ผ่อน....คลาย...
หลบแสงไฟในเมืองสู่ปายหนาว
นอนชมเดือนนับดาวเกษมสันต์
หอมกรุ่นกลิ่นผกามาลิวัลย์
แว่วเสียงลมรำพันพลิ้วแผ่วเบา
เสียงเรไรบรรเลงประสานสม
หนาวสายลมห่มลูบจากป่าเขา
เงียบสงบปกคลุมล้อมรอบเรา
มองเห็นเงาลางเลือนเคลื่อนไปมา
ฝูงช้างเดินลัดเลาะลงจากภู
เสียงจากผู้เลี้ยงสั่งเข้าคูหา
เข้าอาบน้ำชำระกลิ่นกายา
กล้วยอ้อยเป็นอาหารบำรุงกาย
จิบกาเฟยยามเช้าเย้าดอกไม้
บรรยากาศสดใสไปถึงสาย
อากาศอุ่นกรุ่นอบจากยอดปาย
จำต้องย้ายหลายแห่งอย่างนั้นเทียว
แวะเยี่ยมชมกองเลนปายแคนยอน
ใจท้ออ่อนเส้นทางน่าหวาดเสียว
ทางแคบชันขรุขระปีนบิดเกลียว
เดินหน้าไปห้ามเหลียวมองกลับคืน
หนึ่งหมู่บ้านน่าชมสันติชล
คือชุมชนยูนานผู้พลิกฟื้น
ปลูกใบชากาเฟยไว้ดื่มกลืน
เพื่อบำรุงอายุยืนตำราจีน
สองวันกับหนึ่งคืนที่พ้นผ่าน
แม้ไม่นานก็พอเพียงกับทรัพย์สิน
ท่องเที่ยวไปให้สนุกกับชีวิน
ก่อนเรือนร่างจะสิ้นแรงอ่อนโรยรา
มานั่งจิบกาแฟแลดอกไม้
บ่ายๆมากาแฟเย็นสักแก้ว
แล้วใกล้ค่ำก้อน้ำสตอเบอรีปั่นสักแก้ว...อร่อย
หรือเป็นน้ำแข็งไสดี
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
หัวใจนับเป็นก้อนเนื้อเล็กๆ นั้น บางทีกลับบรรทุกสิ่งต่างๆ ไว้จนเพียบแปล้ แต่เพราะมันมีที่อยู่ ที่ซุกซ่อน เพราะฉะนั้นกว่าจะรู้ถึงความอักเสบ ก็ช้านาน
๐๐๐กฤษณา อโศกสิน๐๐๐
ฝันดี...ราตรีสวัสดิ์ครับ