น่าสนใจค่ะ แต่ตอนนี้กองดองสูงท่วมหัวอยู่เลยแหะๆ


ถ้าชอบโนเวเซนโต้ ลองอ่านไหมดูสิคะ อิอิ

  

เรื่องนี้อ่านพล็อตแล้วไม่ค่อยโดนเลยไม่ได้ซื้อครับ
แต่เห็นคนเชียร์เยอะ คงต้องไปเหล่ๆดูบ้างแล้ว

  

สวัสดีค่ะ
กำลังอ่าน เราพบกันเพราะหนังสือ ค่ะ

  

ไม่ใช่แนวอ่ะ ...แต่อ่านรีวิวแล้ว พล๊อตน่าสนใจพอควร

ได้เห็น tamaจัง up blog ซะดี หลังจากเว้นช่วงไปนาน

  

ซื้อมาดองแล้วค่ะ อิอิ ^^

  

สวัสดีอีกรอบค่ะ

งั้น..ถ้าได้อ่านโนเวเซนโต้แล้วชอบ ก็อย่าลืมหาไหมมาอ่านนะคะ

  

แอบผ่านมาหลายรอบแล้วค่ะ เจ้าของบล็อกชอบหนังสือเหมือนเราแทบทุกเล่มเลย

ช่วยคอนเฟิร์มอีกเสียงว่า โนเวเชนโต้ดีมากๆ เรื่องราวแปลกใหม่และน่าประทับใจค่ะ ..แต่ว่า ไม่มีประเด็นรักโรแมนติกในเรื่องเลยแฮะ (แอบเสียดาย แฮ่ๆ)

อีกเรื่องที่คอมเฟิร์มว่าต้องลอง เป็นหนังสือรักโรแมนติกค่ะ ย้ำว่าโรแมนติกมาก อ่านจบปุ๊บไม่รู้ทำไมนึกถึงเรื่อง ความรักของนักท่องเวลาปั๊บ..
ชื่อเรื่อง the secret ปริศนารักในบ้านขาว ค่ะ อ่านจบอินจนน้ำตาซึม นั่งลูบๆคลำๆปกอยู่นั่นแล้ว เหมือนคนบ้า อิอิ

  

โดยส่วนตัวแล้วผมไม่นิยมนิยายนัก แต่พออ่านจากปกหลังแล้ว
มันก็ชวนให้คิดตาม ว่าทำไมมนุษย์เราที่เจริญก้าวหน้ามาเรื่อยๆเสมอๆ ถึง
ได้ยังงมงายทำผิดพลาดซ้ำเดิมทุกครั้งที่มีความรัก
ทำไมความรักคร้งเก่าไม่ค่อยทำให้เราฉลาดขึ้นเพื่อไปรับมือกับความรักครั้งใหม่ได้ดีขึ้นเลย
ส่งผลให้เราเคยทำพลาดอะไรพอมีรักใหม่ก็ยังพลาดแบบเดิมๆ

แบบที่มินัตสึคิจังยังขยันแปรเลี่ยนความรักให้กลายเป็นพิษร้ายทำลายตัวเอง "อีกครั้ง"

อ่านแล้วก็นึกอยากลองอ่านเหมือนกันครับ กับวิธีการเขียนในแบบที่ให้คนอ่านแบบเราๆ
ไม่รู้พื้นเพของตัวละครในเริ่มแรกแบบที่ว่ามา แล้วค่อยๆเล่าอดีตย้อนๆกันไป
มันคงจะสนุกดีที่จะค่อยๆรับรู้ว่าอะไรที่ทำให้ตัวละครแต่ละตัวถึงได้มีนิสัยและความคิดแบบนี้

ผมว่า...การไม่เคยจดจำบทเรียนคำสอนของความรัก
กับการอ่านนิยายที่เปิดเรื่องมาโดยไม่ปูพื้นเพตัวละคร...มันมีอะไรที่คล้ายๆกันอยู่นะ
คือ เหมือนกับพอเราจบรักครั้งเก่าไป เราก็ตั้งใจไว้อย่างดีว่าจะไม่พลาดแบบเก่า
และจะทำให้ดีกว่าเดิมราวกับเราจะเป็นตัวละครในนิยายรักที่มีประสบการณ์มาบ้างแล้ว

แต่พอเจอรักครั้งใหม่ กลับกลายเป็นว่าเรากลายเป็นตัวละครที่เปิดเรื่องมาโดยไร้ปูมหลัง
เพราะเรายังทำตัวผิดพลาดกับความรักในรูปแบบเดิมๆราวกับไม่เคยมีอดีตที่เปี่ยมประสบการณ์...
และนั่นทำให้พิษรัก...ยังคงใหลแล่นเข้าสู่หัวใจเราได้ทุกทีไป

อ่านแล้วงงไหมครับ ผมชักงงๆแล้ว 555+

ป.ล. บางทีการที่คุณรู้ว่าตัวเองเหมือนกับมินัตสึคิจังอยู่บ้าง(เล็กน้อย)
อาจจะไม่ได้เกิดจากชีวิตเป็นละคร...แต่อาจจะเกิดจากทุกศาสตร์ศิลป์ของมนุษย์
ไม่ว่าจะเป็นละคร หนัง หรือนิยาย ล้วนแล้วแต่สร้างขึ้นโดยได้ "ชีวิตมนุษย์" เป็นแบบอย่าง
และนั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมชีวิตของเราจึงมักจะไปซ้ำกับตัวละครในสื่อต่างๆอยู่เสมอๆ

แต่ข้อแตกต่างก็คือ ชีวิตของตัวละครนั้นจะตายตัวแล้ว ตามที่บทได้ขีดเขียนไว้
แต่ชีวิตของคนเรานั้นยังสามารถพัฒนาต่อไปได้อีก ถึงแม้ว่าบทที่สังคมขีดให้เราจะแย่แค่ไหน
แต่เราก็สามารถเล่นนอกบทให้มันออกมาสวยงามได้ ไม่รู้ว่าเรื่องราวของมินัตสึคิจังจะจบลงเช่นไร
แต่ชีวิตของคุณนั้นยังมีเวลาและโอกาสมากที่จะล้าง "พิษรัก" ทั้งออกจากร่างกาย หัวใจ และความทรงจำเสมอครับ

ป.ล.2
หลังจากผมย้ายบ้านไปย้ายบ้านมาอยู่ราว 1 ปี
แต่พอกดกลับมาที่นี่ทีไรก็ยังอดอึ้งไม่ได้
ที่คุณยังอัพบล็อกด้วย ธีมบล็อกหนังสือ - หนังเหมือนเดิมมาอย่างเหนียวแน่น
เห็นทีผมต้องเอาเป็นแบบอย่างบ้างแล้ว จะได้มีบ้านเป็นหลักเป็นฐานกับเขาบ้าง

  

แหะๆ อป.ก็อ่านแต่แนวเดียวกันค่ะ ไม่ฆาตกรรมก็สยองขวัญ แต่แนวดราม่าก็ชอบอ่านของเอคุนิ คาโอริเหมือนกันนะคะ

  

อ่านเรื่องนี้จบแล้ว เราว่ามันมีความหลอนซ่อนอยู่ คือให้อารมณ์มากกว่าการเป็นนิยายรักไมสมหวัง แต่ออกแนวหลอนมากกว่า

ต้องยอมรับว่าผู้เขียน เขียนได้ชวนอ่าน ให้ติดตาม มีเล่นกับอารมณ์ความรู้สึกของคนอ่านด้วยอะค่ะ

  

ถึงคุณรบกวนทั้งชุดนอน (บล็อคคุณหายไปซะแล้ว) อ่านแล้วก็เห็นด้วย โดยเฉพาะประโยคนี้ "ผมว่า...การไม่เคยจดจำบทเรียนคำสอนของความรัก
กับการอ่านนิยายที่เปิดเรื่องมาโดยไม่ปูพื้นเพตัวละคร...มันมีอะไรที่คล้ายๆกันอยู่นะ." เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ

คือว่าตั้งใจเปิดบล็อคนี้เพื่อหนังสือน่ะค่ะ ก็เลยยังเก็บธีมหนังสือไว้เสมอและตลอดไป ฮ่าๆๆ