บ่ายวันพฤหัสหลังมื้อเที่ยง ฝนปรอยๆลงมาหน่อยนึง ฮีรีบเดินลงมาหาป้าพร้อมบอกว่า สงสัยจะไม่ได้ไปแล้ว ฝนตกนะป้า พร้อมรอยยิ้มเจ่าเล่ห์ แต่ป้ามองฟ้าแล้ว มันก็แค่ก้อนฝนหย่อมนึงเดี๋ยวมันก็ผ่านไป และแล้วมันก็จริงดังที่ป้าคาดไว้ บ่ายสามโมง เราสองคนก็พร้อม เป้คนละใบ มีน้ำมีขนมพร้อม ป้าขับรถไปจอดไว้ตรงริมถนนใกล้จุดที่เราจะเดินขึ้นไปตามทางเดินเก่า ที่คนสมัยก่อนโน้นเค้าเดินขึ้นลงเขากัน เป็นเส้นทางสำหรับเดินเท้าได้อย่างเดียว เป็นทางเดินแคบๆลัดเลาะขึ้นภูเขาไปเรื่อยๆ ด้านบนเขามีทะเลสาบเล็กๆ มีร้านอาหารอยู่หนึ่งร้านซึ่งเปิดเป็นบางวันหรือเสาร์อาทิตย์ อย่างวันพฤหัสช่วงนี้เค้าปิดค่ะ ไอ้เราก็คาดหวังว่าจะแวะไปดื่มโค้กเย็นๆสักแก้ว แต่ไม่เป็นไร เราเตรียมของกินมาเองแล้ว

ระหว่างทางเดิน อิชั้นนั้นรู้ดีอยู่แล้วว่า ต้องได้ยินเสียงหลานถามตลอดทางว่า ใกล้จะถึงหรือยัง อีกนานไหม เหนื่อยแล้ว หิวแล้ว พักก่อนไหม หรือคำถามร้อยแปดพันเก้า ที่อิชั้นตอบมั่งไม่ตอบมั่ง ปกติเส้นทางนี้คนอื่นเค้าเดินกันแค่ครึ่งชั่วโมง เราสองคนล่อไปหนึ่งชั่วโมงค่ะ นะ ก็หลานมันเดินไปหยุดไป หันหลังมาคุยกับป้ามั่ง หยุดดื่มน้ำ กินคุ้กกี้ไปมั่ง บางทีป้าก็เดินแซงแล้วปล่อยให้ฮีรีบวิ่งตามหลังมาแทน

ครบถ้วนหนึ่งชั่วโมง พวกเราสองคนก็เดินถึงจุดหมายปลายทางที่มีชื่อว่า Pisce' ออกเสียงว่า พิส-เช๋ เป็นกลุ่มกระท่อมหินราวๆห้าหกหลัง แต่ละหลังมีสนามหญ้าเขียวๆหน้าบ้าน มีร้านอาหารเล็กๆที่เลี้ยงวัว แพะ ไก่ เลี้ยงผึ้ง อยู่หลังร้าน ที่อิตาลีถ้าจะเปิดร้านอาหาร (+ห้องพัก) ที่เป็นแบบ farm house หรือที่อิตาลีจะเรียกว่า Agriturismo ก็ต้องมีการเลี้ยงสัตว์ควบคู่ไปด้วย เพราะจะได้ส่วนลดในเรื่องของภาษีรายได้ค่ะ แต่จะต้องเลี้ยงกี่ตัว มีผลผลิตเท่าไร อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ก็คงต้องเลี้ยงในปริมาณที่พอจะให้เกิดรายได้แหละ คงไม่ใช่แค่เลี้ยงแค่ตัวสองตัวไว้ดูเล่น

มาดูรูปกันค่ะ นี่ถ่ายรูปหลานไว้และส่งให้เค้าดูในมือถือ ฮีปลาบปลื้มกับแอ๊คติ้งของฮีเหลือเกิน 

สัญลักษณ์ขาวแดงบนหินหรือบนต้นไม้ เป็นการบอกทิศทางการเดินค่ะ นักท่องเที่ยวหรือคนเดินป่าจะได้ไม่หลง และมีการบอกเป็นระยะๆ ไม่หลงแน่นอน

ในที่สุดเราก็ถึงตรงนี้ คือตู้เย็นธรรมชาติของคนสมัยก่อนโน้น ไว้เก็บอาหารและผลผลิตที่ปลูกได้ จะเก็บความเย็นไว้ได้ดีมากๆ ก็นะ สร้างจากหินเป็นก้อนๆกันเลยทีเดียว หลานชายก็ถามว่า มันคืออะไร เค้าไม่เคยเห็น เห็นไหม พาหลานออกเดินได้ออกกำลังกายแล้ว ได้เห็น+ความรู้ใหม่ๆประดับตัวกันด้วย 

แล้วเราก็ได้เห็นกลุ่มกระท่อมหินสวยๆ แบบนี้ มีคนมาอยู่เฉพาะหน้าร้อนนะคะ หน้าหนาวถนนปิดเพราะหิมะตก ถ้าจะขับรถมาก็ต้องหารถมาขูดหิมะกันเอง ลำบากน่าดู 

หลังนี้ตั้งอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายมาก ห่างไกลจากบ้านอื่น แถมสนามหญ้าหน้าบ้านก็กว้างขวางอย่างกะสนามฟุตบอล เค้าเสียค่าน้ำมันกับเครื่องตัดหญ้าไปเยอะโขแน่ๆ

เดินออกมาตามถนนแล้ว เพื่อเดินไปยังทะเลสาบเล็กๆ จะได้นั่งกินน้ำกินขนมกันไปด้วย ถึงจุดๆนี้ หลานชายเริ่มงอแงมากขึ้น บ่นจะนั่งกินขนมข้างทางแล้ว ไม่ไปแล้วทะเลสาบนั่น แถมเดินไปก็เกาแข้งเกาขาไป เริ่มคันเพราะเดินฝ่าสนามหญ้าที่มีหญ้าขึ้นสูงมาด้วย เฮ้อ ก็บอกแล้วว่าให้ใส่กางเกงขายาว ก็ไม่ยอมเปลี่ยนนะ 

เป็นรูปที่ชอบที่สุดของวันนั้น เพราะเป็นภาพที่ป้าหันไปมองข้างหลัง และเรารู้ว่าเค้าเดินตามหลังเรามาอย่างช้าๆ แต่เค้าไม่ได้หยุดเดินหรอก ตอนนี้อาจจะเดินตามป้าไม่ทัน แต่ป้าก็แค่ชะลอฝีเท้าลงนิดนึง ช้าหน่อยแต่ป้ารอได้นะ รอวันที่หลานเดินมาคู่เรา หรือก้าวแซงหน้าเราไป

ในที่สุดเดินมาถึงทะเลสาบ นั่งกินขนมกันไปแค่สิบนาที ลุงก็ขับรถมารับเราสองคนแล้ว พอหลานเห็นรถลุงวิ่งมาปุ๊บ ฮีรีบวิ่งไปหาลุงทันที กลัวลุงปล่อยให้เดินกลับเอง 

ส่วนวันนี้วันศุกร์ ตามโปรแกรมคือเดินออกกำลังกาย แต่ปรากฏว่าฝนตกมาตั้งแต่เมื่อคืน มีทีท่าว่าจะไม่หยุดตกด้วยนะวันนี้ ก็ต้องงดแผนของวันนี้ไป พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่เนอะ ก็อย่างที่บอกว่า ป้ารอได้เสมอ

หลายคนอาจมีคำถามหรือคิดว่า ป้าอย่างอิชั้น ทำไมถึงได้รักและใส่ใจหลานชายสามีขนาดนี้ ก็เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ตีนเท่าฝาหอยอ่ะนะ ช่วยเลี้ยง+ประคับประคองกันมาเนิ่นนาน ความรักความผูกพันธ์มันก็เพิ่มพูนขึ้นไปเรื่อยๆ สมัยพี่ชายเค้ายังเด็กๆก็เลี้ยงกันมาแบบนี้ พาไปเดินป่าเดินเขา ไปสนามเด็กเล่น ไปกินไอติม ไปกินข้าวนอกบ้าน ไปเที่ยวถึงกรุงโรมก็เคยพาไปมาแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าลุงกะป้าไม่มีลูกเป็นของตัวเองด้วยกระมัง เราจึงได้ทุ่มเทไปกะหลานทั้งสองคนแบบนี้ ส่วนหลานที่ไทย อิชั้นก็สปอยล์ไม่น้อยหน้าหลานที่นี่นะ พาไปสิงคโปร์มาแล้ว เดี๋ยวกลับไปคราวหน้าจะพาไหนค่อยว่ากันใหม่เนอะ 

และนี่คืออีกหนึ่งความทรงจำที่ต้องเอามาเขียนบันทึกไว้ กันลืม ก็แหม่ ป้าอายุเริ่มเยอะขึ้น ความทรงจำอาจจะเลือนลางไปบ้าง ป้าเอามาเขียนไว้แบบนี้ วันหลังป้ากลับมาอ่าน ป้าจะได้รู้ว่าวันนั้นป้าแฮปปี้ดีดักแค่ไหน ที่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับหลาน (ุถึงแม้จะหูชากับการบ่นพร่ำเพรื่อของหลานไปบ้าง) แต่ถึงยังไงแล้ว รักนะคะ คนดีของป้า