เช้าและคืนของวันที่ 1 กุมภา หิมะตกโปรยปราย เช้าวันรุ่งขึ้นอิชั้นก็ตื่นเช้ามากไม่รู้ทำไมถึงนอนต่อไม่ได้ เลยลุกมาต้มกาแฟม๊อคค่า ดื่มกาแฟให้พุงอุ่นๆแล้วแต่งตัวรัดกุม คลุมตั้งแต่หัวยันนิ้วก้อยเท้า เดินออกจากบ้าน ทิ้งให้คุณสามีนอนกรนคนเดียวไปก่อน เดินไปไม่กี่นาทีก็ถึงจุดที่อิชั้นมักมาเดินเล่นคนเดียวบ่อยๆ แต่คราวนี้หิมะที่เพิ่งตกนั้นยังนุ่มนิ่มอยู่ มีร่องรอยคนอื่นเดินย่ำก่อนหน้าอิชั้นแล้วเช่นกัน มีคนตื่นเช้ากว่าเราแฮะ 

เป็นเส้นทางที่คุ้นตาคุ้นใจ แต่หิมะนิ่มๆนั่นทำให้วิวและหัวใจคนเดินเบิกบานมากขึ้น เพราะเดินง่าย ไม่ลื่น หิมะยังไม่จับตัวเป็นน้ำแข็ง แต่ต้องใส่บู้ทสำหรับลุยหิมะโดยเฉพาะ หิมะจะได้ไม่เล็ดลอดเข้ามาในเท้าหรือขา บางช่วงที่เดินไปยังไม่มีใครย่ำก่อนอิชั้น เดินๆไปก็จมลงในดงหิมะครึ่งเข่า สนุกดี บางทีจมลงไปเยอะแบบไม่คาดคิด ได้ยินเสียงหัวเราะของตัวเองเบาๆ สบายใจดีเหลือเกิน 

ถ่ายรูปมาหลายรูป เอารูปหน้าบ้านตัวเองไปก่อน ที่มีรถสองคันจอดอยู่นั่นแหละค่ะ

ตอนเช้าแดดยังไม่มี รูปก็จะออกมาแบบทะมึนๆหน่อยนะคะ

ลานขาวๆบนเขาลาดลงมา ฝั่งขวามือของรูป เป็นลานสกีค่ะ

กระต๊อบหินหลังนั้น ร้างไร้ผู้คนอาศัยค่ะ เสียดาย วิวตรงนี้ดี๊ดี แถมโดนแดดเยอะด้วย 

รูปข้างล่างนั่น ทางเดินตรงนั้นยังไม่มีใครย่ำก่อนอิชั้น แค่ก้าวแรกที่ย่ำลงไป ก็จมเข่าพอดี ก็สนุกสนานอยู่คนเดียว เดินไปจนสุดทาง เดินไปขำเบาๆไปกับอาการลุ้นว่า แต่ละก้าวที่เท้าย่ำ จะจมลงไปมากแค่ไหน เป็นทางเดินที่อิชั้นคุ้นเคยนะคะ ถ้าไม่เคยไปก็จะกลัวหน่อยๆ กลัวว่าจมลงไปแล้วเอาตัวเองขึ้นมาไม่ได้ หรือข้างล่างเป็นบ่อเป็นเหว จะซวยเอาได้ แต่ตรงนี้ไม่อันตราย มาเดินบ่อยมาก ทุกๆฤดู บริเวณนี้สวยเสมอ เป็นจุดที่มองไปเห็นหลังคาบ้านตัวเองซะด้วย 

หิมะขาว 

หนาวเหน็บ

อย่างไร 

แต่ใจอุ่น

หิมะขาวหนาวนั้น

อันละลาย.

ปล. กับความพยายามแต่งกลอน