:36:17 น. |
|
|
|
| โดย: momน้องคัตเตอร์ (Genéve ) วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:0:34:59 น. |
|
|
|
| โดย: jo-jo IP: 207.38.218.83 วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:3:57:43 น. |
|
|
|
| โดย: thason IP: 58.8.186.155 วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:11:17:42 น. |
|
|
|
| โดย: thason IP: 58.8.186.155 วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:11:50:48 น. |
|
|
|
| โดย: หมอนวดจ้ะ IP: 80.166.141.5 วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:21:32:25 น. |
|
|
|
| โดย: เวฟ IP: 71.127.5.137 วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:10:04:36 น. |
|
|
|
| โดย: Hey Shorty IP: 210.54.226.102 วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:14:02:55 น. |
|
|
|
| โดย: Goo-Gai(marisani@gmail.com) IP: 58.8.184.229 วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:19:23:41 น. |
|
|
|
| โดย: กวิสรา วันที่: 29 กันยายน 2549 เวลา:15:21:01 น. |
|
|
|
| โดย: Ohm USA (sochana9 ) วันที่: 1 ตุลาคม 2549 เวลา:2:44:27 น. |
|
|
|
โดย: ดา ดา  วันที่: 1 ตุลาคม 2549 เวลา:4:01:55 น. |
|
|
|
โดย: ป่ามืด  วันที่: 2 ตุลาคม 2549 เวลา:0:45:34 น. |
|
|
|
| โดย: แมงมุม IP: 88.103.34.205 วันที่: 5 ตุลาคม 2549 เวลา:17:30:38 น. |
|
|
|
| โดย: ratana_sri วันที่: 5 ตุลาคม 2549 เวลา:18:31:57 น. |
|
|
|
| โดย: basbas วันที่: 7 ตุลาคม 2549 เวลา:18:48:43 น. |
|
|
|
| โดย: PIWAT วันที่: 8 ตุลาคม 2549 เวลา:21:05:46 น. |
|
|
|
| โดย: uko IP: 61.91.165.131 วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:2:42:19 น. |
|
|
|
| โดย: ป่ามืด IP: 124.120.47.90 วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:8:26:19 น. |
|
|
|
| โดย: ดิฉันเองยะ IP: 202.28.47.11 วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:10:27:21 น. |
|
|
|
โดย: กุมภีน  วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:13:40:02 น. |
|
|
|
| โดย: Nat IP: 58.8.101.139 วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:20:31:24 น. |
|
|
|
| โดย: tamm IP: 58.181.136.83 วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:5:28:08 น. |
|
|
|
| โดย: 9A วันที่: 13 ตุลาคม 2549 เวลา:7:56:14 น. |
|
|
|
| โดย: tita_room (tita_room ) วันที่: 18 ตุลาคม 2549 เวลา:0:13:40 น. |
|
|
|
| โดย: Htervo วันที่: 19 ตุลาคม 2549 เวลา:22:20:49 น. |
|
|
|
| โดย: หลุย ณ เชียงราย (louis_jd ) วันที่: 8 พฤศจิกายน 2549 เวลา:3:27:49 น. |
|
|
|
| โดย: ภัท IP: 58.9.14.12 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2549 เวลา:23:06:50 น. |
|
|
|
| โดย: Htervo วันที่: 23 พฤศจิกายน 2549 เวลา:3:58:17 น. |
|
|
|
| โดย: witxitee@yahoo.com IP: 61.47.103.100 วันที่: 23 ธันวาคม 2549 เวลา:0:22:40 น. |
|
|
|
| โดย: whisky IP: 58.8.195.79 วันที่: 2 กรกฎาคม 2550 เวลา:18:47:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
อยากเขียนหนังสือเก่งๆอย่างคุณสมรัชนะ บ้างจังเลยค่ะ อิอิ ว่างๆไปแนะนำเกี่ยวกับการเขียนให้แนนด้วยนะค่ะ คริกๆแบบว่ากำลังหาตังค์เลี้ยง เบบี้น้อยอยู่คร้า
I hope you 're fine ..naja..and I still miss you ...jo-jo 
แอบปลื้มเล็กๆแฮะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
thanks for visiting my Blog !!!! OHM Somratchana
รอยยิ้มของคนที่มีความสุขเวลาได้ไปพักผ่อนเนี่ย สดใสที่ซู้ด