1Q84 - ฮารุกิ มุราคามิ

++1Q84 เล่ม 1/2++
ผู้แต่ง ฮารูกิ มูราคามิ
ผู้แปล มุทิตา พานิช, มัทนา จาตุรแสงไพโรจน์, ปิยะณัฐ จีระกูรวิวัฒน์



จากปกหลัง...เรื่องราวของโลกสองใบที่เคลื่อนมาบรรจบ เรื่องราวของชายหญิงคู่หนึ่งที่ตามหากันและกัน หากทั้งสองจะถูกลิขิตให้พบกันในโลกใบไหน โลกเดิมในปี 1984 หรือใน 1Q84

จะมีสักกี่คนในโลกน้ีที่ฟังท่อนเปิด ‘ซินโฟนิเอ็ตตา’ ของยานาเช็คแล้วทายถูกว่า นี่คือ ‘ซินโฟนิเอ็ตตา’ ของยานาเช็ค น่าจะอยู่ระหว่าง ‘น้อยมาก’ กับ ‘แทบจะไม่มี’ ประมาณนั้นไม่ใช่หรือแต่ไม่รู้เพราะเหตใดอาโอมาเมะถึงทายถูก

เท็งโกะถามคนรอบข้างทุกคร้ังท่ีมีโอกาสว่า ภาพแรกในชีวิตที่นึกออกนั้นเป็นภาพตอนประมาณอายุเท่าไร สำหรับคนส่วนใหญ่จะเป็นภาพตอนอายุสี่หรือห้าขวบ อย่างเร็วก็สามขวบ ไม่มีรายไหนเลยที่จำก่อนหน้านั้นได้

ตั้งแต่ตอนที่ซื้อ 1Q84 ทั้งสองเล่มมาจากงานสัปดาห์หนังสือ เห็นขนาดความหนากว่า 849 หน้า ก็แอบคิดอยู่ในใจว่า "ต่อให้งานหนังสือปีหน้าเวียนมาอีกรอบ เราก็ยังอ่านมันไม่จบหร๊อก" ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เกิดศรัทธาในตัวเองน้อยนิดขนาดนี้ ทั้งๆที่ปกติเราอ่านงานของ "เฮียมู" จบในเวลาไม่เกินสามวันเสมอ

1Q84 เป็นนิยายที่เหมาะมากสำหรับคนที่เริ่มอ่านงานของมูราคามิเป็นครั้งแรก ขอบอกว่า 1Q84 เป็นเรื่องที่อ่านง่ายที่สุดแล้วในบรรดาเรื่องต่างๆของฮารุกิ มุราคามิ...อ่านง่ายแต่ว่าแต่งยาก เพราะกลิ่นอายของความเป็นมุราคามิยังคงตลบอบอวลอยู่ ทั้งไอเดีย พล็อตเรื่องที่ทั้งแปลกและแหวก แฝงอิทธิพลของ Kurt Vonnegut ในแบบฉบับตะวันออก และยังมาในแพ็คเกจที่ชวนติดตามล่าหาความจริงว่า ไอ้นั่นคืออะไร ไอ้นี่มันเป็นอะไรกันแน่ จริงๆแล้วไอ้โน่นมันคือไอ้นู่นหรือเปล่า ปล่อยให้เดากันไปต่างๆนานา วิ่งไล่ล่าทั้งความจริงในเรื่อง และยังไล่ล่าความคิดของมุราคามิอีก นี่เลยเป็นที่มาของสปีดการพลิกหน้ากระดาษแบบเร็วกว่านรก

1Q84 ใช้เวลาในการอ่านสามอาทิตย์ ถ้าพูดกันตามจริง หนึ่งอาทิตย์ก็อ่านจบได้ ถ้ามีเวลาสามวันยังได้เลย แต่ที่ลากยาวเกินมาสองอาทิตย์เพราะ ขณะกำลังเมามันส์อ่านอยู่นั้นเอง บังเอิญเปิดไปดูผลงานของเฮียมูด้านหลังเล่ม แล้วดันไปสะดุดกับคำว่า "โปรดอดใจรอ 1Q84 เล่มสาม อีกไม่นานนัก" ตายละวา มันมีสามเล่มนี่หว่า เลยหยุดสปีดในการอ่านไว้เพียงเท่านั้น เพราะต่อให้อ่านจบเล่มสอง ความกระจ่างถึงที่สุดก็ยังคงไม่บังเกิดอยู่ดี

แต่ที่ชอบมากยิ่งขึ้นเพราะ 1Q84 เหมือนจะนำเอาวิถีชีวิตของสังคมลงมาอยู่ใน 1Q84 เป็นระยะ กึ่งๆได้อ่านปรัชญาสังคมไปในตัว ซึ่งโดดเด่นกว่าเรื่องอื่นๆที่วิถีชีวิตและสังคมจะมาเป็นฉากหลัง 1Q84 ดึงเอาสิ่งเหล่านั้นมาเป็นสิ่งที่จับต้องได้โดยผ่านคำพูดของตัวละคร

* ใครอยากค้นพบปรัชญาด้วยตนเอง กรุณาข้ามสองประโยคด้านล่าง*

"....แต่ก็อย่างที่เธอพอรู้อยู่แล้ว ผู้คนที่เสาะแสวงหาสภาวะสมองตายด้วยตนเองมีไม่น้อย เพราะมันสบายกว่า ไม่ต้องคิดเรื่องยุ่งยาก..."

"ผู้คนทั่วไปไม่ได้ต้องการความเป็นจริงที่พิสูจน์ได้ ความเป็นจริงส่วนใหญ่จะเป็นอย่างที่คุณพูด คือมีความเจ็บปวดควบคู่ไปด้วย และมนุษย์แทบทุกคนไม่ได้ต้องการความเป็นจริงที่มีความเจ็บปวดมาด้วยกัน สิ่งที่ผู้คนต้องการคือเรื่องราวสวยงามและสบายใจที่จะทำให้รู้สึกว่าการมีตัวตนของเขามีความหมายลึกซึ้งยิ่งขึ้น..."

นอกจากปรัชญา 1Q84 ยังมีคำเท่ๆเกี่ยวกับความรัก และความตายอีกด้วย เสมือนสองสิ่งนี้เป็นสิ่งที่อยู่เคียงคู่งานของมุราคามิเสมอ ดังเช่นที่ท่านผู้นำกล่าวไว้ว่า "หากไร้ซึ่งความรัก ทุกสิ่งก็เป็นเพียงละครชั้นเลวเท่านั้น" หรือที่อาโอมาเมะคิด "...วิธีตายที่น่าพึงใจมีอยู่ในโลกนี้ด้วยหรือ"

ต้องบอกว่า 1Q84 สองเล่มนี้ ด้วยรัก ความตาย และหัวใจสลายจริงๆ...

Create Date : 29 มกราคม 2555 Last Update : 29 มกราคม 2555 16:37:06 น. Counter : 3589 Pageviews.		8 comments
Share Tweet