[レベル7 - 宮部 みゆき] ฆาตรกรรมระดับ 7 - มิยูกิ มิยาเบะ

レベル7 - ฆาตรกรรมระดับ 7
ผู้เขียน มิยาเบะ มิยูกิ [宮部 みゆき]
ผู้แปล บัณฑิต ประดิษฐานุวงศ์

คิดว่าหลายๆคนคงได้อ่านเรื่องนี้กันไปแล้ว ส่วนตัวดองเล่มนี้เอาไว้นานข้ามปีเลย หนึ่งเพราะความหนาของหนังสือที่ทำให้ท้อใจนิดหน่อยว่าไม่รู้จะอ่านจบเมื่อไหร่ สองคือบทแรกๆหนังสือได้กล่าวอธิบายเกี่ยวกับสภาพต่างๆโดยที่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ได้แต่อธิบายไปเรื่อยๆว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น สภาพการณ์เป็นอย่างไร อ่านแล้วก็เลยไม่ได้ดึงดูดอะไรเท่าไหร่ แถมยังเหนื่อยเพราะต้องเก็บรายละเอียดต่างๆไปด้วย เลยขอพักไว้ก่อน พักไว้ยาวเลยเป็นปีถึงได้กลับมาหยิบอ่านใหม่ ซึ่งคราวนี้แหล่ะได้มาเริ่มกันในช่วง "ตามหาความจริง" กันแล้วซึ่งวางไม่ลงจริงๆ มันชวนให้ติดตามไปเรื่อยๆและอยากรู้ว่าอะไรมันเป็นอะไรจนกว่าจะจบ ตื่นเต้นและสนุกเหมือนได้ดูหนังเป็นฉากๆเลย คราวนี้ความหนาก็ไม่เป็นอุปสรรคในการอ่านแล้ว อ่านจบรวดเดียวเลย



จากปกหลัง...ชายหญิงคู่หนึ่งเมื่อตื่นขึ้นบนเตียงนอนในคอนโดใจกลางกรุงโตเกียว พวกเขาเกิดอาการความจำเสื่อม ไม่มีสิ่งใดระบุตัวตนของสองหนุ่มสาวได้ นอกจากรอยสักบนแขนว่า Level 7 แต่กลับพบปืน ผ้าเปื้อนเลือด และกระเป๋าที่อัดแน่นด้วยธนบัตร ต่อมาจู่ๆ หญิงสาวก็เกิดตาบอดขึ้น เธอทำหม้อต้มน้ำตกเสียงดัง เป็นเหตุให้ซาเองุสะชายข้างห้องมาพบเห็นเรื่องราว ซาเองุสะเสนอตัวช่วยค้นหาตัวตนของชายหญิงคู่นี้และที่มาของปืนกับวัตถุน่าสงสัยในคอนโด การสืบหาเรื่องราวอันลึกลับจึงได้เริ่มต้นขึ้นว่า Level 7 ซึ่งต่อมามีผู้เกี่ยวข้องหลายคนนั้นหมายความถึงอะไร และพัวพันกับฆาตรกรรมหมู่นองเลือดได้อย่างไร

อ่านจบแล้วชวนให้ลุกขึ้นมาปรบมือดังๆอีกครั้งกับนักเขียนญี่ปุ่นอีกหนึ่งคนที่เป็นเลิศในด้านการเขียนหนังสือแนว Suspense หลังจากที่ปรบมือไปแล้วกับ "ซุสุกิ โคจิ" และ "ฮิราชิโนะ เคโงะ" คราวนี้เราก็มาปรบมือให้กับ "มิยาเบะ มิยูกิ" นี่ยังไม่นับ "โยซาบุโร่ คานาริ และเซย์มารุ อามางิ" เจ้าของเรื่องคินดะอิจิต้นฉบับการ์ตูนที่เราชื่นชมอีกหนึ่งคน และอีกหลายๆนักเขียนที่ใครหลายๆคนชอบอย่าง "โอตสึ อิจิ" หรือ "อาคากะวา จิโร" แม้ส่วนตัวเราจะชอบไม่เท่ากับนักเขียนที่กล่าวมาตอนแรกเท่าไหร่ก็ตาม แต่เมื่อมานั่งนับๆดูแล้วเราก็พร้อมยกรางวัลชนะเลิศนิยายสืบสวนให้กับนักเขียนญี่ปุ่นอย่างเป็นเอกฉันท์ ด้วยเอกลักษณ์เฉพาะที่ไม่เหมือนกับนิยายสืบสวนแนวตะวันตกที่เล่าเรื่องค่อนข้างตรงๆ ไปเรื่อยๆตามลำดับเวลา และไม่ได้ลึกล้ำซับซ้อนซ่อนเงื่อน แนว Suspense ของฝั่งตะวันตกที่ชอบมากก็เห็นจะมีเรื่อง "Identity" นี่แหล่ะที่เข้าตากรรมการ (ของเรา) มากที่สุด

เอกลักษณ์เฉพาะของหนังสือแนว Suspense ของญี่ปุ่นคือหนึ่งพล็อตเรื่องซึ่งค่อนข้างแหวกแนว ไม่ใช่การฆาตรกรรมไปวันๆเรื่อยเปื่อย อย่างเรื่อง "ฆาตรกรรมระดับ 7" นี้พล็อตเรื่องก็ อะไรกันหว่า ชายหญิงตื่นขึ้นบนเตียงนอนแล้วความจำเสื่อมมีรอยสักบนแขนว่า Level 7 อะไรกันเนี่ย จากนั้นเอกลักษณ์ต่อมาคือการเปิดเรื่องที่น่าสนใจแต่ทว่าไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลย และต่อจากนั้นก็มาดำดิ่งวางไม่ลงกับการค้นหาความจริงไปกับตัวละคร ซึ่งทำให้เราหมกมุ่นพยายามเดาไปด้วยว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่หรือใครเป็นฆาตกร ซึ่งปรากฎว่าแม้แต่จะเดายังไม่รู้จะเดายังไงเลยเพราะมันซับซ้อนไปหมด มาถึงตอนจบความจริงเฉลยก็นิ่งอึ้งกันไป แถมด้วยการกระทบเสียดสีสังคมหรือชี้แจงถึงสัจธรรมชีวิตเล็กๆน้อยๆไว้กับเรื่องราว

ไม่ได้พูดอะไรถึง "ฆาตรกรรมระดับ 7" แต่ที่พูดมาทั้งหมดก็ชวนให้หยิบขึ้นมาเล่มนี้ขึ้นมาอ่านได้แล้วนะคะ ทั้งการยกให้ "มิยาเบะ มิยูกิ" เป็นอีกหนึ่งนักเขียนที่น่าประทับใจ สไตล์การเขียนเรื่องแนว Suspense ที่ยอดเยี่ยมของนักเขียนญี่ปุ่น อาการอ่านจบรวดเดียวทั้งที่หนาเกือบห้าร้อยหน้า พล็อตเรื่องที่ไม่เหมือนใคร การค้นหาความจริงที่สนุก วางไม่ลง ชวนให้ติดตามตลอดทั้งเรื่อง การหักมุมครั้งแล้วครั้งเล่าของเรื่องราว ความซับซ้อนซ่อนเงื่อนแต่มาบรรจบอย่างสมบูรณ์แบบของทุกเรื่องราวและทุกตัวละคร ทำให้ "ฆาตรกรรมระดับ 7" เป็นหนังสือที่ยกขึ้นหิ้งไปอีกหนึ่งเรื่อง

หากจะไม่ชอบใจก็ตรงตอนจบช่วงเฉลยความจริงที่ดูเป็นการเฉลยความจริงมากเกินไป แบบประมาณว่าตัวละครสำคัญของปมมายืนอธิบายเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดมากกว่าการดำเนินเรื่องให้คลี่คลายไปถึงจุดสุดท้ายด้วยตัวเอง อันนี้ทำให้นึกถึงคินดะอิจิเลยค่ะ เพราะมาแนวเดียวกัน คิดว่านักเขียนก็ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เพื่อไขความจริงทั้งหมดให้กระจ่าง แต่ส่วนตัวคิดว่า ในแง่ความเป็นนิยายแล้วน่าจะมีวีธีการเฉลยที่ดีกว่าการที่ตัวละครมายืนอธิบาย ตรงนี้เลยทำให้ส่วนตัวชอบ "มิยาเบะ มิยูกิ" น้อยกว่า "ซุสุกิ โคจิ" และ "ฮิราชิโนะ เคโงะ" อยู่ประมาณนึงเลยทีเดียวค่ะ

แต่ว่าก็แอบชอบ "มิยาเบะ มิยูกิ" ในแง่ของการเสียดสีสังคม สุดท้ายแล้วการฆาตรกรรมก็เป็นผลพวงของความเห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัวของมนุษย์เรา น่าแปลกที่หลายๆครั้งคนที่มีอิทธิพล หรือคนที่มีตำแหน่งในระดับสูงกว่าชาวบ้านธรรมดาทั่วไป กลับไม่ยอมลดละ ปล่อยวางสิ่งนอกกายอย่างชื่อเสียง เงินทองทั้งๆที่ตัวเองก็มีมากกว่าคนอื่นๆ และหลายๆครั้งสิ่งที่คนเหล่านั้นทำมันก็มักจะรุนแรงกว่า น่ากลัวกว่าที่คนธรรมดาทั่วไปจะกล้าทำ

...เหมือนเป็นทรายดูด ยิ่งทำยิ่งได้ ยิ่งได้ยิ่งโลภ ยิ่งโลภก็ย่อมยิ่งทำสิ่งที่รุนแรงมากกว่าเพื่อให้ได้มากกว่าเดิมนี่เอง...

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 25 ตุลาคม 2551 16:01:06 น. Counter : 1168 Pageviews.		21 comments
Share Tweet