หลังจากที่ปิดประเทศปิดตัวเองมาร่วมๆเกือบสองเดือน อิตาลีถึงคราวเปิดตัวเองได้ในระยะเฟสที่สอง คือไปมาหาสู่กันได้ภายในแคว้น (เห็นข่าวบอกมาแบบนี้ แต่ทำไมตำรวจยังดักตรวจอยู่ตามถนน) เราสองคนก็เลยไม่กล้าไปไหนมาไหนไกลๆ เอาแค่ภายในหมู่บ้านไปก่อน ขับรถไปกันสองคน อิชั้นนั่งข้างหลัง ใส่หน้ากากกันทั้งคู่ พอขับรถผ่านด่านตรงที่ตำรวจมักตั้งด่านตรงนั้นประจำ ตำรวจไม่โบกให้จอดนะ สงสัยคงแต่ตรวจคร่าวๆ หรือว่าคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่ คนกันเองภายในหมู่บ้านก็ปล่อยๆไป แต่ขากลับก็เห็นโบกรถอีกคันให้จอด เอาเป็นว่า ยังไปไหนมาไหนไม่ได้อิสระเสรีซะทีเดียว รอดูสถานการ์ณกันต่อไปค่ะ

 

เราขับรถขึ้นเขาไปอีกฝั่งนึงของหมู่บ้าน น่าจะราวๆความสูงที่ 1400-1600 เมตรจากระดับน้ำทะเล หิมะตรงใต้ร่มสนยังละลายไม่หมด ส่วนที่โดนแดดดีๆตามทุ่งหญ้าก็เริ่มมีสีเขียวแซมให้เห็น และมีดอกโครคุส Crocus งอกและบานเต็มทุ่ง มองเพลินๆ สวยดีนะ ถึงแม้ว่าอากาศจะเย็นๆอยู่ก็ตาม แต่ในวันที่แดดจ้า ฟ้าสวย อะไรๆก็ดูดีไปซะหมด 

 

และนี่คือเหตุผลว่าทำไมถึงขับรถขึ้นเขาไปที่ทุ่งโล่งกว้างๆ ก็เพราะคุณสามีเธอประกอบเครื่องบินบังคับเอง สั่งซื้ออุปกรณ์มา นั่งตัดแต่งแปะแกะจนสำเร็จ และเมื่อทดลองบินดู ปรากฏว่าเพียงแค่โผบินไปได้หนึ่งเมตร ก็ตกแป้กลงพื้นดินทันที หักไปบางส่วน 555 ฮีเดินไปดูเครื่องบินหงายท้องและพูดว่า ป่ะ กลับบ้านไปซ่อมเครื่องบินกันเถอะ ^__^


ส่วนอิชั้นแอบหัวเราะไปนิด แต่ก็ให้กำลังใจไปว่า สงสัยลมแรงไป เดี๋ยวคราวหน้าลองใหม่เนอะ ว่าแล้วก็ขับรถกลับบ้านทันที ขับรถไปสิบห้านาที อยู่ได้ไม่ทันถึงห้านาที ก็ขับรถกลับบ้านต่อ กลับมาถึงบ้านฮีก็จัดการซ่อมก๊อกแก๊กๆไปตามประสา ส่วนอิชั้นต้มน้ำร้อน และชงชาหอมๆดื่มกันสองคน ก่อนจะแอบงีบไปหน่อยนึง ไม่ได้ออกนอกบ้านมานาน ไปโดนแดดแรงๆโดนลมเย็นๆแค่ห้านาที กลับบ้านมาถึงกับเพลีย 

ส่วนมื้อค่ำ ฮีลงมือทำสปาเก็ตตี้ใส่มะเขือเทศลูกเล็กๆให้กิน ตามด้วยสลัดผักชามใหญ่ กินกันสองคนหมดเกลี้ยงเลย อิ่มท้องและอิ่มใจ เฮ้อ ก็แค่นี้แหละชีวิต อยู่กับปัจจุบัน อยู่กับวันนี้ จงอิ่มเอมและขอบคุณที่เรายังมีชีวิตอยู่ ท่ามกลางสิ่งดีๆรอบตัวและมีคนที่รักเรา/เรารักอยู่ใกล้ๆกัน

 
 

Be grateful for what you have 
and who you have.