เช้าวันศุกร์ ตื่นมาชงกาแฟม๊อคค่าร้อนๆ ปิ้งขนมปังทาแยมเหมือนเช่นทุกวัน แล้วมานั่งหน้าคอม เปิดอ่านข่าวคราวความเคลื่อนไหวของโลกใบนี้ หันไปยิ้มหวานๆให้เจ้าพิคกี้หัวสีเหลืองนี่ด้วย วันนี้จะต้องเป็นอีกหนึ่งวันดีๆแน่นอน


หลังจากที่อยู่บ้านมาเป็นเดือน กิจกรรมการจัดบ้านเพื่อลดความรุงรังของชีวิต ก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง เหลือมุมหน้าทีวีที่ยังจัดไม่ลงตัว เหลือห้องซักรีด ที่ไม่รู้จะทิ้งอะไรก่อนดี เพราะของเยอะจัด แต่โดยรวมแล้ว มุมครัว มุมโต๊ะกินข้าวหรือนั่งเล่นคอมนี่ดูสะอาดสะอ้าน ไร้ซึ่งสิ่งของมาเกะกะสายตา บนโต๊ะคอมมีแค่ คอมพิวเตอร์ ขวดแก้วรียูสใส่ปากกาและตุ๊กตาหัวสีเหลืองหนึ่งตัว แค่นี้พอ ไม่เอาอะไรมากมายมาถมไว้อีกแล้ว ปกติจะปูผ้าสีขาวโปร่งๆ แต่วันนี้เอาไปซัก มีผ้าปูสีฟ้าและสีครีมอยู่นะ แต่เลือกเอาผ้าบาติกจากไทยมาปูแทน ดอกไม้สีฟ้า ให้บรรยากาศดูครื้นเครงดี
 

และเปิดไลน์ดูข้อความที่คุยกับเพื่อนๆที่ไทยไว้ เพื่อนบอกว่า เนี่ย ชั้นอ้วนขึ้นมาก โรคนี่นั่นก็ตามมา เพราะกินไม่เลือก อิชั้นเลยส่งรูปอาหารการกินของตัวเองให้เพื่อนดู ว่าทำไมอิชั้นถึงยังคงความผอมและยังไม่มีโรคใดๆถามหา (หวังว่าจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ) และบอกเพื่อนว่า อโรคยา ปรมาลาภา ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ เริ่มเทศน์ให้เพื่อนฟัง 555

สลัดผัก น้ำสลัดแบบอิตาเลียนก็แค่โรยเกลือ น้ำส้มองุ่นและน้ำมันมะกอก สามอย่างแค่นี้จริงๆ อย่างผักในรูปเป็นผักที่มีขายตลอดปี สีขาวปนเขียวมีชื่อว่า Cicoria bianca  สีแดงก็ Cicoria rossa เนื้อสัมผัสอาจหยาบๆไปบ้าง ไม่ได้อ่อนนุ่มเหมือนผักใบเขียวทั่วไป และมีรสขมนิดๆ เป็นผักสลัดที่ทนความหนาวเย็นได้ดี ช่วงเดือนตุลา พฤศจิกา ผักอื่นๆแห้งเหี่ยวหมดแล้ว ผักชนิดนี้ยังทนอยู่ได้ เป็นหนึ่งในผักที่ชาวอิตาเลียนนิยมปลูกไว้ในสวนครัวหลังบ้าน ส่วนหน้าหนาวยามหิมะลงก็ซื้อจากซูเปอร์มากินแทนละกันเนอะ บ้านเราก็ชอบกินผักชนิดนี้ 
 

เที่ยงนี้กินสปาเก็ตตี้ค่ะ อาหารจานง่ายๆไม่หนักท้องมาก เจียวกระเทียมผ่าเป็นสองซีกกับน้ำมันมะกอก พอเริ่มส่งกลิ่นหอมๆตักทิ้งไป ใส่มะเขือเทศลูกเล็ก คลุกกันไปมาหนึ่งนาที ปิดไฟ ใส่เส้นพาสต้าต้มสุกตามชอบ ตักใส่จานแล้วราดน้ำมันมะกอกดีๆกลิ่นหอมๆลงสักนิด พร้อมรับประทานค่ะ 

ส่วนเย็นนี้จะทำแพนงหมู ไม่มีมะเขือพวง ก็ใส่แครอทหั่นเต๋าลงไปแทน พลิกแพลงจนแทบไม่เหลือความเป็นอาหารไทย เมนูอาหารที่บ้านจะกินเนื้อ กินแป้ง กินไข่ วนๆกันไป ส่วนผัก ผลไม้ กินทุกวันอยู่แล้ว มีแทรกอยู่ในทุกมื้ออาหาร 


อิชั้นส่งรูปอาหารให้เพื่อนดูแทบทุกวัน ทุกคนก็ต่างลงความเห็นว่า เออนะ กินแบบนี้มันจะไปอ้วนได้ยังไงล่ะ แถมกิจกรรมโปรดของอิชั้นคือการเดินอีก เดินข้ามเขากันเป็นลูกๆในช่วงหน้านี้แหละ เดี๋ยวเค้าหมดเคอร์ฟิวเมื่อไหร่ เจอกันแน่ภูเขาหลังบ้านเอ๋ย


ส่วนตอนนี้ก็นั่งยิ้มให้กับตุ๊กตาหรือดอกไม้ใบหญ้าข้างบ้านไปก่อน นั่งมองฟ้า หน้าสู้แดดตรงระเบียงไปพลางๆ รออีกสักนิด อีกนิดเดียวเท่านั้น เราจะกลับมายิ้มกว้างกว่าเดิม  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบนหนทางนี้ เราจะยิ้มสู้และออกเดินอีกครั้ง ... ไม่รีบหรอก รอได้นะ

Whatever comes in my way
I take it with smile :)