เจ้าก้มหน้าลงดินกินใบหญ้า
หลังสู้ฟ้าพาตัวไปทั่วถิ่น
จะร้อนหนาวเช้าบ่ายหน้ามุดดิน
เจ้ารอนแรมหากินอย่างอดทน
เจ้าเกิดมาตัวจ้อยต้อยต่ำศักดิ์
คนไม่รักเมตตาพาใจหม่น
ถูกทำร้ายราวีทุบตีตน
ทุกผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์จริง
จึงพากเพียรมานะพึ่งพาตน
ก้าวให้พ้นขวากหนามข้ามทุกสิ่ง
ไม่คาด หวัง ผู้ใดให้พักพิง
แม้ก้าวพลาดล้มกลิ้ง ไม่เป็นไร
จะล้มอีกกี่ครั้งไม่ย่อท้อ
ไม่รั้งรอลุกขึ้นเพื่อก้าวใหม่
หนทางของชีวิตอีกยาวไกล
ขอเพียงใจเต็มเปี่ยมเคียงพลัง
แล้วก้อ..อีกนิด..
ในที่สุดก้อสามารถก้าวข้ามได้
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อิอิอิ แวะมาคิดถึงเจ้าเมี้ยวจ๊ะ
เกี่ยวกันตรงไหนหนอ 555